Tag Archives: استادیوم

قوانین فوتبال, مقاله ها

VAR و شورش در اسکاندیناوی

Posted on by Arvin
10
آوریل
var

آروین منصوری، فوتبال‌لب – کریستین، هوادار پرشور والرنگا با ریشی بلند که بیرون از استادیوم اینتیلیتی آرنا ایستاده، با تأکید می‌گوید:

ما تسلیم نمی‌شویم. می‌خواهیم اولین کشوری باشیم که این بیماری (اشاره به VAR) را ریشه‌کن می‌کند. آن‌وقت دیگران هم می‌فهمند که VAR شکست‌خوردنی است!

ما تسلیم نمی‌شویم!

این اولین هفته از فصل فوتبال نروژ است. اما در اوستبلوکا (جایگاه معروف هواداران پرحاشیه والرنگا) هیچ جنب‌وجوشی نیست. سکوها با شروع بازی کاملاً خالی‌اند.

هزاران هوادار در بیرون از استادیوم‌ها تحصن کرده‌اند و طبق برنامه‌ریزی اعتراضی هماهنگ، تا ۱۵ دقیقه از ورود به ورزشگاهها خودداری می‌کنند. این اقدام نه‌تنها توسط هواداران تیم‌های لیگ برتر نروژ (الیتسرین)، بلکه توسط طرفداران باشگاه‌های دسته پایین‌تر نیز حمایت می‌شود.

در بخش تماشاگران مهمان ورزشگاه اما، صحنه متفاوت است. هواداران وایکینگ با تاکتیکی دیگر خشم‌شان به سیستم کمک داور ویدیویی (VAR) را نشان می‌دهند؛ سیستمی که با بررسی تصاویر تلویزیونی خارج از ورزشگاه، تصمیمات داور را تحت تأثیر قرار می‌دهد. آن‌ها در ۱۵ دقیقه اول بازی روی سکوها می‌نشینند، اما سکوتی مرگبار فضای ورزشگاه را درمی‌نوردد.

در این سکوت سنگین فقط فریاد بازیکنان، سوت‌های گاه و بی‌گاه داور و ضربه‌های توپ به گوش می‌رسد. بر روی بنری در سکوی خالی اوستبلوکا شعار نمادین هواداران والرنگا به چشم می‌خورد: «نه به VAR!»

سکوت معنادار علیه VAR

در حالی که قله‌های برفی درامن در افق خودنمایی می‌کرد، فصل جدید لیگ برتر نروژ با اعتراضی خاموش در بازی استرومسگودست و روزنبورگ آغاز شد. هواداران هر دو تیم با مشارکتی هماهنگ، ۱۵ دقیقه اول بازی را در سکوتی نمادین گذراندند: بدون سرود، بدون تشویق، فقط سکوتی سنگین که با پایان یافتن زمان اعتراض، شکسته شد.

هواداران روزنبورگ پشت بنری با عنوان «NFF Mafia» تجمع کردند تا موضع خود را علیه فدراسیون فوتبال نروژ (NFF) نشان دهند. تیرهای چراغ‌برق بیرون استادیوم با برچسب‌های «متنفر از VAR» پوشانده شده بود، در حالی که طرفداران استرومسگودست بنری تندتر با شعار «FCK VAR» برافراشته بودند.

آلفرد یوهانسون، سرمربی روزنبورگ به اتلتیک گفت: هواداران ما که مخالف VAR هستند، حق دارند احساسات خود را ابراز کنند. به این ترتیب – یک 15 دقیقه آرام – بسیار بهتر از سایر اشکال عمل است. زیرا ما همچنین می دانیم که وقتی یک بازی باید به دلیل اعتراضات متوقف شود یا حتی لغو شود، چگونه است.

آلفرد یوهانسون، سرمربی روزنبورگ در گفتگو با اتلتیک تأکید کرد:

هواداران ما که مخالف VAR هستند، حق دارند احساسات خود را ابراز کنند. اعتراضی مانند ۱۵ دقیقه سکوت، بسیار مسئولانهتر از اشکال دیگر است. ما میدانیم توقف یا لغو بازی بهخاطر اعتراضات چه پیامدهایی دارد!

var وی ای آر وار

در ژوئیه سال گذشته، بازی روزنبورگ مقابل لیلستروم با پرتاب بمب‌های دودزا، توپ‌های تنیس و (بدون شوخی!) کیک ماهی به زمین، متوقف شد. سایر بازی‌های تیم ۱۶ تیمی الیتسریان نروژ نیز با روش‌های مشابهی مورد هدف اعتراضات قرار گرفته‌اند.

«در این فصل، گروه‌های هوادار تصمیم گرفته‌اند که به‌طور فعال بازی‌ها را مختل نکنند، اما این عصبانیت در کشوری که اعضای آن باشگاه‌های فوتبال را اداره می‌کنند و بسیاری احساس می‌کنند VARها بدون فرآیند مشورتی مناسب وارد شده‌اند، واقعی است.»

رای‌گیری ژانویه و شکست پیشنهاد لغو VAR

در ژانویه ۲۰۲۵، ۳۲ باشگاه حاضر در دو دسته برتر فوتبال نروژ (الیتسریان) با نتیجه ۱۹ رأی موافق در برابر ۱۳ رأی مخالف، به پیشنهاد «قطع فوری استفاده از VAR» رای دادند. این رأی نشاندهنده مخالفت گسترده باشگاه‌ها با سیستم کمک داور ویدیویی بود، اما نتیجه نهایی به دلیل ساختار رأی‌گیری فدراسیون فوتبال نروژ (NFF) بی‌اثر شد. منتقدان VAR معتقدند این سیستم غیرقابل اعتماد، مستعد خطاهای انسانی، و عامل تأخیرهای غیرضروری است که جریان طبیعی بازی و شادی لحظات کلیدی مانند گلزنی را از بین می‌برد.

مجمع ملی مارس و تصمیم غافلگیرکننده NFF

فدراسیون فوتبال نروژ (NFF) به جای پذیرش رأی باشگاه‌های حرفه‌ای، در اول مارس ۲۰۲۵، مجمع ملی متشکل از ۴۵۰ باشگاه عضو (از سطح حرفه‌ای تا پایه) برگزار کرد. در این رأی‌گیری، با نتیجه ۳۲۱ رأی موافق در برابر ۱۲۹ رأی مخالف، تصمیم به حفظ VAR گرفته شد. این اقدام NFF خشم هواداران و باشگاه‌ها را برانگیخت، چرا که بسیاری معتقد بودند فدراسیون با گسترش دامنه رأی‌گیری به سطوح پایینتر (که از VAR استفاده نمی‌کنند)، نتیجه را به نفع خود تغییر داده است.

انتقادات کلیدی به سیستم VAR

خطاهای فنی و انسانی: گزارش‌ها نشان می‌دهد VAR در نروژ تنها در ۹۶٪ موارد به تصمیمات درست کمک کرده است، اما ۴٪ خطاها—مانند اشتباه در تشخیص پنالتی یا اخراج—به اندازه کافی برای ایجاد بحران کافی بوده است.

کاهش هیجان بازی: هواداران معتقدند VAR لحظات شادی مانند گلزنی را به «انتظار برای تأیید» تبدیل کرده و جذابیت زندهٔ ورزشگاه‌ها را کاهش داده است.

هزینه‌های مالی: اجرای VAR سالانه ۱.۵ میلیون یورو هزینه دارد که نیمی از آن بر دوش باشگاه‌هاست. مخالفان پیشنهاد می‌کنند این بودجه صرف توسعه فوتبال پایه شود.

واکنش‌های خشمگینانه هواداران و باشگاه‌ها

اعتراضات نمادین: هواداران با اقداماتی مانند پرتاب ماهی پخته، توپ تنیس، و کیک به زمین بازی، مخالفت خود را نشان داده‌اند. برای مثال، بازی روزنبورگ مقابل لیلستروم در سال ۲۰۲۴ به دلیل این اعتراضات متوقف شد.

شعارهای تند: بنرهایی با مضامین «NFF مافیا» و «FCK VAR» در ورزشگاه‌ها به چشم می‌خورد که بازتاب نارضایتی از فدراسیون و سیستم داوری است.

موضع فدراسیون و چالش‌های پیش رو

لیز کلاونس، رئیس NFF، در مصاحبه‌ای اذعان کرد که شخصاً از VAR ناراضی است:

زمانی که VAR در جام جهانی ۲۰۱۸ معرفی شد، به عنوان کارشناس در روسیه حضور داشتم. سیستم آزاردهنده بود؛ ما نمی‌دانستیم چرا باید اینقدر طولانی منتظر تصمیمات بمانیم. این احساس اختلال، هنوز پابرجاست.

با این حال، NFF همچنان بر حفظ VAR اصرار دارد و آن را «موضوعی مربوط به اعتبار» می‌داند. سباستین هیتن، رهبر هواداران والرنگا، می‌گوید:

NFF برای حفظ VAR سخت جنگید، چون شکست در این نبرد به معنی از دست دادن اعتبارشان بود. آنها نمی‌خواستند اتهامات حمایت از یک سیستم شکست‌خورده را بپذیرند.

آیندهٔ مبهم VAR در نروژ

اگرچه NFF فعلاً بر حفظ VAR پافشاری می‌کند، فشار هواداران و باشگاه‌ها ادامه دارد. این بحران نشان می‌دهد که تضاد بین سنت‌های فوتبال و فناوری همچنان حل‌نشده باقی مانده است. به گفته رسانه‌های نروژی، این کشور ممکن است به اولین نمونه در اروپا تبدیل شود که فناوری VAR را پس از معرفی، کاملاً کنار می‌گذارد؛ چیزی که سوئد از ابتدا از آن اجتناب کرد.

var در mls

VAR در اولین لیگ حرفه‌ای

A-League استرالیا اولین لیگ حرفه‌ای بود که در سال 2017 فناوری VAR را معرفی کرد. پس از آن، MLS در ایالات متحده نیز در همان سال این سیستم را به کار گرفت. از آن زمان، تقریباً تمامی لیگ‌ها و رقابت‌های بزرگ فوتبال جهان از VAR استفاده کرده‌اند. بااین‌حال، به‌جای ازبین‌بردن جنجال‌ها، این فناوری باعث خشم، ناامیدی و انتقادات شدید شده است.

