فوتبالمردان کنونی عربستان پا در مسیر امریکای 1980 و چین 2010 نهاده‌اند تا لیگی رقابتی هم‌تراز با لیگ‌های معتبر اروپایی بنا کنند.
میلاد امینی، فوتبال لب – سالهایی بود که گذرِ گوشِ هر فوتبالدوستی به روسو، بیانکو، جالو و سایر رنگهای کشور آتزوری افتاده بود اما اکنون زمانیست که به اصفر و احمر و ازرق و دیگر رنگهای شبه جزیره عربستان عادت کنیم.
هزار و چهارصد سال پیش اعراب مسلمان فتوحات خود را شروع کرده و پس از مدتی، شرق و غرب از اندلس تا چین را به انضمام قلمرو خود درآوردند ولی الان نه با زور شمشیر فولادی بلکه با قدرت دلارهای نفتی در صدد ساخت لیگی هم‌پای لالیگا و پریمیرلیگ هستند.
همه چیز دقیقا از همان لحظه‌ای شروع شد که پنج شش عدد جوانک عربستانی راهی تیم های درجه چندم اسپانیایی شدند (البته با صرف پول نه با دریافت دستمزد!!!) تا فوتبال را بیاموزند، آن زمان حتی در کشور خودمان هم مسخره عام و خاص شدند ولی حالا آرزوهایمان را زندگی می‌کنند و بر سر جذب رونالدو و بنزما با هم کری می‌خوانند آن هم درشرایطی که فوتبالمردان ما توان نگه‌داشتن لوکادیا نامی را ندارند، در نتیجه بهتر است که پیکانِ نیش و کنایه را به خودمان برگردانیم نه به تیمی که سال بعد راهی کوپا آمه‌ریکا خواهد شد تا دوباره آرژانتین و سایر لاتین‌نشینان را به چالش بکشد.
حالا که روز به روز و لحظه به لحظه تماشاگران سابق مسابقات هیجان‌انگیز شترسواری به سکوهای مستطیل سبز روی آورده‌اند، خالی از لطف نیست اگر بگوییم کانته، مودریچ، صلاح، دیماریا و سایرین تنها تعداد کمی از خروار اسامی‌ای است که نامشان در کنار الفلان‌های عربستان دیده خواهد شد.
بلندگو به دست‌های گذشته اکنون آخر هر هفته در شهرهایشان به تماشاگه نقش‌آفرینی سوپراستارهای جهان فوتبال می‌نشینند و ما نیز همچنان اندر خم کوچه‌ی مجوز حرفه‌ای و پرداختِ طلبِ پسماندهای درجه چندم فوتبال جهان.