یورو زنان در سال ۲۰۲۵ به میزبانی سوئیس برگزار خواهد شد اما یورو 2025 موفق نسبت به دوره های قبلی توجهات بیشتری را به خورد جلب کند.
محمدرضا حیدری فوتبال لب- یورو زنان 2025 با مزبانی کشور سوئیس، مهم ترین رویداد ورزشی زنان در این سال و یکی از مهم ترین رویداد های فوتبالی در تابستان جاری است. مسابقاتی که به خوبی سیر پیشرفت فوتبال بانوان و فراگیری آن را نمایان میکند. فروش بیش از پنجاه هزار بلیط در روز اول فروش، نشانه ای از استقبال قوی و علاقه روبهرشد به فوتبال زنان در اروپاست.
امسال سوئیس فقط یک مزبان نیست، بلکه نماد یک شروع تاریخی در شناساندن فوتبال زنان به عنوان یک الگوی اصلی از ورزش معاصر میباشد. از خیابانها تا مجامع ورزشی، صدای حمایت از تیمهای زنان رسا است. این نشان میدهد که فوتبال زنان دیگر نیست، بلکه جزء اصلی فرهنگ ورزش اروپا میباشد.
سرزمینت تو را میخواند
از تابوی فوتبال بازی کردن زنان تا تبدیل شدن به امید یک ملت، فوتبال زنان برای یورو 2025 تلاش بسیاری کرد. هنگامی که میا هم در جام جهانی برای آمریکا گلزنی میکرد، شاید هیچکس تصور نمیکرد مسابقات یورو 2025 در قاره اروپا مهم شود.
از فروخته شدن کامل بلیط های مسابقات تا به فروش رفتن اشتراک تماشای مسابقات و کوچ هزاران نفر از انگلیس به سوئیس برای حمایت از سه شیرها، درآمد 200 میلیون یورویی سوئیس از یورو 2025 رکوردشکن محسوب میشود.
جدال دوباره اسپانیا و انگلیس
دنبال کنندگان فوتبال زنان به خوبی میدانند که یورو 2025 به مانند جام جهانی 2023، میدان رقابت اسپانیا و انگلیس برای قهرمانی حساب میشود. در کنار این دو تیم آلمان و هلند نیز میتوانند برای قهرمانی رقابت کنند. نروژ و سوئد ممکن است تا مراحل بالاتر پیش بروند و مابقی تیم ها میتوانند خالق شگفتی باشند. بزرگترین غایب رقابتها قطعا ایرلند شمالی حساب میشود. تیمی که با کاپیتان افسانه ای خودش کیتی مککیب قافله صعود را به ولز باخت.
برای آشنایی کامل با تیمهای حاضر در یورو 2025 ، میتوانید اپیزودهای اختصاصی فوتبال لب برای یورو زنان را گوش کنید. اپیزودهایی که از ابتدا تا انتهای این مسابقات را بررسی خواهد کرد.
لینک پخش زنده یورو زنان
معضل همیشگی فوتبال زنان در ایران، تماشای زنده آن است. اما شما میتوانید مسابقات یورو زنان را به صورت زنده تماشا کنید! برای انجام دادن این کار کافی است صرفا به کانال تلگرام فوتبال لب مراجعه کنید.
یوسف جوانشیر، فوتباللب – در ۲۰ فوریه ۲۰۲۴، تقریباً دو ماه پس از اعلام اولیه و ۱۵ ماه پس از آنکه خانوادهی گلیزر تمایل خود را به فروش کامل یا جزئی باشگاه اعلام کرد. شرکت Trawlers Limited متعلق به سر جیم رتکلیف، خرید ۲۷.۷% از سهام باشگاه منچستریونایتد را نهایی کرد. این خرید، آن جدایی کامل از خانوادهی گلیزر که بسیاری از هواداران یونایتد آرزویش را داشتند نبود. در نظر بسیاری، این موضوع یک گام آشکار به سوی پیشرفت به حساب میآمد. پس از یک دهه افول، باشگاه میتوانست بالاخره به آینده امیدوار باشد.
حال، کمی بیش از یک سال بعد، سایهی ناامیدی دوباره بر تلاشهای باشگاه برای پیشرفت سنگینی میکند. جدول پریمیرلیگ، بهتنهایی نشان میدهد که وضعیت باشگاه از زمان فروش آن، به خانوادهی گلیزر در سال ۲۰۰۵، هیچگاه تا این اندازه وخیم نیست. یونایتد اکنون در رتبهی سیزدهم قرار دارد. پیشرفت اخیر آنها در لیگ اروپا و برد ۳-۰ مقابل لسترسیتی کمی اوضاع را بهتر کرد. اما دید کلی چیز دیگریست. شکستهای خانگی متوالی سرمربی تازهواردی که با مصدومیت بازیکنان و کمبود مهرههای مناسب برای سیستم خود مواجه است. همچنین، نگرانیهایی وجود دارد که رتکلیف، مانند کسانی که سهامشان را از آنها خرید، نداند چگونه باید باشگاه را به شکوه ورزشی سابق خود، بازگرداند.
باشگاه همچنان در بازار بورس وارد شده است. بنابراین بیش از هر باشگاه انگلیسی دیگری میتوان وضعیت مالی پشتصحنهی آن را به شکل منظم بررسی کرد.
یکسالگی رتکلیف در منچستریونایتد
در فاصلهی یک روز مانده به یکسالگی مدیریت رتکلیف، منچستریونایتد گزارش مالی سهماههی دوم (Q2) خود برای فصل جاری را منتشر کرد. گزارشی که بازهی زمانی اول ژوئیه تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۴ را پوشش میدهد. این گزارش در عین حال قابل پیشبینی و شگفتانگیز بود. درآمد باشگاه با وجود کاهش قابل توجه درآمدهای تلویزیونی به دلیل غیبت در لیگ قهرمانان اروپا و دور بودن از کسب سهمیهی فصل آینده، همچنان مطابق با پیشبینیها باقی ماند. با این حال، بدهیهای باشگاه بسیار زیاد است. پرداختهای بهره همچنان بر تراز مالی اثر منفی میگذارد. با وجود صحبتها در مورد کاهش هزینهها، باشگاه همچنان زیانده است.
روبن آموریم سرمربی منچستریونایتد در برد مقابل لسترسیتی
یونایتد، مانند هر کسبوکار زیانده دیگری، تلاش کرد تا مزایای شاخصهای مالی دیگری، غیر از سود خالص را برجسته کند. همچنین، گزارش Q2 اخیر نیز همین روند را ادامهدار نشان میدهد. شاخص مورد علاقهی یونایتد EBITDA تعدیلشده است. یعنی سود پیش از بهره، مالیات، استهلاک و کاهش ارزش، با تعدیلاتی که سود حاصل از فروش بازیکن و سایر موارد استثنایی را حذف میکند. ماه گذشته، باشگاه از پیشبینی مثبت EBITDA تعدیلشدهی خود، خبر داد. آنها در «سطح بالای بازهی قبلاً اعلامشدهی ۱۴۵ تا ۱۶۰ میلیون پوند (۱۸۸.۴ تا ۲۰۷.۹ میلیون دلار)» قرار دارند. اما باقی اعداد و ارقام چیز چندان دلگرمکنندهای ارائه نمیدهند.
صحبت دربارهی شاخصهای مالی مثبت زمانی ناهمخوان به نظر میرسد که اخبار منتشرشده از باشگاه از یک دور دیگر اخراج کارکنان و پذیرش این موضوع توسط باشگاه نزد گروه هواداری «۱۹۵۸» نشانمیدهند که منچستریونایتد در خطر نقض قوانین سودآوری و پایداری مالی (PSR) قرار دارد.
چگونه میتوانیم افزایش EBITDA را با این واقعیتها تطبیق دهیم؟ شاید وارن بافت، رئیس شرکت برکشایر هاتاوی و سرمایهگذار مشهور جهانی، بهترین پاسخ را داده باشد:
ارجاع به EBITDA باعث میشود تنمان بلرزد. آیا مدیران فکر میکنند پری دندونی، هزینهی سرمایهگذاری را پرداخت میکند؟
منچستریونایتد چقدر در خطر نقض قوانین PSR است؟
اینکه چهارمین باشگاه پردرآمد جهان باز هم نگران نقض قوانین PSR است، نشاندهندهی میزان ریختوپاش و اتلاف منابع در اولدترافورد طی سالهای اخیر است. یونایتد همچنان مانند یک باشگاه حاضر در لیگ قهرمانان هزینه میکند. این درحالیست که در ۵ فصل از ۱۱ فصل گذشته، در این رقابتها حضور نداشته است.
اینکه یونایتد دقیقاً چقدر به نقض PSR نزدیک است، به حدسهای تحلیلی بستگی دارد. با این وجود که مانند تقریباً همهی باشگاهها، یونایتد هم محاسبهی دقیق PSR خود را منتشر نمیکند. اما نگاهی به صورتهای مالی فصل گذشته کافی است تا دلیل نگرانیهایی که در راهروهای اولدترافورد شنیده میشود را درک کنیم.
زیان بیسابقه شیاطین سرخ
بر اساس برآوردThe Athletic، منچستریونایتد تنها حدود ۱۶ میلیون پوند حاشیهی مجاز در چهارچوب قوانین PSR (قوانین سودآوری و پایداری مالی) داشت. این فقط در صورتی است، که بتوان هزینهی ۳۴.۶ میلیون پوندی مربوط به خرید سهام توسط رتکلیف را از زیانهای باشگاه کسر کرد. نه باشگاه منچستریونایتد و نه لیگ برتر، این کسر را تأیید نکردند. اما با این وجود، بهسختی میتوان تصور کرد که یونایتد چگونه توانسته مطابق با الزامات PSR سرپا بماند.
در طول سهسالهی ارزیابی مالی که تا پایان فصل گذشته ادامه داشت، منچستریونایتد مجموعاً ۳۱۲.۹ میلیون پوند زیان پیش از مالیات ثبت کرد. خبر خوب برای فصل جاری، این است که زیان ۱۴۹.۶ میلیون پوندی فصل ۲۲-۲۰۲۱ از محاسبات جاری حذف میشود. بنابراین تخمین زده میشود که باشگاه میتواند در حدود ۱۳۳ میلیون پوند در این فصل زیان دهد و همچنان با قوانین PSR لیگ برتر سازگار باشد.
رکورد جدید یونایتد
در فصل گذشته، درآمد منچستریونایتد به رکورد جدیدی رسید. آنها با رقم ۶۶۱.۸ میلیون پوند، نسبت به سال قبل، ۱۳.۴ میلیون پوند یا معادل ۲% افزایش داشت. این رقم در نگاه اول خوب به نظر میرسد. اما درآمدزایی یونایتد دیگر مثل گذشته مورد تحسین نیست. بین سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۴، منچستریونایتد بیشترین درآمد را در فوتبال جهان داشت. در ۲۸ فصل پس از آغاز لیگ برتر از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۲۰، یونایتد پردرآمدترین باشگاه انگلیسی بود. بهجز در دو سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ که تنها به دلیل فروش املاک آرسنال در زمین ورزشگاه قدیمی هایبوری، این رتبه را از دست داد.
از فصل ۲۱-۲۰۲۰ به بعد، منچسترسیتی جایگاه نخست را از یونایتد گرفت و فاصلهی درآمدی هم رشد چشمگیری داشت. در فصل قبل، درآمد سیتی ۵۳.۲ میلیون پوند بیشتر از یونایتد بود. این در حالی بود که یونایتد از درآمد لیگ قهرمانان نیز بهرهمند بود. درآمد تجاری سیتی بیش از ۴۰ میلیون پوند بیشتر از یونایتد است. این موضوع بهگونهاست که تنها در سال ۲۰۱۹، یونایتد ۴۸ میلیون پوند از این نظر جلوتر بود.
درآمدهای تجاری سیتی خود جای بحث جداگانهای دارد، اما رشد درآمد یونایتد در این بخش کند است. با وجود اینکه گزارشهای فصل دوم مالی (Q2) رشد تجاری را نشان میدهد، عملکرد ضعیف تیم در زمین بالاخره تأثیر خودش را میگذارد. قرارداد تأمین لباس با شرکت آدیداس، نشان میدهد که اگر یونایتد از فصل ۲۶-۲۰۲۵ به بعد نتواند به لیگ قهرمانان راه یابد، پرداخت سالانه آدیداس ۱۰ میلیون پوند کاهش مییابد.
خارجشدن از باتلاق یا فرورفتن در مرداب؟
یونایتد پیشبینی میکند که درآمد فصل جاری آنها بین ۶۵۰ تا ۶۷۰ میلیون پوند خواهد بود. موضوعی که در گزارش Q2 نیز تکرار شد، هرچند معلوم نیست دقیقاً به چه شکلی انجام شود. درآمدهای پخش بازیهای این فصل قطعاً از رقم ۲۲۱.۷ میلیون پوند سال گذشته کمتر خواهد بود. تا پایان دسامبر، این رقم ۵۲.۹ میلیون پوند نسبت به سال گذشته کاهش داشت. درآمدهای حاصل از روز مسابقه و بخش تجاری کمی افزایش داشتند. اما اینکه بتوانند کاهش درآمد پخش را جبران کنند، هنوز در هالهای از ابهام قرار دارد.