اما آنچه کسی تصورش را نمی‌کرد، این بود که سازمان‌یافته‌ترین و ستیزه‌جوترین جنبش مخالفان VAR در کشوری شکل بگیرد که معمولاً با اعتراض و نارضایتی همراه نیست. نروژ که در رتبه‌بندی جهانی، هفتمین کشور شاد جهان شناخته می‌شود، شاهد مخالفت شدید با این فناوری بوده است. به‌عنوان نمونه، در دیداری که استرومسگودست باید یک پنالتی با کمک VAR دریافت می‌کرد، هواداران این تیم، که مستقیماً پشت دروازه بودند، شعار “لعنت به VAR” سر دادند.

ما اینجا بودیم!

در مسابقه‌ای دیگر، هواداران Stabaek بلافاصله پس از شروع بازی مقابل وایکینگ، زمین را ترک کردند. جالب‌تر اینکه لحظاتی بعد، تیم‌شان گلی را که ابتدا پذیرفته شده بود، پس از بررسی VAR به دلیل حطای هند از دست داد. در جایگاهی که ترک شد، بنری گذاشتند که روی آن نوشته شده بود: “ما اینجا بودیم” (به نروژی: “Vi var her”).

هواداران والرنگا با پرتاب شیرینی به داخل زمین، اعتراض خود را نشان دادند. آن‌ها با این کار قصد داشتند به فرهنگ برنامه‌ریزی جلسات NFF که به “قهوه و کروسان” معروف است، کنایه بزنند. در سفر لیلستروم به روزنبورگ در سال 2023، این تیم با یک پنالتی که VAR تشخیص داد، دراماتیک‌ترین پیروزی 2-1 خود را رقم زد. اما برخلاف انتظار، هواداران لیلستروم جشن نگرفتند. هوگنر تریم، یکی از طرفداران و عضو پادکست لیلستروم، می‌گوید:

هواداران ما یک ساعت پرواز یا هشت ساعت رانندگی را برای این بازی طی کرده بودند. معمولاً دیوانه می‌شویم، به‌خصوص اگر تاریخ رقابت دو تیم را بدانید. اما این بار، حتی جشن نگرفتیم. همه با خود می‌گفتند: “این فوتبال نیست”. گل پیروزی وارد دروازه شد و ما فقط نشستیم.

لیلستروم، که فصل گذشته به دسته دوم سقوط کرد، یکی از سرسخت‌ترین مخالفان VAR بوده است. این تیم، تنها باشگاهی بود که در ابتدای فصل 2023 علیه معرفی این فناوری رأی داد. این باشگاه گروهی از هواداران متعصب دارد که کلاونس، رئیس فدراسیون فوتبال نروژ، آن‌ها را “تندروها” می‌نامد. یکی از عجیب‌ترین اعتراضات این گروه، “بازی کیک ماهی” بود. تریم توضیح می‌دهد:

این کار هواداران روزنبورگ بود. ایده‌شان این بود که کیک‌های ماهی را در زمین پرتاب کنند تا مرغ‌های دریایی پایین بیایند و هرج‌ومرج ایجاد شود. البته همه‌چیز مطابق برنامه پیش نرفت، اما درنهایت داور بازی را متوقف کرد.

منتقدان، فدراسیون فوتبال نروژ (NFF) را متهم می‌کنند که با رأی‌گیری 19-13، از طریق دخیل کردن تیم‌هایی که هرگز با VAR بازی نکرده‌اند، مسیر تصویب آن را هموار کرده است. بسیاری معتقدند این تیم‌ها به‌طور غیرمستقیم برای رأی موافق تشویق شدند. اوله کریستیان ساندویک، سخنگوی اتحادیه هواداران نروژی، می‌گوید:

خیلی‌ها خشمگین و ناامید هستند. مردم از خود تصمیم ناامید شده‌اند، اما بیشتر از فرآیند رأی‌گیری عصبانی هستند. مردم نروژ معمولاً زیاد تظاهرات نمی‌کنند، اما این موضوع باعث شد بگویند: هی، این درست نیست، این سیستم جواب نمی‌دهد و ما دیوانه‌وار از VAR بیزاریم.

تظاهرات علیه یوفا

تظاهرات سراسری با هدف “افزایش آگاهی درباره اینکه دموکراسی فوتبالی نروژ تحت تهدید نیروهای غیردموکراتیک قرار دارد”، برگزار شد.

کلاونس، که به عنوان فردی مترقی و اصولگرا شناخته می‌شود، همیشه آماده پرسش‌گری از فیفا و یوفا بود. او به‌ویژه در مورد جام جهانی قطر و روند مناقصه برای میزبانی مسابقات 2030 و 2034، مواضع محکمی گرفت. اما حالا، برخی از مخالفان VAR در نروژ معتقدند که یوفا در تصمیم‌گیری درباره ادامه این فناوری نقش داشته است. آن‌ها ادعا می‌کنند که وقتی کلاونس به کمیته اجرایی یوفا اضافه شد، ممکن است تحت فشار این نهاد قرار گرفته باشد.

کلاونس این ادعا را رد می‌کند و به The Athletic می‌گوید:

شایعه همیشه وجود خواهد داشت، اما این ریشه در واقعیت ندارد. ما از یوفا خواستیم دلایل موافق و مخالف VAR را توضیح دهد. آن‌ها صراحتاً گفتند که نمی‌خواهند ما را تحت تأثیر قرار دهند. این نظریه توطئه‌ای نادرست است و نباید به عنوان حقیقت پذیرفت.

به گفته او، این فرآیند “کاملاً منصفانه، شفاف” بود. حامیان کلاونس معتقدند که معترضان از این واقعیت که بحث را باخته‌اند، ناراحت هستند و حالا به دنبال مقصر می‌گردند.

یک گروه کاری به ریاست ریموند یوهانسن، شهردار سابق اسلو، گزارشی چهارماهه درباره مزایا و معایب VAR تهیه کرد. بسیاری از مربیان و بازیکنان اعتراف کردند که خواهان حفظ این فناوری هستند، اما جرأت نداشتند آن را علناً بیان کنند. حتی برخی از هواداران نیز چنین نظری داشتند. از سوی دیگر، داوران نروژی تأکید کردند که برای آن‌ها، “نقطه بی‌بازگشت” به اتمام رسیده است.

چرا “نه به توضیح”؟

کلاونس تصدیق می‌کند که “معترضان استدلال‌های مهمی دارند” و از آزادی بیان و حق اعتراض آن‌ها دفاع می‌کند. او حتی دو روز قبل از مجمع ملی، در یک میخانه در اسلو با 200 مخالف VAR دیدار و گفت‌وگو کرد. هرچند او نتوانست همه را متقاعد کند، اما معتقد است که “ارائه احترام و درخواست احترام متقابل” ضروری است.

اما سه ساعت جنوب اسلو، در سوئد، شرایط متفاوت است. در لیگ برتر سوئد، تنها لیگ مردان در بین 30 لیگ برتر اروپا، از VAR استفاده نمی‌شود. در بازی افتتاحیه فصل بین GAIS و AIK، گل دقیقه 92 AIK بدون هیچ‌گونه نگرانی یا بررسی باقی ماند.

میکجل توماسن، سرمربی AIK، می‌گوید:

بدون VAR، فوتبال زیباتر است. این سیستم، همه‌چیز را مصنوعی می‌کند. من فقط یک مهمان در سوئد هستم، اما فکر می‌کنم تصمیم فوتبال سوئد در نپذیرفتن VAR، فوق‌العاده بوده است.

در انگلیس، حتی زمانی که ولورهمپتون واندررز پیشنهادی برای لغو VAR ارائه کرد، هیچ باشگاه دیگری از آن حمایت نکرد. اما در نروژ، داستان متفاوت است؛ جایی که اعتراضات همچنان ادامه دارد.

var ولوز

سوئد، مخالفی دیگر

باشگاه‌های سوئد، مانند باشگاه‌های نروژ، توسط اعضا اداره می‌شوند، که این امر طرفداران را تشویق می‌کند که موضع بگیرند، زیرا آن‌ها قدرت ایجاد تغییر را دارند. ایساک ادن، رئیس اتحادیه هواداران فوتبال سوئد، می‌گوید:

VAR به نمادی از تمام چیزهایی تبدیل شده است که ما در فوتبال مدرن دوست نداریم. تیم من، الفسبورگ، فصل گذشته در اروپا بازی کرد (با VAR اجباری) و همیشه وقتی تیم شما گل می‌زند، این احساس وجود دارد که باید تردید کنید، یک دقیقه صبر کنید، سه بار نگاه کنید، یا ممکن است مجبور شوید دو بار جشن بگیرید. این کاملاً عجیب بود.

در اولین بازی الفسبورگ در مقدماتی لیگ اروپا، مقابل پافوس قبرس، زمانی که VAR داور را به سمت مانیتور کنار زمین فرستاد، آن‌ها یک پنالتی دریافت کردند. ادن می‌گوید:

ما باید در این بازی پیروز می‌شدیم. با این حال، تمام استادیوم شعار می‌داد: “ما از VAR متنفریم.” بنابراین من می‌توانم با هواداران نروژی همدردی کنم. اینجا هم بحث پر جنب و جوشی وجود داشت، اما اکنون کاملاً مرده است و در آینده‌ای قابل پیش‌بینی، چیزی در سوئد تغییر نخواهد کرد.

اوله سلناس، بازیکن روزنبورگ با ۳۲ بازی ملی برای نروژ، به The Athletic می‌گوید:

گاهی ممکن است عجیب باشد. با این حال، ما داریم به آن عادت می‌کنیم. می‌دانیم که این یک موضوع داغ است و اگر هواداران بخواهند در ۱۵ دقیقه اول بازی ساکت بمانند، ما باید تمرکز کنیم و حرفه‌ای باشیم.

بازیکنان نیز علیه VAR؟

آیا بازیکنان می‌خواهند VAR لغو شود؟ سلناس می‌گوید:

نظرات بسیار متفاوت است. بعضی‌ها این را می‌خواهند، اما برخی نه. من می‌توانم هر دو طرف را ببینم. بله، کاملاً کار نکرده است، اما باید به یاد داشته باشیم که این هنوز روزهای اولیه است. برای من، اگر تقریباً همه افراد دیگر در اروپا از آن استفاده می‌کنند، حذف VAR برای ما عجیب خواهد بود.

var ظهور

“Forsvar Medlemsdemokratiet” (“دفاع از دموکراسی اعضا”) پیامی بود که در چند روز آخر هفته بر روی بنرها نمایش داده شد. با این حال، واکنش‌های منفی علیه این اعتراضات نیز وجود دارد و در سرزمین ارلینگ هالند و مارتین اودگارد، کمپین‌های طرفدار VAR نیز به طور فزاینده‌ای در حال قدرت گرفتن هستند.

