Tag Archives: سری آ

امیر محمد کلانتری، فوتبال‌لب – اسکات مک تامینای به صندلی تکیه می‌دهد، چشمانش گرد و صدایش ناگهان مملو از احساس می‌شود. مصاحبه با یک فوتبالیست فعال، معمولاً چالش‌ برانگیز است…

اسکات مک تامینای و اشتیاق صحبت از ایتالیا

این موضوع که مصاحبه با یک فوتبالیست معمولا با چالش همراه است قابل درک میباشد. طبیعی است چون شرایط چندان مناسب گفت‌ و گویی خوب نیست. از نگاه بازیکن، این موقعیت قطعاً عجیب به نظر می‌رسد. فضایی بیش از حد رسمی و تقریباً غیرطبیعی. معمولاً آنها را به اتاقی بی پنجره می‌برند، در مقابل یک غریبه می‌نشانند و از آنها می‌خواهند 15 تا 45دقیقه درباره خودشان صحبت کنند. برای کمک به این فرآیند، سوالاتی کنجکاوانه و جهت‌دار مطرح میشود که اکثراً تمایلی به پاسخگویی واضح ندارند.

این مشکل اصلاً شامل حال مک تامینای نمی‌شود. اگر هم از این موقعیت احساس ناخوشایندی داشته باشد، آن را به خوبی پنهان می‌کند. این بازیکن 28 ساله وقتی از ناپولی، ایتالیا و تغییر غیرمنتظره زندگی‌اش در تابستان گذشته حرف می‌زند، پر از انرژی، اشتیاق و شور است. اما هیچکدام از اینها به پای موضوعی نمی‌رسد که او را تقریباً به وجد می‌آورد.

میگوید «وای خدای من!» و لپ‌هایش را باد می‌کند. «گوجه‌فرنگی ها!»

البته منظور فقط گوجه‌فرنگی نیست. مک تامینای در مورد ماهی، کدو و ریزوتو هم با ذوق صحبت می‌کند. او از فکر کردن به غذای ایتالیایی هم لذت می‌برد. تا جایی که با مطرح شدن این موضوع، هم از ادبیات و هم از رفتارهای ایتالیایی تقلید می‌کند. در حالی که لبخند می‌زند، میگوید «بلیسیمو!».

اسکات مک تامینای و عشق به گوجه فرنگی!

از جهتی، واقعاً پای گوجه‌فرنگی در میان است. گوجه‌فرنگی‌ هایی که در منطقه کامپانیا پرورش می‌یابند، برای او حکم یک کشف را داشتند. همانطور که بیلی گیلمور، هم‌تیمی او در باشگاه و تیم ملی می‌گوید: «اسکاتی عاشق غذاخوردنه!» او نه فقط به عنوان یک خوره غذا، بلکه با شور و اشتیاقی شبیه به یک تازه‌وارد، درباره آنها صحبت می‌کند.

او میگوید: «هرگز در خانه گوجه نمیخوردم. آنها فقط مثل آب قرمز رنگ بودند. اینجا واقعاً مزه گوجه‌فرنگی می‌دهند. حالا به عنوان میان‌وعده میخورمشون. همه سبزیجات، همه میوه‌ها رو میخورم. همه چیز اینجا تازه است. واقعاً باورنکردنیه».

مک تامینای و گیلمور در خارج از شهر و نه چندان دور از هم زندگی می‌کنند و از خدمات یک سرآشپز خصوصی به نام ماریو بهره می‌برند. مک تامینای تقریباً با همان محبتی که درباره گوجه‌فرنگی صحبت می‌کند، از ماریو هم یاد می‌کند: «اون واقعاً عالیه! هر صبح به بازار میره و سبزیجات، ماهی و بقیه چیزها رو تازه میخره. همه چیز مرتب و تمیز. فوق‌العاده است».

البته مک تامینای اولین کسی نیست که متوجه این موضوع شد که زندگی در ناپولی کمی پرشورتر و جاندارتر از دیگر جاها است. این شهر برای حداقل دو هزار سال، مکانی است که مردم برای تجدید قوا به آن پناه می‌بردند.

