علیرضا خلیلی، فوتبال لب – همه در مقطعی گفته‌ایم که بازگشت یک بازیکن خاص از مصدومیت یا یک دوره قرضیِ پربار، می‌تواند «مثل یک خرید جدید» باشد. اگرچه این ممکن است کمی کلیشه‌ای و آزاردهنده باشد، اما ما تصمیم گرفتیم با انتخاب هشت تن از بازیکنان پریمیرلیگی که انتظار می‌رود در فصل ۲۰۲۵/۲۶ بازگردند و تأثیر چشمگیری بر تیمشان بگذارند، از آن استفاده کنیم.
رودری، ستاره بد شانس سیتیزن‌ها؛ یکی از بازیکنان پریمیرلیگی که همه منتظر بازگشت او هستند!
غیرممکن است که بتوان با قطعیت گفت که اگر رودری اکثر بازی‌های فصل بدون جامِ ۲۰۲۴/۲۵ منچسترسیتی را از دست نمی‌داد، چه تفاوتی ایجاد می‌شد. به هر حال، منصفانه است که فرض کنیم حداقل فاصله‌ی کمتری با قهرمانی لیورپول ایجاد می‌کردند.
رودری در بازی مقابل آرسنال در ماه سپتامبر دچار پارگی رباط صلیبی شد. او تا ۲۰ می، زمانی که به‌عنوان بازیکن ذخیره در برد ۳–۱ مقابل بورنموث بازگشت، از میادین دور بود. رودری سپس در آخرین روز فصل پریمیرلیگ بازی نکرد و در طول جام باشگاه‌های جهان به‌ندرت به میدان رفت، تا اینکه در شکست غیرمنتظره مقابل الهلال که سیتی را راهی خانه کرد، دچار مصدومیت شد.
با فرضِ اینکه مصدومیتِ او فقط جزئی باشد و بتواند به سطحِ قبلی خود بازگردد، رودری نمونهٔ عبارتِ «مثل یک خرید جدید» برای سیتی خواهد بود. دلیلش این است و احتمالاً نیاز به یادآوریِ این موضوع ندارید که او تقریباً همه‌کار می‌کند.
بازیکنی کلیدی در سیستم گواردیولا
مسلماً او برای سبکِ بازیِ مبتنی بر مالکیتِ سیتی حیاتی است. چنان‌که ۳٬۳۵۹ پاسِ موفقِ او در فصل ۲۰۲۳/۲۴، رکوردِ یک فصلِ لیگ برتر (دست‌کم از فصل ۰۴–۲۰۰۳ به بعد) محسوب می‌شود.
در پیوند با این موضوع، او در فصل ۲۰۲۳/۲۴ با ۸/۴ مشارکت در صحنه‌های بازیِ آزاد به‌ازای هر ۹۰ دقیقه (با حداقل ۲٬۰۰۰ دقیقه بازی)، پیشتازِ لیگ برتر بود. این نشان می‌دهد چه میزان از بازیِ سیتی حولِ محور او می‌گشت.
اما او علاوه بر نقشِ خود به‌عنوان یک رهبر، در یک‌سوم نهایی نیز سهمی چشمگیر داشت. رودری در ۵۰ بازی برای سیتی در تمام رقابت‌های فصل ۲۰۲۳/۲۴، ۲۲ تاثیر مستقیم بر روی گلزنی داشت.
این گواه بر تأثیری است که او در حمله نیز می‌تواند بگذارد. اهمیتِ او در نتایجِ سیتی نیز مشهود بود. آن‌ها تنها در یکی از ۵۰ بازی‌ای که او در فصل ۲۰۲۳/۲۴ حضور داشت، باختند. سیتی در چهار مورد از ۹ بازی‌ای که رودری غایب بود، شکست خورد.
با توجه به این موضوع و محوری‌بودنِ او برای سیتی، بسیار وسوسه برانگیز است که فصلِ ناامیدکنندهٔ ۲۰۲۴/۲۵ این باشگاه را به غیبتِ رودری نسبت دهیم. شاید واقعاً عواملِ بسیار دیگری هم نقش داشتند، اما بدون‌شک، او یک غیبتِ بزرگ بود و برای پپ گواردیولا بهره‌ای چشمگیر خواهد بود.
