دسته‌بندی نشده
کوین دی‌بروینه فراتر از دوران «بارکلایز»؛ ستاره‌ای واقعی و بزرگ در فوتبال مدرن
روز جمعه اعلام شد که کوین دی‌بروینه در پایان فصل از منچسترسیتی جدا خواهد شد. ستاره بلژیکی بعد از 10 سال پریمیرلیگ را ترک خواهد کرد.
محمد حیدری فوتبال لب– کوین دی‌بروینه در پایان فصل منچسترسیتی را ترک خواهد کرد. تنها یک ساعت بعد از اعلام خبر جدایی کوین دی‌بروینه، پپ گواردیولا نیز به موج درخواست‌ها برای ساخت تندیس او در بیرون از ورزشگاه اتحاد پیوست.
او در نشست خبری گفت: «ببینید، مطمئن نیستم، اما شرط می‌بندم که این اتفاق می‌افتد. نمی‌دانم، ولی خب، مشخص است… او لیاقت چنین جایگاهی را دارد.» برای هواداران سیتی، دی‌بروینه همواره یکی از سه بازیکن برتر تاریخ باشگاه در کنار کالین بل و داوید سیلوا خواهد بود. اما جالب است که ببینیم آیا در سطحی گسترده‌تر، مثلاً در بحث کلی درباره بهترین‌های تاریخ لیگ برتر، او دارای چنین جایگاهی می باشد؟
کوین در دوران بارکلایز
شاید چون برجسته‌ترین کارشناس‌های امروزی فوتبال در همان دوران بازی می‌کردند و بسیاری از نویسندگان و مفسران فعلی فوتبال هم یا دوران کاری خود را از آن زمان آغاز کردند یا در همان دوره بزرگ شدند. نام‌های طلایی لیگ برتر انگلیس عملاً تثبیت شده‌اند و هر بازیکنی که بعد از آن دوران درخشیده، با سقفی شیشه‌ای روبه‌رو شده است.
تیری آنری، وین رونی، استیون جرارد، فرانک لمپارد. دوران طلایی، دروازه‌های بدون تیرک، نوستالژی ناب! این اسطوره‌ها نسل طلایی لیگ برتر محسوب می‌شوند. وقتی هنوز نمی‌توانیم درباره اینکه جرارد بهتر بود یا لمپارد، به توافق برسیم، چطور می‌توانیم جایگاه دی‌بروینه در جمع بزرگان را بررسی کنیم؟
اما همین واقعیت که دی‌بروینه با وجود تمام این نوستالژی‌ها و تعصب به نسل‌های گذشته، قطعاً جایگاهی در میان بزرگان برای خود دست‌وپا خواهد کرد، گواهی است بر کیفیت فوق‌العاده‌اش. او آن‌قدر درخشان بوده که دیر یا زود نظم قدیمی را بر هم خواهد زد؛ نه فقط در اوج موج نوستالژی، بلکه زمانی که غبار زمان فروبخوابد و فوتبال به مسیر خود ادامه دهد.
در میان بازیکنان نسل فعلی، شاید تنها محمد صلاح باشد که بتواند در این بحث با پادشاه پاس گل‌ها رقابت کند. بازی درخشان در جناح و آمار خیره‌کننده گل‌هایش، او را به گزینه‌ای جذاب و شایسته برای حضور در جمع بزرگان بدل کرده است.
این دو نفر، نماینده نسل جدید ستاره‌ها هستند. جوایز بهترین بازیکن فصل اغلب حول محور همین دو بازیکن می‌چرخد؛ آن‌ها چهره‌های شاخص رقابت‌های منچسترسیتی و لیورپول بودند. نبردهایی که احتمالاً به همان دلیلِ دلتنگی همیشگی برای روزهای گذشته، هرگز نتوانستند تخیل عموم را مانند جنگ‌های قدیمی منچستریونایتد و آرسنال به خود جذب کنند.
کی دی بی، یادآور گذشته
اما دی‌بروینه فراتر از این مقایسه‌هاست. او یکی از معدود بازیکنان مدرن لیگ برتر است که باعث خواهد شد از سال ۲۰۱۸ با حس نوستالژی یاد کنیم. دی‌بروینه حاتم بن عرفا، مورتن گمست پدرسن یا عادل تعرابت نبود که فقط لحظاتی از درخشش خود را به نمایش بگذارد. او بهترین بازیکن در بهترین تیم طی بخش عمده‌ای از یک دهه بود و ۱۹ جام در کارنامه‌اش دارد.
