بایگانی نویسنده: کیارش غریبی

انگلیسی ناآماده، امریکا جوان و ولز متحول شده در گروه دوم جام جهانی قطر جدال نسبتا نزدیکی را برای صعود به دور بعدی این جام خواهند داشت.

مهران فرهادی، فوتبال لب – گروه B جام جهانی ۲۰۲۲ قطر با حضور انگلستان، امریکا و ولز دومین گروهی‌ست که نگاهی به شرایط تیم‌های حاضر در آن خواهیم داشت.

اول از همه با تیم حاضر از سید ۳ این گروه یعنی امریکا شروع می‌کنیم. امریکایی‌ها که از اواخر سال ۲۰۱۸ تا کنون پروژه جدیدی را با گرگ بلهارتر سرمربی خود آغاز کرده‌اند حالا پس از یک دوره غیبت، آن‌ها دوباره موفق به حضور در بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان شده‌اند‌.

در کوران این مسابقات با تیمی کاملا متفاوت نسبت به امریکا تیم شکست خورده در مقدماتی جام‌ جهانی ۲۰۱۸ روبه‌رو هستیم. آن‌ها با میانگین سنی ۲۴.۲ سال جوان‌ترین تیم این تورنومنت محسوب می‌شوند. گرگ برهالتر که سردمدار این انقلاب امریکایی‌ها محسوب می‌شود معمولا تیمش را با چینش ۴۳۳ به میدان می‌فرستد و از دو وینگر خود یعنی کریستین پولیسیچ و برندون آرونسون می‌خواهد که آزادانه بازی‌ کنند و برای دریافت پاس بین مناطق بالا و پایین زمین دائما در حال حرکت باشد.

همین امر ساختار تیمی آن‌ها را بسیار شناور می‌سازد و در خیلی از مواقع باعث آزادسازی یکی از فولبک‌ها یا هافبک‌های تیم برای انجام فرار های آندرلپ یا اورلپ می‌شود و با قرار دادن یکی از بازیکنان وسط زمین به جای فولبک‌ها احتمال وقوع ضدحمله را کاهش می‌دهد.

به طور کلی امریکایی‌ها هنگام مالکیت تیم بسیار صبوری هستند و تا حد امکان از انجام حرکات انفجاری خودداری می‌کنند. آن‌ها تلاش می‌کنند تا با پاس‌های عرضی و کوتاه آرام آرام فاصله‌هایی را میان خطوط حریف ایجاد کنند و سپس با قرارگیری یکی از بازیکنان در فضاهای ایجاد شده حریف را غافلگیر کنند.

برای مثال تصویر زیر پاس مپ یکی از گل‌های امریکا در برد سه بر صفر در برابر مراکش می‌باشد که به خوبی صحت مطالب بالا را تایید می‌کند.

در هنگام دفاع کردن نیز برهالتر پرس کردن را اولویت اصلی خود قرار داده اما ضعف‌های زیادی در اکوسیستم پرس امریکایی‌ها مشاهده می‌شود. در هنگام پرس، پولیسیچ و آرونسون معمولا وظیفه اعمال فشار روی دو مدافع وسط را دارند و دو مدافع کناری نیز برای حمایت از آن‌ها بالا می‌شکند و همین فضای زیادی را پشت خط پرس آن‌ها ایجاد می‌کند.

از همین‌رو دروازه‌بانی مانند موسلرا، به راحتی می‌تواند با یک پاس ۶ بازیکن امریکا را از صحنه بازی محو کند و آغازگر ضدحمله‌های تیمش باشد.

و به طور قطع می‌توان از پولیسیچ و آرونسون به عنوان کلیدی‌ترین بازیکن امریکایی‌ها نام برد زیرا که بار هجومی زیادی بر دوش این دو بازیکن سپرده شده و به نظر می‌آید برهالتر تلاش می‌کند تا مشکل نبود یک مهاجم نوک مناسب را با اینگونه بازی گرفتن از این دو بازیکن جبران کند.

پس از اخراج رایان گیگز، اسطوره سال‌های دور منچستریونایتد از سمت مربیگری تیم ملی ولز، کمتر کسی بود که فکر می‌کرد ولز انقدر سریع بتواند اوضاع را جمع و جور کند ولی راب پیج این کار سخت را انجام داد و حالا ولز دوباره به جام‌جهانی بازگشته است.

در تیم ملی ولز، بازی‌ها بیشتر از اینکه تحت تاثیر تاکتیک‌ها قرار داشته باشند، به کیفیت و نبوغ فردی بازیکنان وابسته هستند. برای مثال آن‌ها علاقه چندانی به بازی‌سازی از عقب زمین و یا حفظ توپ ندارند و تکیه اصلی آن‌ها بر خلاقیت بازیکنان در هنگام ضدحملات می‌باشد.

طبق گراف زیر ولزی‌ها تلاش چندانی برای ارسال پاس‌های متوالی و حفظ و گردش توپ ندارند و در اکثر حملات سرعت را چاشنی کار قرار می‌دهند و همین باعث غیرقابل پیش‌بینی بودن حرکات آن‌ها می‌شود و وجود بازیکنانی مانند دنیل جیمز، برنان جانسون، گلیفر مور و البته گرت بیل، ضدحملات ولز از جذاب‌ترین نکات این گروه محسوب می‌شود.

پیج به قدری روی ضدحملات حساب باز کرده که حتی حاضر شده هنگام ضربات ایستگاهی حریف نفرات کمتری را در محوطه جریمه خودی داشته باشد و حداقل ۳ بازیکن را برای ضربه زدن به زدن به حریف در موقعیت‌های مناسب قرار می‌دهد.

و گرت بیل ۳۳ ساله قطعا امید اول و آخر ولزی‌ها برای درخشش در جام جهانی پس از ۶۸ سال می‌باشد. با وجود اینکه در مسابقات مقدماتی بیل دقایقی کمی را در میدان حاضر بود اما باز هم با ۵ گل و ۴ پاس گل تاثیرگذارترین بازیکن ولز طی این رقابت‌ها بود.