فردی کادی‌اوغلو، بازیکنی که فعلا فرصت ارائه استعدادش را نداشته است!
وقتی برایتون تابستانِ سالِ گذشته با پرداختِ حدوداً ۲۵ میلیون پوند، فِردی کاوی‌اوغلو، مدافعِ ترکیه‌ای را به خدمت گرفت، این انتقال یک موفقیتِ بزرگ تلقی شد. این مدافعِ چندمنظوره و تهاجمی که توجهِ بسیاری از باشگاه‌های بزرگ، به‌ویژه آرسنال، را در یورو ۲۰۲۴ جلب کرده بود، پیش‌تر با چندین تیمِ مطرح لینک شده بود.
اما در نوامبر، فدراسیونِ ترکیه تأیید کرد که کادی‌اوغلو به‌دلیلِ «پارگیِ مفصلِ شستِ پایِ چپ» از میادین دور می‌ماند. تقریباً دو ماه بعد، پس از یک دورهٔ نقاهتِ طولانی، در نهایت تحتِ عملِ جراحی قرار گرفت. او دیگر در فصلِ ۲۰۲۴/۲۵ به میدان نرفت.
با این حال، او باید برای شروعِ فصلِ جدید آماده باشد و این به کادی‌اوغلو امکان می‌دهد تا دورانِ حرفه‌ای‌اش در برایتون را که هرگز واقعاً آغاز نشد، کلید بزند.
بازیکنی که تنها به یک موقعیتِ خاص محدود نمی‌شود
در معدود بازی‌هایی که برای مرغانِ دریایی انجام داد، مشخص بود که فابیان هورزلر، مربیِ تیم، به انعطاف‌پذیریِ کادی‌اوغلو اهمیت می‌دهد.
او نمونه‌ای نسبتاً نامتعارف است؛ چرا که با وجودِ راست‌پا بودن، در باشگاهِ سابقش، فنرباغچه، عمدتاً به‌عنوانِ مدافعِ چپ بازی می‌کرد. پس از پیوستن به برایتون، از او در هر دو جناح و هم در پستِ مدافعِ کناری و هم در نقشِ هافبکِ کناری، استفاده شد.
این موضوع احتمالاً حاکی از آن است که برنامهٔ تیم، استفاده از او به‌عنوانِ یک بازیکنِ چندمنظوره به‌جایِ صرفاً مدافعِ چپ بوده است. ضمن اینکه توانایی‌های فنی‌اش به او امکان می‌دهد در صورتِ نیاز، به پست‌های میانی هم جابه‌جا شود.
تعیینِ جایگاهِ دقیقِ او در فصلِ ۲۰۲۵/۲۶ دشوار است. هرچند در تئوری به نظر می‌رسید او با پرویس استوپینیان برای پستِ ثابتِ مدافعِ چپ رقابت کند، اما انتقالِ ماکسیم د کویپر از کلوب بروژ که با هزینه‌ای کم‌نمایان نیست، این موضوع را زیرِ سؤال برده است. در جناحِ مقابل هم برایتون همچنان تارق لمپتی، که قراردادِ جدید امضا کرد، و یوئل فلتمان را در اختیار دارد.
اما بازیکنانی که بتوانند به‌طورِ مؤثر در پست‌ها و نقش‌های متعدد بازی کنند، کالایی ارزشمندند و کادی‌اوغلو می‌تواند داراییِ بسیار مفیدی باشد.
ایگور تیاگو، انتقالی گران‌قیمت برای برنتفورد، که همچنان امیدوار به درخشش در جمع بازیکنان پریمیرلیگی است…
برنتفورد تابستانِ گذشته ایگور تیاگو را به‌عنوانِ گران‌ترین خرید تاریخ باشگاه ثبت کرد. آن‌ها با پرداختِ حدوداً ۳۰ میلیون پوند به کلوب بروژ، به دنبالِ جایگزینی این بازیکن با ایوان تونی بود. اما این بازیکنِ برزیلی به‌ندرت به میدان رفت.