اسکات از منچستریونایتد دلخور نیست!

اگر پس از ترک منچستریونایتد در تابستان گذشته، حتی ذره‌ای تلخی، حس نفرت یا پشیمانی وجود داشت، اکنون کاملاً وجود ندارد. مک تامینای از صحبت درباره دوران حضورش در اولدترافورد طفره نمی‌رود، اما هیچ نشانی از زخم روانی ناشی از این جدایی هم در او ظاهر نیست.

در عوض، او به سال‌های سازنده فوتبالش در آنجا با آرامشی قابل توجه و صداقتی بی‌پرده نگاه می‌کند. بی‌شک می‌داند که بسیاری ممکن است احساس کنند در اولدترافورد آنطور که شایسته‌اش بود، قدردانی نشد؛ قطعاً توسط یک یا دو مربی که با آنها کار کرد و شاید حتی توسط بخشی از هواداران.

اما او نسبت به همه این ها خونسرد و متواضع است. منچستریونایتد امروزی، باشگاهی که با اضطراب، منتظر فردایی روشن‌تر و بهتر است، نوعی برخورد کودکانه با بازیکنان بومی خود دارد. جسی لینگارد و مارکوس رشفورد حتی در آستانه سی سالگی، هنوز به عنوان استعدادهای در حال رشد توصیف می‌شدند.

اتفاقی مشابه نیز برای اسکات مک تامینای افتاد. وقتی او را فروختند، این حس به وجود آمد که یونایتد یکی از گوهرهای آکادمی خود را، احتمالاً برای رعایت مقرات مالی لیگ برتر، از دست می‌دهد. او در آن زمان ۲۷ سال داشت.

حالا پس از نه ماه، این موضوع غیرمنطقی به نظر می‌رسد. مک تامینای امروز حال و هوای یک حرفه‌ای باتجربه را دارد؛ بازیکنی ملی پوش که به اندازه کافی دیده و انجام داده تا بداند مسیر حرفه‌ای به ندرت خطی مستقیم است. پیچ‌ و خم‌ها و انحراف‌ هایی وجود دارد و تقریباً غیرممکن است که کسی آنچه او «مسیر بی‌نقص» می‌نامد را تجربه کند.

ماجرای بازی در پست غیرتخصصی در یونایتد

وقتی او اشاره می‌کند که در نخستین روزهای حضورش در یونایتد در پست غیرتخصصی قرار می‌گرفت، این حرف را بدون هیچ عصبانیتی بیان می‌کند:
«وقتی به تیم اصلی رسیدم، در پستی بازی می‌کردم که با خصوصیاتم همخوانی نداشت. تقصیر مربیان نبود. نقاط قوت من همیشه حضور در محوطه جریمه، گلزنی و ایجاد مشکل برای حریف بود. اما من به عنوان هافبک پست 6 یا مدافع میانی استفاده می‌شدم، درحالی که این سبک بازی من نیست. اما وقتی ۲۰ ساله هستی و برای منچستر یونایتد بازی می‌کنی، نمی‌توانی در دفتر مربی را بزنی و بگویی باید به جای پل پوگبا در پست 8 بازی کنی! این غیرواقع‌بینانه است. باید جایگاهت را بدانی و کاری که از تو خواسته می‌شود را انجام دهی. در چند فصل اخیر، فرصت بیشتری برای حضور در محوطه و گلزنی پیدا کردم و سال گذشته بهترین عملکردم را داشتم.»

او حتی از این موضوع که مجبور بود بیش از دیگران برای حفظ جایگاهش در تیم بجنگد، کینه‌ای به دل ندارد. بارها قربانی چرخه باطل بازسازی بی‌پایان یونایتد شد؛ هر تابستان، یک خرید درخشان جدید به تیم اضافه می‌شد که عملاً نقشش عقب راندن دوباره مک تامینای بود.

اول پوگبا بود، بعد اریکسن و سپس کاسمیرو! او میگوید: «همیشه بازیکنی را می‌خریدند که لزوماً آنچه مردم انتظار داشتند نبود.»