با این حال باشگاه به آینده امیدوار است. یکی از نکات مثبت گزارش فصل دوم، رشد درآمد تجاری حتی در فصلی ضعیف از نظر فوتبالی بود. یونایتد، قرارداد حامی پیراهن ۷۵ میلیون دلاری با شرکت Snapdragon در ماه اوت را عامل این رشد معرفی کرد. برخلاف قرارداد با آدیداس، در قرارداد با Snapdragon، جریمهای برای عدم راهیابی به لیگ قهرمانان در نظر گرفته نشد.
صاحب جشن، در جشن حضور ندارد!
نکتهای که در جشن گرفتن این قرارداد نادیده گرفته شد، این است که اعضای کلیدی تیم اسپانسرینگ که این قرارداد را به سرانجام رساندند، از باشگاه جدا شدند. از جمله ویکتوریا تیمپسون، مدیر ارشد گروهها و شراکتهای منچستریونایتد. این تغییرات در بخش تجاری ادامهدار هم بود. فلورنس لافای، مدیر تجاری و جیمز هالروید، مدیر توسعه تجاری هم اخراج شدند.
درآمد پخش یونایتد این فصل ممکن بود حتی کمتر شود، اگر جذابیت همیشگی باشگاه نبود. هزینههای مربوط به پخش تلویزیونی بازیهای لیگ برتر که بر اساس تعداد پخش زنده بازیها بین باشگاهها تقسیم میشود، حدود ۱۲.۵% از کل درآمد توزیعی لیگ را شامل میشود. این رقم در چرخه قراردادهای ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹، بین ۱۶ تا ۱۷% بود.
سهم بزرگ منچستریونایتد در پخش تلوزیونی
از آغاز این چرخه تا فصل ۲۴-۲۰۲۳ (بهجز فصل آشفته کرونایی ۲۰-۲۰۱۹)، از ۲۶۶ بازی لیگ یونایتد، ۱۹۴ بازی بهصورت زنده پخش شد. رقمی که تنها لیورپول با ۲۰۱ بازی از آن جلوتر است. در نتیجه، یونایتد دومین سهم بزرگ را از صندوق پخش تلویزیونی به دست آورد. همچنین درآمد آنها از این جهت، به ۱۹۴.۴ میلیون پوند رسید. یعنی حدود یک میلیون پوند بهازای هر بازی زنده. همین صندوق باعث شده کف درآمدی یونایتد بالا بماند. حتی در شرایط کنونی پرآشوب، تا تاریخ ۲۸ آوریل، بازیهای یونایتد ۲۶ بار بهصورت زنده پخش شدند؛ که بیشترین تعداد بین تیمهای دیگر لیگ است (مشترک با آرسنال و لیورپول).
اختلاف فاحش در کسب جوایز مالی به نسبت رقبا
درآمد یونایتد از دستاوردهای داخلی رشد چندانی به خود ندید. اما اختلاف واقعی در سطح بینالمللی است. تا پایان فصل گذشته، منچستریونایتد در طول یک دهه از حضور در لیگ قهرمانان اروپا و لیگ اروپا، ۵۰۴ میلیون یورو درآمد کسب کرد. در مقابل، منچسترسیتی ۹۰۴ میلیون یورو به دست آورد و لیورپول و چلسی نیز، در رقابتهای اروپایی درآمد بیشتری از یونایتد داشتند. در مجموع، ۱۰ باشگاه در این دوره بیش از یونایتد از مسابقات یوفا درآمد داشتند.
حتی اگر یونایتد این فصل قهرمان لیگ اروپا میشد، جایزهی نقدی آن به ۴۰ میلیون پوند هم نمیرسید. با این حال، چنین قهرمانی یک سود مالی بزرگ در پی داشت که از مسیر جایگاه یونایتد در پریمیرلیگ قابل دستیابی نیست؛ یعنی بازگشت به لیگ قهرمانان. از منظر مالی، قهرمانی در لیگ اروپا باید اولویت اصلی یونایتد در این فصل باشد.
با اینکه رتکلیف با افزایش قیمت بلیتها جنجال به پا کرد، اما از منظر مالی، تأثیر مثبت آنها مشخص شد. تا پایان دسامبر، یونایتد از ۱۵ بازی خانگی خود در این فصل (۱۰ بازی لیگ برتر، ۳ بازی لیگ اروپا و ۲ بازی جام اتحادیه) حدود ۷۸.۵ میلیون پوند درآمد روز مسابقه داشت. ابن موضوع، نسبت به سال قبل، ۳.۵ میلیون پوند (۵ درصد) افزایش یافته است. درآمد هر بازی خانگی نیز بیشتر شد: از ۵ میلیون پوند در فصل قبل، به ۵.۲ میلیون پوند در این فصل رسید. آن هم در حالی که فصل قبل شامل بازیهای لیگ قهرمانان هم بود. انتظار میرود این درآمد در فصل ۲۶-۲۰۲۵ حتی بیشتر شود، چرا که به گفتهی The Athletic، قیمت بلیتهای فصلی یونایتد فصل آینده ۵ درصد دیگر افزایش خواهد یافت.
خرجهای در سطح لیگ قهرمانان، واقعیت مجازی
یکی از مشکلات اصلی در اولدترافورد ساده است؛ کمبود نقدینگی. منچستریونایتد همیشه توانایی بالایی در تولید نقدینگی داشت. با اینکه هنوز هم جریان نقد عملیاتی قابل توجهی دارد (۱۲۱.۱ میلیون پوند در فصل گذشته)! اما خرجهای سنگین برای نقلوانتقالات مشکلساز شدند. جریان نقدی آزاد (FCF) یونایتد در سالهای اخیر کاهش زیادی داشته است. FCF در اصل، پولی است که پس از پرداخت هزینههای سرمایهای باقی میماند؛ که در مورد یونایتد بیشتر شامل هزینههای خرید بازیکن میشود.
FCF یونایتد در فصل ۲۴-۲۰۲۳ با سقوطی ۹۰ میلیون پوندی وارد محدوده منفی شد. بهجز دوران کرونا، این بدترین وضعیت مالی در اولدترافورد بود و دلیل اصلی سیاستهای کاهش هزینه تحت مدیریت رتکلیف است. به زبان ساده، اگرچه یونایتد در عملیات روزمره درآمد زیادی دارد. اما هزینههای عظیم نقلوانتقالی از آن فراتر رفتند. در فصل گذشته، هزینهی نقدی خالص یونایتد برای نقلوانتقالات ۱۵۳.۷ میلیون پوند بود و فقط در نیمه اول این فصل، این رقم به ۱۶۴.۳ میلیون پوند رسید.
با همهی اینها، تا پایان دسامبر، یونایتد هنوز ۳۰۰.۱ میلیون پوند بابت نقلوانتقالات به دیگر باشگاهها بدهکار بود. از این میان، ۱۶۷.۹ میلیون پوند باید تا پایان سال ۲۰۲۵ پرداخت شود. بهجز چلسی (که جزئیات بدهیهای نقلوانتقالی را منتشر نمیکند، اما بدهیهای سنگینش مشخص است)، هیچ باشگاه دیگری در لیگ برتر به اندازهی یونایتد در این زمینه بدهی ندارد.
بدهیها، تقصیر مدیر قبلی است!
رتکلیف اخیراً دربارهی تأثیر این بدهیها گفت: «اینها همه چیزهایی هستند که از گذشته به ما رسیدند، چه خوشمان بیاید چه نه، آنها را به ارث بردهایم و باید حلشان کنیم.» این بدهیهای جاری، که یونایتد راهی برای گریز از آنها ندارد، مستقیماً با تصمیم باشگاه برای کاهش تعداد کارکنان در اولدترافورد مرتبط است.
با اینحال، خرجهای یونایتد در نقلوانتقالات پس از ورود مالک جدید کاهش نیافت. تابستان ۲۰۲۴، باشگاه ۲۱۹ میلیون پوند دیگر برای خرید بازیکن هزینه کرد و با اینکه خرجهای ژانویه محدود به ۳۷.۷ میلیون پوند بود، این سومین فصل پیاپی است که یونایتد بیش از ۲۰۰ میلیون پوند برای خرید بازیکن هزینه میکند.
میزان هزینهی نقلوانتقالات لزوماً معیار موفقیت نیست (دستمزدها معیار بهتری هستند). اما اینکه باشگاهی این همه خرج کند و همچنان اینقدر ضعیف عمل کند، نشاندهندهی سالها سوءمدیریت است. متأسفانه برای رتکلیف و INEOS، در سال اول مدیریتشان، نشانهای از پایان این ولخرجیهای بیثمر دیده نمیشود.
عملکرد ضعیف بازیکنان به نسبت دستمزدشان
صحبت از دستمزدها که میشود، باید گفت حقوق پرداختی یونایتد در فصل گذشته باز هم افزایش یافت. هرچند رقم ۳۶۴.۷ میلیون پوندی آن پایینتر از رکورد ۳۸۴.۲ میلیون پوندی سال ۲۰۲۲ بود. اما این نکته زیاد جالب به نظر نمیرسد. چون تیم عملکردی بهمراتب پایینتر از حد انتظار داشت و تنها در رده هشتم لیگ برتر قرارگرفت و در همان مرحله گروهی لیگ قهرمانان حذف شد. آن هم در حالی که یونایتد سومین دستمزد بالای لیگ را پرداخت میکرد. این دومین بار در سه فصل اخیر بود که یونایتد پنج رتبه پایینتر از جایگاه دستمزدیاش در جدول لیگ قرار گرفت.
فصل
رتبه لیگ
رتبه دستمزد
عملکرد نسبت به دستمزد
۲۰۱۳–۱۴
۷
۱
۶-
۲۰۱۴–۱۵
۴
۲
۲-
۲۰۱۵–۱۶
۵
۱
۴-
۲۰۱۶–۱۷
۶
۲
۴-
۲۰۱۷–۱۸
۲
۱
۱-
۲۰۱۸–۱۹
۶
۱
۵-
۲۰۱۹–۲۰
۳
۳
۰
۲۰۲۰–۲۱
۲
۳
۱
۲۰۲۱–۲۲
۶
۱
۵-
۲۰۲۲–۲۳
۳
۴
۱
۲۰۲۳–۲۴
۸
۳
۵-
این جدول البته به نکته مهمی درباره هزینههای کارکنان غیر فوتبالی اشاره نمیکند. یونایتد یکی از بزرگترین کارفرماهای دنیای فوتبال است. در فصل گذشته، این باشگاه بهطور میانگین ۸۱۱ نیروی تماموقت غیر فوتبالی داشت که بیشترین در لیگ، با لیورپول در رده دوم (۷۸۲ نفر) قرار دارد.
عملکرد افتضاح و مدیریت غلط منچستریونایتد
تعداد کمی از باشگاههای انگلیسی، جزئیات تقسیمبندی دستمزد بازیکنان و سایر کارکنان را منتشر میکنند. اما گزارشی از یوفا در سال ۲۰۲۴ (که بعداً حذف شد) نشان میداد که در فصل ۲۰۲۲–۲۳، تنها ۳۳% از درآمد منچستریونایتد صرف پرداخت به بازیکنان شد. این موضوع بدین معناست که دستمزد سایر کارکنان حدوداً به ۱۱۵ میلیون پوند میرسید (رقمی حتی بیشتر از کل دستمزد باشگاه برنتفورد در آن فصل).
چه خوشایند باشد چه نه، دلیل تعدیل ۴۰۰ تا ۴۵۰ نیروی انسانی در یونایتد توسط رتکلیف همین است. عملکرد ضعیف این باشگاه در نقلوانتقالات طی سالهای اخیر باعث شد تا باشگاه وارد بحران شود. از آنجا که امکان بازنگری در حقوق بازیکنان یا بدهیهای مرتبط با خرید آنها وجود ندارد، باشگاه سراغ هزینههایی رفت که میتواند بلافاصله کاهش دهد (حتی اگر این تصمیمها تلخ باشد).
سقوط تدریجی و دردناک شیاطین سرخ
نگاهی به سود حاصل از فروش بازیکنان در سالهای اخیر نشان میدهد که یونایتد نهتنها نسبت به تیمهای برتر لیگ برتر عملکرد ضعیفی داشته، بلکه حتی از سطح میانه جدول هم پایینتر است.
رم در یک شب ساخته نشد و منچستریونایتد نیز در یک شب از هم نپاشید. خرید اهرمی این باشگاه در حدود ۲۰ سال گذشته، بلافاصله ترازنامه مالی باشگاه را دگرگون کرد. اما سالها مدیریت ضعیف طول کشید تا یونایتد به وضعیت تأسفبار کنونی برسد. تعدیل نیرو و افزایش قیمت بلیتها تصمیمهای نامحبوبی هستند. زمانیکه اینها با اتلاف منابع در بخش فوتبال همراه میشود، این احساس ایجاد میشود که دیگران باید تاوان اشتباهات مالکیت را بدهند. و درواقع نیز همینطور است. با وجود بدهیهای سنگین، درآمدهای ثابت و نیاز به تأمین ۲ میلیارد پوند برای ساخت ورزشگاه جدید، اگر یونایتد خیلی زود در زمینهی فوتبالی تغییری ایجاد نکند، تصمیمهای سختتری در راه خواهد بود. هشدار اخیر رتکلیف درباره اینکه باشگاه ممکن است «تا کریسمس ورشکسته شود»، اگرچه اغراقآمیز بود، اما خطر مالی در این باشگاه کاملاً حس میشود.