در اولین حضورِ پیش‌فصلش برای باشگاه، دچار آسیبِ مینیسک شد که تا نوامبر او را از میادین دور نگه داشت. پس از آن چهار بازی در لیگ برتر انجام داد، اما به‌دلیل عفونتِ مفصلِ زانو، پنج ماهِ دیگر هم غایب بود. پایانِ فصل با چهار حضورِ کوتاهِ دیگر همراه شد، اما فصلِ ایگور تیاگو تباه شده بود.
او و برنتفورد امیدوارند در فصلِ ۲۰۲۵/۲۶ شانسِ بهتری داشته باشند. با توجه به خروجِ برایان امبومو، این فرصتی است تا تیاگو در کنارِ یوان ویسا (در صورت ماندنِ وی و تمایلِ کیث اندروز به استفاده از دو مهاجم) ثابت کند که شایستگی را برای حضور در ترکیبِ اصلی دارد.
اما ایگور تیاگو چه نوع مهاجمی است؟
پس از اعلامِ این انتقال در فوریهٔ ۲۰۲۴، توماس فرانک، سرمربیِ سابقِ برنتفورد، بر فشارِ کاری بالا و فشار دادنِ مداومِ تیاگو تأکید کرد و همچنین به فیزیک قابل‌توجهِ این برزیلی اشاره نمود.
او در تنها فصلِ حضورش در بروژ، سابقهٔ خوبی در رسیدن به موقعیت‌های خطرناک داشت. هرچد ۱۲ گلِ بدونِ پنالتی‌اش شاید عددِ چشمگیری نباشد، اما میانگینِ xG (گل‌های مورد انتظار) شوت‌های غیرپنالتی‌اش ۰/۱۹ بود؛ بینِ ۲۵۴ مهاجمِ ۱۰ لیگِ برترِ اروپایی که حداقل ۵۰ شوتِ غیرپنالتی در فصلِ ۲۰۲۳/۲۴ زده بودند، این آمار تیاگو را در رتبهٔ دوازدهم قرار می‌داد.
مسلماً قرارگرفتن در موقعیت‌های خوبِ گلزنی برای هر مهاجمی امتیاز محسوب می‌شود، اما این ویژگی به‌طورِ خاص با فلسفهٔ فرانک همخوانی داشت؛ کسی که در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۲ با بنیادِ هوادارانِ برنتفورد گفت: «من به افزایش موقعیتِ گلزنی باورِ زیادی دارم؛ یعنی ایجادِ فرصت‌هایی که شانسِ گلزنی را افزایش دهند». هنوز مشخص نیست که اندروز نیز چنین دیدگاهی داشته باشد، اما پتانسیلِ موفقیتِ ایگور تیاگو در برنتفورد وجود دارد.
لیساندرو مارتینز؛ باکیفیت اما همیشه مصدوم!
با انتصابِ روبن آموریم توسطِ منچستریونایتد در نوامبر، لیساندرو مارتینز در میانِ مدافعانی بود که بیشترین بهره را می‌برد. اگرچه انتظارِ استفادهٔ آموریم از سیستمی با سه مدافع سببِ نگرانی‌هایی شد، اما انتظارِ او برای پیشرویِ مکررِ مدافعانِ کناری به‌وضوح با نقاطِ قوتِ مارتینِز همخوانی داشت.
این بازیکنِ ملی‌پوش آرژانتینی، بدونِ تردید توانمندترین مدافعِ مرکزیِ یونایتد در بازی با توپ است. در بازهٔ آمدنِ آموریم تا مصدومیتی که باعث پایان فصل برای مارتینز شد، این بازیکنِ در میانِ مدافعانِ یونایتد (با حداقل ۱۰۵+ دقیقه بازی) در تمام رقابت‌ها پیشتاز بود:
لمسِ توپ در هر ۹۰ دقیقه: ۸۲/۲
پاس‌ها در هر ۹۰ دقیقه: ۷۱/۱
پاس‌های موفق در هر ۹۰ دقیقه: ۶۴/۷
در کلِ فصلِ گذشته در لیگ برتر، نرخِ موفقیتِ ۷۹٪ مارتینز در ارسالِ پاس‌های تحتِ فشارِ حریفان در فاصلهٔ دو متری، هفتمین رتبهٔ برتر در میانِ ۶۹ مدافعِ مرکزی بود که حداقل ۵۰۰ پاس را امتحان کرده بودند.