این الگو به مرور آشنا شد: مک تامینای به آرامی و با اطمینان جایگاهش را بازمی‌یافت و تا دسامبر، دوباره بخش جدایی‌ناپذیری از تیم می‌شد.

میگوید: «ذهنیت من همیشه این بود که آماده باشم و فرصت‌ها را از دست ندهم. همیشه می‌خواستم ارزشم را ثابت کنم و نشان دهم که می‌توانم در هر بازی حاضر باشم. چنین چیزهایی روی من تأثیر نمی‌گذارند. شما فقط می‌توانید روی کار خود کنترل داشته باشید.»

پروژه های ناتمام!

برای مدتی، به نظر می‌رسید او قربانی پدیده‌ای شد که بسیاری از بازیکنان بومی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها محکومند به عنوان پروژه‌های ناتمام دیده شوند. دردهای رشد اولیه‌شان بخشی از خاطره جمعی باشگاه است. بنابراین همیشه در مقایسه با هم تیمی‌ ها یا رقبایی که از بیرونِ باشگاه، کامل و آماده، خریداری می‌شوند، ناکامل به نظر می‌رسند.

مک تامینای می‌گوید: «هرگز به این شکل به آن فکر دقت نکردم. اما ممکن است درست باشد.» حتی این اشاره کوچک که شاید بیش از حد لازم مورد قضاوت قرار گرفته، آرامش او را برهم نمی‌زند و اضافه کرد: «این منچستریونایتد است. باید آماده باشی. هواداران تحمل اینکه بازیکن آماده‌ نبوده را ندارند. ممکن است 10 یا 40 یا 50 بازی کنی و سپس کنار گذاشته شوی، فقط چون در آن لحظه آماده نیستی. پس باید بروی و یاد بگیری و بهتر شوی. من خوش‌شانس بودم که 250 بازی کردم و جام اتحادیه و جام حذفی را بردم، اما می‌خواستم جام های بیشتری ببرم. همیشه می‌خواهی برنده شوی.»

ناپولی و اسکات مک تامینای؛ یک علاقه دو سویه!

به نظر می‌رسد بخشی از توانایی او در نگاه روشن‌بینانه به همه چیز ــ علاوه بر گوجه‌فرنگی ها (که واقعاً نقش کلیدی دارند!)، این است که در ناپولی، کوچک‌ترین شکی درباره میزان ارزش و محبوبیتش وجود ندارد.

مک تامینای می‌گوید به محض اینکه فهمید ناپولی به او علاقه دارد، جذابیتی آنی احساس کرد. او همیشه سعی داشت فرصت های جدید را ذهنی باز بررسی کند و ادامه میدهد: «شرایط در منچستر سخت بود. دقیقاً نمی‌دانستم چه می‌گذرد. اما ناپولی را فوراً می‌شناسی: اشتیاق هواداران، کیفیت لیگ.»

اگر مک تامینای مجذوب ناپولی شد، این احساس کاملاً دوطرفه بود. آنتونیو کونته کوچک‌ترین ابهامی درباره دلیل جذب او نداشت. او مک تامینای را به عنوان موتور تهاجمی خط هافبک می‌دید که با ورود به محوطه جریمه حریف، دردسر می‌آفرید.

مک تامینای، یک بازیکن شجاع و رهبری ارشد

اما مهم‌تر از آن، کونته او را بازیکنی ارشد و رهبر می‌دانست. اگرچه رختکن ناپولی تحت سلطه سه ایتالیایی، یعنی دی لورنزو، پولیتانو و اسپیناتزولا است، به طوری که بازیکنان حق ندارند میز شام را ترک کنند تا زمانی که این سه اجازه دهند، اما انتقال مک تامینای به عنوان یک دستاورد بزرگ تلقی شد. برای اولین بار در کارنامه حرفه‌ای‌اش، او نه بر اساس گذشته، بلکه بر اساس توانایی‌های فعلی‌اش قضاوت می‌شود.