گواردیولا روز جمعه با لحن بلاغی پرسید: «همه می‌توانند یکی دو حرکت خوب یا پاس گل داشته باشند، اما در طول چند سال و چند بازی؟ همین است که او را منحصربه‌فرد می‌کند.»
از نظر معیارهای «بهترین تاریخ»، دی‌بروینه فقط از نظر سبک بازی و به دلیل دوندگی‌های نفس‌گیر، پاس‌های فوق‌العاده دقیق و شوت‌های کوبنده جذاب نبود. او از نظر آماری هم یک بازیکن کامل و تأثیرگذار به حساب می‌آمد.
ستاره ای برای پپ
او در طول ۱۰ فصل حضورش در منچسترسیتی روی ۱۸۷ گل تاثیر مستقیم داشت. تنها افتی که در این دوران داشت، در فصل ۲۰۱۸-۲۰۱۹ بود که به دلیل مصدومیت‌های مختلف بخش بزرگی از فصل را از دست داد. حتی در آن زمان هم او قوی‌تر از همیشه برگشت و ممکن است بهترین فصل فردی‌اش را تجربه کرده باشد. منچسترسیتی در فصل ۲۰۱۹-۲۰۲۰ افت داشت و لیگ را با فاصله ۱۸ امتیازی نسبت به لیورپول به پایان رساند. اما گواردیولا تلاش کرد تا همه‌چیز را تقویت کند و در همین راستا به دی‌بروینه اجازه داد تا خلاقیت خود را نشان دهد و او در این شرایط شکوفا شد.
در آن فصل او توانست ۲۰ پاس گل بدهد و با رکوردی که هنری جای گذاشته بود، برابری کرد. چند بازیکن در طول سالیان به نظر می‌رسید که قادر به رسیدن به این رکورد هستند، مانند فابرگاس و اوزیل. با این حال، دی بروینه احتمالاً باید رکورد هنری را می‌شکست؛ حقیقت این است که او به دلیل عدم ثبت پاس‌گل بیست و یکم در مقابل آرسنال که او را ناراحت کرد، و احتمالاً هنوز هم این موضوع او را اذیت می‌کند، نتوانست رگورد هنری را پشت سر بگذارد.
او در مصاحبه‌ای چند سال پیش گفته بود: “یک پاس گل را از من گرفتند مقابل آرسنال. یک پاس گل را برداشتند و وقتی ۱۰۰مین پاس گل من را جشن گرفتند، آن را به عنوان اولین کلیپ در ویدئو قرار دادند. می‌توانید تصور کنید چقدر اشتباه کردند؟!”
او با یک حرکت سریع خود را به خط عرضی رساند و با پای چپ یک ارسال دقیق برای گابریل ژسوس فرستاد، اما به دلیل برخوردی بسیار جزئی به کالوم چمبرز، این پاس‌گل به‌طور رسمی به نام او ثبت نشد.
کوین دی‌بروینه، زیبایی تمام!
جالب است که بسیاری از به‌یادماندنی‌ترین لحظات او با همان پای چپ رقم خورده‌اند. او گلی را به ثمر رساند که شاید سرآغاز دوران جدید منچسترسیتی بود. شوتی تماشایی در استمفوردبریج مقابل چلسی، مدافع عنوان قهرمانی، در سال ۲۰۱۷. بازیکنان سیتی آن روز در رختکن نامش را فریاد می‌زدند و حتی در همان زمان هم احساس می‌شد که این پیروزی می‌تواند آغاز چیزی ویژه باشد.
چند ماه بعد، ضربه‌ای سهمگین به طاق دروازه لسترسیتی کوبید. سپس یک ماه بعد برابر تاتنهام، پس از آن‌که دله الی با خطایی خشن روی مچ پایش فقط یک کارت زرد گرفت، با عصبانیت به محوطه جریمه اسپرز یورش برد و توپ را با قدرت از کنار هوگو لوریس عبور داد. او پس از گل، با انگشتانش عدد ۲ و ۱ را نشان داد. داوید سیلوا، بازیکن شماره ۲۱ تیم، به دلیل تولد زودهنگام فرزندش نتوانسته بود در آن بازی حاضر شود. پسرش، ماتئو، حالا هفت سال دارد؛ دنیا به حرکت خود ادامه داده و دی‌بروینه همچنان در حال درخشش است.