در ماه نوامبر، رئیس فردریکستاد، جوستین لوند، بیانیه‌ای را در وب‌سایت باشگاه منتشر کرد و درخواست بازخورد نمود، در حالی که توضیح می‌داد: «هیئت‌مدیره طرفدار VAR بود.» شعار «من از این VAR لعنتی متنفرم» در سراسر استادیوم طنین‌انداز شد، اما اعضا واقعاً چه فکر می‌کنند؟ اعضای فردریکستاد با ۷۰ رأی موافق در برابر ۶۵ رأی مخالف، به نفع سیستم VAR رأی دادند، و لوند به نظر کاملاً افتخار می‌کند که می‌گوید آن‌ها یکی از تنها پنج باشگاه دسته برتر بودند که همراه با کریستیان‌ساند، سارپسبورگ ۰۸، KFUM و بودو/گلیمت این موضع را اتخاذ کردند.

لوند می‌گوید: «

من کاملاً واضح بوده‌ام که VAR باید ادامه یابد. من سعی کرده‌ام یک صدای قوی طرفدار VAR باشم، زیرا افرادی که خواهان تغییر هستند، با صدای بلندتر صحبت می‌کنند، در حالی که افرادی که خواهان تغییر نیستند، اغلب ساکت می‌مانند. انتقادهای زیادی از طرفداران مختلف دریافت کردم، اما اکثریت ساکت برای مدت طولانی بیش از حد ساکت بودند.

این سیستم تغییری در شور و شوق ما در ورزشگاه نمی‌دهد!

در میان همه اینها، NFF حق دارد به این نکته اشاره کند که Eliteserien از رتبه ۲۳ در سال ۲۰۱۹ به رتبه دوازدهم در رتبه‌بندی ضریب پنج‌ساله یوفا صعود کرده است. تعداد شرکت‌کنندگان افزایش یافت و، چه با VAR چه بدون آن، هواداران همچنان به ایجاد فضایی پرشور در ورزشگاه‌ها ادامه می‌دهند، به‌ویژه به این دلیل که مقامات فوتبال نروژ اجازه استفاده از مواد آتش‌زا را می‌دهند؛ چیزی که در انگلیس و بسیاری از کشورهای دیگر ممنوع است. فرهنگ هواداری در اینجا زنده و پرجنب‌وجوش است: پرچم‌ها، شراره‌ها، مگافون‌ها، تیفوس‌ها، و سبکی که تأثیر عشق نروژ به فوتبال انگلیس در آن کاملاً مشهود است.

اما این دوران، دوران عجیبی است. زمانی که هواداران بودو/گلیمت کیک‌های ماهی را در زمین بازی پرتاب کردند تا بازی مقابل هاگسوند را مختل کنند، باشگاه ۹ هوادار را برای ۳۰ بازی محروم کرد. فرود توماسن، مدیر کل، به TV2 گفت:

ادامه این‌گونه اقدامات کودکانه، در حال نابود کردن فوتبال است. این نه درباره فوتبال است، نه درباره VAR. من این را فوق‌العاده غم‌انگیز و کسل‌کننده می‌دانم.

اندکی پس از آن، بودو/گلیمت یک بازی خارج از خانه مقابل استرومسگودست داشت که طرفداران آن دو بنر بزرگ در دست داشتند: «آزادی برای اولتراها» و «یک کیک ماهی بخور، فرود».

چالش برای کلاونس این است که راهی را در میان تمام این درگیری‌های درونی پیدا کند، در حالی که، به اعتراف خودش، همسو کردن دیدگاه‌های همه تقریباً غیرممکن است. او می‌گوید که این روند «چندان خوشایند» نبوده است.

اگر صبر کنید مزایای بیش‌تری نسبت به معایبش دارد!

با این حال، در نهایت، او می‌گوید که این «شفاف‌ترین فرآیند در جهان» بوده است و داوران قدردان این هستند که می‌توانند از «شب‌های بی‌خوابی و فشارهای خانواده‌هایشان به دلیل اشتباهات درون زمینی که می‌توانستند اصلاح شوند» در امان بمانند. او معتقد است که سیستم VAR از زمان آغاز به کار به طور چشمگیری بهبود یافته و اگر مردم به آن زمان بدهند، مزایای آن بیشتر از معایبش خواهد بود.

بدون شک، این واقعیت که در فصل مارس تا نوامبر نروژ تاکنون بحث بزرگی پیرامون VAR شکل نگرفته، کمک‌کننده بوده است؛ حداقل هنوز نه. کلاونس می‌گوید:

مردم در سراسر جهان از VAR ناراضی هستند. هیچ‌کس نمی‌گوید که کامل است. اما خیلی پیشرفت کرده است. در اولین فصل خود در نروژ، بازی را مختل کرد. اما از نیمه دوم فصل گذشته، جریان بسیار بهتری داشته است.

۲۵ سال از آخرین حضور نروژ در جام جهانی مردان یا قهرمانی اروپا می‌گذرد. اما سال گذشته، تیم ملی به لیگ A، بالاترین سطح لیگ ملت‌ها، صعود کرد. کلاونس می‌گوید که از مسیر صعودی آن‌ها خوشحال است. و او یک جزئیات کلیدی را فراموش نکرده است.

او درباره پیروزی ۲-۱ آن‌ها مقابل اتریش در سپتامبر می‌گوید: «ارلینگ هالند گل دیرهنگامی زد که فوق‌العاده مهم بود. در ابتدا، (به دلیل آفساید) گل مردود اعلام شد. سپس VAR وارد عمل شد و گل مورد تأیید قرار گرفت. ما در نهایت گروه خود را بردیم. و، اوه، چه احساسی! سرخوشی محض!»

مقاله ها

منچستریونایتد و وعده استادیوم یکصدهزار نفری: بقیه پروژه‌ها به ما چه می‌گویند؟

Posted on by Arvin
27
مارس

آروین منصوری، فوتبال‌لب – زمانی که منچستریونایتد از برنامه‌های بزرگ خود برای یک استادیوم جدید با ظرفیت یکصدهزار نفر رونمایی کرد، اولین نگاه به این پروژه بلندپروازانه 2 میلیارد پوندی (2.6 میلیارد دلاری) ارائه شد.

سر جیم رتکلیف، مالک مشترک یونایتد، گفت: “وقتی به پاریس می‌روید، از برج ایفل دیدن می‌کنید. همه کسانی که به منچستریونایتد و فوتبال علاقه دارند، می‌خواهند بیایند و از این استادیوم دیدن کنند. این بزرگترین استادیوم فوتبال جهان خواهد بود”.

این طرح، شامل سه برج الهام‌گرفته از سه‌گانه شیطان سرخ روی نشان باشگاه است. یک پوشش چتری بزرگ برای استادیوم و یک میدان عمومی بیرونی، که «دو برابر میدان ترافالگار» است.

منچستریونایتد امیدوار است که راه تیم‌های دیگر لیگ برتری مانند تاتنهام هاتسپر و اورتون را، که اخیراً درحال اجرای طرح‌های جدید استادیوم خود هستند، ادامه دهد.

با این حال، همیشه اینطور نیست. چنین پروژه‌هایی گاهی هرگز به واقعیت تبدیل نمی‌شوند. به نقشه چلسی برای زمینی در بقایای نیروگاه Battersea یا “سفینه فضایی” لیورپول در استنلی پارک فکر کنید. برخی ساخته شدند اما در نهایت در مقایسه با طرح اولیه بسیار متفاوت به نظر می‌رسند.

خلاصه‌ای تصویری از پیشنهادهای استادیوم قابل توجه در طول سال‌ها برای شما جمع آوری شده. فهرست ما جامع نیست و ما نمونه‌هایی را انتخاب کردیم که در آن تصاویر در دسترس هستند. جزئیات آنچه ارائه شد و در نهایت چه چیزی اجرا شده است.

استادیوم چلسی

چلسی بیش از یک دهه است که به دنبال توسعه مجدد استمفورد بریج، استادیوم خانگی خود از زمان تأسیس در سال 1905 است. وگرنه به یک استادیوم جدید نقل مکان خواهد کرد.

باشگاه غرب لندنی می‌داند که به استادیوم بزرگ‌تری نیاز دارد. زیرا ظرفیت چهل هزار نفری آنها به این معنی است که آن‌ها اکنون از رقبای خود عقب‌تر هستند. نگاه حسادت‌آمیزی به جانشین تاتنهام برای وایت هارت لین در شمال پایتخت وجود دارد.

تحت هدایت رومن آبراموویچ، مالک قبلی چلسی، آنها در سال 2012 پیشنهاد رسمی خرید دریافت کردند. سایت نیروگاه Battersea، در فاصله کمی از استمفورد بریج، اما در سمت دیگر رودخانه تیمز. طرح‌هایی برای یک استادیوم شصت هزار نفری ارائه شد. در این طرح‌ها، جنبه‌های تاریخی نیروگاه را که در دهه 1980 تعطیل شده بود، از جمله چهار دودکش آن را حفظ می‌شد.

استادیوم چلسی
استادیوم چلسی

با این حال، این آثار طراحان، تنها پس از انتخاب یک کنسرسیوم مالزیایی به عنوان برندگان پروژه، پدیدار شد. بعداً یک خرید 400 میلیون پوندی (517 میلیون دلار به نرخ ارز فعلی) منطقه‌ را تکمیل کرد. آن را به فضایی جدید با آپارتمان‌ها، مغازه‌ها و رستوران‌ها تبدیل کرد.

تغییر مالکیت و تردید در آینده استادیوم

پس از شکست در پروژه نیروگاه برق Battersea، چلسی برنامه‌های خود را برای یک “کلیسای جامع فوتبال” 60،000 نفری در سایت استمفورد بریج ارائه کرد. گفته می‌شود این طرح توسط شرکت معمار Herzog & de Meuron الهام گرفته از طراحی کلیسای وست مینستر” است.

مجوز برنامه‌ریزی تامین شد اما این پروژه در سال 2018 به حالت تعلیق درآمد. زمانی که ویزای جدیدی از سوی دولت بریتانیا در میان تنش‌های دیپلماتیک با کشور روسیه، برای آبراموویچ صادر نشد.

این باشگاه متعاقباً در سال 2022 به کنسرسیوم Todd Boehly/Clearlake فروخته شد و استادیوم همچنان یک مشکل برجسته است.

سوال بزرگ برای مالکان جدید چلسی، این است که آیا باید در استمفورد بریج بمانند یا به دنبال شروع دوباره در یک مکان جدید باشند. مانند سایتی که زمانی نمایشگاه ارلز کورت در آن قرار داشت. هر دو چالش‌های لجستیکی عمده‌ای را ارائه می‌دهند.