هیچوقت قرار نبود این مشکلات بهسرعت حل شوند و اگرچه جهتگیری جدیدی در باشگاه شکل گرفته؛ اما اوضاع ابتدایی بسیار پرتنشتر از آن چیزی بود که انتظار میرفت. هواداران و مدیران جدید بهشدت به تغییر جریان امیدوارند و این تغییر هرچه زودتر رخ دهد، به سود باشگاه خواهد بود.
با باخت اخیر یونایتد، در فینال لیگ اروپا در برابر تاتنهام در سنمامس، تقریبا امید این تیم برای بودجه فصل آینده نیز به هالهای از ابهام درآمد. همچنین آنها در لیگ، با قرارگیری در رتبه 16ام، تقریبا تمام امید خود برای درآمدزایی در این فصل و همچنین فصل آینده را از دست دادند.
حسابهای مالی باشگاه چلسی از زمان خرید آن توسط شرکت «کلیرلیک کپیتال» در ماه مه ۲۰۲۲، به یکی از موضوعات مهم و پرخواننده تبدیل شدند.
محمد حیدری فوتبال لب– آمار کامل مالی فصل ۲۴-۲۰۲۳ صبح شنبه منتشر شد. این آمار تأیید کرد که باشگاه چلسی در زمان واگذاری تیم زنان خود به شرکت «Blueco 22 Midco Limited» ارزش این تیم را ۲۰۰ میلیون پوند (معادل ۲۵۸ میلیون دلار) برآورد میکند.
باشگاه چلسی با فروش تیم زنان، ۱۹۸.۷ میلیون پوند سود بهدست آورد. همین موضوع باعث شد در سال مالی منتهی به ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴، سود پیش از کسر مالیات خود را به ۱۲۸.۴ میلیون پوند برساند. این اتفاق باعث شد باشگاه با قوانین سودآوری و پایداری لیگ برتر (PSR) مطابقت داشته باشد.
با این حال، فروش تیم زنان چلسی به یکی از شرکتهای زیرمجموعهاش هنوز از منظر ارزش منصفانه بازار توسط لیگ برتر در حال بررسی است. باشگاه نیز تأیید کرده که «نتیجه این فرایند ممکن است منجر به تغییر قابلتوجهی در سود شناساییشده» در حسابهای فصل گذشته شود.
باشگاه چلسی در منجلاب
یوفا رویکردی متفاوت با لیگ برتر دارد. نهاد حاکم بر فوتبال اروپا اجازه نمیدهد فروش داراییهای مشهود به شرکتهای زیرمجموعه در محاسبات فیرپلی مالی (FFP) لحاظ شود. یوفا در حال مذاکره با باشگاه چلسی برای رسیدن به یک توافق مالی است. چرا که این باشگاه سقف هزینههای مجاز را نقض کرده است.
از دیدگاه لیگ برتر، سود پیش از مالیات ۱۲۸.۴ میلیون پوندی چلسی به این معنی است که نتیجه کلی باشگاه در دوره PSR 2022-2024 به ضرر ۸۳.۱ میلیون پوند رسید. این ضرر حتی پیش از کسر هزینههای مجاز هنوز در محدوده مجاز ضرر ۱۰۵ میلیون پوندی PSR قرار دارد.
اگر باشگاه چلسی داراییهای خود را به خود نمیفروخت (از جمله دو هتل در سال ۲۰۲۲-۲۰۲۳) ضرر پیش از مالیات این باشگاه در سه سال گذشته ۳۵۸.۳ میلیون پوند میشد. این رقم بیش از سه برابر میزان مجاز توسط لیگ برتر است، هرچند که ضرر PSR آنها زمانی که هزینههای مجاز از آن کسر شوند از این سطح کاهش مییابد.
این حسابها چه اطلاعاتی به ما میدهند؟
باشگاه چلسی نسبت به زیان ۹۰.۱ میلیون پوندی فصل ۲۳-۲۰۲۲، سود قابلتوجهی ثبت کرد. هرچند همچنان در ارقام بنیادی تغییر چندانی وجود ندارد. زیان عملیاتی باشگاه همچنان بالای ۲۰۰ میلیون پوند است و تنها اندکی بهبود در آن وحود دارد و در حال حاضر ۲۱۳.۳ میلیون پوند است. (در فصل ۲۳-۲۰۲۲ این رقم ۲۱۸.۰ میلیون پوند بود).
قریباً تمام باشگاههای لیگ برتر در سطح عملیاتی ضرر میدهند، اما زیان عملیاتی چلسی با اختلاف، بدترینِ آنهاست. تنها ضرر استون ویلا (۱۴۵.۳ میلیون پوند) از مرز ۱۰۰ میلیون عبور کرده، چه برسد به ۲۰۰ میلیون پوند.
زیان عملیاتی باشگاه چلسی علیرغم کاهش ۴۴ میلیون پوندی درآمد و رسیدن آن به ۴۶۸.۵ میلیون پوند ثابت باقی ماند. دلیل اصلی این کاهش درآمد، غیبت چلسی در رقابتهای اروپایی برای نخستینبار از فصل ۲۰۱۶-۱۷ بود. درآمد پخش تلویزیونی به دلیل مشابه ۲۸ درصد کاهش یافت. هرچند بخشی از این کاهش با افزایش درآمد بلیتفروشی (با رشد ۳.۶ میلیون پوندی و رسیدن به ۸۰.۱ میلیون پوند) و رشد درآمد تجاری (با افزایش ۱۵.۲ میلیون پوندی و رسیدن به ۲۲۵.۳ میلیون پوند) جبران شد.
کاهش هزینههای کلی دستمزد و افت هزینه استهلاک بازیکنان، بخشی از کاهش درآمد را جبران کرد. هزینه دستمزد چلسی ۶۶ میلیون پوند کاهش یافت و به ۳۳۸ میلیون پوند رسید. البته باید توجه داشت که رقم مربوط به فصل ۲۳-۲۰۲۲ شامل حدود ۴۵ میلیون پوند پرداخت بابت فسخ قراردادها بود.
هرچند هزینه اخراج مائوریسیو پوچتینو و کادر فنیاش در ماه مه اعلام نشد، اما کاهش واقعی دستمزدهای پایه کمتر از رقم اعلامشده است.
نسبت دستمزد به درآمد باشگاه چلسی با کاهشی ۷ درصدی نسبت به سال گذشته، روی عدد ۷۲ درصد قرار دارد. البته همچنان با حدود ۱۰ درصد بیشتر از تیم بعدی (لیورپول با ۶۳ درصد) همچنان بالاترین میزان دستمزد در بین «بیگ سیکس» در اختیار آبی های لندن است.
در مورد فروش تیم زنان باشگاه چلسی چه میدانیم؟
در صورت حساب های مالی تأیید شد که چلسی ارزش تیم زنان خود را ۲۰۰ میلیون پوند در نظر دارد. رقمی که ۱۰۵ میلیون پوند کمتر از مبلغیست که صندوق سرمایهگذاری عمومی عربستان، شرکت PCP Capital Partners و خانواده روبن در سال ۲۰۲۱ برای خرید باشگاه نیوکاسل پرداخت کردند.
همچنین هنگام بررسی قیمت فروش ۲۰۰ میلیون پوندی، باید به این نکته توجه کرد که تیم زنان چلسی در سال ۲۰۲۳-۲۴ با درآمدی بیش از ۱۱ میلیون پوند، زیان عملیاتی نزدیک به ۹ میلیون پوند ثبت کرد.
لیگ برتر همچنان در حال ارزیابی ارزش بازار منصفانه این معامله است. حسابهای چلسی افسی هولدینگز هشدار میدهند که «قرارداد فروش حاوی بندی است که بر اساس آن، در صورتی که تعیین ارزش بازار منصفانه توسط لیگ برتر با ۲۰۰ میلیون پوند شناساییشده تفاوت داشته باشد، مبلغ قابل دریافت برای فروش تغییر خواهد کرد».
هتلهایی که در سال ۲۰۲۲-۲۰۲۳ فروخته شدند
نشریه آتلتیک گزارش داد که لیگ برتر ارزش دو هتل — کوپتورنی و میلنیوم — را که چلسی در سال ۲۰۲۲-۲۰۲۳ به یک شرکت دیگر از گروه خود، یعنی Blueco 22 Properties Limited، فروخت، تنظیم کرده است. در آن زمان، باشگاه چلسی و لیگ برتر اعلام نکردند که چقدر از مبلغ ۷۶.۵ میلیون پوند فروش کم شد.
گزارشهای مالی اخیر نشان میدهند که در جولای ۲۰۲۴، لیگ برتر مبلغ سود را ۶ میلیون پوند کاهش داد و این تأثیر در گزارشهای مالی فصل ۲۰۲۴-۲۵ مشاهده خواهد شد.
آیا مشکلی درباره وامهای مالکان وجود دارد؟
روز شنبه همزمان با حسابهای مالی چلسی، حسابهای دیگر نهادهای موجود در ساختار گروهی آنها نیز منتشر شد. این حسابها عملکرد زیرساختی سازمان چند باشگاهی که توسط کلیریک و بولی هدایت میشود را به نمایش گذاشت . همچنین میزان وامهای مورد نیاز برای تأمین مالی آن در دو سال اول فعالیت را مشخص کرد.
طبق حسابهای مالی 22 Holdco Limited، گروه در پایان ژوئن گذشته وامهای بانکی به مجموع 1.165 میلیارد پوند داشت. از این مبلغ، 755.2 میلیون پوند باید تا جولای 2027 بازپرداخت شود و 410.2 میلیون پوند تا آگوست 2033.
طبق حسابهای 22 Holdco Limited، گروه تا پایان ماه ژوئن گذشته وامهای بانکی به ارزش 1.165 میلیارد پوند داشت. از این مقدار، 755.2 میلیون پوند باید تا جولای 2027 و 410.2 میلیون پوند تا آگوست 2033 بازپرداخت شود.
وام اول با توجه به نرخهای جاری، بهرهای بین 7.5 تا 8 درصد میپردازد. وام دوم از طریق بهره پرداخت بهطور تعویقی (PIK) تامین میشود که هر سال جمع شده و تا زمان بازپرداخت وام انباشته میشود.
22 Holdco در سال منتهی به 30 ژوئن 2024 مبلغ 58.9 میلیون پوند بهره نقدی پرداخت کرد. اگر بهره تعویقی (PIK) بهصورت نقدی پرداخت میشد، این رقم بالاتر میبود.
تا به امروز، این هزینههای بهره توسط بولی و کلیرلیک پرداخت شده است. هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد باشگاه چلسی مبالغی را برای پرداخت بهره وامهای شرکت مادر پرداخت کرده باشد.
این اعداد درباره توانایی آنها برای خرج کردن زیاد در تابستان چه چیزی به ما میگویند؟
از زمان خرید چلسی توسط کلیرلیک کپیتال و تاد بولی از رومن آبراموویچ،به مبلغ ۲.۳ میلیارد پوند در ماه مه ۲۰۲۲، دوره مدیریت آنها با هزینههای سنگین در بازار نقل و انتقالات همراه بوده است. این هزینهها در سه فصل به بیش از یک میلیارد پوند رسیده است.
چلسی در فصل ۲۰۲۳-۲۴، بیش از ۵۵۰ میلیون پوند برای خرید بازیکن خرج کرد؛ رقمی هنگفت که تنها از ولخرجی بیسابقهی فصل قبل خودشان کمتر بود. این مبلغ شامل خریدهایی مثل جذب مویسس کایسدو از برایتون با ۱۱۵ میلیون پوند، انتقال ۵۳ میلیون پوندی رومئو لاویا از ساوتهمپتون، خرید کول پالمر با ۴۲.۵ میلیون پوند از منچسترسیتی و پیوستن کریستوفر انکونکو از لایپزیگ با ۵۲.۷ میلیون پوند میشود.
باشگاه چلسی حالا چهار مورد از پنج هزینه نقلوانتقالی بالای یکساله در تاریخ باشگاههای انگلیسی را در اختیار دارد؛ تنها باشگاهی که در این جمع به آنها راه پیدا کرده، منچسترسیتی است که در فصل ۲۰۱۸-۲۰۱۷ مبلغ ۳۲۸.۱ میلیون پوند هزینه کرد.
نتیجه این خرجهای سنگین آن است که ترکیب فعلی باشگاه چلسی اکنون گرانقیمتترین تیم فوتبال جهان بهشمار میرود، آن هم با اختلافی چشمگیر. تا پایان ژوئن ۲۰۲۴، هزینه ساخت این تیم به ۱.۴۳۷ میلیارد پوند رسیده است؛ در رده دوم، منچسترسیتی قرار دارد که بیش از ۳۰۰ میلیون پوند کمتر هزینه کرده است.