انگلیسی جذاب با مربی‌ای حوصله‌سربر شاید بهترین تعریف برای حال و احوال این روز‌های سه‌شیر ها باشد. اگر اسکواد انگلستان کامل‌ترین و بی‌نقص‌ترین اسکواد حال حاضر فوتبال جهان نباشد قطعا از بهترین‌هاست اما با این وجود هم ساوتگیت تماشای مسابقات انگلیس را برای هواداران سخت کرده.

ساوتگیت معمولا بازی‌ها را به دو فاز تقسیم می‌کند. فاز اول زمانی که تیمش مالک توپ است و فاز دوم هنگامی که اختیار توپ در دست رقابا قرار دارد. او معمولا از بازیکنان خود می‌خواهد تا با حوصله توپ را در سراسر میدان بچرخانند و زمان مناسب برای انتقال توپ به بخش بعدی حملات را انتخاب کنند. شاید این رویه در بسیاری از مواقع انگلستان را تیمی تکراری و بدون برنامه نشان دهد اما همین‌ها بود که انگلستان را در طی دو تورنومنت قبلی به نیمه‌نهایی و فینال رساند.

همانطور که در گراف‌های زیر مشخص شده، مهاجمان انگلیس نقش زیادی در بازی تیم هنگام مالکیت ندارند و توپ بیشتر میان بازیکنان عقب زمین می‌چرخد و پرسنل جلوی زمین باید با حرکات بدون توپ، فضا برای فرار خود یا سایر بازیکنان را فراهم کنند تا لحظه بزرگ مدنظر ساوتگیت فرا برسد.

اما مسئله‌ای که بخش اعظمی از موقعیت‌های انگلیس را طی دوران هدایت ساوتگیت ایجاد می‌کند ضربات ایستگاهی است. شاید این تنها بخش بازی آن‌ها باشد که بتواند در بخش هجومی تفاوت را برایشان رقم بزند. در طی جام جهانی ۲۰۱۸، نه گل از دوازده گل انگلیسی‌ها از روی ست‌پیس‌ها به ثمر رسید و در یورو ۲۰۲۰ هم با وجود زدن فقط یک گل از این ضربات، آن‌ها خطرناک‌ترین تیم تورنومنت از این لحاظ بودند.

بازیکنان کلیدی؟؟ قطعا دکلن رایس و هری کین دو مهره‌ای هستند که تا به حال شغل ساوتگیت را برای او حفظ کردند. هری کین به دلیل شم گلزنی بالا، خلاقیت فردی و فضاسازی‌های کلاس جهانی و دکلن رایسی که یک تنه به خوبی کمربند خط میانی سه‌شیر ها را بسته است و برنده بلامنازع جنگ‌های میانه میدان است.

در این سری از مقاله‌ها به معرفی و تحلیل گروه‌های جام جهانی 2022 قطر می‌پردازیم و شرایط هر تیم را بررسی می‌کنیم. در اولین گام، به گروه اول این مسابقات سفری خواهیم داشت جایی که هلند در کنار سنگال شانس اصلی صعود محسوب می‌شود.

مهران فرهادی، فوتبال لب – باوجود حضور هلند متحول شده لویی فن‌خال و سنگالی که روز‌های خوبی رو با بازیکن سابق خود به عنوان سرمربی طی می‌کند در کنار قطر میزبان کسی نگاه ویژه‌ای به این گروه از مسابقات ندارد.

هلند که به عنوان شانس اول صعود از این گروه شناخته می‌شه دوران نسبتا خوبی رو پشت سر می‌گذارد. هلندی‌ها طی ۱۰ بازی برای رسیدن به بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان با ۷ برد، دو مساوی و تنها یک باخت صعود بسیار راحتی رو به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر داشتند.

اما هلندی‌ها تحت نظر فن‌خال چگونه بازی می‌کنند؟

تیم فن‌خال فرق چندان زیادی با باقی هلند هایی که تو ادوار مختلف این جام دیدیم نداره. علاقه زیاد به پرس از بالا حریفان، فوتبال شناور همراه با چرخش‌های بسیار میان بازیکنان و وابستگی بسیار به مالکیت توپ از ویژگی‌های ملموس این ورژن هلند هستند. پس از جایگزینی دی‌بوئر در ماه آگوست سال ۲۰۲۱، فن‌خال ابتدا تلاش داشت تا با سیستم ۴۳۳ همین مطالبات را از بازیکنان خویش داشته باشد اما کمبود یک هافبک با ویژگی‌های دفاعی و عدم هماهنگی مهره‌های دفاعی در سیستم ۴ دفاعه، باعث شد تا پیرمرد هلندی به سیستم ۳۴۲۱ روی بیاورد.

در زمان‌هایی که لاله‌های نارنجی مالکیت توپ را در اختیار دارند، معمولا فرنکی دیونگ کمی عقب آمده و به صف مدافعان تیم اضافه می‌شود تا بتواند ارتباط لازم میان خطوط تیم را یرقرار کند. کاری که شاید هیچکس بهتر از او قادر به انجام دادن آن نباشد.

در فاز دوم با بالا بازی کردن دو وینگ‌بک تیم، هلندی‌ها برتری عددی قابل توجهی در میانه میدان نسبت به حریف پیدا می‌کنند و معمولا تلاش دارند تا با ایجاد Overload در سمتی از زمین و ایزوله نگه داشتن سمت مقابل، شرایط را برای سوییچ بازی و فرار های وینگ‌بک سمت مقابل مهیا کنند.

در خارج از مالکیت هلندی‌ها به طرز وحشتناکی بالا بازی می‌کنند و فرآیند دفاع را از همان جلو آغاز می‌کنند. به طور میانگین هلند یکی از بالاترین محل قرارگیری خطوط را در میان تیم‌های حاضر در جام جهانی دارد و همین می‌تواند تبدیل به کابوس مدافعان تیم‌های دیگر این جام بشود.