استادیوم لیورپول

برخلاف چلسی، لیورپول با موفقیت ورزشگاه خود را بازسازی کرد.

ابتدا، گسترش جایگاه اصلی و سپس جایگاه آنفیلد، ظرفیت آنفیلد را از 45،276 به بیش از 61،000 نفر افزایش داد. بدون اینکه تیم مجبور باشد خانه تاریخی خود را ترک کند. با این حال، راه رسیدن به این نقطه طولانی بود. با چندین پروژه مختلف استادیوم پیشنهادی، که در نهایت به فراموشی سپرده شد.

همانطور که در سال 2024 توسط فیل باکینگهام توضیح داده شد. ایده این بود که لیورپول به مکان جدیدی در پارک استنلی منتقل شود. در سال 2002، طرح‌های تمسخرآمیزی از یک استادیوم 55،000 نفری به نام «پری کاسه» ارائه شد. پس از ریک پری، مدیر اجرایی باشگاه در آن زمان، مجوز برنامه ریزی در سال بعد صادر شد. با این امید که لیورپول بتواند در خانه جدید خود برای فصل 06-2005 باشد.

با این حال، مخالفت با برنامه‌های کمپین حفاظت از روستای انگلستان و کمیته اقدام بازسازی آنفیلد باعث تاخیر شد. در همان زمان، ایده اشتراک زمین با رقبای مرسی ساید، اورتون مطرح شد. اما با مخالفت هر دو گروه طرفداران، این پیشنهاد با شکست مواجه شد.

با این حال، لیورپول به برنامه‌های خود برای نقل مکان از آنفیلد ادامه داد. اجاره‌ای 999 ساله در سایت استنلی پارک در سال 2006 مدنظر قرار داده شد.

آنفیلد جدید؟ ماموریت غیرممکن

هنگامی که صاحبان جدید، جورج گیلت و تام هیکس، در سال 2007 وارد شدند. ژیلت با خوشرویی اعلام کرد که کار بر روی یک استادیوم جدید بلافاصله آغاز خواهد شد.

ماه‌ها بعد، مجوز برنامه‌ریزی برای یک مکان 60،000 نفری به نام Stanley Park Stadium صادر شد. این طرح جدید که توسط معماران HKS طراحی شد. لقب «سفینه فضایی» داشت و برنامه این بود که لیورپول تا سال 2011 به آنجا منتقل شود.

با این حال، این زوج آمریکایی پس از تصاحب لیورپولِ پر از بدهی، آن را ترک کردند. آن‌ها نتوانستند 300 میلیون پوند مورد نیاز برای تامین مالی پروژه را تامین کنند. در نهایت با فروختن آن‌ها، برنامه‌ها از بین رفت.

مدت کوتاهی پس از خرید باشگاه در سال 2010، گروه ورزشی Fenway اعلام کرد که قصد دارد آنفیلد را توسعه دهد. با این حال، این خود چالش‌هایی را به همراه داشت. همانطور که قبلاً گزارش شد، غرفه اصلی جدید، که در نهایت در سال 2016 افتتاح شد. شامل سفارشات خرید اجباری بود که توسط شورای شهر لیورپول تایید شد. که ساکنان محلی را مجبور به ترک خانه‌های خود کرد.

سپس به دلیل همه‌گیری کووید-19 و فروپاشی “گروه باکینگهام”، شرکت ساخت‌وساز ناظر بر ساخت، کار در غرفه جاده آنفیلد با تأخیر مواجه شد.

با این حال، با تکمیل آن کارها، لیورپول چهارمین استادیوم پرظرفیت در لیگ برتر را به خود اختصاص داد. این گسترش جریان درآمد آن‌ها را افزایش می‌دهد.

استادیوم اورتون

دورتر از آنفیلد، اورتون برای شروع فصل آینده به ورزشگاه جدید خود نقل مکان خواهد کرد. ورزشگاهی با ظرفیت 52،888 در ساحل براملی مور داک که 760 میلیون پوند برای آن هزینه برداشت.

این به معنای خداحافظی احساسی با گودیسون پارک، خانه 133 ساله آنها و یکی از زمین‌های بزرگ فوتبال انگلیس است.

دن میس، معمار آمریکایی پشت این پروژه، گفته بود که می‌خواهد این احساس را ایجاد کند که این مکان “خارج از گود” است. استادیوم از پارک Oriole؛ در استادیوم بیسبال Camden Yards در شهر بالتیمور ایالات متحده الهام گرفته است.

خانه جدید اورتون شامل یک جایگاه جنوبی با ظرفیت 14،000 نفر است، یک کرانه شیبدار از صندلی‌هایی که هواداران خانگی را در خود جای می‌دهد. به طرفداران مناظر وسیعی از شهر لیورپول را ارائه می‌دهد.

نقل مکان آن‌ها پایان یک سفر طولانی و گاها عذاب آور برای باشگاه است که تقریباً 25 سال پیش آغاز شد.

نقل مکان بالاخره صورت می‌گیرد؟

ابتدا پیشنهادی برای زمینی با ظرفیت 55،000 نفر در کینگز داک (در فاصله کوتاهی از ورزشگاه جدیدشان در جنوب و اکنون محل سالن سرپوشیده M&S Bank Arena) ارائه شد. در سال 2003، زمانی که اورتون نتوانست بودجه لازم را برای این پروژه جمع آوری کند، این پروژه لغو شد.

سپس، طرحی جایگزین برای انتقال به یک استادیوم 50،000 نفری ارائه شد. منطقه کرکبی در حومه شمال شرقی شهر، به عنوان بخشی از مجموعه‌ای بود که شامل یک فروشگاه بزرگ تسکو نیز می‌شد. اما این ایده هرگز محبوبیت نداشت و در سال 2009 توسط دولت بریتانیا رد شد.

همچنین طرحی برای یک زمین جدید در پارک والتون هال ارائه شد. در فاصله کوتاهی از شمال گودیسون، طرح‌هایی که توسط معماران آیدوم طراحی شد، وجود داشت. با این حال، این ایده هرگز به طور جدی مورد توجه قرار نگرفت، زیرا در بین ساکنان محبوبیت نداشت و همچنین به سرمایه گذاری خرده‌فروشی در مکان متکی بود. این پیشنهادها در سال 2016 برای همیشه کنار رفتند.

چند ماه بعد، در حالی که اورتون تحت مالکیت فرهاد مشیری بود، سایت داک براملی مور شناسایی شد. مجوز برنامه‌ریزی در سال 2021 صادر شد.

با این حال، موانعی از جمله تحریم علی‌شیر عثمانوف، توسط دولت بریتانیا (یک شرکت مرتبط با الیگارش روسی 30 میلیون پوند برای اولین گزینه برای نام‌گذاری حقوق استادیوم جدید پرداخت کرده بود، معامله‌ای که می‌توانست به بودجه ساخت و ساز کمک کند).

استادیوم تاتنهام

تاتنهام در آوریل 2019 به زمین جدید خود نقل مکان کرد. مجموعه‌ای پیشرفته که مورد غبطه سایر مالکان باشگاه‌های لیگ برتری است.

اسپرز در حال حاضر نزدیک به 6 میلیون پوند در هر مسابقه به دست می‌آورد. در حالی که وایت هارت لین قدیمی آن‌ها در همان محل در شمال لندن به طور متوسط ​​1 میلیون پوند در هر بازی خانگی به دست می‌آورد. که بخش قابل توجهی از آن از فروش غذا و نوشیدنی است. همانطور که گزارش شد، استادیوم جدید بیش از هر ورزشگاه لیگ برتر دیگری میله‌های – با پینت‌هایی که به‌سرعت ریخته می‌شوند و آبجو از ته فنجان وارد می‌شود- بیشتری دارد. تاکید زیادی بر روی «زمان اقامت» شد، مفهوم هوادارانی که زودتر از زمان قبل از مسابقه می‌آیند و بعد از پایان در اطراف استادیوم می‌مانند. که معمولاً به مکان‌های ورزشی آمریکایی شبیه است.

این استادیوم 1.2 میلیارد پوندی همچنین میزبان کنسرت‌ها است (از جمله بیانسه در تابستان امسال) و یک قرارداد 10 ساله برای میزبانی بازی‌های NFL در طول تعطیلات بین‌المللی پاییزی فوتبال وجود دارد. تاتنهام برای هر مسابقه مبلغی اجاره می‌گیرد.

با این حال، در حالی که زمین جدید آن‌ها بدون شک درآمدهای آن‌ها را افزایش داد و جذابیت آن‌ها را برای طرفداران را افزایش داد. خشم طرفداران مسابقه نسبت به افزایش قیمت بلیت،که همچنین با چندین اعتراض در فصل گذشته همراه شد، وجود دارد. با این حال، اسپرز هفته گذشته اعلام کرد که هزینه‌های پذیرش (که در حال حاضر یکی از بالاترین‌ها در کشور است) برای فصل آینده متوقف می‌شود.

هاتسپر بدنبال خانه‌ی جدید

جابجایی تاتنهام برای اولین بار در سال 2008 با برنامه ریزی اولیه برای نقل مکان برای فصل 13-2012 در نظر گرفته شد.

پس از یک سری تاخیر، تغییر برنامه و پیشنهاد ناموفق برای ورزشگاه در شرق لندن که برای المپیک 2012 ساخته شد (که اکنون میزبان رقبای لیگ برتر وستهام یونایتد است). اسپرز مجوز برنامه‌ریزی برای یک استادیوم جدید در سال 2015، با طرح‌هایی که توسط معماران Populous طراحی و اعطا شد را اجرا کرد.

با این حال، حتی در آن زمان نیز مشکلاتی بود. هزینه پروژه بیش از دو برابر شد، در حالی که تاخیرها باعث شد تا اسپرز تقریباً دو فصل کامل از مسابقات خانگی را در سرتاسر پایتخت در استادیوم ومبلی برگزار کند. در یک مورد، با در دسترس نبودن استادیوم ملی در تاریخ مربوطه، به دلیل برنامه‌ریزی مسابقه بزرگ بوکس همزمان شد. بازی به میلتون کینز، تقریباً 50 مایل دورتر منتقل شد.

استادیوم وستهم یونایتد

وستهم یونایتد پس از رد پیشنهاد اسپرز (که قصد تخریب و ساخت یک استادیوم کاملا جدید را داشتند)، آپتون پارک را در در آگوست 2016 به مقصد خانه بازی‌های المپیک 2012 لندن، که اکنون به عنوان استادیوم لندن شناخته می شود، ترک کرد.