در گزارش مالی آمده است که چلسی در پنجره نقلوانتقالات تابستانی این فصل ۱۶۷.۸ میلیون پوند هزینه کرده. پس از آن نیز باشگاه چلسی متعهد است که بیش از ۶۰ میلیون پوند دیگر برای جذب ژئوانی کوندا و داریو اسوگو پرداخت کند.
باشگاه چلسی ماهر در فروش
با وجود هزینههای سنگین در پنجرههای اخیر نقلوانتقالات، کلیِرلیک و بولی ثابت کردهاند که در فروش بازیکنان و کسب سود از آنها بسیار توانمند هستند.
حسابهای 2023-24 نشان میدهد که چلسی بازیکنانی مانند میسون مانت، ایان ماتسن و اوماری هاتچینسون را در فصل گذشته به مجموع مبلغ ۱۸۶.۸ میلیون پوند فروخت. این رقم سود ۱۵۲.۵ میلیون پوند را به همراه داشته، که بالاترین سود ثبتشده در فوتبال انگلستان است. چلسی پیشتر رکورد قبلی را با ۱۴۲.۶ میلیون پوند در فصل ۲۰۱۹-۲۰ ثبت کرده بود. در طول دهه گذشته، چلسی بازیکنان را به مجموع مبلغ ۱.۱۹۷ میلیارد پوند فروخت که سود ۸۴۲.۸ میلیون پوند را به دست آورد. از نظر اینکه آیا میتوانند در تابستان دوباره شروع به خرج کردن کنند، هیچ چیزی حداقل از منظر قوانین PSR لیگ برتر وجود ندارد که نشان دهد نمیتوانند. احتمالاً از دیدگاه یوفا، داستان متفاوت خواهد بود.
آیا چیز دیگری هست که در مورد باشگاه چلسی باید بدانید؟
هزینههای استهلاک بازیکنان ۱۳.۱ میلیون پوند کاهش یافت و به ۱۹۰.۱ میلیون پوند رسید. با توجه به هزینههای سنگین چلسی در بازار نقل و انتقالات، این موضوع میتواند کمی شگفتانگیز به نظر برسد.
کاهش هزینههای استهلاک بازیکنان نشاندهنده سیاست باشگاه در اعطای قراردادهای بلندمدت است. بهطوری که هزینههای انتقال آنها بر مدت زمانی طولانیتر از معمول در سایر باشگاهها تقسیم میشود. باشگاههای لیگ برتر در دسامبر 2023 به محدود کردن استهلاک هزینههای انتقال به پنج سال رای دادند، اما این محدودیت به گذشته تسری داده نشد.
با این حال، بهطور کلی، این به این معنی است که رقم استهلاک در حسابهای چلسی احتمالاً با رقمی که باید در محاسبات PSR آنها گنجانده شود، متفاوت خواهد بود.
یوفا استهلاک هزینههای انتقال بازیکنان را به پنج سال محدود کرده است. این محدودیت بهویژه برای انتقالات پس از ژوئن 2023 اعمال میشود (در حالی که محدودیت لیگ برتر تنها شامل انتقالات بعد از 12 دسامبر 2023 میشود). این بدین معناست که هزینههای پرداختشده برای بازیکنانی مانند کایسدو، لاویا و نكونكو، و دیگران، میتواند در محاسبات PSR لیگ برتر بر اساس مدت قراردادشان استهلاک شود. اما برای یوفا فقط به مدت پنج سال قابل استهلاک است.
به نظر میرسد برای دومین فصل متوالی، هر سه تیمی که از چمپیونشیپ به لیگ برتر صعود کردهاند، بلافاصله به دسته پایینتر سقوط خواهند کرد. اما آیا این یک مشکل است؟
محمد حیدری فوتبال لب- اگر این صحبت تکراری به نظر میرسد، عذرخواهی میکنیم، اما فصل 2024-25 لیگ برتر احتمالاً در تاریخ بهعنوان یک فصل کلاسیک که همه چیز تا لحظه آخر هیجانانگیز بود، ثبت نخواهد شد.
البته هنوز این احتمال وجود دارد که رقابت برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در هفتههای پایانی جذاب شود، اما رقابت قهرمانی در پایان فوریه تقریباً تعیینشده به نظر میرسد و جنگ همیشگی در قعر جدول بیشتر به درگیری میان کودکان شباهت دارد.
فاصله گرفتن سه تیم انتهایی جدول از سایر رقبا قابل توجه می باشد. حتی اگر این اتفاق باعث کاهش جذابیت و هیجان در سراسر جدول پریمیرلیگ شود. این موضوع این پرسش را مطرح میکند که آیا مشکلی جدی وجود دارد؟
سه تیم سقوط کرده به چمپیونشیپ
لسترسیتی روز پنجشنبه با نتیجه 2-0 برابر وستهام شکست خورد. این اتفاق یازدهمین باخت این تیم در 12 بازی اخیر لیگ برتر بود. این نتیجه باعث شد که فاصله پنج امتیازی بین منطقه سقوط و منطقه امن باقی بماند. وولوز با 17 امتیاز در رتبه هفدهم قرار دارد، در حالی که ایپسویچ و لستر هر دو 17 امتیازی هستند. ساوتهمپتون با تنها 9 امتیاز در قعر جدول قرار دارد و امیدی به بقا نخواهد داشت. در واقع، در 100 درصد از 10,000 شبیهسازی اخیر سوپرکامپیوتر اوپتا، سقوط تیم ایوان یوریچ قطعی است. این سه تیم در منطقه سقوط همان تیمهایی هستند که فصل گذشته از چمپیونشیپ به پریمیرلیگ صعود کردند.
این بدان معناست که احتمالاً برای دومین فصل متوالی، هر سه تیم صعودکننده بلافاصله به چمپیونشیپ بازخواهند گشت. پیش از فصل 2023-24، آخرین باری که چنین اتفاقی رخ داد، فصل 1997-98 بود. فصل 2023-24 بدون شک یک فصل فاجعهبار برای تیمهای تازهوارد به لیگ برتر بود.
جدول پیش بینی شده توسط ابرکامپیوتر اوپتا
تکرار فاجعه فصل پیش
لوتون تاون، شفیلد یونایتد و برنلی همگی با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کردند. در نهایت، بین لوتونِ 18ام (با 26 امتیاز) و ناتینگهام فارستِ 17ام (با 32 امتیاز) شش امتیاز فاصله افتاد، اما این فاصله فقط به این دلیل کم بود که فارست به دلیل نقض قوانین سودآوری و پایداری چهار امتیاز از دست داد.
در مجموع، این سه تیم تنها 66 امتیاز کسب کردند. شفیلد یونایتد (با 16 امتیاز) نقش مهمی در پایین بودن این مجموع داشت، اما برنلی و لوتون هم عملکرد بهتری ارائه نکردند.
در مجموع، میانگین امتیازی این تیمها تنها 0.58 امتیاز در هر بازی بود. این بدترین میانگین امتیاز تاریخ تیمهای سقوطکننده از لیگ برتر محسوب میشود، در کنار فصل 1891-92 که دارون تنها تیمی بود که سقوط کرد.
بنابراین، فصل 2023-24 رکورد پایینترین میانگین امتیازی تیمهای سقوطکننده در تاریخ لیگ برتر را، در فصلی که بیش از یک تیم سقوط کرده، به نام خود ثبت کرد. اما احتمالا این رکورد خیلی زود شکسته شود.
بدترین میانگین امتیاز های کسب شده در هر بازی توسط تیم های سقوط کرده در تاریخ سطح برتر فوتبال انگلیس
مستقیم به سوی چمپیونشیپ
پس از هفته بیستوهفتم پریمیرلیگ 2024-25، سه تیم حاضر در منطقه سقوط به طور میانگین تنها 0.53 امتیاز در هر بازی کسب کردهاند. اگر این روند تا پایان فصل ادامه داشته باشد، این پایینترین میانگین امتیازی مجموع تیمهای سقوطکننده به چمپیونشیپ در تاریخ پریمیرلیگ خواهد بود.
این سه تیم تاکنون 69.1 درصد از بازیهای خود را با شکست پشت سر گذاشتهاند، که در صورت تداوم، به عنوان رکورد جدیدی برای فصلی که بیش از یک تیم سقوط کرده، ثبت خواهد شد. بالاترین درصد باخت پیش از این مربوط به فصل 2018-19 بود، زمانی که کاردیف سیتی، فولام و هادرسفیلد با 68.4 درصد شکست سقوط کردند. پس از آن، فصل 2023-24 با 66.7 درصد شکست در دوران پریمیرلیگ در رتبه بعدی قرار دارد.
میانگین بیشترین درصد باخت در تاریخ سطح برتر فوتبال انگلستان توسط تیم های تازه صعود کرده
حتی بهترین بودن هم کافی نیست
در آن زمان، این استدلال مطرح شد که سه تیم صعودکننده فصل گذشته از بهترین تیمهای تاریخ چمپیونشیپ بودهاند. برای مثال، ساوتهمپتون با وجود کسب 87 امتیاز، مجبور شد از طریق پلیآف صعود کند. پیش از آن، از فصل 1995-96 تنها چهار تیم با بیش از 87 امتیاز نتوانسته بودند به طور مستقیم راهی چمپیونشیپ شوند.
همچنین، فصل گذشته نخستین باری در تاریخ لیگ دسته دوم انگلیس بود که دو تیم برتر جدول بیش از 95 امتیاز کسب کردند (ایپسویچ 96، لسترسیتی 97). البته فصل قبل از آن چنین تصویری را ارائه نمیکرد، با این حال، 101 امتیاز برنلی تنها در چهار فصل از تاریخ لیگ دسته دوم انگلیس توسط تیمی دیگر پشت سر گذاشته شده است.
با این حال، مگر اینکه معجزهای رخ دهد، این دومین فصل پیاپی خواهد بود که پریمیرلیگ بهترینهای چمپیونشیپ را می بلعد و کنار میزند. علاوه بر این، احتمال بالایی وجود دارد که دو تیم از سه تیمی که فصل آینده صعود خواهند کرد، همانهایی باشند که فصل گذشته سقوط کردند، زیرا برنلی و شفیلد یونایتد همچنان مدعیان جدی صعود مستقیم هستند.
به همین دلیل، به نظر میرسد شکاف بین لیگ برتر و چمپیونشیپ در حال افزایش است، آن هم با سرعتی بیش از هر زمان دیگر. این موضوع نهتنها چمپیونشیپ را در موقعیت بدی قرار میدهد، بلکه برای پریمیرلیگ نیز یک چالش محسوب میشود، چراکه این لیگ به دنبال بالا نگه داشتن استاندارد میانگین مسابقات خود است.
تلاش برای جلوگیری از فاجعه
در ماه ژوئن، اگر آمار کلی سه تیم سقوطکننده در دو فصل اخیر بدترین رکوردهای تاریخ باشد و این رکوردها صرفاً توسط تیمهای تازهصعودکرده ثبت شده باشند، قطعاً برای پریمیرلیگ وجههی مناسبی نخواهد داشت.
ساوتهمپتون حتی میتواند با رکورد کمترین امتیاز در تاریخ لیگ برتر که در اختیار دربی کانتی (11 امتیاز) است، برابری کند یا آن را بشکند. این در حالی است که فصل گذشته شفیلد یونایتد تنها 16 امتیاز کسب کرد، که سومین بدترین عملکرد تاریخ پریمیرلیگ محسوب میشود.
تنها زمان مشخص خواهد کرد که آیا این مسئله یک روند جدید است یا فقط یک اتفاق نادر، اما همه شواهد حاکی از آن است که فاصله بین دو سطح برتر فوتبال انگلیس هر روز بیشتر میشود.
روز جمعه اعلام شد که کوین دیبروینه در پایان فصل از منچسترسیتی جدا خواهد شد. ستاره بلژیکی بعد از 10 سال پریمیرلیگ را ترک خواهد کرد.
محمد حیدری فوتبال لب– کوین دیبروینه در پایان فصل منچسترسیتی را ترک خواهد کرد. تنها یک ساعت بعد از اعلام خبر جدایی کوین دیبروینه، پپ گواردیولا نیز به موج درخواستها برای ساخت تندیس او در بیرون از ورزشگاه اتحاد پیوست. او در نشست خبری گفت: «ببینید، مطمئن نیستم، اما شرط میبندم که این اتفاق میافتد. نمیدانم، ولی خب، مشخص است… او لیاقت چنین جایگاهی را دارد.» برای هواداران سیتی، دیبروینه همواره یکی از سه بازیکن برتر تاریخ باشگاه در کنار کالین بل و داوید سیلوا خواهد بود. اما جالب است که ببینیم آیا در سطحی گستردهتر، مثلاً در بحث کلی درباره بهترینهای تاریخ لیگ برتر، او دارای چنین جایگاهی می باشد؟
کوین در دوران بارکلایز
شاید چون برجستهترین کارشناسهای امروزی فوتبال در همان دوران بازی میکردند و بسیاری از نویسندگان و مفسران فعلی فوتبال هم یا دوران کاری خود را از آن زمان آغاز کردند یا در همان دوره بزرگ شدند. نامهای طلایی لیگ برتر انگلیس عملاً تثبیت شدهاند و هر بازیکنی که بعد از آن دوران درخشیده، با سقفی شیشهای روبهرو شده است.