بازیکن کلیدی؟ قطعا می‌توان از فرنگی دی‌یونگ هافبک ۲۵ ساله بارسلونا به عنوان مهم‌ترین بازیکن هلند ورژن فن‌خال نام برد. دیونگ که هم نقش بزرگی در روند بازی‌سازی تیمش دارد و هم در هنگام حملات می‌تواند با یک پاس خط‌شکن هر دفاعی را بهم بریزد قطعا نقش ویژه‌ای در برنامه های لویی فن‌خال برای جام‌جهانی پیش‌رو دارد.

اکوادور اما تیم دیگر این گروه می‌باشد که با جوان‌ترین اسکواد بین تیم‌های آمریکای جنوبی پای به این جام می‌گذارد. برخلاف تصورات، گوستاوو آلوارو سرمربی آن‌ها علاقه زیادی به انجام با حوصله مراحل بیلدآپ و بازی‌سازی از عقب دارد و معمولا بخش عمده این وظیفه را به الکساندر دومینگز سنگربان خود و تیرو هینکاپه مدافع ۲۰ ساله باشگاه بایرلورکوزن واگذار می‌کند.

اما خب باتوجه به قدرت کمتر آن‌ها نسبت به دیگر تیم‌های گروه انتظار می‌رود تا آلوارو شیوه بسیار محتاطانه‌تری را برای این مسابقات برگزیند. درست مانند بازی‌هایی که در برابر برزیل و آرژانتین انجام دادند، این احتمال وجود دارد که اکواردوری‌ها با سیستم ۴۳۳ حریف را پرس کنند و در هنگام چینش بلاک خود در وسط زمین از چینش ۴۴۲ استفاده کنند.

در هنگام مالکیت آن‌ها علاقه چندانی به بازی‌گردانی و کنترل بازی ندارند و معمولا با کمترین ضرب ممکن و سرعت و تمپو بالا به دروازه حریف نزدیک می‌شود. طبق نمودار زیر آن‌ها حتی از برزیل و آرژانتین نیز با سرعت بیشتری برای رسیدن به دروازه رقبا تلاش می‌کنند.

اما مهم‌تر از همه این‌ها، قدرت اکوادوری‌ها در ضربات ایستگاهی می‌باشد‌. در حین مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، آن‌ها بیشترین شوت، بیشترین امید گل و بیشترین گل را میان تیم‌های آمریکای جنوبی از روی ضربات ایستگاهی داشتند و هیچ تیمی از این لحاظ حتی نزدیک شاگردان گوستاوو آلوارو هم نبودند.

همینطور می‌توان از مویسز کایسدو هافبک میانی ۲۱ ساله برایتون که توجه باشگاه‌های مانند منچستریونایتد را نیز به خود جلب کرده به عنوان کلیدی‌ترین بازیکن آن‌ها نام برد زیرا که کایسدو نقش بزرگی در بازی اکوادور در خارج و هنگام مالکیت دارد و محور اصلی تیم آلوارو محسوب می‌شود.

قطر میزبان نیز در کنار سنگال شانس نسبتا برابری برای صعود از گروه A مسابقات دارد. آن‌ها که به عنوان تیم میزبان و قهرمان آسیا پا به میدان بزرگ جام‌جهانی می‌گذارند امید دارند تا تحت هدایت فلیکس سانچز باز بتوانند یک تورنومنت رویایی دیگر را پشت سر بگذارند.

سانچز معمولا قطری ها را با سیستم ۳۵۲ به میدان می‌فرستد البته که چینش ۴۳۳ نیز به کرّات توسط این مربی اسپانیایی مورد استفاده قرار گرفته.

باوجود اینکه قطری ها در چیدن بلاک‌های دفاعی در میانه زمین تبهر دارند اما مشکل پرس کردن آن‌ها یکی از بزرگ‌ترین مشکلات نماینده میزبان این جام محسوب می‌شود. درطی مرحله نیمه‌نهائی مسابقات گلدکاپ در برابر آمریکا و یا دیدار در برابر ژاپن در فینال جام ملت‌های آسیا، شاگردان دیاز فقط در هنگام ضربات ایستگاهی حریف یا هنگامی که توپ در کناره‌های زمین قرار دارد کمی بالاتر رفته و به طور معمول جانب احتیاط را حفظ می‌کنند.

قطر برنامه‌ریزی دقیقی برای حضور در این جام داشته و الان حدود ۶ ماه از شروع کمپ تمرینی آن‌ها جهت آمادگی برای این بزرگ‌ترین رویداد تاریخ این کشور می‌گذرد. در طی این ماه‌ها قطری‌ها در تورنومنت‌های مختلفی مانند گلدکاپ، عرب کاپ و کوپا آمریکا شرکت کردند و نگاه ویژه‌ای به مسابقات پیش‌رو داشته‌اند.

در هنگام مالکیت آن‌ها درست مانند تیمی که توسط یک اسپانیایی هدایت می‌شود بازی می‌کنند. قطری‌ها اراده ویژه‌ای دارند تا قواعد بازی‌سازی را در هر سه یک سوم زمین فوتبال رعایت کنند و با استفاده از سوییچ‌های مداوم و ناگهانی، پاس‌های خط‌شکن و صبر و حوصله بالا هنگام در اختیار داشتن توپ فوتبال خود را به حریفان دیکته کنند.

موئز علی و اکرم عفیف دو تن از کلیدی‌ترین بازیکنان قطر در جام جهانی پیش‌رو می‌باشند. دو بازیکنی که نقش پررنگی در قهرمانی قطر در جتم ملت‌های آسیا داشتند حالا به عنوان امید های اصلی نماینده کشور میزبان شناخته می‌شوند.

سنگال و آلیسو سیسه که به عنوان قهرمان آفریقا پا به این مسابقات می‌گذارند امید اول قاره سیاه در این تورنومنت محسوب می‌شوند. سیسه معمولا شاگردان خود را با چینش ۴۳۳ راهی مستطیل سبز می‌کند و به بازیکنان میانی دستور می‌دهد تا فشردگی زمین را به گونه‌ای حفظ کنند که هم محفظه‌های نفوذ بسته باشد و هم دو فولبک تیم بتوانند در رفت و آمد دائم باشند و با حضور سادیو مانه و اسماعیلا سار در کنار دو مدافع کناری، سنگال تیم بسیار خطرناکی در کناره‌های زمین نشان داده.