اما این فراتر از صرفاً بازیِ راحت است؛ هدفمندی و تأثیرِ مثبتِ پخشِ توپِ او به‌مراتب از هر هم تیمیِ مدافعِ دیگری بیشتر بود.
مارتینِز در فصلِ گذشته با میانگینِ ۱۰/۸ پاسِ خط‌شکن در هر ۹۰ دقیقه، در میانِ مدافعانِ مرکزیِ لیگ برتر (با حداقل ۹۰۰+ دقیقه بازی) رتبهٔ هشتم را داشت. از این میان، به‌طورِ میانگین ۰/۸ پاس در هر ۹۰ دقیقه، خطِ دفاعیِ حریف را می‌شکست. این دومین آمارِ برتر در میانِ این بازیکنان بود و مجموعِ ۱۶ پاسِ خط‌شکنِ او به داخلِ محوطهٔ جریمه، ۵ پاس بیشتر از هر مدافعِ مرکزیِ دیگر بود. این در حالی است که فصلِ او در ۳ فوریه به‌دلیلِ مصدومیتِ رباطِ صلیبی پایان یافت.
او احتمالاً برای شروعِ فصلِ ۲۰۲۵/۲۶ آماده نخواهد بود، چرا که گزارش‌ها حاکی است مارتینز در طولِ پیش‌فصل برنامهٔ تمرینیِ انفرادی خواهد داشت. اما در ابتدا ترسِ این می‌رفت که تا ۲۰۲۶ غایب باشد، و جدیدترین نشانه‌ها حاکی از پیشرفتِ امیدوارکنندهٔ اوست. بازگشتش در ماه‌های آغازینِ فصلِ جدید دور از ذهن نیست.
فصلِ ۲۰۲۴/۲۵ نشان داد که مشکلاتِ زیادی در ترکیبِ یونایتد وجود دارد که نبودِ ثبات در خطِ دفاع هم به آن دامن زده است. اما مارتینز یکی از معدود بازیکنانی است که هواداران می‌توانند مطمئن باشند کیفیت ارائه می‌دهد.
سون بوتمن، مدافع باکیفیت تیم نیوکاسل
این واقعیت که نیوکاسل علیرغم غیبتِ طولانی‌مدتِ بهترین مدافعِ مرکزی‌اش در فصلِ گذشته، با کسبِ رتبهٔ پنجم به لیگ قهرمانان اروپا بازگشت، گواهِ فوق‌العاده‌ای بر مدیریتِ اِدی هاو و عملکردِ تیم است . در فصل ۲۰۲۴/۲۵ دن برن به پستِ میانی منتقل شد تا عمدتاً به‌عنوانِ مدافعِ مرکزی در کنارِ فابیان شار بازی کند و این دو با هم یکی از بهترین زوج‌های دفاعیِ لیگ برتر بودند . اما برن صرفاً جای خالیِ بوتمن را پر کرد که به‌دلیلِ مصدومیت‌های مکرر غایب بود.
این مدافعِ هلندی در ۱۶ ماهِ گذشته بدشانسیِ وحشتناکی داشته است. او در مارسِ ۲۰۲۴ دچار پارگیِ رباطِ صلیبی شد و در ژانویه بازگشت، اما تنها دو بازی دیگر در تمامِ رقابت‌ها طی فوریه، مارس و آوریل انجام داد که علتِ آن مشکلِ اضافیِ زانو بود. با این حال، وقتی بوتمن سالم است، یکی از چندبُعدی‌ترین مدافعانِ مرکزیِ لیگ برتر به‌شمار می‌رود. برای شروع، او در فصلِ ۲۰۲۲/۲۳ (تنها فصلِ کاملِ حضورش در لیگ برتر) یکی از تنها چهار مدافعِ مرکزی (با حداقل ۹۰۰+ دقیقه بازی) بود که حداقل ۶۵٪ از دوئل‌های هوایی (۶۵/۸٪) و زمینی (۶۷/۱٪) را برنده شد.