تیری آنری، وین رونی، استیون جرارد، فرانک لمپارد. دوران طلایی، دروازههای بدون تیرک، نوستالژی ناب! این اسطورهها نسل طلایی لیگ برتر محسوب میشوند. وقتی هنوز نمیتوانیم درباره اینکه جرارد بهتر بود یا لمپارد، به توافق برسیم، چطور میتوانیم جایگاه دیبروینه در جمع بزرگان را بررسی کنیم؟
اما همین واقعیت که دیبروینه با وجود تمام این نوستالژیها و تعصب به نسلهای گذشته، قطعاً جایگاهی در میان بزرگان برای خود دستوپا خواهد کرد، گواهی است بر کیفیت فوقالعادهاش. او آنقدر درخشان بوده که دیر یا زود نظم قدیمی را بر هم خواهد زد؛ نه فقط در اوج موج نوستالژی، بلکه زمانی که غبار زمان فروبخوابد و فوتبال به مسیر خود ادامه دهد. در میان بازیکنان نسل فعلی، شاید تنها محمد صلاح باشد که بتواند در این بحث با پادشاه پاس گلها رقابت کند. بازی درخشان در جناح و آمار خیرهکننده گلهایش، او را به گزینهای جذاب و شایسته برای حضور در جمع بزرگان بدل کرده است.
این دو نفر، نماینده نسل جدید ستارهها هستند. جوایز بهترین بازیکن فصل اغلب حول محور همین دو بازیکن میچرخد؛ آنها چهرههای شاخص رقابتهای منچسترسیتی و لیورپول بودند. نبردهایی که احتمالاً به همان دلیلِ دلتنگی همیشگی برای روزهای گذشته، هرگز نتوانستند تخیل عموم را مانند جنگهای قدیمی منچستریونایتد و آرسنال به خود جذب کنند.
کی دی بی، یادآور گذشته
اما دیبروینه فراتر از این مقایسههاست. او یکی از معدود بازیکنان مدرن لیگ برتر است که باعث خواهد شد از سال ۲۰۱۸ با حس نوستالژی یاد کنیم. دیبروینه حاتم بن عرفا، مورتن گمست پدرسن یا عادل تعرابت نبود که فقط لحظاتی از درخشش خود را به نمایش بگذارد. او بهترین بازیکن در بهترین تیم طی بخش عمدهای از یک دهه بود و ۱۹ جام در کارنامهاش دارد.
گواردیولا روز جمعه با لحن بلاغی پرسید: «همه میتوانند یکی دو حرکت خوب یا پاس گل داشته باشند، اما در طول چند سال و چند بازی؟ همین است که او را منحصربهفرد میکند.»
از نظر معیارهای «بهترین تاریخ»، دیبروینه فقط از نظر سبک بازی و به دلیل دوندگیهای نفسگیر، پاسهای فوقالعاده دقیق و شوتهای کوبنده جذاب نبود. او از نظر آماری هم یک بازیکن کامل و تأثیرگذار به حساب میآمد.
آمار کوین دیبروینه در فصول مختلف
ستاره ای برای پپ
او در طول ۱۰ فصل حضورش در منچسترسیتی روی ۱۸۷ گل تاثیر مستقیم داشت. تنها افتی که در این دوران داشت، در فصل ۲۰۱۸-۲۰۱۹ بود که به دلیل مصدومیتهای مختلف بخش بزرگی از فصل را از دست داد. حتی در آن زمان هم او قویتر از همیشه برگشت و ممکن است بهترین فصل فردیاش را تجربه کرده باشد. منچسترسیتی در فصل ۲۰۱۹-۲۰۲۰ افت داشت و لیگ را با فاصله ۱۸ امتیازی نسبت به لیورپول به پایان رساند. اما گواردیولا تلاش کرد تا همهچیز را تقویت کند و در همین راستا به دیبروینه اجازه داد تا خلاقیت خود را نشان دهد و او در این شرایط شکوفا شد.
در آن فصل او توانست ۲۰ پاس گل بدهد و با رکوردی که هنری جای گذاشته بود، برابری کرد. چند بازیکن در طول سالیان به نظر میرسید که قادر به رسیدن به این رکورد هستند، مانند فابرگاس و اوزیل. با این حال، دی بروینه احتمالاً باید رکورد هنری را میشکست؛ حقیقت این است که او به دلیل عدم ثبت پاسگل بیست و یکم در مقابل آرسنال که او را ناراحت کرد، و احتمالاً هنوز هم این موضوع او را اذیت میکند، نتوانست رگورد هنری را پشت سر بگذارد.
او در مصاحبهای چند سال پیش گفته بود: “یک پاس گل را از من گرفتند مقابل آرسنال. یک پاس گل را برداشتند و وقتی ۱۰۰مین پاس گل من را جشن گرفتند، آن را به عنوان اولین کلیپ در ویدئو قرار دادند. میتوانید تصور کنید چقدر اشتباه کردند؟!”
او با یک حرکت سریع خود را به خط عرضی رساند و با پای چپ یک ارسال دقیق برای گابریل ژسوس فرستاد، اما به دلیل برخوردی بسیار جزئی به کالوم چمبرز، این پاسگل بهطور رسمی به نام او ثبت نشد.
کوین دیبروینه، زیبایی تمام!
جالب است که بسیاری از بهیادماندنیترین لحظات او با همان پای چپ رقم خوردهاند. او گلی را به ثمر رساند که شاید سرآغاز دوران جدید منچسترسیتی بود. شوتی تماشایی در استمفوردبریج مقابل چلسی، مدافع عنوان قهرمانی، در سال ۲۰۱۷. بازیکنان سیتی آن روز در رختکن نامش را فریاد میزدند و حتی در همان زمان هم احساس میشد که این پیروزی میتواند آغاز چیزی ویژه باشد.
چند ماه بعد، ضربهای سهمگین به طاق دروازه لسترسیتی کوبید. سپس یک ماه بعد برابر تاتنهام، پس از آنکه دله الی با خطایی خشن روی مچ پایش فقط یک کارت زرد گرفت، با عصبانیت به محوطه جریمه اسپرز یورش برد و توپ را با قدرت از کنار هوگو لوریس عبور داد. او پس از گل، با انگشتانش عدد ۲ و ۱ را نشان داد. داوید سیلوا، بازیکن شماره ۲۱ تیم، به دلیل تولد زودهنگام فرزندش نتوانسته بود در آن بازی حاضر شود. پسرش، ماتئو، حالا هفت سال دارد؛ دنیا به حرکت خود ادامه داده و دیبروینه همچنان در حال درخشش است.
در کورس پایانی فصل ۲۲–۲۰۲۱، سیتی در حالی به مصاف وولوز رفت که تنها سه بازی تا پایان فصل باقی مانده بود. تنها یک هفته پس از شکست تلخ مقابل رئال مادرید در لیگ قهرمانان، و در شرایطی که میدانستند برای قهرمانی باید حتماً پیروز شوند. دیبروینه در ۲۴ دقیقه ابتدایی سه گل با پای چپ به ثمر رساند و در نیمه دوم گل چهارم را با پای راست زد. او آن فصل در لیگ ۱۵ گل زد. از جمله گل پیروزیبخش مقابل چلسی، گلهای رفت و برگشت برابر لیورپول، و دو گل در برابر منچستریونایتد. در اروپا هم تنها گل سیتی برابر اتلتیکو مادرید را به ثمر رساند و در بازی با رئال، تنها دو دقیقه پس از شروع مسابقه، گلزنی کرد.
کوین دیبروینه، مرد بازی های بزرگ
او بهویژه در ورزشگاه اتحاد مرد شبهای بزرگ بود. در فصل سهگانه، دو گل در دیدار سرنوشتساز مقابل آرسنال که در عمل تعیینکننده قهرمان لیگ بود، به ثمر رساند و چند ماه قبلتر نیز یک بار در ورزشگاه امارات دروازه آرسنال را باز کرد. برابر لیورپول نیز گلزنی کرد، آن هم در مقطعی که سیتی با سرعت به سمت قهرمانی پیش میرفت. همچنین شوت تماشاییاش مقابل رئال مادرید در ورزشگاه برنابئو، همان جایی که یک سال قبل خاطرهای تلخ برایشان رقم خورده بود، یکی از بهیادماندنیترین گلهایش بود.
و این در حالیست که کوین دیبروینه بیشتر به خاطر پاسگلهایش شناخته میشود. از آن پاس قطری تماشایی به لروی سانه در پیروزی ۷-۲ برابر استوکسیتی ، تا بیشمار سانتر به تیر دوم که رحیم استرلینگ و سرخیو آگوئرو آنها را به گل تبدیل کردند، و پاسهای عمقی پیدرپی برای ارلینگ هالند. فقط به این اسامی نگاه کنید؛ او در تمام این دوران حضور داشته است.
و تمام اینها بهایی داشتهاند. پس از فینال جام حذفی مقابل منچستریونایتد در سال ۲۰۲۳، دیبروینه میدانست که همسترینگش در آستانه پارگی کامل است. چون ماهها بود با این مصدومیت بازی میکرد. اما باز هم ادامه داد، چون تنها یک هفته تا فینال لیگ قهرمانان باقی مانده بود.
همسترینگش خیلی زود در استانبول از کار افتاد، و چند ماه بعد دوباره،این بار بهمراتب جدیتر آسیب دید. این مصدومیت منجر به عمل جراحی شد و همراه با فتقی که اوایل این فصل به آن دچار شد، به نظر میرسد مهمترین تواناییهایش را از او گرفته است. تلاشش همچنان پابرجاست، اما کیفیت بازیاش دیگر مثل قبل نیست، و واقعیت این است که تماشای این افت در برخی لحظات واقعاً ناراحتکننده بوده است.
بدرود کوین
با این حال، در این مقطع هیچ چیز نمیتواند میراث کوین دیبروینه را زیر سوال ببرد. حتی این شانس را دارد که به آن بیفزاید: تصور کنید چقدر ویژه خواهد بود اگر او در پایان این فصل با فتح جام حذفی خداحافظی کند؟
بیتردید، این پایانی شایسته برای یکی از بزرگان تاریخ فوتبال انگلیس خواهد بود و شاید حتی کمک کند تا کوین دیبروینه آن سقف شیشهای را بشکند و جایگاهش را در میان اسطورههای بزرگ تثبیت کند.
حالا که کریستال پالاس به نیمهنهایی جام حذفی رسید، سخت است باور کنیم که اولین بردشان در لیگ برتر را تا اواخر اکتبر کسب نکرده بودند.
محمدرضا حیدری فوتبال لب-کریستال پالاس در جام اتحادیه دو برد مقابل تیمهای چمپیونشیپ کسب کرد، اما پیش از پیروزی حیاتی برابر تاتنهام در نهمین بازی لیگ، فشارها در سلهرست پارک رو به افزایش بود.
حالا آن روزهای سخت به خاطراتی دور تبدیل می شوند و هواداران و باشگاه پس از پیروزی درخشان ۳-۰ مقابل فولام با هیجان به سفر به ومبلی فکر میکنند. پالاس آخرین بار در سال ۲۰۲۲ به نیمهنهایی جام حذفی رسید.
این تیم هرگز قهرمان جام حذفی نشده و دو بار در فینال شکست خورده است؛ یکبار در سال ۱۹۹۰ و بار دیگر در ۲۰۱۶. اما حالا هواداران میتوانند رؤیای کسب اولین جام بزرگ تاریخ باشگاه را در سر بپرورانند. باشگاهی که تاریخ تأسیس آن، بسته به اینکه کدام تاریخنگار را باور کنید، به سال ۱۸۶۱ بازمیگردد.
این تحول چشمگیر را الیور گلاسنر، سرمربی تیم رقم زد. از آغاز سال ۲۰۲۵، تنها لیورپول (۱۱ برد) بیش از کریستال پالاسِ گلاسنر (۱۰ برد) در تمامی رقابتها پیروز شده است. پالاس همچنین با ثبت ۸ کلینشیت، بیش از هر تیم دیگری در لیگ برتر در ثبت کلین شیت موفق است.
فصلی سخت برای کریستال پالاس
گلاسنر از همان ابتدا میدانست که شروع فصل چالشبرانگیز خواهد بود؛ تابستانی که در آن مایکل اولیسه، ستاره تیم، راهی بایرن مونیخ شد، بسیاری از بازیکنان درگیر تورنمنتهای بزرگ بودند و چهار بازیکن هم در روز پایانی نقلوانتقالات به تیم اضافه شدند.
طول کشید تا همه این عوامل سر و سامان بگیرند، اما در سیستم مورد اعتماد 3-4-2-1 گلاسنر، پالاس تیمی منظم و قدرتمند است و با شتابی مثبت به هفتههای پایانی فصل میرسد. پالاس در ۱۵ بازی اخیر خود تنها دو بار باخت که این آمار با توجه به اینکه آنها در کل فصل فقط سه برد خانگی در لیگ داشتهاند، تحسینبرانگیزتر به نظر میرسد.
خط دفاع سه نفره کریستال پالاس متشکل از کریس ریچاردز، ماکسنس لاکروآ و مارک گهی یکی از مستحکمترین خطوط دفاعی لیگ برتر محسوب میشود.