برای مثال تصویر زیر نشان می‌دهد که دو وینگر سنگال مایل به وسط و نیم‌فضا‌ها بازی می‌کنند و دو مدافع کناری وظیفه تامین عرض زمین را به عهده دارند. در فاز ابتدایی بیلدآپ معمولا هافبک‌های آن‌ها به مدافعان نزدیک‌تر شده و دو مدافع کناری بالا می‌کشند.

اما با همه این‌ها، نبوغ سیسه در هنگامی که تیمش مالکیت توپ را در اختیار ندارد مشخص می‌شود. آن‌ها در طی ۷۷ مسابقه تحت هدایت کاپیتان سابق تیم ملی سنگال تنها ۵1 گل دریافت کرده‌اند و ساختار دفاعی مستحکمی را تشکیل داده‌اند. سنگالی‌ها معمولا علاقه به پرس کردن حریف از بالا دارند و این کار را به خوبی انجام می‌دهند.

آن‌ها معمولا با سیستم ۴۳۳ شروع به پرس حریف می‌کنند و در صورت شکستن خط اول پرس، سریعا با چینش ۴۴۲ یک میدبلاک تشکیل می‌دهند و فشردگی طولی و عرضی را به گونه‌ای رعایت می‌کنند که مدافعان حریف به سختی گزینه‌ای برای ارسال پاس پیدا کنند.

و قطعا از سادیو مانه، وینگر بایرن مونیخ و کاپیتان شیر‌ها می‌توان به عنوان کلیدی‌ترین بازیکن سنگال آلیو سیسه نام برد. سنگالی که با وجود هم‌گروهی با هلند و قطر میزبان، انتظار می‌رود تا با بتواند با کامل‌ترین اسکواد قاره آفریقا، به عنوان قهرمان و تیم اول این قاره راهی مراحل حذفی مسابقات شود.

با اخراج توماس توخل و انتخاب گراهام پاتر به عنوان جایگزین او، حالا علامت سوال‌های بسیاری درباره تغییرات آبی‌ها زیر نظر مربی جدید وجود‌ دارد.

کیارش غریبی، فوتبال لب – پس از باخت یک بر صفر در برابر دینامو زاگرب در هفته ابتدایی لیگ قهرمانان اروپا بود که سران تازه‌وارد چلسی تصمیم به قطع همکاری با توخل گرفتند و پاتر را به عنوان جایگزین او برگزیدند.

ترس هوداران آبی‌ها از این تغییر بسیار منطقی به نظر می‌رسد. به هر حال سرمربی محبوب آن‌ها که طعم پیروزی در ۳ فینال را با آن‌ها تجربه کرده بود بار رفتن را بسته بود و دورانی جدید در دست آغاز بود.

حتی اگر از خود توخل هم بپرسیم، او نیز به افت عملکرد تیمش در نیمه دوم دوران حضورش در چلسی اذعان می‌کند. شاید در تعداد بردها، باخت‌ها و مساوی‌ها تفاوت زیادی احساس نشود اما عملکرد شاگردان توخل از لحاظ دفاعی پسرفت چشم‌گیری داشته است.

در پنجاه بازی دوم دوران توخل، آن‌ها ۲۹ گل بیشتر از پنجاه بازی اول دریافت کردند و با ۱۳ کلین‌شیت کمتر نسبت به روز‌های آغازین سرمربی آلمانی در چلسی، اوضاع عقب زمین آبی‌ها از همیشه بحرانی‌تر به نظر می‌رسید.

اما آیا گراهام پاتر می‌تواند دردی را از چلسی دوا کند؟ خب ابتدا نگاهی به عملکرد این مربی در برایتون می‌اندازیم. همان‌طور که در تصویر زیر مشخص شده، پاتر هیچ‌گونه تعلق خاطری به چینش خاصی ندارد و دائما در حال تغییر آن است.

از همین‌رو، پاتر خود را بسیار منعطف نشان داده و به هواداران ثابت کرده که هرگاه کار برای او و تیمش گره بخورد، هیچ عبایی از قبول و تغییر اشتباهاتش نداشته است.

برای مثال در بازی برابر فولام، او تیمش را با سیستم ۳۵۲ و بدون هیچ مهاجم کلاسیکی به زمین فرستاد و فقط پس از ۱۵ دقیقه، چینش ۴۲۳۱ را جایگزین ترکیب اولیه کرد. به طور کلی، این سرمربی انگلیسی تلاش می‌کند تا تاکتیک‌ها و ترکیب‌هایش را با توجه به حریف مقابلش انتخاب کند.

با توجه به نمودار زیر، واضح است که پاتر دوست دارد تا تیمش فوتبالی مالکانه بازی کند. مسئله‌ای که در روزهای اول حضور او در جمع برایتونی‌ها زیاد روشن نبود اما پس از اینکه او توانست تفکراتش را برای بازیکنان جا بیندازد، روز به روز صبر و هوشمندی بیشتری از شاگردان پاتر در هنگام گردش و مالکیت توپ دیده می‌شد.

حتی در فصل گذشته، نحوه‌ای که آن‌ها از توپ هنگام مالکیت استفاده می‌کردند بیشتر شبیه تیم‌هایی بود که برای کسب جایگاه اروپایی می‌جنگند و البته شباهت‌های کمی به گردش توپ شاگردان توخل در چلسی نداشت.

تیمی که پاتر از هیوتون، سرمربی سابق مرغابی‌ها تحویل گرفت، بیشتر شبیه تیمی بود که به هر دری می‌زند تا از سقوط قرار کند. تیمی که با چینش یک لو بلاک در وسط زمین و با استفاده از ضدحملات و ضربات ایستگاهی تلاش می‌کرد تا حداقل امتیازات را به دست بیاورد و هیچ تلاشی برای تحت فشار قرار دادن حریف و یا بازی مالکانه انجام نمی‌داد. اما با ورود پاتر از فصل ۲۰۱۹/۲۰، برایتون هر روز یک قدم بیشتر از خرابه‌های هیوتون دور می‌شد و به سمت فوتبال با هویت‌تری قدم برمی‌داشت.