طرح‌هایی از استادیوم جدید در مارس 2013 منتشر شد، اندکی پس از اینکه وستهم با اجاره 99 ساله این مکان موافقت کرد. بیش از 300 میلیون پوند هزینه کرد تا آن را برای فوتبال مناسب کند و در عین حال میزبان مسابقات دو و میدانی باشد. همچنین استادیوم برای کنسرت در تابستان و گاهی اوقات مسابقات لیگ برتر بیسبال نیز برگزار می‌شود.

پس از انعقاد قرارداد، بوریس جانسون، شهردار وقت لندن و بعداً نخست‌وزیر بریتانیا، در بیانیه‌ای مطبوعاتی با خوش‌رویی اعلام کرد که «ما در حال تغییر تفکر کسانی هستیم که پیش‌بینی می‌کردند این بنا تبدیل به یک یادگار غبارآلود می‌شود».

با این حال، بحث‌های زیادی وجود داشت، به طوری که یکی از اعضای شورای محلی آن را به عنوان «معامله قرن» توصیف کرد و آرسن ونگر، سرمربی وقت آرسنال، وستهم برنده لاتاری توصیف کرد.

ناراضی از وضعیت استادیوم خانگی

این به این دلیل است که آرسنال هنگام ساخت استادیوم امارات برای جایگزینی هایبری در دهه گذشته، مجبور بود خودش پول (تقریباً 400 میلیون پوند) را تامین کند. وستهم برای بازی‌های خانگی خود در استادیوم لندن فقط 3 میلیون پوند در سال اجاره می‌دهد و مجبور نیست چیزی را برای هزینه‌های جاری، کم یا زیاد کند. با این حال، آن‌ها هنوز هم تمام پول حاصل از فروش بلیت، به علاوه کسب درآمد از غذا را حفظ می‌کنند.

در حالی که این قرارداد برای مالکان وستهم بسیار مناسب است، هواداران از وضعیت کلی ورزشگاه راضی نیستند. شکایت از جو ضعیف در مقایسه با آپتون پارک، جایی که باشگاه 112 سال در آن بازی کرد. سالن آکوستیکی که برای دو و میدانی ساخته شده مشکل فاصله از زمین را به وجود آورد.

استادیوم آرسنال

آرسنال در سال 2006، هایبری، خانه 93 ساله خود را به مقصد ورزشگاه 60،000 نفری امارات ترک کرد

طبق وب سایت باشگاه، پیشنهادات برای انتقال به یک مکان صنعتی سابق در Ashburton Grove برای اولین بار در سال 1999 اعلام شد. مجوز برنامه ریزی در سال 2002 صادر شد و کار ساخت و ساز دو سال بعد آغاز شد.

با هزینه ساخت 390 میلیون پوند، این ورزشگاه به دومین استادیوم بزرگ لیگ برتر پس از اولدترافورد منچستریونایتد تبدیل شد، اگرچه در حال حاضر پنجمین ورزشگاه است و تاتنهام، وستهم و لیورپول ظرفیت بیشتری دارند.

این استادیوم توسط HOK Sports طراحی شد.

اخیراً بحث های داخلی در مورد گسترش امارات وجود داشته است اما هنوز هیچ برنامه مشخصی ارائه نشده است.

استادیوم برنتفورد

برنتفورد، گریفین پارک، خانه 116 ساله‌شان را ( که معروف است در هر گوشه از اطراف استادیوم یک میخانه وجود داشت) در می 2020 ترک کرد.

آن‌ها به یک مکان جدید 17،250 نفری (که از طرح اولیه 20،000 نفر کمتر است) در خیابان لیونل، با فاصله 20 دقیقه پیاده روی از استادیوم قدیمی خود در غرب لندن نقل مکان کردند. جایی که از زمان صعود به لیگ برتر (در اولین فصل از استفاده از استادیوم) در آنجا بازی کرده‌اند.

زمینی که در حال حاضر به دلیل یک قرارداد حمایت مالی به عنوان استادیوم جامعه Gtech شناخته می‌شود، توسط معماران AFL طراحی شد.

ریتا اوچوا، معمار اصلی این پروژه، گفت: «ما در یک مسابقه طراحی در سال 2003 برنده شدیم و مجموعه‌ای از طرح‌ها را توسعه دادیم. چند سال بعد، مالکیت باشگاه تغییر کرد و مالک جدید (متیو بنهام) اصرار داشت که ما را در هیئت مدیره نگه دارد و طراحی جدیدی را مطابق با یک طرح تجاری جدید توسعه دهد.”

جان وارنی، مدیر اجرایی، توضیح داد که چگونه “انواع برنامه‌های حواس پرتی در طول سال‌ها” وجود داشته است.

او گفت: “ایده‌ای که طرفدار زیادی داشت، نقل مکان به بازار بین المللی غربی، در فرودگاه هیترو بود. اما خوشبختانه این اتفاق نیفتاد، زیرا ما در فاصله کمتر از یک مایل، از خانه قدیمی خود به خانه جدید خود نقل مکان کرده‌ایم.”

وارنی اضافه کرد که باشگاه می‌خواست با نزدیک کردن جایگاه‌ها به زمین تا حد امکان، صدایی را که جمعیت در پارک گریفین ایجاد می‌کرد، تکرار کند.

استادیوم فولهام

فولهام اولین بازی خود را در کریون کاتیج در ساحل شمالی رودخانه تیمز در سال 1896 انجام داد.

اقدامات برای توسعه مجدد ریورساید استند در سال 2019 آغاز شد، با این امید که در سال 2021 افتتاح شود. با این حال، تاخیرهای مربوط به کووید-19، مشکلات شرکت ساخت و ساز (باکینگهام) و پیچیدگی‌های ناشی از ساخت و ساز درست در کنار رودخانه، باعث شد که جدول زمانی با تاخیر پیش رود.

کار ساخت و ساز اکنون به پایان رسید و نیمکت‌های تماشاچیان در روزهای مسابقه به روی هواداران باز است. همراه با مسیر پیاده روی کنار رودخانه، فضاهای داخلی ورودی عمومی و برخی مناطق مهمان نوازی. با این حال، چندین فضای پذیرایی همچنان در دست ساخت می‌باشد.

طرح‌هایی که توسط Populous (معماران استادیوم اسپرز) ترسیم شد، سروصدا ایجاد کردند. این اولین جایگاهی بود که یک استخر را در طرح گنجانده بود. این استخر بخشی از یک باشگاه سلامتی و تفریحی است که در غرفه قرار دارد.

همچنین شامل «عرشه آسمان» روی پشت بام، رستوران‌های عالی، هتل و امکان تماشای بازی‌ها از پشت کادر مربیان است. این پروژه ظرفیت کریون کاتیج را از5000 به 29،600 نفر افزایش می‌دهد.

شهید خان، مالک و رئیس فولهام، ادعا کرد که “این پروژه تجربه‌ای عالی را به ارمغان می‌آورد، که شبیه هیچ چیز در فوتبال نیست. در لندن یا جاهای دیگر”.

این حال، قیمت‌های نشستن در جایگاه بحث‌برانگیز شد. به طوری که بلیط‌های فصلی غیرشرکتی تا 3000 پوند قیمت دارند، که گران‌ترین در کشور است. بلیط های شرکتی می تواند تا 12،000 پوند قیمت داشته باشد.

استادیوم ولورهمپتون

در سال 2019، وولوز برنامه‌های خود را برای توسعه Molineux، خانه خود از سال 1889، به عنوان بخشی از بازسازی گسترده‌تر ولورهمپتون اعلام کرد.

این می‌تواند ظرفیت را به حدود 50،000 نفر افزایش دهد و شامل یک بانک بزرگ یک طبقه و همچنین غرفه‌های نوساز استند استیو بول و بیلی رایت می‌شود. با این حال، آن پیشنهادات از آن زمان در دست بررسی‌ هستند و هیچ برنامه فوری در آینده وجود ندارد.

آخرین اشاره باشگاه به تعمیرات استادیوم در سال 2022 بود، زمانی که راسل جونز، مدیرکل بازاریابی و رشد تجاری، درمصاحبه با وب‌سایت رسمی گفت: «اولویت همچنان به این ترتیب باقی می‌ماند؛ شماره یک: تیم، شماره دو: زمین تمرین و شماره سه: ورزشگاه. ما می خواهیم حامیان‌مان به آن افتخار کنند و درک می کنیم که استیو بول نیاز بازسازی دارد.”

استیو بول استند در سال 1979 ساخته شد و پایه‌های آن به عصر ویکتوریا برمی‌گردد. وولوز در سال‌های اخیر مخالف هرگونه توسعه مجدد بوده و بودجه را برای تیم در اولویت قرار داده است. منطق بر این بود که بازسازی استند از زمان بهره‌برداری، به 20 سال زمان برای رسیدن به نقطه سربه‌سر سرمایه‌ احتیاج دارد.

استادیوم منچسترسیتی

سیتی، قهرمان لیگ برتر، در حال افزایش جایگاه شمالی ورزشگاه خود است تا ظرفیت خود را از 53،500 به 60،000 برساند.

این طرح‌ها که توسط افراد مورد تمسخر قرار گرفت، شامل یک نوار آسمانی مشرف به زمین، تجربه پیاده‌روی روی پشت بام استادیوم، منطقه هواداران با ظرفیت 3000 نفر، هتل 400 تختخوابی (بخشی از گروه رادیسون)، فروشگاه و موزه جدید باشگاه است.

جایگاه شمالی بهبودیافته همچنین دارای مناطق مشخص برای طرفداران جوان، منطقه خانوادگی، 3000 صندلی راه آهن (با امکان ایستادن)، سالن غذا، فضای کاری، اتاق‌های مذهبی و مناطق عاری از الکل است. برنامه‌های آزمایشی برای غرفه با ظاهر جدید در ژانویه سال آینده برنامه‌ریزی شد.

توسعه قبلی اتحاد که برای میزبانی بازی های مشترک‌المنافع در سال 2002 به عنوان استادیوم شهر منچستر ساخته شد، 10 سال پیش 6000 صندلی اضافه کرد، انجام شد.

استادیوم کریستال پالاس

پس از بازی در گذشته با ایده بازگشت به خانه اصلی باشگاه، در چند مایلی جنوب لندن در پارک کریستال پالاس، برنامه‌هایی برای توسعه مجدد سلهرست پارک (ایده‌ای که برای اولین‌بار توسط ران نودس، رئیس وقت در دهه 1990 مطرح شد) در سال 2017 اعلام شد.