لحظات سرنوشتساز در راه است؛ ومبلی در انتظار پالاس
بیبیسی اسپورت از گلاسنر پرسید که آیا بازی مقابل فولام (جایی که پالاس در دقایق ابتدایی تحت فشار بود اما در نهایت قدرتمند به کار خود پایان داد) بازتابی از روند فصل و پایانی هیجانانگیز برای آن است؟
گلاسنر پاسخ داد: “فصل هنوز تمام نشده است. اگر این پایان کار باشد، راضی نخواهم بود. فکر میکنم این فقط آغاز سرنوشت سازترین مقطع فصل ماست. دو ماه پیش رو داریم و امیدوارم ۱۲ بازی دیگر در پیش باشد. نکته مثبت این است که تیم در شرایط خوبی قرار دارد و بازیکنان آماده هستند. این دو ماه را کنار هم خواهیم بود، بازیهای زیادی داریم و میتوانیم دوباره به بهترین فرم خود برسیم.
امروز، بهویژه در دقایق ابتدایی، از این سطح فاصله داشتیم. باید در بهترین شرایط خود باشیم تا بیشترین تعداد پیروزی ممکن را به دست آوریم.” هواداران کریستال پالاس در حال سرود خواندن درباره سفر به ومبلی بودند، اما گلاسنر ترجیح داد درباره احتمال قهرمانی در این ورزشگاه ملی صحبت نکند.
او گفت: “نمیخواهم درباره قهرمانی حرف بزنم، چون حتی در بازی بعدی هم نمیتوانیم جامی ببریم. این فقط نیمهنهایی است. وقتی وارد یک رقابت حذفی میشوید، فرقی ندارد که در دور اول حذف شوید یا نیمهنهایی، چون هدف همیشه قهرمانی است. رسیدن به نیمهنهایی یک دستاورد بزرگ است. بهویژه در ومبلی، چرا که همیشه جو خاصی دارد.”
اهمیت بالای ابرچی ازه
گلاسنر گفت که تاکنون سه بار به ومبلی رفتم و هر سه بار از مترو استفاده کردم. دو بار برای تماشای بازی تیم ملی انگلیس و یک بار هم وقتی دخترش را برای کنسرت تیلور سوئیفت به آنجا رساند.
یکی از این بازدیدها دوشنبه شب بود، زمانی که او تماشاگر گلزنی ابریچی اِزه در اولین بازی ملیاش برابر لتونی بود. اِزه برای تطبیق با شرایط پالاس پس از جدایی اولیسه زمان برد و گل او مقابل فولام تنها پنجمین گلش در این فصل بود.
گلاسنر گفت: “فکر میکنم ابز فصل عجیبی را پشت سر میگذارد. در لیگ برتر گلهای زیادی نزده، اما موقعیتهای زیادی داشته است. در بسیاری از صحنهها بدشانس بود (گلهای مردود، توپهایی که تغییر مسیر دادهاند، ضرباتی که به تیر خوردند) اما همیشه به تلاشش ادامه می دهد.
با مصدومیتهایی هم مواجه شد، آن هم مصدومیتهای عجیب. فکر میکنم گلش مقابل لتونی، اولین گل ملیاش، برای او از نظر شخصی اهمیت زیادی داشت و به او کمک کرد.
او همیشه اعتمادبهنفس دارد. همه میدانیم که تمامکنندگی فوقالعادهای دارد و میتواند به خوبی با پای راست خود به سمت دروازه برود. ما به این کیفیت، بهویژه در ضربات نهایی، نیاز داریم و امروز هم به ما کمک کرد.”
محمد حیدری فوتبال لب – دین هویسن در ماه نوامبر حتی در ترکیب بورنموث جایی نداشت، اما هفته گذشته در لیگ ملتهای اروپا برای اسپانیا، قهرمان اروپا، درخشید. بدون شک این مدافع جوان سال شگفتانگیزی را پشت سر میگذارد.
مصدومیتها در ماههای اخیر، چند فرصت برای دین هویسن ایجاد کردند، اما او با عملکردی فوقالعاده از این فرصتها بهره برد. آخرین وقفه بازیهای ملی، فرصت بزرگی برای دین هویسن رقم زد. این مدافع ۱۹ ساله به دلیل مصدومیت اینیگو مارتینز از بارسلونا به تیم ملی اسپانیا دعوت شد. سپس، مصدومیت پائو کوبارسی در نیمه نخست دیدار یکچهارم نهایی لیگ ملتها مقابل هلند باعث شد او اولین بازی ملیاش را تجربه کند.
هویسن در مجموع ۴۹ دقیقه از آن بازی را به میدان رفت و آنقدر خوب کار کرد که در دیدار برگشت در ترکیب اصلی قرار گرفت. او در نهایت تمام ۱۲۰ دقیقه را بازی کرد و اسپانیا با پیروزی در ضربات پنالتی به جمع چهار تیم پایانی لیگ ملتهای اروپا در تابستان امسال راه یافت.
نکته جالب اینجاست که مدافع ملی پوش اسپانیا تا همین چهار ماه پیش حتی بازیکن ثابت بورنموث هم نبود. او تابستان گذشته از یوونتوس به این تیم پیوست. در انتقالی که اکنون با مبلغ اولیه ۱۲.۸ میلیون پوند (که ممکن است به ۱۵.۳ میلیون پوند برسد) یک خرید فوقالعاده به نظر میرسد.
او در ماههای اول حضورش در انگلیس فرصتهای محدودی پیدا کرد. از جمله آزمونی بزرگ در سپتامبر، زمانی که در ترکیب اصلی برابر لیورپول قرار گرفت. با این حال، بورنموث در هیچیک از پنج بازیای که هویسن بیش از ۲۵ دقیقه در آن حضور داشت، پیروز نشد. از جمله سه بازی که او ۹۰ دقیقه کامل در میدان بود.
مصدومیت ها به نفع هویسن!
اما مصدومیت جدی همسترینگ مارکوس سِنِسی، مدافع میانی اصلی بورنموث، فرصت دیگری به هویسن داد و این بار او از آن نهایت استفاده را برد.
عملکردی درخشان و گل سهامتیازی در پیروزی ۱-۰ مقابل تاتنهام در اوایل دسامبر، هرگونه تردید درباره توانایی این مدافع جوان برای بازی در لیگ برتر را از بین برد. هویسن همیشه حمایت آندونی ایرائولا، سرمربی تیم، را داشت. اما هواداران لیگ برتر معمولاً انتظار دارند که یک نوجوان خارجی برای تطبیق با فیزیکیترین لیگ دنیا با مشکل مواجه شود. بهویژه مدافعی با فیزیک لاغر و بلندقد مانند او.
هویسن از نظر ظاهری شبیه مدافعان سنتی لیگ برتر نیست. چهرهای جوان دارد و برخی ممکن است تصور کنند که مهاجمان فیزیکی بهراحتی میتوانند او را تحت فشار بگذارند. اما با قامت ۱۹۸ سانتیمتری، جثه لاغر او میتواند گمراهکننده باشد. چیزی که مشخص است، این است که او بازیکن ضعیفی نیست. چالشهای فیزیکی لیگ برتر هیچگاه مانعی برای او نبوده است.
برعکس، در واقع هویسن هیچگاه از نبردهای فیزیکی فرار نمیکند و در مواجهه با برخی از بهترین مهاجمان جهان کاملاً آرام و مسلط بوده است. از میان مدافعان لیگ برتر که این فصل حداقل ۱۵۰۰ دقیقه بازی کردهاند، تنها هفت نفر بیشتر از او در دوئلهای هوایی شرکت کردهاند. او ۵۹.۳% از نبردهای هوایی خود را برده است.
برای درک بهتر این آمار، او از نظر موفقیت در نبردهای هوایی همسطح گابریل ماگالائس، مدافع تنومند آرسنال است. او اندکی بالاتر از دو مدافع توانمند دیگر، یان پل فن هکه و مارک گهی (هر دو ۵۹.۱%) قرار دارد.
هویسن، قابل اعتماد با توپ
همچنین او در میان مدافعان میانی، رتبه سوم را در ارتکاب خطاها به ازای هر ۹۰ دقیقه (۱.۲) دارد. (اگر بازیکنانی که در حال حاضر برای تیمهای انتهای جدول لیگ برتر بازی میکنند را کنار بگذاریم، او در این زمینه در صدر قرار میگیرد). او در حال حاضر شش کارت زرد دریافت کرده است. پنج تای آنها به دلیل خطاهای تاکتیکی بوده (یکی هم به دلیل بحث با حریف). این آمار ممکن است لزوماً جنبههای مثبت زیادی نداشته باشد، اما به خوبی نشان میدهد که هویسن چطور به جنبه فیزیکی بازی نزدیک میشود. او واقعاً برای نبرد آماده است.
او یک فوتبالیست استثنایی است. برای رسیدن به تیم ملی اسپانیا در سن ۱۹ سالگی و سپس به قدری خوب بازی کردن که لوئیس د لا فوئنته، سرمربی اسپانیا که بهطور علنی گفته قصد دارد به بازیکنانی که تابستان گذشته قهرمان اروپا شدند وفادار بماند، دچار دردسر انتخاب شود، باید بازیکن برجستهای باشید.
هویسن در کار با توپ بسیار راحت است. او بهترین درصد موفقیت پاس در میان بازیکنان بورنموث را که بیش از دو بازی در لیگ برتر این فصل انجام دادهاند، دارد (۸۴.۳٪). در تیم ملی اسپانیا که به پاسکاری معروف است، او ۹۰.۴٪ از پاسهای خود را در دیدار برگشت مقابل هلند در یکشنبه گذشته موفق ثبت کرد.
او صرفا پاس ایمن نمی دهد. دین در میان مدافعان میانی با ۱۵۰۰ دقیقه بازی در لیگ برتر این فصل، رتبه سوم را از نظر پاسهای پیشرونده به ازای هر ۹۰ دقیقه (۴.۰) دارد. (پاسهایی که در جریان بازی آغاز میشوند و از دو سوم هجومی زمین شروع میشوند. این پاسها حداقل ۲۵٪ توپ را به سمت دروازه حریف نزدیکتر میکنند.)
بدون تغییر در اسپانیا
در مقابل هلند، او در دقایق ابتدایی وقت اضافی با یک پاس بلند فوقالعاده از بالای خط دفاعی هلند، پاس گل بازی را داد. او لامینه یامال را برای گل سوم اسپانیا که تیمش را ۳-۲ پیش انداخت، به جلو فرستاد. هویسن همچنین در ایجاد موقعیت گل به شدت مشارکت داشت.
نباید خیلی عجیب باشد که او در کار با توپ اینقدر ماهر است. هویسن در پنج سالگی به اسپانیا رفت و در دوران ژاوی، آندرس اینیستا و تیمهای قهرمان بارسلونا و اسپانیا در آنجا بزرگ شد. بنابراین آموزش فوتبالی او در مالاگا قطعاً تمرکز زیادی بر حفظ توپ داشته است. حتی اگر تسلطش به این سطح بازی هنوز هم بسیار شگفتانگیز باشد. نباید تعجبآور باشد که او اینچنین راحت در تیم ملی اسپانیا تحت هدایت د لا فوئنته بازی کرد.
با این حال، دین هویسن همچنان اول و مهمتر از هر چیز یک مدافع است. در این زمینه نیز هویسن به خاطر درک بالای خود از بازی برجسته است. میان تمام مدافعانی که این فصل حداقل ۱۵۰۰ دقیقه در لیگ برتر بازی کردهاند، او پس از یان بدنارک از ساوتهمپتون (۲.۳) رتبه دوم را از نظر قطع توپ به ازای هر ۹۰ دقیقه (۲.۲) تصاحب می کند. در عین حال تنها جرد برانتویت از اورتون (۶.۹) میانگین بیشتری در انجام دفع توپها به ازای هر ۹۰ دقیقه نسبت به او (۶.۷) ثبت رسانده است. هویسن همچنین در دفع توپ با سر به ازای هر ۹۰ دقیقه (۳.۳) رتبه پنجم را دارد. او در مسدود کردن شوتها به ازای هر ۹۰ دقیقه (۱.۳) رتبه هفتم را دارد.
دین هویسن لایق جایگاه خود است
واضح است که او در حالی که بازیکن بسیار قابلی نیز هست از درگیر شدن در موقعیتهای فیزیکی نمیترسد. احتمالاً به همین دلیل است که هلند تلاش کرد تا او را متقاعد کند که نظرش را تغییر دهد. آینده بینالمللی خود را به کشور زادگاه و والدینش اختصاص دهد، نه اسپانیا، هرچند در نهایت در این تلاش شکست خوردند.
ممکن است وقتی لوئیس د لا فوئنته آیمرک لاپورت، مارتینز و کوبارسی را در دسترس داشته باشد، هویسن دوباره در رتبه پایینتری در فهرست قرار گیرد. اما با این حال، این تصمیم نشان داد که سرمربی اسپانیا هویسن را به جای رائول آسنسیو ۲۲ ساله و فوقالعاده که این فصل در قلب خط دفاع رئال مادرید و در غیاب ادر میلیتائو در کانون توجه قرار گرفت، انتخاب می کند.