شاید در روزهای ابتدایی، این تغییرات به چشم طرفداران سفید و آبی‌ها نمی‌آمدند ولی با آغاز فصل دوم پاتر بود که برایتون کیلومترها از تیمی که طرفداران به یاد داشتند فاصله داشت. حالا آن‌ها اعتماد به نفس بسیار زیادی در هنگام مالکیت داشتند و قواعد بازیابی توپ را بلد بودند. تغییرات به نحوی بود که در فصل ۲۰۲۰/۲۱، برایتون پاتر، یکی از بهترین تیم‌های پریمیرلیگ در محافظت و جلو بردن توپ پس از بازپس‌گیری آن طی ۵ سال گذشته بود.

ولی این تیم فقط در ابعاد مالکیت پیشرفت نکرده بود. سیستم پرسی که پاتر از بازیکنان خود درخواست می‌کند، برایتون را تبدیل به یکی از بهترین تیم‌های لیگ در بازپس‌گیری توپ بلافاصله بعد از دست دادن آن کرده است.

تنها بخشی از بازی که پاتر نتوانسته در آن برایتون را به جمع ۱۰ تیم ابتدایی لیگ برساند، تبدیل کردن حملات به موقعیت‌ها و گل‌ها بوده است. مسئله‌ای که بخشی از آن مرتبط با مهاجمانی است که سطح کیفی لازم برای بازی در یک تیم بالا جدولی پریمیرلیگ را ندارد و طبیعتا بخش دیگر آن به عهده مربی است.

حال با وجود همه این‌ها، پاتر پروژه خود با برایتون را هرچند ناتمام پشت سر گذاشته و وارد چالش جدیدی در زندگی خود شده است. چالشی که می‌تواند او را به اوج برساند یا شاید حتی دوران مربیگیری او زودتر از موعد به پایان برساند.

ولورهمپتون تعداد بازیکنان پرتغالی زیادی را در اختیار دارد و همین علامت سوال‌های زیادی را در ذهن فوتبال دوستان ایجاد کرده است.

کیارش غریبی، فوتبال لب – در حال حاضر، ۱۰ بازیکن پرتغالی در اسکواد ولورهمپتون حضور دارد. این عدد از ۳ برابر تعداد بازیکنان بریتانیایی گرگ‌ها هم بیشتر می‌باشد.

ولی چرا؟ می‌توان گفت شروع این ماجرا در سال ۲۰۱۶ بوده است. هنگامی که کمپانی فوسون چین، با مبلغی به ارزش ۴۵ میلیون پوند باشگاه ولورهمپتون را خریداری کرد.

اما واقعا چین چه ربطی به پرتغال دارد؟ قضیه از آنجایی جالب می‌‌شود که این کمپانی سرمایه‌گذاری چینی، حدود ۱۵ درصد از سهام شرکت Gestifute Agency Company را در اختیار دارد. کمپانی‌ای که خورخه مندز، سوپر ایجنت دنیای فوتبال موسس آن می‌باشد.

خورخه مندز یکی از بزرگ‌ترین و بانفوذ‌ ترین ایجنت‌های مستطیل سبز می‌باشد که وکالت بازیکنانی نظیر رافائل لیائو، خامس رودریگز، برناردو سیلوا و کریستیانو رونالدو را برعهده دارد. تقریبا ۸۰ درصد از موکل‌های او پرتغالی زبان می‌باشند.

به دلیل شراکت در این کمپانی، مندز و سران چینی فوسون رابطه نزدیکی با یکدیگر دارند و این خورخه مندز بود که آن‌ها را به خرید ولورهمپتون علاقه‌مند کرد.

از همین‌رو مندز نفوذ زیادی بر مالکان این تیم دارد. در روز های اول مالکیت چینی‌ها بر ولوز بود که مندز به آن‌ها پیشنهاد استخدام نونو اسپریتو، سرمربی سابق والنسیا و بنفیکا را ارائه کرد و سران ولوز هم دست به این پیشنهاد نه نگفتند. اسپریتو و مندز سابقه طولانی‌ای با یکدیگر داشتند و از دوران بازیکنی نونو، بایکدیگر همکاری می‌کردند.

حالا و با حضور نونو، یکی از نزدیک‌ترین دوستان مندز و رابطه خوب ایجنت پرتغالی با سران ولوز، این اجازه را به او می‌داد تا برای انتقال موکل‌هایش به باشگاه انگلیسی، کار راحت‌تری داشته باشد و این آغازی بود بر قصه پرتغالی‌ها در ولورهمپتون.

از همین‌رو، طی ۴ سال حضور نونو اسپریتو سانتو در ولورهمپتون، ۱۵ عدد از موکلان مندز به این تیم منتقل شدند. برخی از آن‌ها مانند روبن نوس و رائول خیمنز تبدیل به ستاره گرگ‌ها شدند و برخی مانند نلسون سمدو ناامید کننده ظاهر شدند.

پس از جدایی نونو اسپریتو، سران ولوز باز هم به سراغ مندز رفتند و این بار برونو لاژه، سرمربی پرتغالی بنفیکا، گزینه پیشنهادی این سوپر ایجنت به آن‌ها بود.

با حضور لاژه در باشگاه، تغییری در سیستم نقل و انتقالاتی گرگ‌ها به وجود نیامد. هنوز مندز نقش زیادی در ورودی‌ها و خروجی‌های باشگاه داشت و کما فی‌السابق بازیکنان پرتغالی زیادی راهی مالینیو می‌شدند.

در طول این ۲ پنجره تابستانی که برونو لاژه در ولورهمپتون حضور داشته، ۴ تن از موکل‌های مندز نظیر خوزه سا، فرانسیسکو ترینکائو، متئوس نونز و گونچالو گوئدس وارد این باشگاه شده‌اند.

به طور کلی در طی ۶ سال حضور مالکان چینی در این باشگاه، ۱۹ بازیکن که مندز وکالت آن‌ها را برعهده داشته است به ولورهمپتون پیوستند. بازیکنانی که مجموعا بیش از ۳۳۰ میلیون پوند برای گرگ‌ها آب خوردند.