مرکز اصلی این کار، بازسازی عمده غرفه اصلی بود که برای اولین‌بار در سال 1924 ساخته شد. کارهای مقدماتی تابستان گذشته با هدف شروع ساخت و ساز در پایان این فصل آغاز شد.

پس از تکمیل، شامل سه طبقه صندلی، یک باشگاه جدید، موزه و کافه، با نمای شیشه‌ای خواهد بود که اشاره‌ به نام تیم است و مشرف به ساختمان اصلی کریستال پالاس است. ظرفیت کلی سلهرست پارک از 26،000 نفر به بیش از 34،000 نفر افزایش می‌یابد و جایگاه اصلی خود از 5200 هوادار به 13،500 نفر می‌رسد.

امید وجود دارد این پروژه که توسط گروه معمار KSS طراحی شده است، تا شروع فصل 2027-28 به پایان برسد.

استادیوم استون ویلا

در ماه دسامبر، باشگاه اعلام کرد که قصد دارد منطقه خارج از ویلا پارک را تقویت کند و یک منطقه جدید هواداران به نام انبار ایجاد کند که می‌تواند در طول سال به یک مکان 3500 نفره چند-منظوره تبدیل شود. این پروژه همچنین شامل یک باشگاه بزرگ‌تر، یک میدان بهبود یافته در شمال زمین و یک دفتر فروش بلیط جدید است.

امید است The Warehouse که به گفته باشگاه تبدیل به بزرگترین سالن آبجو در لیگ برتر خواهد شد، در دسامبر سال جاری افتتاح شود.

همه این‌ها پس از آن صورت می‌گیرد که ویلا برنامه‌های خود را برای توسعه خود استادیوم کاهش دهد. پیشنهاد اولیه این بود که بعد از یک کنسرت Foo Fighters در تابستان 2024، جایگاه شمالی تخریب شود و آن را به عنوان بخشی از یک مرکز بازسازی‌شده به نام «ویلا لایو» بازسازی شود که ظرفیت فعلی 42،000 نفر را به بیش از 50،000 نفر می‌رساند.

بودجه آن پروژه حدود 100 میلیون پوند بود، اما با افزایش هزینه‌ها و در میان نگرانی‌ها در مورد حمل و نقل، ویلا تصمیم گرفت در عوض بر روی منطقه خارج از زمین تمرکز کند.

استادیوم ناتینگهام فارست

فارست برای اولین بار در سال 2019 اعلام کرد که قصد دارد زمین شهر را توسعه دهد، با تمرکز بر توسعه مجدد جایگاه پیتر تیلور.

مجموعه‌ای از تاخیرها اتفاق افتاد، به این معنا که هزینه ساخت یک جایگاه جدید سه طبقه با ظرفیت 10،000 صندلی از 80 میلیون پوند به 130 میلیون پوند افزایش یافته است. در طول این مدت، باشگاه این امکان را داشت که ورزشگاهی را که از سال 1898 خانه آنها بود، برای یک ورزشگاه جدید در توتون، در حومه جنوبی شهر، ترک کند.

با این حال، آنها امیدوارند که به زودی آخرین مشکلات را برطرف کنند. در بیانیه باشگاه در این ماه، فارست، که در حال حاضر یک جایگاه مقدماتی لیگ قهرمانان اروپا را در اختیار دارد، گفت که “چشم انداز مادی” وجود دارد که آنها می‌توانند در فصل آینده کار روی جایگاه را آغاز کنند.

پس از اینکه باشگاه در تابستان گذشته سوئیت‌های مهمان‌نوازی بیشتری را (که از کانتینرهای حمل‌ونقل ساخته شده بودند) اضافه کرد، سیتی گراوند ظرفیت 30،400 نفر را دارد.

استادیوم لسترسیتی

لستر در سال 2023 برای بازسازی استادیوم کینگ پاور و افزایش ظرفیت به 40،000 نفر چراغ سبز نشان داد. محور اصلی این امر، شامل گسترش جایگاه شرقی، افزودن 8000 صندلی بود که سقفی حباب مانند در بالای آن قرار می‌گرفت. همچنین برنامه‌هایی برای یک هتل 220 اتاقه، یک بلوک آپارتمان، یک میدان هواداران و یک فروشگاه خرده‌فروشی، به علاوه یک سالن چند-منظوره سرپوشیده با ظرفیت 6000 وجود دارد.

در ویدئویی که در سال 2021 از این پروژه رونمایی می‌کرد، مجری تلویزیونی، هوادار دوران کودکی لستر و مهاجم سابق باشگاه گری لستر، آن را اقدامی برای حفظ میراث یکی از تعیین‌کننده‌ترین دوره‌های تاریخ لستر توصیف کرد.

با این حال، این پروژه به دلیل افزایش هزینه‌ها، تمرکز اصلی مالکان تایلندی باشگاه بر منافع تجاری در صنعت خرده‌فروشی مسافرتی، مشکلات مالی باشگاه برای بقا در لیگ برتر متوقف شده است.

استادیوم نیوکاسل یونایتد

نیوکاسل در حال بررسی این موضوع است که آیا در سنت جیمزز پارک بماند و استادیوم 52،000 نفری خود را که 133 سال در آن بازی کرده‌اند گسترش دهد یا به لیز پارک در نزدیکی سنت جیمز پارک نقل مکان کنند .

این تصمیم پیچیده است، زیرا امکان دریافت مجوز برنامه ریزی احتمالاً مانعی برای پروژه Leazes Park است.

این اولین بار نیست که نیوکاسل قصد رفتن به این مکان را دارد.

در سال 1997، نیوکاسل طرح‌هایی را برای یک استادیوم 55،000 نفری در قلعه لیز، درست در شمال پارک، ارائه کرد که شامل سقف و زمینی بود که هر دو جمع شونده بودند و به آن لقب «سن سیرو شمال» داده بودند. پس از آن، برنامه این بود که سنت جیمزز پارک به یک سالن سرپوشیده با ظرفیت 12،500 نفر تبدیل شود.

با این حال، مخالفت‌های محلی قابل توجهی برای ساختن پارک شهری عمومی وجود داشت و پیشرفت بیشتری نداشت.

کوئینز پارک رنجرز

QPR بیش از یک دهه است که از جاده لوفتوس که خانه آنها از سال 1917 است دور شده.

زمین آن‌ها 18،439 گنجایش دارد، که از نظر گنجایش، رده چهارم کوچک‌ترین استادیوم در مسابقات درجه دوم را داراست. ورزشگاه‌های دو تیم فولام و برنتفورد از کوئینزپارک‌پی‌آر پیشی گرفته‌اند و اکنون رده چهارمین باشگاه فوتبال غرب لندن از نظر اندازه ورزشگاه (همچنین پس از چلسی) است. مشکل آن‌ها موقعیت زمین در یک منطقه مسکونی فشرده است که به دلیل هزینه و تدارکات برنامه ریزی، هرگونه بازسازی را دشوار می کند.

در سال 2013، QPR برنامه‌هایی را برای یک استادیوم 40،000 نفری در Old Oak Common، در فاصله کوتاهی از شمال ورزشگاه، به عنوان بخشی از بازسازی آن منطقه، شامل 24،000 خانه جدید، یک هتل، دفاتر و رستوران‌ها اعلام کرد.

تونی فرناندز، رئیس باشگاه در آن زمان، گفت: “لوفتوس رود مکان ویژه ای برای باشگاه و هواداران ما است (و همیشه خواهد بود) ، اما ما به بیش از 18،000 ظرفیت نیاز داریم.”

با این حال، آنها برای خرید زمین مورد نظر با Cargiant، یک شرکت فروش خودرو، دچار مشکل شدند.

آنها سپس توسعه مجدد استادیوم لینفورد کریستی، تبدیل یک مکان دو و میدانی در لبه فضای سبز Wormwood Scrubs را به یک استادیوم 30،000 نفری بررسی کردند. این برای صاحبان باشگاه جذاب بود زیرا کمی بیش از نیم مایل از جاده لوفتوس فاصله داشت.

با این حال، تعداد زیادی از طرف‌های علاقه‌مند، بحث‌ها را پیچیده کردند و بیشتر از این پیشرفت نکردند.

پرستموث

همانند QPR، تیم پورتسموث چمپیونشیپی همچنان در استادیوم قدیمی خود، علی‌رغم تلاش برای جابجایی، بازی می‌کند.

فراتون پارک، زمینی با ظرفیت 21،000 نفر با جوی فوق‌العاده، از سال 1899 خانه آنها بوده است.

طرح های بلندپروازانه ای که در سال 2007 توسط معماران هرتزوگ و دی مورون برای انتقال به یک استادیوم جدید با ظرفیت 36،000 نفر در اسکله شهر در پروژه ای 600 میلیون پوندی طراحی شد، پس از مخالفت شورای محلی و نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا که یکی از پایگاه‌های اصلی خود در جنوب شهر است، هرگز به آجر و ملات تبدیل نشد.

سال بعد، طرح دیگری ارائه شد، این طرح برای “استادیوم روی آب” در جزیره Horsea، که توسط Herzog & de Meuron نیز طراحی شد، که گفت: “به استادیوم فوتبال اجازه می‌دهد تا به نمادی بصری در دروازه شهر تبدیل شود”.

با این حال، مشکلات مالی باشگاه و تنگنای اعتباری آن سال باعث شد که این اتفاق برای باشگاه چیزی بیش از یک رویا باقی نماند.

لوتون تاون

لوتون یکی دیگر از باشگاه‌های EFL است که مدت‌هاست به دنبال یک استادیوم جدید است.

تعدادی از مکان‌های مختلف محلی به‌عنوان جایگزین‌های بالقوه برای جاده Kenilworth با ظرفیت 12،056 نفر ، خانه نامتعارف آنها برای 120 سال شناسایی شده‌.

یکی از ایده‌هایی که توسط دیوید کوهلر، رئیس وقت باشگاه در سال 1994 مطرح شد، ایجاد یک استادیوم سرپوشیده و چند منظوره با ظرفیت 20،000 نفر بود که او آن را «کوهلردوم» نامید. برای اینکه در نزدیکی تقاطع 10 بزرگراه M1 برای دسترسی آسان با ماشین ساخته شود، در نظر گرفته شده بود که زمین چمن قابل جابجایی داشته باشد که می‌توانست لوتون را به اولین باشگاهی تبدیل کند که از چنین فناوری استفاده می‌کند.

کوهلر با الهام از Pontiac Silverdome در ایالت میشیگان ایالات متحده گفت: “این یک ابداع است که نمادی واقعی از پیشرفت و موفقیت برای لوتون خواهد بود”. با این حال، برنامه ها با مشکل مواجه شدند، زیرا آن‌ها نیاز به گسترش M1 داشتند، که اعطا نشد، و سپس باشگاه نیز با مشکلات مالی مواجه شد.