۱۴۴ پیشرویِ توپ او به مسافتِ ۵ تا ۱۰ متر، رتبهٔ چهاردهم را میانِ ۹۵ مدافعِ مرکزی برایش به ارمغان آورد. همچنین در میانِ ۳۳ مدافعِ مرکزی که حداقل ۱۲۰ پاسِ بلند در فصلِ ۲۰۲۲/۲۳ ارسال کردند، تنها شش نفر سهمِ موفقیت‌آمیزِ بیشتری نسبت به بوتمن (۵۳/۹٪) داشتند.
بوتمن در اولین فصلِ حضورش در سنت جیمز پارک، همان‌قدر درخشان ظاهر شد که پیش‌تر در لیل بود. او مشتاق است فصلِ آینده دورهٔ طولانی‌ای در ترکیب باشد و مشکلاتِ مصدومیت را پشتِ سر بگذارد.
اسکار باب؛ استعدادِ ناب، آمیخته با بدشانسی. آیا او می‌تواند خود را در جمع بازیکنان پریمیرلیگی اثبات کند؟
همه‌چیز نشان می‌داد که فصلِ ۲۰۲۴/۲۵ فصلِ بزرگی برای اسکار باب خواهد بود. او در فصلِ ۲۰۲۳/۲۴ با ۲۶ حضور برای سیتی در تمام رقابت‌ها، کم‌کم اعتمادِ گواردیولا را جلب کرده بود. سپس او در پیش‌فصل درخشید و در ترکیبِ اصلیِ قهرمانیِ جامِ خیریه مقابل منچستریونایتد بازی کرد. اما پیش از اولین بازیِ لیگِ سیتی در این فصل، باب دچار شکستگیِ پا شد. دورانِ نقاهتِ او طولانی‌تر از حدِ انتظار شد و سپس مصدومیتِ همسترینگ را تجربه کرد.
او فصلِ لیگ برتر را با تنها سه حضور به پایان رساند و پس از آن دو بار به‌عنوانِ بازیکنِ تعویضی در جامِ باشگاه‌های جهان به میدان رفت. اگرچه ۱۴ حضورِ او در لیگ برترِ فصلِ ۲۰۲۳/۲۴ در مجموع فقط ۲۹۵ دقیقه بود، اما در همین فرصت‌های کوتاه، جرقه‌های استعدادش را نشان داد.
حضورِ جسورانه و هوشمندانهٔ باب با توپ، نشان می‌داد که مطمئن است می‌تواند حریفِ مستقیمش را دریبل کند. بر پایهٔ آمارِ هر ۹۰ دقیقه، که می‌پذیریم به‌دلیلِ کم بودنِ دقایقِ بازی (۲۹۵ دقیقه) کمی تحریف‌شده است، این وینگرِ نروژی به‌طورِ میانگین ۵/۵ بار اقدام به دریبل زدن کرد که چهارمین آمارِ برتر در میانِ تمام هافبک‌ها بود.
البته هنوز کسی دقیقاً نمی‌داند آیا او واقعاً کیفیتِ لازم برای موفقیت در سیتی را دارد، اما به نظر می‌رسد سرانجام در فصلِ ۲۰۲۵/۲۶ فرصتِ پاسخ دادن به این پرسش را پیدا خواهد کرد.
شیخ دوکوره؛ هیولای میانه زمین که با مصدومیت متوقف شد!
مصدومیت‌ها در دو سالِ اخیر برای شیخ دوکوره از کریستال پالاس همچون یک بلایِ طبیعی عمل کرده‌اند. پس از آن‌که پارگیِ تاندون آشیل در فصلِ ۲۰۲۳/۲۴ اکثرِ تایم حضورش را از او گرفت، مشکلاتِ انگشتِ پا و مینیسک باعث شدند تا او در فصلِ ۲۰۲۴/۲۵ نیز بیش از پنج ماه غایب باشد. اینکه چقدر واقع‌بینانه است که انتظار داشته باشیم دوباره به اوجِ خود بازگردد، نامشخص است. با این حال، با توجه به اینکه او هنوز تنها ۲۵ سال دارد، زمان همچنان با او یار است. دوکوره در درجهٔ اول، بازیکنی تخریبگر برای پالاس به‌شمار می‌رود.
