مقاله ها
گروهی مانند 2018 اما با تیم‌هایی دگرگون شده
برزیل رو فرم تیته، صربستان خطرناک، سوئیس همیشه زهردار و کامرون از قدرت‌های قاره سیاه تشکیل‌دهنده یکی از سخت‌ترین گروه‌های جام جهانی 2022 قطر می‌باشند.
مهران فرهادی، فوتبال لب – گروه G جام جهانی ۲۰۲۲ قطر با حضور برزیل، کامرون، صربستان و سوئیس به عنوان یکی از جذاب‌ترین گروه‌های جام‌های جهانی اخیر محسوب می‌شود.
از برزیل مدعی شروع می‌کنیم. برزیل به عنوان تیم اول رنک فیفا وارد قطر می‌شود و با فرم فوق‌العاده چند وقت اخیرش، در کنار آرژانتین اسکالونس شانس اول قهرمانی محسوب می‌شود. تیته در طول مسابقات مقدماتی از سیستم‌ها و چینش‌های متنوعی استفاده کرده اما شاید کارآمدترین آن‌ها سیستم ۴۲۳۱ بوده. جایی که به نیمار نقش بازیکن آزاد داده شده و او را تبدیل به محور حملات برزیل می‌کند.
رافینیا و لوکاس پاکتا معمولا به عنوان وینگر‌های چپ و راست روی دست نیمار بازی می‌کنند و به نظر می‌رسد ریچارلیسون انتخاب شماره ۱ تیته برای پست شماره ۹ باشد. معمولا در هنگام مالکیت، برزیل بیشتر شکل ۴۲۴ به خود گرفته و نیمار به صف مهاجمان این تیم می‌پیوندد.
فولبک‌های این تیم کمی مرکزی‌تر و عقب‌تر بازی می‌کنند و وینگر‌های این تیم در مناطق بالاتر و لب خط جایگیری می‌کنند. این مورد باعث می‌شود تا مدافعان حریف نتوانند به راحتی پوزیشن خود را رها کنند و نیمار بتواند میان خطوط حرکت کند.
تیته بخش اصلی بیلدآپ خود را به بازیکنان عقب زمین سپرده و تا حد امکان از نیمار، ریچارلیسون، پاکتا و رافینیا در فاز‌های ابتدایی بلیدآپ استفاده نمی‌کند. حضور دروازه‌بانی مانند آلیسون که توانایی بازی با توپ خارق‌العاده‌ای دارد نیز به اجرای این ایده تیته کمک شایانی می‌کند.
نیمار، ستاره، رهبر و امید اول برزیلی‌ها طی این جام محسوب می‌شود. بازیکنی که محور اصلی حملات برزیل محسوب می‌شود و تکنیک منحصر به فردش می‌تواند هر بازیکنی را به زانو در بیاورد. در کنار همه این‌ها تجربه حضور میادین بزرگ و نفودی که در اسکواد تیم دارد، او را به مهم‌ترین مهره تیته تبدیل می‌کند.
جام ملت‌های آفریقای سال گذشته، تصویر نسبتا کاملی از کامرون و سبک بازی آن‌ها ارائه داد. کامرونی‌ها در آن تورنومنت از لحاظ هجومی تیم بسیار کاملی نشان دادند و شاید بهترین تیم جام از این لحاظ بودند.
کامرونی‌ها زمانی از همیشه خطرناک‌تر هستند که توپ را به مناطق بالاتر زمین می‌رساندند. باوجود توکو اکامبی در سمت چپ، نیکولاس مومی در سمت راست و وینسنت ابوبکار در مرکز، رابرت سانگ هر آن چه را که باید در اختیار دارد و این در صورتی‌ست که اریک ماکسیم چومو موتینگ مهاجم بایرن مونیخ معمولا نیمکت‌نشین ابوبکار است.
پلن اصلی کامرونی‌ها هنگام حملات بردن توپ به مناطق کناری و انجام ارسال‌های متعدد به روی دروازه می‌باشد. البته که به دلیل بازی کردن توکو اکامبی در پست غیر تخصصی و راست پا بودن مومی و حضور فولبک رونده‌ای مانند کالینز فای اکثر این ارسال‌ها از سمت راست صورت می‌گیرد که هدف اصلی آن‌ها ابوبکار و توکو اکامبی هستند. از همین رو، وینسنت ابوبکار، مهاجمی زهرناک با جاگیری‌های هوشمندانه میان مدافعان حریف که از کوچک‌ترین موقعیت‌ها نهایت بهره را می‌برد، مهم‌ترین بازیکن کامرونی‌ها طی این تورنومنت محسوب می‌شود.