او با این مسئولیت شکوفا شد. تنها در چند هفته، لقب «مردی با دلی شجاع» را به خود اختصاص داد. به‌ویژه در اوایل فصل، سهم بزرگی در خط حمله ناپولی داشت. در سن سیرو، المپیکو و مقابل یوونتوس گلزنی کرد. حالا در ورزشگاه دیگو آرماندو مارادونا، پرچم‌های نمادین اسکاتلند در میان تماشاگران به چشم می‌خورد.

مک تامینای با اشتیاق تمام، خود را در زندگی ایتالیایی غرق کرده است. او از سری آ به طور تمام و کمال دفاع میکند و در مقابل انتقادهای نابجا، از همان واژه «سوءتفاهم» استفاده می‌کند.

درباره سطح این لیگ میگوید: «مردم وقتی می‌گویند ایتالیا یا اسپانیا همسطح پریمیرلیگ نیستند، باید مراقب باشند. از نظر فیزیکی و تاکتیکی، بعضی از سخت‌ترین بازی‌های عمرم را اینجا تجربه کردم.»

علاقه به زبان و فرهنگ ایتالیایی!

اسکات مک تامینای هفته‌ای چندبار کلاس ایتالیایی دارد و با تمرین در اپلیکیشن‌های مختلف، سعی‌اش را دوچندان می‌کند. پیشرفت او را می‌توان از دو طریق سنجید: اولاً پولیتانو می‌گوید ایتالیایی‌اش خیلی خوب است و ثانیاً گاهی جملات انگلیسی را به سبک ایتالیایی‌ها ادا می‌کند!

اسکات: «همیشه دلم می‌خواست زبان جدیدی یاد بگیرم. کار ارزشمندی است. مهم است که مردم ببینند ما فرهنگ اینجا را هم پذیرفته‌ایم. شهر شگفت‌انگیز است؛ کاملاً متفاوت. باید نشان دهیم که به شهر و فرهنگش اهمیت می‌دهیم، نه فقط به بازی خوب.»

ایتالیا، خانه دوم اسکات مک تامینای

او به قدری خوب عمل کرد که بالاترین افتخار ناپولی را دریافت کرده است: نقاشی دیواری چهره‌اش روی دیواری در شهر. وقتی مک تامینای انگلیس را ترک کرد، این انتقال، مثل همیشه، به عنوان ماجراجویی بزرگ به ناشناخته‌ها تصویر شد. تا حدی هم همینطور بود؛ مهاجرت به کشوری دیگر، به هر دلیلی، شجاعت می‌خواهد.

اما پس از نه ماه، به نظر نمی‌رسد قضیه همین باشد. مک تامینای انگار نه مسافر است و نه مهمان؛ حس میکند اینجا خانه خودش است. به همان اندازه مهم، او در وجود خودش هم آرام است. بازیکنی که بالاخره می‌تواند شیرینی لحظه‌هایش را بچشد.

فابیو کاپلو نماند.

امیرحسین محمودی، فوتبال لب دادگاه کالچیوپولی نه تنها یک حکم، بلکه نوشته ای روی دیوار صادر کرد. کاپلو در یک شکست در قرارداد با یوونتوس به او رفت و برگشتی داد، در 4 جولای 2004 انجامش داد. کاپلو در آن زمان به عنوان سرمربی شناخته می‌شد. او در 15 سال هشت جام برده بود. گذشته‌اش به عنوان بازیکن، وفاداری بی قید و شرط او را برای یوونتوس تضمین کرد.

وقتی که باشگاه برای اولین‌بار در تاریخش به سری‌ب سقوط کرد، 30 امتیاز کسر شد و دو جام (که در سالهای 2004-05 و 2005-06 کسب شده بود) را از آنها گرفتند، کاپلو به والدباسبس رفته بود، دومین سرمربی‌گری رئال در انتظارش بود. فابیو کاناوارو، مدافع برنده جام جهانی و به زودی، توپ طلا، به همراه امرسون، وینگر برزیلی که با اسکودتوی کاپلو در رم و یووه با او همراه بود، همراهشان به برنانئو رفت.