مربیان تیمهای ملی معمولاً مدافعان تیمهای بزرگتر را ترجیح میدهند. جرارد پیکه از بارسلونا و سرخیو راموس از رئال مادرید سالها مدافعان مرکزی اسپانیا بودند. گرت ساوتگیت در طول دوران مربیگریاش فشار زیادی برای تغییر وجود داشت. اما او بیشتر از دیگران به جان استونز از منچسترسیتی و هری مگوایر از منچستریونایتد وفادار بود. قهرمانی ایتالیا در یورو نیز با خط دفاع مرکزی بازیکنان یوونتوس به دست آمد. شروع به بازی در دفاع مرکزی برای یک کشور بزرگ زمانی که برای یک باشگاه بزرگ بازی نمیکنی، معمولاً نیازمند چیزی خاص است.
آینده در انتظار دین هویسن
حتی اگر مصدومیتها ابتدا دروازه را برای هویسن باز کرده باشند، او دوباره ثابت کرده که در چه سطحی قرار دارد. انتخاب شدن به عنوان مدافع مرکزی به جای آسنسیو، که تمام دقایق از دو دیدار رفت و برگشت رئال مادرید مقابل منچسترسیتی و اتلتیکو مادرید را بازی کرده و به طور منطقی میتوان فرض کرد که آمادهتر از هویسن برای بازی در یک مسابقه پر فشار در لیگ ملتها است، یک دستاورد واقعی است.
دین هویسن ندر بازی رفت در شرایط سختی قرار گرفت. اما توانست سر و صدای تماشاگران هلندی که از تصمیم او برای انتخاب اسپانیا ناراضی بودند را نادیده بگیرد. او توانیت نمایش ثابت و قابل اعتمادی از خود ارائه دهد. همچنین جایگاهش را در ترکیب اصلی نگه داشت و در بازی برگشت نیز دوباره درخشان ظاهر شد.
طبیعتاً این نمایشهای اخیر باعث شده که صحبتها درباره احتمال انتقال او از بورنموث که پیش از این در حال مطرح شدن بود، شدت بگیرد. گزارشها درباره بند فسخ ۵۰ میلیون پوندی او دلیل این است که صحبتها درباره اینکه باشگاه بورنموث بعد از تابستان قادر به حفظ او نخواهد بود، گسترش یابد. فهرست باشگاههای احتمالی علاقهمند به او شامل بیشتر تیمهای بزرگ دنیا میشود. رئال مادرید، بایرن مونیخ، چلسی، لیورپول، آرسنال، نیوکاسل و بارسلونا همگی به او علاقه دارند.
در تاریخ فوتبال همیشه استادیوم های بزرگ با جو های باورنکردنی میزبان مسابقاتی هیجان انگیز بوده اند، در این مقاله چند استادیوم نمادین تاریخ فوتبال را بررسی می کنیم.
محمدرضا حیدری فوتبال لب- فوتبال که اغلب به عنوان “بازی زیبا” شناخته می شود، ورزشی غنی از تاریخ، اشتیاق و سنت است. بخشی جدایی ناپذیر از این تجربه، استادیوم هایی هستند که میزبان این مسابقات هستن. کلیساهای مدرنی که طرفداران برای جشن گرفتن بازی تیم های خود در آن گرد هم می آیند. هر استادیوم داستان، جو و اهمیت منحصر به فرد خود را دارد، که آنها را به نشانه های نمادین در دنیای ورزش تبدیل می کند.
ومبلی-لندن
استادیوم ومبلی، که اغلب به عنوان “ومبلی” شناخته می شود، یکی از مشهورترین استادیوم های جهان است. ومبلی در ابتدا در سال 1923 افتتاح شد و سپس در سال 2007 بازسازی و دوباره افتتاح شد. ومبلی خانه فوتبال انگلیس است. این استادیوم دارای ظرفیت 90000 نفر است که آن را به بزرگترین استادیوم در انگلستان و دومین استادیوم بزرگ در اروپا تبدیل می کند.
برج های دوقلو و قوس
ومبلی اصلی به خاطر برج های دوقلوی نمادین خود شناخته می شد که یکی از ویژگی های مشخص کننده خط افق لندن بود. ومبلی جدید، در حالی که مدرن شده است، به پیشگام خود با قوس مشهور ویمبلی ، یک ساختار 134 متری که می تواند از مایل دور دیده شود، احترام می گذارد.
محل برگزاری مسابقات تاریخی
ومبلی میزبان بازی های تاریخی بی شماری بوده است، از جمله فینال جام جهانی 1966 که در آن انگلستان پیروز شد. همچنین به طور منظم میزبان فینال جام انگلستان است که یکی از قدیمی ترین و معتبرترین مسابقات جام داخلی در فوتبال است.
کمپ نو-بارسلون
کمپ نو، خانه باشگاه بارسلونا، بزرگترین استادیوم اروپا است که ظرفیت آن 99354 نفر است. این نه تنها نماد غرور کاتالونیا است بلکه قلعه ای برای یکی از موفق ترین باشگاه های فوتبال در تاریخ است.
قلعه فوتبال
اندازه ی کمپ نو و حمایت پرشور هواداران بارسا فضای ترسناک برای تیم های مهمان ایجاد می کند. این ورزشگاه شاهد به یادماندنی ترین لحظات فوتبال از جمله بازی های افسانه ای بازیکنانی همچون لیونل مسی بوده است.
اهمیت فرهنگی
علاوه بر فوتبال ، کمپ نو جایگاه فرهنگی قابل توجهی در کاتالونیا دارد. این مکان برای رویدادهای سیاسی و فرهنگی بوده است که نماد هویت و آرزوهای منطقه است.
سانتیاگو برنابئو-مادرید
استادیوم سانتیاگو برنابئو خانه رئال مادرید است که یکی از موفق ترین باشگاه های فوتبال جهان است. با ظرفیت 81044 نفر ، به خاطر جایگاه های شیب دارش شناخته می شود که طرفداران را به زمین بازی نزدیک می کند.
خانه ای برای افسانه ها
برنابئو صحنه نمایش بسیاری از بزرگترین بازیکنان فوتبال از جمله آلفردو دی استفانو ، کریستیانو رونالدو و زین الدین زیدان بوده است. این تیم میزبان فینال های متعدد اروپا و سایر بازی های مهم بین المللی بوده است.
بازسازی های مدرن
در حال حاضر در حال بازسازی قابل توجهی است ، برنابئو قرار است به یکی از پیشرفته ترین استادیوم های جهان تبدیل شود ، با سقف قابل جمع شدن و یک صفحه نمره ویدئویی 360 درجه ، که تجربه طرفداران را افزایش می دهد.
سن سیرو-میلان
سن سیرو ، که به طور رسمی به عنوان استادیوم جوزپه مه آتزا شناخته می شود، توسط دو باشگاه موفق ایتالیا، میلان و اینتر میلان به اشتراک گذاشته می شود. با ظرفیت 75923 نفر، به دلیل معماری منحصر به فرد و جو الکتریکی مشهور است.
جایگاه های شکوه
طراحی سن سیرو، با پایه های بلند و رمپ های مارپیچی متمایز، محیطی ترسناک برای تیم های بازدید کننده ایجاد می کند. این استادیوم میزبان چندین فینال لیگ قهرمانان اروپا و بسیاری از بازی های سری آ است.
محل برگزاری رویدادهای بزرگ
به غیر از فوتبال ، سان سیرو محل کنسرت ها و رویدادهای مهم بوده است ، و به عنوان یک مرکز مرکزی سرگرمی در میلان حساب می شود.
ماراکانا-ریو دو ژانیرو
ماراکانا ، که به طور رسمی به نام استادیوم جورنالیستا ماریو فیلو نامگذاری شده است ، یکی از نمادین ترین استادیوم های فوتبال در جهان است. در سال 1950 برای میزبانی جام جهانی افتتاح شد و همچنان نماد اشتیاق فوتبال برزیل است.
یک عرصه افسانه ای
ماراکانا با ظرفیت اصلی نزدیک به 200000 نفر ، زمانی بزرگترین استادیوم جهان بود. امروزه ، پس از بازسازی ، حدود 78838 صندلی دارد اما هنوز اهمیت تاریخی خود را حفظ کرده است.
مسابقات و لحظات تاریخی
ماراکانا دو فینال جام جهانی فیفا (1950 و 2014) و بسیاری از بازی های مهم دیگر را پشت سر گذاشته است. این شهر همچنین به خاطر فضای پر جنب و جوش خود شناخته شده است که توسط هواداران پرشور برزیل تغذیه می شود.
الدترافورد-منچستر
الد ترافورد، که لقب “تئاتر رویاها” را دارد، خانه منچستر یونایتد است. با ظرفیت 74140 نفر ، این بزرگترین استادیوم یک باشگاه در انگلستان است.
استادیوم پر از تاریخ
الد ترافورد زمینه بسیاری از بزرگترین لحظات منچستریونایتد بوده است، از پیروزی های داخلی تا شکوه اروپایی. مجسمه های سر مت بازبی، سر الکس فرگوسن و” تثلیث مقدس ” بست، لاو و چارلتون گواهی بر تاریخ غنی باشگاه است.
یک تجربه مدرن
با وجود سنش ، اولد ترافورد به مدرن شدن ادامه می دهد ، ارائه امکانات پیشرفته در حالی که جذابیت تاریخی خود را حفظ می کند. تورهای استادیوم به هواداران یک نگاه اجمالی به گذشته ی افسانه ای باشگاه می دهد.
کشف نمادین ترین استادیوم های فوتبال ، چیزهای زیادی در مورد تاریخ غنی و اهمیت فرهنگی این ورزش نشان می دهد. این عرصه ها چیزی بیش از مکان های بازی هستند؛ آنها خون زندگی فوتبال هستند، خاطرات و لحظات را که بازی زیبا را تعریف می کنند، در خود جای داده اند. از شگفتی مدرن ومبلی تا جذابیت تاریخی ماراکانا، هر استادیوم یک نگاه منحصر به فرد به دنیای فوتبال و اشتیاق آن را در طرفداران در سراسر جهان الهام می دهد.
سر جیم رتکلیف به دنبال ساخت یک استادیوم جدید برای منچستر یونایتد است؛ میلیاردر بریتانیایی می خواهد یک “ومبلی شمال” بسازد؛ گروه کاری بازسازی الدترافورد به این نتیجه رسید که ساخت یک استادیوم جدید گزینه ای تحول آمیز تر خواهد بود.
محمدرضا حیدری فوتبال لب- منچستر يونايتد يه استاديوم جديد دارد؟ این چه معنایی برای آینده الدترافورد خواهد داشت؟ و این کار ها چقدر هزینه خواهد داشت ؟ اسکای اسپورتس به سوالات کلیدی نگاه می کند.
آیا منچستریونایتد می تواند استادیوم جدیدی بسازد ؟ روزنامه دیلی تلگراف در ماه فوریه گزارش داد که سر جیم رتکلیف می خواهد یک استادیوم جدید برای منچستریونایتدی بسازد، که 114 سال گذشته را در الدترافورد گذراند.الدترافوردی که نزدیک به 74000 تماشاگر را در خود جای می دهد.
بر اساس این گزارش، این طرح باعث می شود که یونایتد یک “ومبلی شمال” ایجاد کند تا با استادیوم ملی 90000 نفره در شمال لندن رقابت کند.
حالا گروه کار بازسازی الدترافورد این دیدگاه را تأیید کرده است. آنها پشت این ایده هستند که یک ورزشگاه 100 هزار نفره ساخته شود. ورزشگاهی که بزرگترین ورزشگاه انگلستان شود. هنوز زود است که بگوییم این تنها مسیری است که یونایتد طی خواهد کرد. اگرچه این مسیر مورد علاقه برای ایجاد یک ورزشگاه جدید در سطح جهانی با مزایای اضافی آن مانند برگزاری کنسرت است. سایر اعضای گروه کاری ورزشگاه شامل لرد کو ، گری نویل و اندی برنهام، شهردار منچستر بزرگ هستند.
موضع منچستریونایتد در این مورد چیست ؟
بر اساس گزارش اصلی تلگراف، رتکلیف با ایده جابجایی باشگاه مخالف است. اما احساس می کند که هواداران از تغییر ورزشگاه در صورتی که در همین موقعیت مکانی بمانند، حمایت می کنند.
يونايتد حدود 100 هکتار زمين در اطراف اولد ترافورد دارد. 43 هکتار از آن زمين براي توسعه برنامه ریزی می شود. حدود 25 هکتار استفاده نشده و باشگاه احساس ميکند که امکان استفاده بیشتری را دارد.
حالا گروه پروژه استادیوم به این نتیجه رسیده که بهتر است که به جای بازسازی زمین موجود از این زمین ها برای ساخت یک استادیوم کاملا جدید استفاده شود. یونایتد در حال تحقیق در مورد آنچه باشگاه های ورزشی دیگر در سراسر جهان انجام داده اند است. از جمله استادیوم SoFi در لس آنجلس، مکانی که در آن در بازی پیش فصل با آرسنال دیدار کردند این باشگاه چندین جلسه با تیم پشت این توسعه که از طریق سرمایه گذاری خصوصی تامین می شود، در تور ایالات متحده برای یادگیری از این ورزشگاه برگزار کرد.