سوئیس پس از تغییر سرمربی در تابستان سال گذشته، تغییرات زیادی نسبت به تیم آشنای جام جهانی ۲۰۱۸ و یورو ۲۰۲۰ دارد. سوئیس تحت هدایت سرمربی جدید خود، مورات یاکین، بیشتر با سیستم ۴۲۳۱ به میدان می‌رود. سیستمی که به ژردان شکیری، از قدیمی‌های تیم ملی سوئیس آزادی عمل بیشتری می‌دهد و او را بیشتر در جریان حملات تیم قرار می‌دهد.
به طور کلی تیم ملی سوئیس تیم مالکیت محوری نیست ولی استحکام دفاعی بسیار بالایی دارد. به طوری که در طی مسابقات مقدماتی، فقط ۲ بار اجازه باز شدن دروازه‌شان را به رقبا دادند. در خارج از مالکیت آن‌ها توانایی ویژه‌ای در تغییر سبک دفاع کردن دارند. هر وقت که بخواهند با overload کردن مناطق مرکزی زمین با چینش ۴۵۱ یک میدبلاک دفاعی می‌چینند و در مواقع مورد نیاز نیز پرس سنگینی را روی حریف اعمال می‌کنند.
در هنگام حملات نیز، بیش از اینکه به پلن و الگو‌های خاصی وابسته باشند، به خلاقیت فردی بازیکنان وابسته‌اند و همین موضوع باعث می‌شود تا شکیری به عنوان کلیدی‌ترین بازیکن آن‌ها در قطر شناخته شود. بازیکنی که محور اصلی حملات سوئیسی‌هاست و بخش زیادی از ضربات ایستگاهی را به روی دروازه حریفان ارسال می‌کند می‌توان عامل تفاوت بین سوئیس و دیگر تیم‌های جام در سطح مشابه سوئیس باشد.
صربستان اما از تیم‌های جذاب این دوره مسابقات محسوب می‌شود. تیمی با ترکیب اولیه قدرتمند و بازیکنانی سخت‌کوش که تا آخرین نفس برای پیروزی تلاش می‌کنند شاید بهترین تعریف برای صربستان در این دوره از جام‌های جهانی باشد. آن‌ها با گل لحظه آخری میتروییچ در برابر پرتغال، توانستند بالاتر از این تیم به طور مستقیم به جام جهانی صعود کنند و از همان ابتدا قدرت خود را نمایان کردند.
از لحاظ تاکتیکی صرب‌ها معمولا با چینش‌های ۳ دفاعه وارد میدان می‌شوند و بسته به شرایط بازی تاکتیک‌ها دچار تغییر می‌شوند. اما به طور کلی در خارج از مالکیت با عقب‌تر آمدن دو وینگ‌بک، تیم حالت ۵ دفاعه به خود می‌گیرد.
در هنگام مالکیت زیوکوویچ و کاستیچ دو وینگ‌بک این تیم جلوتر آمده و تیم بیشتر شکلی شبیه ۳۴۱۲ به خود می‌گیرد و ارسال‌های باکیفیت این دو بازیکن در کنار حضور دوشان ولاهوویچ و الکساندر میتروویچ در محوطه جریمه، باعث شده تا حمله از جناحین اصلی‌ترین پلن آقای استویچکوویچ هنگام در اختیار داشتن مالکیت توپ باشد. بالا بازی کردن دو وینگ‌بک صرب‌ها باعث می‌شود تا دو مدافع کناری حریف کمی باز تر از حالت عادی جایگیری کنند و فضای ایده‌آلی برای ایجاد فرارهای آندرلپ توسط میتروویچ و ولاهوویچ ایجاد شود.
میتروویچ، ولاهوویچ، زوج خط حمله صرب‌ها قطعا مهم‌ترین بازیکنان آن‌ها محسوب می‌شوند. آن‌ها تحت برنامه‌های آقای استویچکوویچ به خوبی می‌توانند بدون هیچ مشکلی در کنار یکدیگر بازی کنند و به نحوی هرکدام مکمل دیگری هستند. وجود دو مهاجم کلاس جهانی و سطح بالا مانند این دو، می‌تواند عامل اصلی شگفتی‌سازی صرب‌ها طی این تورنومنت باشد.