این رسوایی که منجر به محرومیت مادام‌العمر مدیرعامل یوونتوس، لوسیانو موگی و مدیر اجرایی، آنتونیو جیاردو شد، به مسابقات ربطی نداشت، بلکه به شبکه قدرت و تاثیرگذاری بود. این یک تخریب تقریبا غیرقابل بازگشت برای فوتبال ایتالیا بود. یک جنگ ابدی که ما را به حریف یوونتوس در چمپیونزلیگ در شب چهارشنبه میرساند. منچسترسیتی.

یادآور یوونتوس؟

با توجه به نوشته ابتدای رمان “آنا کارینا” نوشته تولستوی نقل می‌شود: “همه خانواده های شاد شبیه هم هستند، اما هر خانواده غمگین، به روشی خاص غمگین است.” اتهامات وارده به منچسترسیتی و اتهاماتی که به یوونتوس در 2006 وارد شد تفاوت دارد.

سیتی از جریان “بازبینی مستقل با توجه به مقدار مدارک و اتهامات غیرقابل رد” به خوبی استقبال کرد. آنها اصرار بر این داشتند که در مقدار پرداختی به بازیکنان و مربیان دروغ گفته شده. پی‌اس‌ار و شکایات مبنی بر دور زدن قوانین فیرپلی مالی یوفا

با این حال بدترین سناریو برای سیتی میتواند عواقب “درس عبرتی”، مانند اتفاقی که برای یووه در تقریبا دو دهه گذشته انجام شد، به ارمغان بیاورد. پپ گواردیولا مکررا مشکل سقوط را مورد اشاره قرار داده: “من گفتم که وقتی همه باشگاه ها به انجام کاری اشتباه متهم میشوند همه میپرسند (اگر سقوط کنیم چه؟). من کنار تیم خواهم بود. نمیدانم که چه اتفاقی برایمان خواهد افتاد، سقوط؟ ولی در سال بعد بدون مشکل به پریمیرلیگ برخواهیم گشت.”

تلاش برای بقا

اینکه گواردیولا میماند یا خواهد رفت، به زودی مشخص می‌شود. این‌که بازیکنان چطور به این اتفاق واکنش نشان می‌دهند همچنان نامشخص است. همانطور که با کاپلو اتفاق افتاد، کسی که هنوز کالچیوپولی را یک بی عدالتی جوک می‌داند. او فکر می‌کرد که مجازات “بیش از حد بود” و دو جامی که از آنان گرفته شد را، “سول کامپو” (جام گرفته شده در زمین با تلاش) توسط بازیکنان می‌داند. زلاتان فکر میکرد “بیشتر آن(دادگاه)”، “چرت و پرت” بود. “داورها به ما عدالت نشون می‌دادن؟” موقع گفتن این عصبانی به نظر میرسید “بیخیال! ما اون بیرون دهنمون سرویس می‌شد. ما همه چیزمون رو توی زمین میذاشتیم و هیچ داور لعنتی‌ای رو همراه خودمون نداشتیم – عمرا”

با این حال، این صحبت‌ها باعث عدم درخواست‌های خروج او نشد، او به یوونتوس به عنوان “کشتی درحال غرق” نگاه می‌کرد. لیلیان تورام و جیانلوکا زامبروتا درحال فرار به بارسلونا بودند، کاناوارو و امرسون به رئال مادرید. “باقی ما که در باشگاه ماندند، به مدیر برنامه‌هاشون زنگ می‌زدن و می‌گفتن که “ما رو بفروش! ما رو بفروش!” تصور کنید چه دیدگاهی در خارج باشگاه نسبت به ما می‌داد”.

جایگزین فابیو کاپلو، دی‌دیه دشامپ، به ابراهیموویچ گفت اگر برود، او هم میرود: “بهش گفتم (باشه وسایلت رو جمع کن و منم تاکسی میگیرم) اون خندید، انگار دارم شوخی می‌کنم. او 25 ساله بود، یک سال بزرگ‌تر از هالند اکنونی، بازیکنی که مینو رایولا را به عنوان مدیربرنامه داشت و نمی‌خواست یک سال از حرفه‌اش را در لیگ دوم، و حداقل دو سال را دور از چمپیونزلیگ بگذراند.