با این وجود، افراد داخل باشگاه، هرگونه نقش مندز در سیستم نقل و انتقالاتی باشگاه خود را تکذیب می‌کنند و در رسانه‌ها از او به عنوان یک دوست و یک مشاور یاد می‌کنند.

ناتینگهام فارست، تیم تازه صعود کرده انگلیسی، در این پنجره نقل و انتقالاتی موفق به جذب ۲۱ بازیکن جدید شد.

کیارش غریبی، فوتبال لب – پس از صعود دوباره به پریمیرلیگ بعد از ۲۳ سال، ناتینگهام فارست با دریافت پاداش ۱۵۰ میلیون پوندی، قصد ساخت تیمی داشت که هیچ دغدغه‌ای برای بقا در لیگ نداشته باشند.

آن‌ها شروع خوبی برای این پنجره نیز داشتند. ابتدا به سراغ تایو آیووینی مهاجم یونیون برلین رفتند و با بیش از ۱۷ میلیون پوند، رکورد نقل و انتقالاتی تاریخ باشگاه را بخاطر او شکاندند. البته این تنها رکوردشکنی فارست در طول پنجره نبود.

پس از استخدام بازیکن سابق لیورپول آن ها به سراغ دین هندرسون دروازه‌بان ذخیره منچستریونایتد رفتند و طی انتقالی قرضی او را به خدمت گرفتند. جیولیان بیانکونه از ترویس فرانسه و موسی نیاخاته از ماینز آلمان خرید های بعدی شهر رابین هود بودند.

با عبور از این چهار انتقال، سران فارست در هفته دوم جولای پروسه انتقال عمر ریچاردز مدافع چپ بایرن‌مونیخ را به اتمام رساندند ولی از شانس بد در هفته اول تمرینات او دردی را در پای خود احساس کرد و سپس معلوم شد که استخوان پای او مو برداشته است.

عمر ریچاردز مثل هر بازیکن دیگری پس از گذراندن تست های پزشکی قرارداد خود را امضا کرده بود؛ باوجود اینکه این شکستگی کهنه به‌ نظر می‌رسید اما در تست‌ها هیچ نشانه‌ای از آن دیده نمی‌شد‌. همین امر موجب شد تا آنان به دنبال مدافع چپ دیگری در بازار باشند.

تنها یک روز پس از تکمیل انتقال ریچاردز، آن‌ها نکو ویلیامز، مدافع راست ولزی لیورپول را با مبلغ ۱۷ میلیون پوند به خدمت گرفتند.

اما جولای برای طرفداران فوتبال در شهر ناتینگهام به این زودی‌ها تمام نمی‌شد. فقط چهار روز پس از تکمیل انتقال نکو ویلیامز، ساکنان استادیوم سیتی گراند به سراغ خرید وین هنسی دروازه‌بان برنلی رفتند و پس از تکمیل جزئیات انتقال برندون آگیلرا از کاستاریکا، با لوویز اوبرین و هری توفولو ستون های فصل پیش هادرسفیلد در چمیپونشیپ قرارداد امضا کردند.

قضیه انتقال لینگارد کمی متفاوت و جالب‌تر بود. تقریبا ۱۵ ساعت از صعود آن‌ها گذشته بود که ایمیلی از سوی ناتینگهام فارست به همه خبرنگاران فعال در انگلستان ارسال شد. ایمیلی که طی آن از ژورنالیست‌ها می‌خواست تا صفحه شخصی میلتیادیس ماریناکیس در توییتر را دنبال کنند.

میلیتیادیس فرزند مالک تیم می‌باشد و به دلیل ارتباطاتی که با ایجنت‌های دنیای فوتبال دارد، یک مهره مهم در فارست محسوب می‌شود. برای مثال او نقش مهمی در انتقال جانسون به برنتفورد و لینگارد به ناتینگهام داشت و به روایتی عامل اصلی حضور هافبک سابق شیاطین سرخ در تیم پدرش بود. او حتی زودتر از صفحه رسمی باشگاه، انتقال لینگارد به ناتینگهام را رسانه‌ای کرد. پس از لینگارد آن‌ها به سراغ شیخو کویاته و اورل مانگالا رفتند تا با پایان ماه جولای، ۱۳ بازیکن جدید را جذب کرده باشند.

باوجود جذب این ۱۳ بازیکن، ولی هنوز گزینه مدنظر استیو کوپر، سرمربی‌ آن‌ها جذب نشده بود. مورگان گیبز وایت، هافبک انگلیسی ولورهمپتون که در فصل گذشته به صورت قرضی در شفیلد یونایتد توپ می‌زد، تبدیل به اولویت اول سرمربی سابق سوانزی شده بود. پروسه انجام این انتقال بسیار طولانی بود. به‌طوری که در هنگام مذاکرات بر سر جزئیات قرارداد این هافبک انگلیسی، ناتینگهامی‌ها امانوئل دنیس ستاره فصل گذشته واتفورد و رمو فرولر هافبک سوئیسی آتالانتا را به خدمت گرفتند.

در گیر و دار انتقال هافبک انگلیسی، 20 میلیون پوندی که برای دنیس خرج شد، او را تبدیل به ارزشمندترین خرید تاریخ فارست تا آن ها بار دیگر رکورد خود در نقل و انتقالات را بشکانند.

مشکلات بین مدیران این باشگاه ساکن شرق انگلستان و خورخه مندز، مدیربرنامه بسیاری از ستارگان دنیای فوتبال از جمله رونالدو، ژوزه مورینیو، ژوتا و گیبز وایت هدف نقل و انتقالاتی سرمربی تیم، یکی از دلایلی بود که پروسه اتمام ترنسفر گیبز وایت به فارست، انقدر طولانی شده بود. نهایتا یک پیشنهاد ۴۲.۵ میلیون پوندی، باعث شد تا کوپر و بازیکن مورد علاقه‌ش به یکدیگر برسند.

هزینه متحمل شده برای گیبز وایت بیش از دو برابر مبلغی بود که امانوئل دنیس را مدتی قبل تر تبدیل به گران ترین خرید باشگاه کرده بود. با این اوصاف گیبز وایت پس از آوونی و دنیس سومین بازیکن رکورد شکن مالکان یونانی تیم بود!