با گذشت بیش از 30 سال، لوتون همچنان فعالانه به دنبال خروج از Kenilworth Road است و سپتامبر گذشته آن‌ها برداشت‌های طراحان را از یک استادیوم جدید با ظرفیت 25،000 نفر در پاور کورت در مرکز شهر، در کنار ایستگاه راه‌آهن منتشر کردند.

مجوز برنامه ریزی توسط شورای محلی در ماه دسامبر اعطا شد.

این طرح‌ها که توسط معماران Aecom طراحی شده‌اند، شامل یک هتل مجاور و یک مکان موسیقی جدید است.

آکسفورد یونایتد

تیم چمپیونشیپی آکسفورد قصد دارد به یک استادیوم جدید 100 میلیون پوندی در کیدلینگتون، چند مایلی شمال شهر نقل مکان کند. اجاره ورزشگاه سه طرفه کسام (جایی که از سال 2001 در آنجا بوده است) در تابستان 2026 به پایان می‌رسد.

برنامه‌های آکسفورد برای استادیوم 16،000 نفری نیز شامل هتل 180 تختخوابی، رستوران، مرکز کنفرانس، سالن بدنسازی و میدان اجتماعی است.

تیم ویلیامز، مدیر اجرایی: “این استادیوم یک مکان در سطح جهانی خواهد بود.”

آکسفورد هنوز منتظر مجوز برنامه ریزی برای خانه جدید خود است که انتظار می رود در ماه ژوئن ارائه شود.

تاریخ فوتبال, دسته‌بندی نشده, مقاله ها

مسیر سخت قدیس شدن؛چگونه پای ده‌ها هزار نفر برای پرستش زنان به استادیوم ها باز شد.

Posted on by Asalrezaei
09
آگوست

عسل رضائی-فوتبال لب؛استادیوم‌های فوتبال تبدیل به مکانی به مانند کولسئوم شده‌اند(این مقاله را برای آشنایی بیشتر با استادیوم‌های تاریخی بخوانید). سالیانه میلیون‌ها نفر برای دیدن بازی های فوتبال وارد این پرستشگاه‌ها می‌شوند و به تماشای این بازی زیبا می‌نشینند. در این مقاله قصد داریم به دنیای زنانی که به دنبال توپ جادویی می‌دوند سفر کنیم و ببینیم چگونه استادیوم‌ های فوتبال را پر می‌کنند.

فوتبال، نبرد پشت سنگرها

فوتبال اولین تماشاگران خود را در دهه ۱۸۸۰ میلادی به خود دید. جایی که کمتر از هزار نفر برای دیدن فوتبال نخستین به کنار زمین های فوتبال دانشگاه‌ها و کالج‌ها می‌رفتند.در آن دوران چیزی به نام استائیوم یا ورزشگاه فوتبال وجود نداشت اما جذابیت غیرقابل انکار این بازی در نخستین مراحل تکامل خود توانست افراد زیادی را متحیر خود سازد.

تقریبا بعد از گذشت سه دهه از اولین توپ‌هایی که مقابل دیدگان افراد به تور چسبید فوتبال میزبان هزاران نفر شده بود. با آغاز جنگ جهانی دوم و درگیر شدن بریتانیا در این جنگ(به عنوان خانه فوتبال) تماشاگران زیادی به سمت تماشای بازی کارگرانی که پشت جبهه‌های جنگی برای کشور مبارزه می‌کردند سوق پیدا کردند. این کارگران زنان بودند. زنان سخت کوشی که برای کم کردن بار مشکلات زندگی به فوتبال پناه آوردند و به بسط این بازی زیبا کمک کردند. تیم هایی مانند بانوان دیکرز نگاه‌ها را به خود معطوف و تماشاگران بیشتری نسبت به بازی پسران در همان سال‌ها برای خود دست‌وپا کردند.

فوتبال یک بازی مردانه است.

نتایج بازی زنان مهم شده بود و حضور جمعیت بیست‌هزار نفری در زمین های فوتبال امری عادی بود. اما شاهکار واقعی وقتی اتفاق افتاد که رکورد تاریخ فوتبال در هر سطحی در طول جنگ جهانی اول ۲۷ دسامبر ۱۹۲۰ با حدود پنجاه‌وسه هزار نفر برای یک بازی دوستانه در گودیسون پارک شهر لیورپول شکسته شد. در حالی که چهارده‌هزار نفر در بیرون از استادیوم به تشویق دو تیم پرداختند. این بازی با نتیجه چهار بر صفر به سود دیکرز در برابر سنت هِلِنز به پایان رسید.

تصویری از بازی به یادماندنی باکسینگ دی سال ۱۹۲۰ میان دو تیم دیکرز لیدی و سنت هلنز در استادیوم گودیسون پارک

با پایان‌ جنگ‌جهانی اول، فوتبال نیز برای زنان به یک پایان‌ موقت اما طولانی مواجه شد.برای پنجاه سال در ۲۰ کشور دختران از بازی کردن فوتبال منع شدند. بازی فوتبال، مردانه بود و با این استدلال،در زمین مسابقه جایی برای زنان وجود نداشت.

زنان دیگر فراموش شده بودند

با گذشت نیم قرن از ممنوعیت فوتبال زنان در بریتانیا و تقریبا به همین میزان در بیست کشور دیگر نیز این منع ادامه داشت. فوتبال مردان در همین دوران به اوج خود رسید. ظهور آلفردو دی استفانو،گارینشا،پله،پوشکاش،رابسون و… مردان جای خود را به عنوان صاحبان فوتبال ثابت کردند. اواخر دهه ۶۰ میلادی کم کم ممنوعیت ها برداشته شد و فوتبال دوباره جایی برای مبارزه زنان شد. اما هنوز توسط فیفا به رسمیت شناخته نمیشد. حتی بازی تحت عنوان فینال جام جهانی زنان که توسط فدراسیون فوتبال زنان اروپای مستقل برگزار شد و از صد‌و‌ده هزار نفر در استادیوم آزتک مکزیک پذیرایی کرد هرگز به رسمیت شناخته نشد.

تا اواخر دهه هفتاد میلادی فوتبال زنان تقریبا در سرتاسر جهان مدرن پذیرفته شد اما پنجاه سال زمان کافی بود تا شکاف عمیق بین بازی مردان و زنان چه از نظر کیفی و چه از نظر کمی بیفتد.

سکوهای خالی استادیوم‌ و زمین نامطبوع در حین برگزاری فینال یورو ۱۹۸۴ میان دو تیم سوئد و فرانسه

استادیوم‌های بزرگ اذعان باشگاه های بزرگ‌ بودند ولی تا پذیرفته شدن زنان در این ورزش و حتی تا تاسیس باشگاه های بزرگ‌ زمان زیادی لازم بود. قدمت پاریس سنت ژرمن زنان به اندازه تیم مردان این باشگاه فرانسویست. لیون در سال ۱۹۷۰ وارد فوتبال زنان شد. ۱۹۸۳ بارسلونا تیم‌داری زنان را آغاز کرد. آرسنال سال ۱۹۸۷ تیم تشکیل داد. رئال مادرید،منچستریونایتد، یوونتوس و خیلی از باشگاه های بزرگ در قرن بیست‌و‌یکم در رقابت باشگاه‌های بانوان شرکت کردند.

رویای آمریکایی یعنی پرواز ستاره ها

جهان فوتبال در ایالات‌متحده یک دنیای وارونه است. امریکا یک استثناست. استثنایی فرای باور مردمان دوست‌دار فوتبال در سراسر جهان. تیم ملی زنان ایالات‌متحده همیشه بسیار مشهورتر از هم‌پایان مرد خود بوده اند به طوری که علارغم تلاش های زیاد آمریکایی ها برای محبوب ساختن تیم ملی مردان و فوتبال، این بازی های تیم ملی زنان بود که با استادیوم های پر در دهه ۹۰ میلادی مواج شد.

حضور نود‌هزار و صد‌وهشتاد‌وپنج نفر در استادیوم رزبول حین فینال جام‌جهانی ۱۹۹۹ که با برتری آمریکا در برابر چین به پایان رسید.

قهرمانی در اولین جام‌جهانی زنان در سال ۱۹۹۱ باعث شد تا فوتبال میان دختران به محبوبیت دست یابد. طی یک دهه و با گسترش فوتبال بانوان دیدن استادیوم های پر از تماشاچی برای بازی های ملی عادی بنظر برسد اما همچنان باشگاه ها با مشکلاتی مواجه بودند. سال ۱۹۹۹ و در طی میزبانی آمریکا از جام جهانی زنان رکورد های جالبی برای تیم ملی این کشور از نظر میزان بازدید تماشاچیان ثبت شد. با صعود به فینال رقابت‌ها اینبار رکورد حضور هواداران برای تماشای یک بازی به اصطلاح “ساکر” شکسته شود.

اروپا در مسیر پیشرفت

فوتبال باشگاهی در دهه ۲۰۰۰ تیم‌های‌ ملی را کنار زد و جذاب‌ترین رویدادهای ورزشی را ساخت. نیوکمپ، ومبلی، سن‌سیرو، آلیانزآرنا و… طرفداران زیادی را در خود جای دادند تا مردان‌فوتبال با درخشش در این کلسئوم‌های مدرن تبدیل به قدیسان مردم در سراسر جهان شوند. اما تا اولین گل‌هایی که توسط دختران در این استادیوم‌ها زده‌ شوند سال های فاصله بود.

حرفه‌ای شدن تیم‌های بزرگ اروپایی سبب شد تا بازی زنان بیشتر شناخته شود. علارغم فاصله بسیار زیادی که از نظر کیفیتی بد فوتبال مردان داشت اما کم کم وارد مسیر صعود به قله شود.
در سال ۲۰۰۷ بردن چهارگانه اروپایی توسط بانوان آرسنال، توپچی‌های لندن را از اولین‌هایی کرد که در استادیوم اصلی یک باشگاه مورد تشویق قرار گرفتند.

کلی اسمیت، اسطوره انگلیسی آرسنال در جلسه عکسبرداری از پنجگانه اروپایی در استادیوم امارات

آرسنال،توربین پوتسدام، مالمو، آینتراخت فرانکفورت که از بزرگ ترین تیم های دهه اول قرن بیست‌ویکم بودند به استادیوم های پنج تا ده‌هزار نفره مجهز شدند. به تیم‌های دیگر نیز پس از شکسته شدن این تابو، استادیوم با ظرفیت میزبانی از تماشاگران هرچند اندک تعلق گرفت.