ابراهیموویچ به مدیرعامل آن زمان یوونتوس، ژان کلود بلان، که الان در هیئت مدیریتی منچستریونایتد به رهبری اینئوس و سر جیم رتکلیف قرار دارد، گفته بود: “اگه به من بیست میلیون یورو (در سال- 16.5 میلیون پوند/21.1 میلیون دلار با نرخ امروزی) بدن که بمونم باز هم علاقه‌ای ندارم.”

دادگاه یوونتوس

برای قضاوت یوونتوس، FIGC(فدراسیون فوتبال ایتالیا) فقط دو ماه و دوازده روز مدت دادگاهشان را مورد بررسی قرار داد. در عین حال، تقریبا دو سال از زمانی که پریمیرلیگ اعلام کرد که 115 اتهام منچسترسیتی را به دادگاه می‌برد، می‌گذرد. کاپلو در مصاحبه با “کوریه دلا سرا” گفت: “زمان‌بندی و قوانین مورد احترام نبودند. عدالت ورزشی در آن زمان به خوبی عمل نمی‌کرد.” در یک ادعای دیگر حقوقی، گیاردو اذعان داشت که تبصره 6 اتحادیه اروپا درباره حقوق انسانی رعایت نشده و تنها هفت روز به وکلا زمان داده شد تا دفاعیه‌شان را آماده کنند، زمان ناکافی برای بررسی هفت هزار صفحه.

به نظر کاپلو، جیادو روسی (کمیسر ناظر بر پرونده به انتخاب فدراسیون فوتبال ایتالیا) خیلی “با عجله” با این پرونده برخورد کرد. در تنها یک تابستان، گویدو تبدیل به معروف‌ترین روسی در ایتالیا شد. نام او هنوز در رشته‌ها و نوشته‌های بررسی دادگاه کالچیوپولی برده میشود.

به نظر می‌آمد نظر روسی بابت دادگاه منوط به حضورش در هیئت مدیره اینتر میلان بین سالهای 1995 تا 1999 بود و بر نظرش تاثیر داشت. گفته می‌شود این یک تئوری توطئه بود. این هرج و مرج در سری‌آ مخصوصا در اواسط دهه 2000 بنظر تنها یک دوران گذری و کوتاه برای پریمیرلیگ می‌آمد. فوتبال انگلستان وقتی فهمید که وکیل علیه پرونده منچسترسیتی، موری روزن کی‌سی، طرفدار آرسنال است، تنها یک چشمه از اتفاقاتی که در سری‌آ رقم خورد را برای فوتبال انگلستان انجام داد.

به علت فشار از سمت یوفا بر فدراسیون فوتبال ایتالیا که همه چیز باید تا قبل از 28 جولای (که زمان بررسی‌های کمیته‌های ثبت و ضبط از سمت رقیب‌شان بود) و دانش بر اینکه این تیم در لیگ ایتالیا که در آن رقابت می‌کند، انجام شود. حکم سقوط و کسر سی امتیاز از یوونتوس در همان هفته اجرا شد. جریمه بعد از دادرسی، در همان هفته تبدیل به 17 امتیاز شد و در ماه اکتبر به 9 امتیاز کاهش یافت.

مصاحبه‌ها

بدتر از آن تصمیم برای گرفتن دو قهرمانی از یوونتوس و دادن جام 2005-06 به اینتر بود. کیه‌لینی گفت: “از زمان کالچیوپولی خیلی گذشته. فقط میتونم بگم که اون دو جام توی زمین (بدون دخالت خارجی) کسب شد. چون ما بهتر بودیم. اعتراف بهشون الان مثل یک نبرد از پیش باخته‌ست. من قانع شدم که حتی اینتر که در فصل 2005-06 سوم شد هم اون جام رو مال خودشون بدونن. خیلی بهتر بود که به کسی نمی‌دادنش.”