درست زمانی که گیبز وایت در حال انجام اولین بازی خانگی خود برای ناتینگهام فارست بود، رنان لودی و هوانگ اوی جوی، خرید های جدید فارست در استادیوم سیتی گراند حضور داشتند تا بازی را از نزدیک مشاهده کنند.

به نظر می‌رسید که با خرید ۱۸ بازیکن، دیگر کار ناتینگهام در این پنجره به پایان رسیده باشد اما یک باخت سنگین به منچسترسیتی، تمام معادلات را بهم ریخت و استیو کوپر و رفقا دوباره وارد بازار شدند. آن‌ها ابتدا انتقال ویلی بولی مدافع ۳۱ ساله ولورهمپتون را نهائی کردند و سپس جاش بولر را از تیم چمپیونشیپی بلکپول را بخه اسکواد خود اضافه کرند و او را به المپیاکوس یونان، تیم دیگر مالکان این تیم قرض دادند.

لویک باده، مدافع فرانسوی رن خامه روی کیک این پنجره نقل و انتقالاتی بود و نهایتا روز ددلاین بود که باعث توقف ناتینگهام فارست در این تابستان شد

به‌نظر می‌رسد که لسترسیتی و برندون راجرز هر روز یک قدم به پایان همکاری با یکدیگر نزدیک‌تر می‌شوند.

در شب گذشته و پس از چهارمین شکست فصل در برابر منچستریونایتد، علامت سوال‌ها درباره آینده لسترسیتی کمی پررنگ‌تر شد.

کیارش غریبی، فوتبال لب – این اوضاع بد لسترسیتی حتی صدای هواداران روباه‌ها را هم درآورد و طرفداران حاضر در کینگ پاور پس از سوت پایان مسابقه، بازیکنان و مربی تیم خود را “هو” کردند. حتی خود راجرز هم از شرایط راضی نیست. او در کنفرانس پس از مسابقه اذعان کرد:

“این تیم، تیم سال‌های گذشته نیست”.

شاید حق با راجرز باشد. قطعا لسترسیتی یکی از موفق‌ترین تیم‌های دهه اخیر فوتبال انگلستان بوده است. هرچه که باشد، آن‌ها با کسب یک پریمیرلیگ و اف‌ای کاپ از منچستریونایتد و تاتنهام موفقیت‌های مهم‌تری در چند سال اخیر کسب کرده‌اند.

اما حالا اوضاع بر وفق مراد روباه‌ها نیست. از لحاظ مالی، لسترسیتی وضعیت چندان مناسبی ندارد. در این تابستان آن‌ها وسلی فوفانا و کسپر اشمایکل، دو تن از مهم‌ترین بازیکنان اسکواد خود را از داده‌اند و در روز پایانی پنجره نقل و انتقالاتی ووت فائس از رمس را جذب کردند.

به‌نظر می‌رسد راجرز نیز راه اسکات پارکر را در پیش گرفته و شب گذشته درباره نارضایتی خود از مالکیت باشگاه گفت:

” باوجود احترامی که برای آن‌ها قائل هستم، اما ما به هیچ وجه نتوانستیم ترکیب خود را تقویت کنیم. من ناراحتی هواداران را درک می‌کنم. اینکه ببینید بقیه تیم‌ها بازیکنان جدیدی را اضافه کنند اما باشگاه مورد علاقه شما نه، سخت است”.

در آن سمت ماجرا، سران لستر نیز اوقات سختی را پشت سر می‌گذارند. آن‌ها در حال دست و پنجه نرم کردن با مشکلات مختلف می‌باشند و طبق گفته خودشان، تمام تلاش خود را جهت خروج باشگاه از بحران انجام می‌دهند.

چندی پیش بود که آن‌ها در طی بیانیه‌ای اعلام کردند که قصد فروش باشگاه را ندارند و تلاش می‌کنند تا با تصمیم‌های کوتاه‌مدت، آینده باشگاه را نجات دهند.

تقریبا سرمایه‌گذاری‌های کلان روی بازیکنان بالا ۳۰ سال در فوتبال تبدیل به تابو شده بود اما در این تابستان اوضاع کمی فرق داشت.

کیارش غریبی، فوتبال لب – در سالیان اخیر باشگاه‌های فوتبال تلاش کرده‌اند تا از خرج پول‌های هنگفت برای بازیکنان بالا ۳۰ سال خودداری کنند. اما شرایط کمی فرق کرده است. انگار که دوباره زور عنصر تجربه به قدرت جوانی چربیده. برخلاف اتفاقی که در سال‌های اخیر افتاده بود، بازار نقل و انتقالات بازیکنان مثبت ۳۰ سال در ۶ ماه گذشته بسیار داغ بوده است.

برای مثال کیران تریپیر در زمستان ۲۰۲۲ و در ۳۱ سالگی توسط نیوکسل به خدمت گرفته شد. یا فیلیپه کوتینیویی که در آستانه ۳۰ سالگی به صورت قرضی به استون ویلا پیوست و قرارداد خود را در ابتدای تابستان دائمی کرد.

همچنین کاسمیرو، کالیدو کولیبالی و روبرت لواندوفسکی از آن دسته بازیکنانی بودند که با انتقال‌هایی گران قیمت در این تابستان از تیمی به تیمی دیگر منتقل شدند.

اما چرا؟ از خرید های هیجانی می‌توان به عنوان عامل اصلی این انتقال‌ها نام برد. برخی از این خرید ها حاصل عملکرد بد تیم‌ها در بازی های ابتدایی فصل می‌باشند. زمانی که نیاز به یک بازیکن شدیدا احساس می‌شود و باشگاه روی قابل دسترس‌ترین گزینه ممکن می‌گذارد.