در کورس پایانی فصل ۲۲–۲۰۲۱، سیتی در حالی به مصاف وولوز رفت که تنها سه بازی تا پایان فصل باقی مانده بود. تنها یک هفته پس از شکست تلخ مقابل رئال مادرید در لیگ قهرمانان، و در شرایطی که می‌دانستند برای قهرمانی باید حتماً پیروز شوند. دی‌بروینه در ۲۴ دقیقه ابتدایی سه گل با پای چپ به ثمر رساند و در نیمه دوم گل چهارم را با پای راست زد. او آن فصل در لیگ ۱۵ گل زد. از جمله گل پیروزی‌بخش مقابل چلسی، گل‌های رفت و برگشت برابر لیورپول، و دو گل در برابر منچستریونایتد. در اروپا هم تنها گل سیتی برابر اتلتیکو مادرید را به ثمر رساند و در بازی با رئال، تنها دو دقیقه پس از شروع مسابقه، گلزنی کرد.
کوین دی‌بروینه، مرد بازی های بزرگ
او به‌ویژه در ورزشگاه اتحاد مرد شب‌های بزرگ بود. در فصل سه‌گانه، دو گل در دیدار سرنوشت‌ساز مقابل آرسنال که در عمل تعیین‌کننده قهرمان لیگ بود، به ثمر رساند و چند ماه قبل‌تر نیز یک بار در ورزشگاه امارات دروازه آرسنال را باز کرد. برابر لیورپول نیز گلزنی کرد، آن هم در مقطعی که سیتی با سرعت به سمت قهرمانی پیش می‌رفت. همچنین شوت تماشایی‌اش مقابل رئال مادرید در ورزشگاه برنابئو، همان جایی که یک سال قبل خاطره‌ای تلخ برایشان رقم خورده بود، یکی از به‌یادماندنی‌ترین گل‌هایش بود.
و این در حالی‌ست که کوین دی‌بروینه بیشتر به خاطر پاس‌گل‌هایش شناخته می‌شود. از آن پاس قطری تماشایی به لروی سانه در پیروزی ۷-۲ برابر استوک‌سیتی ، تا بی‌شمار سانتر به تیر دوم که رحیم استرلینگ و سرخیو آگوئرو آن‌ها را به گل تبدیل کردند، و پاس‌های عمقی پی‌در‌پی برای ارلینگ هالند. فقط به این اسامی نگاه کنید؛ او در تمام این دوران حضور داشته است.
و تمام این‌ها بهایی داشته‌اند. پس از فینال جام حذفی مقابل منچستریونایتد در سال ۲۰۲۳، دی‌بروینه می‌دانست که همسترینگش در آستانه پارگی کامل است. چون ماه‌ها بود با این مصدومیت بازی می‌کرد. اما باز هم ادامه داد، چون تنها یک هفته تا فینال لیگ قهرمانان باقی مانده بود.
همسترینگش خیلی زود در استانبول از کار افتاد، و چند ماه بعد دوباره،این بار به‌مراتب جدی‌تر آسیب دید. این مصدومیت منجر به عمل جراحی شد و همراه با فتقی که اوایل این فصل به آن دچار شد، به نظر می‌رسد مهم‌ترین توانایی‌هایش را از او گرفته است. تلاشش همچنان پابرجاست، اما کیفیت بازی‌اش دیگر مثل قبل نیست، و واقعیت این است که تماشای این افت در برخی لحظات واقعاً ناراحت‌کننده بوده است.
بدرود کوین
با این حال، در این مقطع هیچ چیز نمی‌تواند میراث کوین دی‌بروینه را زیر سوال ببرد. حتی این شانس را دارد که به آن بیفزاید: تصور کنید چقدر ویژه خواهد بود اگر او در پایان این فصل با فتح جام حذفی خداحافظی کند؟
بی‌تردید، این پایانی شایسته برای یکی از بزرگان تاریخ فوتبال انگلیس خواهد بود و شاید حتی کمک کند تا کوین دی‌بروینه آن سقف شیشه‌ای را بشکند و جایگاهش را در میان اسطوره‌های بزرگ تثبیت کند.