در طولِ سه فصلِ حضورش، او در میانِ هافبک‌ها:
در صدکِ ۸۱ام برای تکل‌هایِ هر ۹۰ دقیقه (۲/۸) قرار دارد.
از نظرِ قطعِ توپ (۱/۹) در هر ۹۰ دقیقه، در رتبهٔ نخست جای می‌گیرد.
هرچند هر دو شاخص به‌نحوی تنظیم شده‌اند که بازیکنانِ تیم‌هایی با مالکیتِ کمتر را برجسته می‌کنند، اما همچنان نشانگرهایِ مناسبی از عملکردِ او در زمانِ عدم مالکیتِ توپ هستند.
امکانِ بازیِ منظمِ او در کنارِ آدام وارتونِ عالی، و تشکیلِ یک همکاریِ واقعی ایده‌ای هیجان‌انگیز است. ترکیبِ این دو، تقریباً هیچ نقطه‌ضعفی در زرادخانه‌شان باقی نمی‌گذارد. همکاریِ هفته به هفته با وارتون، به‌جایِ جفرسون لرما یا ویل هیوز، ممکن است به دوکوره اجازه دهد کمی بیشتر به سمتِ جلو حرکت کند. اما حتی اگر ایدهٔ اصلی حفظِ آن‌ها در قالبِ دابل پیوت باشد، پالاس به‌طورِ چشمگیری از حضورِ یک دوکورهٔ کاملاً سالم در طولِ یک فصلِ کامل بهره خواهد برد.
آندره سانتوس، در جست‌و‌جوی اسم و رسم در انبوهِ بازیکنان چلسی
با توجه به تعداد سرسام‌آورِ بازیکنانِ چلسی، اطمینان داشتن به آیندهٔ هر بازیکن در این باشگاه دشوار است. آندره سانتوس نیز از این قاعده مستثنی نیست. با این حال، این هافبکِ جوانِ برزیلی می‌تواند به دورۀ قرضیِ استثنایی‌اش در فصلِ گذشته اشاره کند. مقطعی که در استراسبورگ (باشگاهِ خواهرِ چلسی) در لیگ ۱ فرانسه درخشید.
انتخابِ او در تیمِ منتخبِ فصلِ لیگ ۱ برای فصلِ ۲۰۲۴/۲۵، باعث شد سانتوس جایگاهی در ترکیبِ چلسی برای جامِ باشگاه‌های جهان کسب کند. این نشان‌دهندهٔ اهمیتِ انزو مارِسکا به او بود.
هرچند تنها یک حضور به‌عنوان بازیکنِ تعویضی در چهار بازیِ اولِ چلسی در این تورنمنت ممکن بود او را به واقعیت برگرداند، اما مصدومیتِ ریس جیمز در بازیِ یک‌چهارمِ نهایی مقابل پالمیراس فرصتی برایش ایجاد کرد. او در پستِ پایین‌تر عملکردی عالی داشت، علیرغم اجماعِ اولیه مبنی بر اینکه احتمالاً جایگزینِ انزو فرناندز در پستِ هافبکِ هجومی (شماره ۱۰) خواهد بود.
در استراسبورگ، طیفِ گستردهٔ توانایی‌های سانتوس باعثِ برجسته‌شدنش شد. او هم کیفیتِ بی‌چون‌وچرا با توپ داشت و هم جنگندگی‌ای که به او در برتریِ فیزیکی کمک می‌کرد:
بیشترین تکل در لیگ ۱: ۱۱۰ (رتبهٔ اول)
تصاحبِ توپ: ۱۸۸ بار (رتبهٔ چهارم)
موفقیت در دوئل‌ها: ۶۶/۷٪ (رتبهٔ اول در میان ۵۴ بازیکن با حداقل ۲۵۰ دوئل)
او در حمله نیز تهدیدی قابل‌توجه بود:
۱۰ گل در لیگ (دومین گلزنِ استراسبورگ)
۲۹ موقعیتِ گل‌زنیِ ساخته‌شده در بازیِ آزاد (دومین بازی‌ساز تیم)
سانتوس اگر فرصت داشته باشد، در فصلِ ۲۰۲۵/۲۶ می‌تواند بازیکنی جذاب برای رصد کردن باشد.