بی‌شک، یکی دیگر از دلایل این قضیه واقع‌بینی می‌باشد. از هر طرفی که بخواهیم به داستان نگاه کنیم، بازیکنان جوان‌تر هیچ‌گاه کاملا کافی نیستند و عنصر تجربه در خیلی از مواقع تفاوت‌ها را ایجاد می‌کند. پس طبیعی است باشگاهی مانند چلسی در کنار بازیکنان جوانی مانند کیرنی چوکووئمکا و چزاره کاسادی به دنبال جذب امثال کولیبالی و اوبامیانگ باشد.

با این وجود باشگاه‌هایی مانند لیورپول و منچسترسیتی که از ابتدا با برنامه‌ای مشخص شده پا به پنجره تابستانی می‌گذارند، هرگز نیاز به چنین خرید هایی پیدا نمی‌کنند. اکنون حدود ۶ سال می‌شود که سران لیورپول هیچ بازیکن بالا ۳۰ سالی را برای ۳ خط جلوئی خود خریداری نکرده‌اند. همچنین از آخرین باری که منچسترسیتی برای بازیکن بالا ۳۰ سالی پولی خرج کرد به بیش از یک دهه پیش بازمی‌گردد.

در حالی که فقط ۴ روز تا پایان پنجره نقل و انتقالاتی باقی مانده، لیورپول هنوز دست به ترمیم یکی از بزرگترین مشکلات خود نزده است.

کیارش غریبی، فوتبال لب – شاید با نگاه به لیست هافبک‌های لیورپول، نیاز این تیم به یک بازیکن جدید در میانه میدان احساس نشود اما لیورپول نیازی جدی به بازیکنانی جدید برای این ناحیه دارد.

وقتی از یورگن کلوپ درباره هافبک‌های تیمش سوال شد، او پاسخ داد

“وقتی همه آن‌ها در دسترس باشند من نیز راضی خواهم بود اما باز هم در هر شرایطی، ما به دنبال تقویت خود هستیم. بازیکنی که به خومت می‌گیریم باید بازیکن مناسبی باشد و اگر این بازیکن مناسب در دسترس نباشد، ما به گزینه‌های موجود در تیم فکر می‌کنیم. البته که الان مصدومیت‌های زیادی داریم، اضافه کردن یک هافبک به تیم گزینه جالبی محسوب می‌شود”.

اما کمی به اوضاع میانه میدان شاگردان کلوپ بپردازیم. از زمان آغاز فصل پیش فقط کریستال پالاس(۱۰ هافبک) بیشتر از لیورپول(۹ هافبک) بازیکنان مختلفی را در سه پست وسط زمین به کار گرفته است و در حال حاضر نیز با خروج قرضی تایلر مورتون و اضافه شدن فابیو کاروالیو، لیورپدل ۹ هافبک را در اختیار دارد.

به‌نظر نمی‌رسد که ۹ بازیکن برای چنین محدوده‌ای از زمین تعداد کمی باشد. حتی منچسترسیتی که عمق اسکوادش زبان‌زد همه اهالی فوتبال می‌باشد، ۷ بازیکن بزرگسال را برای خط هافبک خود در اختیار دارد. به تصویر زیر توجه کنید.

باتوجه به تصویر بالا، جدا از سن بالای برخی از هافبک‌های این تیم، بازیکنانی مانند کرتیس جونز، هاروی الیوت، نبی کیتا و الکس اوکسلید چمبرلین حتی موفق به انجام ۲۰ بازی در طول فصل هم نمی‌شوند.

کیتا و چمبرلین در طی دوران حضور خود در لیورپول، هیچ‌گاه موفق به انجام نصف بازی‌های لیورپول در پریمیرلیگ هم نشده‌اند.

اما حتی اگر آن‌ها را گزینه‌های قابل دسترسی برای لیورپول بدانیم، باز هم میلنر، چمبرلین و کیتا در سال پایانی قرارداد خود قرار دارند. تیاگو و هندرسون بیش‌از ۳۰ سال دارند و فابینیو نیز به‌زودی وارد دهه چهارم زندگی خود می‌شود. با توجه به همه این‌ها، لیورپول باید خیلی زودتر از این برای تقویت خط میانی خود اقدام می‌کرد.

تیاگو اما یکی از بازیکنانی بود که در تابستان ۲۰۲۰ به منظور تقویت خط هافبک سرخ‌های آنفیلد خریداری شد. تیاگو شروع درخشانی در لیورپول نداشت و بخش زیادی از فصل را به دلیل مصدومیت از دست داد اما با شروع فصل گذشته و کاهش مصدومیت‌ها، تیاگو به ستاره خط هافبک لیورپول تبدیل شد.

تصویر بالا کاملا گویا کیفیتی می‌باشد که تیاگو به وسط زمین لیورپول اضافه کرده است. از همین منظر هیچ تعجبی ندارد که لیورپول در ۲۷ بازی گذشته که تیاگو بازی را از ابتدا آغاز کرده، متحمل هیچ شکستی نشده است.

با این وجود هافبک اسپانیایی لیورپول هنوز با فشار تمرینات یورگن کلوپ و لیگ برتر انگلستان کنار نیامده و در طی این دو سال با مصدومیت‌های بسیاری مواجه شده است.

از همین‌رو هواداران لیورپول خرید یک هافبک در روز های پایانی نقل و انتقالات را مسئله‌ای ضروری تلقی می‌کنند. طبق گزارش برخی منابع، آن‌ها پرس و جو هایی درباره متئوس نونز هافبک تیم اسپورتینگ لیسبون انجام دادند اما ولورهمپتون از هفته‌ها قبل به توافقات اولیه با اسپورتینگ رسیده بود و نهایتا هافبک پرتغالی را به خدمت گرفت.

یکی دیگر از بازیکنانی که نامش مدام کنار نام لیورپول می‌آید، جود بلینگهام است. بسیاری از خبرنگاران نزدیک لیورپول، آن بازیکن مناسب که کلوپ در مصاحبه‌های خود به او اشاره می‌کند را بلینگهام می‌دانند. به‌نظر نمی‌رسد که دورتموند راضی به جدایی این هافبک با ارزش خود در پنجره آتی بشود و لیورپول از حالا خود را آماده انتقال هافبک انگلیسی در پنجره نقل و انتقالاتی تابستانی ۲۰۲۳ می‌کند.