سرآغاز یک تغییر فرای اروپا

در حالی که گذشت زمان توجهات به تیم‌های زنان بیشتر می‌شد به همین صورت به تعداد تماشاگران نیز اضافه میشد. با ورود به دهه جدید تیم‌های ملی بیشتری توانستند مسابقاتی را در استادیوم های اصلی کشور تجربه کنند‌. چهل‌و‌پنج هزار نفر در سال ۲۰۱۴ به تماشای اولین بازی انگلیس در مقابل آلمان پرداختند.

دیدار نهایی جام‌جهانی ۲۰۱۱ میان دو تیم ژاپن و آمریکا که با برتری ژاپن به پایان رسید پر تماشاگر ترین بازی تاریخ زنان در یک استادیوم آلمانی تا آن زمان بود.

کاهش تعداد تماشاگران در جام‌جهانی ۲۰۱۱ آلمان نسبت به تماشاگران حاضر در جام جهانی ۲۰۰۷ چین گواه بر این موضوع بود که در اروپا بر خلاف آمریکای شمالی چندان مورد استقبال قرار نگرفته است. برگزاری یورو زنان نیست در طی سه دهه نیز با میانگین تماشاگران کمتر از ده‌هزار نفر برای هر بازی بیان می‌کرد که فوتبال بانوان در اروما استاندارد مردان نیز بسیار فاصله دارد.

جام جهانی ۲۰۱۹ فرانسه از نظر تعداد تماشاگران انقلابی در اروپا بود و حضور بیش از یک‌میلیون نفر در طول مسابقات در ورزشگاه‌های محل برگزاری پیشرفت بزرگی به حساب می‌آمد حتی با این‌که ستاره اصلی جام اهالی ایالات‌متحده بودند اما این اروپا بود که در آستانه یک تغییر بزرگ قرار گرفته بود.

در مسیر یک انقلاب زنانه

تصاویر استادیوم‌های خالی که پس از شیوع ویروس کووید-۱۹ در سراسر دنیا دست به دست چرخید چندان برای دختران ناآشنا نبود. البته که با گذشته نیم قرن از برداشته شدن ممنوعیت بازی زنان تعداد تماشاگران از تعداد انگشت‌های دست به هزاران نفر رسیده است اما همچنان چند قدم تا شنیدن فریادهای شادی از بزرگترین میادین ورزشی اروپا و شاید جهان فاصله بود.

در همین دوران یه جهش بزرگ در بازاریابی و مارکتینگ این بازی و ظهور ستاره‌های بزرگ مانند الکسیا پوتیاس، ویویانه میدما، لوسی برنز، آدا هگربرگ و… به وجود آمد. بازگشت تماشاگران در سال ۲۰۲۱ به استادیوم‌های فوتبال با مشارکت بیشتر مردم در تیم‌های زنان هر باشگاه مواجه شد. در انگلیس، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، آلمان و … رقابت‌های بیشتری به استادیوم‌های اصلی باشگاه ها منتقل شد و با شروع سال ۲۰۲۲ یک انقلاب بزرگ در گرفت. انقلابی به رنگ آبی‌واناری، سرخ‌و‌سفید، کاملا سفید یا کاملا آبی.

۳۰ مارس ۲۰۲۲؛ دیدار برگشت الکلاسیکو در یک‌چهارم‌ نهایی لیگ‌ قهرمانان‌اروپا

حدود یک هفته از رسوایی تیم مردان بارسلونا در لیگ اروپا می‌گذشت. کاتالان ها بلیط های دیدار خانگی مقابل آینتراخت فرانکفورت را خریده بودند و در بازار سیاه به آلمانی‌ها دادند. تصویری از نیوکمپ ساخته شد که بیشتر شبیه استادیومی در قلب آلمان بود. حالا تیم زنان با برد سه بر یک رئال‌مادرید در دیدار رفت پا به نیوکمپ می‌گذاشتند. برخلاف انتظارات تمام بلیط های قابل خریداری تیم مدافع عنوان قهرمانی اروپا به اتمام رسیده بود و همه چیز اماده خلق یک معجزه بود.

روشن شدن دوربین های استادیوم آعاز ثبت لحظات تاریخی شد. نود‌ویک‌هزار عددی بود که روی اسکوربرد ورزشگاه نمایش داده شد تا بارسلونا میزبان بیشترین تماشاگر در فصل ۲۰۲۱/۲۰۲۲ باشد ولی در کمال ناب‌آوری این رکورد برای یاران الکسیا‌ پوتیاس‌،برنده بالون دور سال گذشته بود.

زنان بارسلونا، برندگان داخل و خارج از زمین الکلاسیکو و اروپا در شب تاریخی استادیوم نیوکمپ

فقط بیست و دو روز بعد بار دیگر این رکورد در دیدار رفت مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا شکسته و بارسلونا با میزبانی مقابل وولفسبورگ آلمان رکورد حضور هواداران یک تیم فوتبال در همان فصل و تاریخ فوتبال زنان را که به خودش تعلق داشت را بالاتر برد.

۳۱ جولای ۲۰۲۲؛ انگلیس تاریخ ساز جام را به خانه بازگرداند

هشت سال از اولین حضور شیرزنان در استادیوم ومبلی می‌گذشت و اینبار درست یک سال بعد از باخت تیم مردان انگلیس در فینال یورو ۲۰۲۰، یورو ۲۰۲۱ به ایستگاه پایانی خود رسیده بود. انگلیس دیدار افتتاحیه را در استادیوم اولدترافورد شهر منچستر مقابل دیدگان شصت هزارنفر با پیروزی به پایان رسانده بود و حالا انگلیس و آلمان در فینال باهم روبه‌رو می‌شدند. در پایان ۱۲۰ دقیقه رقابت تنگاتنگ این انگلیس بود که فوتبال را بعد از ۵۶ سال به خانه باز می‌گشت.

شور‌ ملی تا جایی بالا گرفته بود که رکورد حضور تماشاگران در یک بازی ملی برای انگلیس در سده جدید شکسته شد حتی بالاتر از حضور تماشاگران فینال گذشته. تقریبا هشتاد‌‌وهشت هزار نفر برای تماشای رقابت شیرزنان به ومبلی رفتند و سرود “I’ts coming home” سر دادند.

لحظه بالابردن کاپ قهرمانی توسط لیا ویلیمسن و میلی برایت در استادیوم ومبلی که پس از ۵۶ سال انگلیس را به قهرمانی در یک تورنومنت رسمی رساندند.

ومبلی بار دیگر میزبان تیم زنان انگلیس شد. در فینالییسیمای همان سال که میان قهرمان کوپاآمریکا یعنی برزیل و انگلیس برنده یورو برگزار شد نزدیک به هشتاد‌وپنج هزار نفر از این مسابقه دیدن کردند.

۲۴ سپتامبر ۲۰۲۲؛دربی شمال لندن

آرسنال در تمام سال های فعالیت خود از بزرگترین تیم‌ها و محبوب‌ترین تیم‌های زنان بوده است. اولین چهارگانه تاریخ بریتانیا برای توپچی های لندن ثبت شد و تا امروز آنها را تبدیل به پر افتخارترین تیم تاریخ زنان بریتانیا کرده است. با این تفاصیر طبیعی است که بازی های زیادی را در استادیوم امارات برگزار کند اما آعاز این روند از دربی شمال لندن رفت سال ۲۰۲۲ در سوپرلیگ آغاز می‌شود.

دربی لندن در استادیوم امارات

با درهم شکستن تاتنهام در حضور چهل‌وهفت هزار تماشاگر آرسنال خود را نیز ثابت کرد. در طول آن فصل آرسنال از منچستر یونایتد، چلسی،لیون و یوونتوس نیز میزبانی کرد و استادیوم تقریبا پر امارات دلیلی بر محبوبیت آنها بود. آرسنال در بهار ۲۰۲۳ به نیمه نهایی لیگ‌قهرمانان اروپا برای اولین بار به طور کامل بلیط های خود را فروخت و علارغم باخت این دیدار در دقایق پایانی نیمه دوم وقت‌های اضافه قفل استادیوم امارات را شکست.

۱۴ می ۲۰۲۳؛ چلسی بر بام انگلیس

چلسی قهرمان سه دوره گذشته سوپر لیگ و انواع اقسام جام‌های داخلی در ومبلی و در فینال جام‌حذفی برابر منچستر‌یونایتد به برتری یک‌بر صفر رسید اما دلیل اصلی به یاد ماندنی بودن این بازی حضور هفتاد‌و‌هفت هزار تماشاگر در استادیوم است. استمفوردبریج نیز در طول این فصل خانه آبی‌های لندن بود. چلسی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان همان سال نیز در نیوکمپ حضور داشت و در مقابل بیش از هشتاد هزار تماشاگر مسابقه داد.

اکنون در کجا قرار داریم

جام‌جهانی زنان سال ۲۰۲۳ بیش از یک میلیارد دلار درآمد داشت. حدود دو میلیون نفر نیز ازین رقابت ها دیدن کردند. در آمریکا تیم های NWSL به استادیوم های اختصاصی با ظرفیت بالا مجهز شده اند.

استادیوم‌ امارت از فصل ۲۰۲۳/۲۰۲۴ خانه زنان آرسنال خواهد شد. منچستر یونایتد مسابقات مهم خود را در اولدترافورد برگزار خواهد کرد و بعد از اتمام ساخت ورزشگاه جدید به صورت کامل به این مکان منتقل خواهد شد. چلسی بازی های زیادی را در استمفورد بریج میزبانی خواهد کرد. و سیتی در اتحاد بازی میکند. گودیسون پارک،ویلا پارک، آنفیلد و… درهای خود را روبه زنان گشوده اند.

بارسلونا نیز بعد از اتمام بازشازی نیوکمپ،استادیوم را به عنوان خانه خود میشناسد. و رئال مادرید برای اولین بار از فصل آینده در سانتیاگو برنابئو مسابقه خواهد داد. سن سیرو، المپیکو، آلیانز استادیوم در ایتالیا بازی های تیم های زنان را برگزار میکنند. پاریس سنت ژرمن و لیون به اندازه استادیوم هاس خودشان تماشاگر خواهند داشت و درکلاسیکر(در بخش زنان به دیدار بایرن‌مونیخ و وولفسبورگ گفته می‌شود) در فضای بزرگتری برگزار خواهد شد.

و بدین ترتیب به زودی میتوان از هواداران باشگاه های بانوان به عنوان یک جامعه یاد کرد.