زمین های اطراف الدترافورد که منچستریونایتد مالکیت آن را بر عهده دارد.
معماری الدترافورد جدید
به عنوان بخشی از سری آینده فوتبال، جیم هیرین، مدیر شرکت معماری زاها حدید ، گفت که شیوه ای که بارسلونا، رئال مادرید و لیورپول استادیوم های خود را بازسازی کرده اند شیوه ای است که منچستریونایتد باید دنبال کند.
“در اولد ترافورد ، قطعا انتظار دارید که آنها در مورد تغییر هدف فکر کنند و به هیچ جای دیگری نروند. ببینید لیورپول با این تغییرات و ارتقاء های کوچک چه کاری انجام می دهد. این شبیه آینده است”. “می دانم چرا اورتون در حال تغییر ورزشگاه است اما این بیشتر شبیه به روش قدیمی نگاه کردن به استادیوم های جدید است. به ویژه زمانی که شما چیزی دارید که در حال حاضر یک دارایی است. گری نویل، بخشی از گروه کاری بازسازی اولد ترافورد، در مورد نیاز به بهبود امکانات اولد ترافورد بسیار صریح بوده است. “شاید کاری که لیورپول انجام داده راه پیش رو است”. “اگر کمبود بودجه وجود داشته باشد ، شاید یک یا دو پایه ، کاملا در سطح جهانی ، و دو مورد دیگر در طول پنج تا 10 سال آینده پیگیری شود. اين يه نقشه خواهد بود”
مشکل الدترافورد چیست؟
“اولد ترافورد در حال سقوط است” اولین خط از یک شعار است که طرفداران باشگاه های رقیب به طور مداوم برای اشاره وضعیت بد منچستریونایتد در این فصل استفاده کرده اند.
سقوط استانداردهای ورزشگاه یونایتد به خوبی مستند شده است، آخرین نمونه آن در پی شکست آنها در خانه به آرسنال در ماه مه ، جایی که سقوط آب از طبقات بالایی سوژه شد.
ویدئوهای دیگر از بخش های فرسوده زمین در سال های اخیر به صورت آنلاین منتشر شده است. با وجود اینکه این بزرگترین استادیوم یک باشگاه در انگلستان است، برای میزبانی یورو 2028 انتخاب نشد.
مالکان خائن
“جایگاه اصلی نیاز به تعمیر دارد ، سقف نیز نیاز دارد ،فضای بیرونی استادیوم هم نیاز به تغییرات دارد “. “در مناطق مختلف کمی وضعیت قرمز به نظر می رسد و مسائل اساسی با اولد ترافورد وجود دارد. “طراحی استادیوم ها از آن زمان تغییر کرده است. از زمان ساخت این استادیوم، جایگاه قرارگیری پا در صندلی ها همان اندازه را دارد. “این یک استادیوم زیباست ، اما من طرفدار سقف الدترافورد نیستم چون فکر می کنم خیلی پایین است. الدترافورد نباید کوچکتر شود، باید بزرگتر شود.”
نویل در مورد نیاز به بهبود امکانات الدترافورد بسیار صریح بوده است. او در اواخر سال گذشته گفت: من شنيدم که فقط چند صد ميليون پوند در الدترافورد خرج شده این کافی نیست”. “من ترجیح می دهم 200 میلیون پوند برای استادیوم قدیمی خرج کنم و دو بخش از الدترافورد کاملا شگفت انگیز به نظر برسد. مهم است که به جايي که بازي ميکني افتخار کني و الدترافورد يک استاديوم فوق العاده است”.
آخرین باری که باشگاه کارهای بزرگی در اولد ترافورد انجام داد در ماه مه 2006 بود، زمانی که 8000 صندلی به بخش های شمال غربی و شمال شرقی استادیوم اضافه شد. این کار قبل از اینکه خانواده گلیزر کنترل باشگاه را در ژوئن 2005 به دست بگیرند، تایید شد ، به این معنی که هیچ کاری برای بازسازی الدترافورد از زمان مالکیت 19 ساله خانواده گلیزر ها انجام نشد.
باشگاه های دیگر اخیرا چه کارهایی کردند؟
ماندن در همان زمین، حرکتی است که تاتنهام هنگام توسعه استادیوم جدید خود انجام داد. اسپرز در سال 2016 زمین قدیمی خود را در وایت هارت لین ترک کرد و تقریبا سه فصل در ومبلی گذراند، قبل از اینکه در اوایل سال 2019 به مکان جدید 60000 نفره خود بازگردد. یک مسئله این است که اولد ترافورد بین یک خط راه آهن و یک کانال آب واقع شده است، که تدارکات را نسبتا چالش برانگیز می کند. در حالی که برنتفورد موفق به غلبه بر یک چالش مشابه برای استادیوم خود در سال 2020 شد، استادیوم آنها بسیار کوچکتر است و تنها 17000 هوادار را در خود جای می دهد.
بازسازی استادیوم آویوا در دوبلین نیز چالش های مربوط به خط راه آهن را داشت، با یک خط در کنار غرب استادیوم. این بازسازی در سال 2010 تکمیل شد.
هزینه ساخت استادیوم جدید چقدر است؟
طبق گفته مالک اسپرس ، دانیل لیوی در مصاحبه ای در نوامبر 2020 ، استادیوم جدید تاتنهام حدود 1.2 میلیارد پوند هزینه داشت. پیش بینی میشود ورزشگاه جدید برای یونایتد حدود 2 میلیارد پوند هزینه بردارد. به عنوان بخشی از قرارداد 1.2 میلیارد پوند برای خرید سهام در یونایتد، رتکلیف 239 میلیون پوند به باشگاه داد تا به تقویت زیرساخت های باشگاه کمک کند. بانکدار قطری شیخ جاسم که در رقابت برای کنترل یونایتد با رتکلیف رقابت می کرد، حاضر بود 1.27 میلیارد پوند برای این کار تعهد کند.
تامین مالی یکی از ملاحظات کلیدی این گروه کاری بوده و طیف گسترده ای از منابع بالقوه تامین مالی خصوصی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. ممکن است فرصت هایی برای یک مشارکت دولتی-خصوصی برای ساخت ورزشگاه وجود داشته باشد. شهردار منچستر بزرگ برنهام در اوایل امسال گفت: “هر چیزی که آنها [رتکلیف و اینوس] می خواهند ، ما تسهیل خواهیم کرد و ما آنجا خواهیم بود تا اطمینان حاصل کنیم کهآینده این باشگاه تامین می شود.”
یورو ۲۰۲۴ ممکن است پایان راه بسیاری از مربیان در تیم های ملی باشد،در این مقاله به بررسی مربیانی میپردازیم که آخرین فرصت خودنمایی را دارند.
محمدرضا حیدری فوتبال لب- در حالی که بسیاری از کشور های اروپایی با مربیان جدید و یا موفق خود وارد مسابقات یورو خواهند شد، برخی کشور ها ممکن است آخرین فرصت را به مربیان خود داده باشند. مربیانی که محکوم به موفقیت هستند. اکثر آنها پس از گذشت سالها هنوز هیچ دستاوردی نداشته اند.
مارکو روسی-مجارستان
مربی ۵۹ ساله ایتالیایی دوران نسبتا موفقی را در مجارستان سپری می کند. زمانی که روسی به عنوان مربی مجارستان انتخاب شد آنها در حسرت جام جهانی بودند. حسرتی که روسی نیز در راه قطر آن را تمدید کرد. عملکرد روسی در گروه مرگ یورو ۲۰۲۰ قابل ستایش بود. جایی که مجار ها تنها ۲۰ دقیقه با صعود از گروه مرگ و حذف کردن آلمان فاصله داشتند.
اما روسی خوب می داند که عدم صعود از گروه نسبتا سخت خود در یورو می تواند حکم اخراج او را با وجود اینکه ۱ سال از قراردادش باقی مانده است، امضا کند. شاگردان روسی کار بسیار سختی در گروه A دارند. جایی که با آلمان میزبان، سوئیس و اسکاتلند همگروه هستند.
استیو کلارک-اسکاتلند
شاید روزی که کلارک به عنوان سرمربی کشورش انتخاب شد فکر نمیکرد دوران او به این خوبی رقم بخورد. کلارک در حالی در سال ۲۰۱۹ مربی اسکاتلند شد که مخترعان فوتبال دو حسرت بزرگ داشتند. حسرت اول حضور در یورو که آخرین بار در یورو ۱۹۹۶ حاضر بودند و حسرت دوم جام جهانی که از سال ۱۹۹۸ به آن نرسیده بودند.
استیو کلارک احتمالا بهترین نسل اسکاتلند در قرن ۲۱ را در اختیار دارد. نسلی که بازیکنان فیزیکی و پر استعدادی دارد. کلارک در رسیدن به یورو ۲۰۲۰ از طریق رقابت های مقدماتی ناموفق بود. اما استفاده از سهمیه مستقیم قهرمان لیگ ملت ها باعث شد بعد از سالها اسکاتلند خود را در مسابقات یورو ببینند. عملکرد آنها در یورو اما ناامید کننده بود. کسب تنها یک تساوی در برابر انگلستان آن هم در شرایطی که در ۲ بازی خانگی خود شکست خوردند.
اسکاتلندی ها در راه رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۲ نیز ناموفق بودند. اما یورو ۲۰۲۴ احتمالا آخرین فرصت کلارک برای یک نمایش موفق است. نمایشی که باید به صعود از گروه سخت A همراه شود. اتفاقی که باید برای اولین بار در تاریخ فوتبال اسکاتلند رخ بدهد. گروهی که اکثر کارشناسان شانس اسکاتلند را پایین تر از مابقی تیم ها میدانند.
کسپر هیولمند-دانمارک
هیولمند پس از حذف دانمارکی ها در جام جهانی ۲۰۱۸ به عنوان مربی دانمارک انتخاب شد. او نسلی از بازیکنان با تجربه و روی فرم مانند اریکسن و اشمایکل و بازیکنان آینده داری مثل کریستنسن و هویبرگ را تحویل گرفت. در یورو ۲۰۲۰ عملکرد فوق العاده ای داشت و بعد از حدود ۳۰ سال دانمارک را به نیمه نهایی رساند. البته که قرعه راحت هم تاثیر زیادی داشت. هرچند که مهم ترین بازیکن خود یعنی اریکسن را به دلیل سکته قلبی از دست داد اما توانست تیم خود را به مراحل بالا برساند. اما نقطه تاریک عملکرد او بدون شک جام جهانی قطر بود. جایی که در گروه نسبتا آسان بدون پیروزی و تنها با یک تساوی برابر تونس در قعر گروه قرار گرفت و حذف شد. اتفاقی که مورد انتقاد هواداران دانمارکی قرار گرفت. دور از ذهن نیست که دانمارک از گروه خود بالا بیاید اما نرسیدن به مراحل بالا می تواند تکمیل کننده افتضاح دو سال قبل باشد. افتضاحی که ممکن است حکم اخراج هیولمند را امضا کند.
گرت ساوتگیت-انگلستان
همه فوتبال دوستان به خوبی از تاثیر گرت در نسل سازی و تبدیل انگلستان از ویرانه به تیمی مدعی خبر دارند. ساوتگیت در جام جهانی ۲۰۱۸ با تیمی نه چندان قوی به رده بندی رسید. در ادامه در یورو نایب قهرمان شد. اما نرسیدن به مراحل بالاتر جام جهانی ۲۰۲۲ فشار زیادی روی ساوتگیت گذاشت.
نسلی که در اختیار ساوتگیت است نسلی فوق العاده و آینده دار است. اما عملکرد ۸ ساله ساوتگیت یک سوراخ بزرگ دارد. کسی در جام جهانی ۲۰۱۸ از انگلیس صعود به نیمه نهایی را انتظار نداشت. اما در دو تورنومنت گذشته هواداران انگلیس رویای بازگشت فوتبال به خانه را داشتند. رویایی که پنالتی ها آن را با کابوس عوض کرد. حالا و در یورو ۲۰۲۴ تنها قهرمانی موجع به تمدید قرارداد ساوتگیت میشود. هرچند خود ساوتگیت به صراحت اعلام کرد فقط در صورتی که فوتبال به خانه برگردد استعفا نخواهد داد.
رونالد کومان-هلند
یورو ۲۰۲۴ اولین تورنومنت رسمی کومان با هلند است. هرچند او در سال ۲۰۱۹ نایب قهرمان لیگ ملت ها شد، اما عملکرد ضعیف جانشینش در یورو ۲۰۲۰ فشارها بر روی کومان برای این یورو زیاد کرده است. هلندی ها در جام جهانی ۲۰۲۲ با پیرمرد هلندی به یک چهارم نهایی رسیدند و فاصله ای با نیمه نهایی نداشتند. گروه مرگ برای هلند ممکن است تبدیل به کابوس کومان شود. در صورت عدم صعود به مرحله حذفی به احتمال زیاد داستان کومان و هلند این بار با اخراج و نه با پیشنهاد بارسلونا به پایان می رسد. هلند باید با فرانسه،اتریش آماده رالف رانگنیک و لهستان در مرحله گروهی رقابت کند و تنها در صورتی در مرحله حذفی به تیمی سخت برخورد نمی کند که در گروه خود صدرنشین شود.