این چیزی بود که سیستم قضایی ایتالیا انجامش نداد. ژوزه مورینیو دوبار در ایتالیا مربی‌گری کرده است. یکی با اینتر، یکی با رم. اون دوست دارد که روی مخ بقیه برود. با به هدایت گرفتن اینتری که از قضیه کالچیوپولی قسر در رفته، او گاهی با این دادگاه شوخی میکرد، و می‌گفت که محوطه جریمه برای یوونتوس از بقیه تیمهای ایتالیا بزرگ‌تر است. یکی از به یادماندنی‌ترین لحظات، برد سه‌گانه اینتر در سال 2010، زمانی بود که او ادای به دستبند زده‌شدن را بعد از تساوی 0-0، که تیمش نه‌نفره شده بود و نشان میداد که آنها میخواهند هرکاری کنند که او را متوقف کنند.

بعدها تبدیل به سوپرایز شد، بعد مورینیو به 115 اتهام سیتی اشاره کرد. این اتفاق برای این بود که او میخواست از منچستریونایتد، تیمی که مورینیو با آنها در تیم فنرباغچه در استانبول بازی داشت، حمایت کند: “همونطور که می‌دونید، ما در سال 2017 برنده لیگ اروپا شدیم، و بعد در سال بعد، در لیگ دوم شدیم. فکر میکنم هنوز شانس داریم لیگ را ببریم چون شاید منچسترسیتی، با کسر امتیاز مجازات بشود. اون موقع شاید به من هم پاداش و مدال دادند.”

مورینیو نتوانست تحمل کند و هفته پیش بعد از باخت سیتی به لیورپول و شعار هواداران لیورپول، “تو فردا اخراج خواهی شد.” و نشان دادن عدد شش توسط گواردیولا به هواداران لیورپول، گفت: “پپ 6 لیگ برده و من 3تا، اما جام‌های من تمیز به‌دست آمده‌اند. من اگه ببازم به حریفم تبریک میگم، چون از من بهتر بوده. نمی‌خوام درحالی که درگیر 150 اتهام هستم چیزی ببرم.” این‌که این صحبت‌ها صرفا درمورد پریمیرلیگ است یا اشاره به اتفاقات در سری‌آ دارد، مشخص نیست.

روند مالی

در ادامه سقوط؛ در سال 2006 یوونتوس از رده سوم (پشت سر رئال مادرید و بارسا) درآمد در هر لیگ، به رتبه دوازدهم سقوط کرد. درآمد سالانه بعد از قطع همکاری کمپانی‌هایی مانند نایک، 106میلیون یورو (42 درصد) سقوط کرد. یوونتوس که تاکنون در رده درآمدی لیگ از رتبه 5م پایین‌تر نرفته بود، هرگز به آن رده‌ها برنگشت.

بخشی از این اتفاقات داخلی‌ست. حق پخش تلیویزیون‌ی داخلی از یک برنامه اجتماعی درآمدی برای تیم‌های مختلف، تبدیل به روند مذاکره‌ای شد. سری‌آ، به اندازه پریمیرلیگ بر پایه تبلیغات نبود و خودش را به فروش نمی‌گذاشت، که این توضیح دهنده وضعیت بهتر مالی پریمیرلیگ نه تنها برابر ایتالیا، بلکه برابر کل اروپاست.

اوضاع میتوانست برای یوونتوس بدتر شود. دنبال نکردن بلان برای ساخت استادیوم جدید در محل استودیوی قدیمی دله آلپی، که موتور درآمد بسیار خوبی برای ایتالیا و یوونتوس (با توجه به تجهیزات قدیمی در ایتالیا که از قضا رقبای یوونتوس هم بودند) بود. این میتوانست باعث شود برگشت آنان تضمین نشود.

مدیریت جدید یوونتوس

زمان (و خیزش آندره آنیلی برای تصاحب صندلی هیئت مدیره) برد تا بیانکونری، دوباره جایگاه خودشان را به عنوان موفق‌ترین باشگاه داخلی ایتالیا کسب کنند. وقتی که برگشتند، این حس خونخواهی بانوی پیر باعث ایجاد خوی توحش و بی‌رحمی آنان، منجر به 9 قهرمانی پیاپی در لیگ شد. یوونتوس درحال جبران سال‌ها و جام‌های از دست رفته بود.

به مسئله سقوط فرضی برگردیم. گواردیولا به تازگی گفت:” میدانم که 75درصد لیگ این رو میخوان (که ما سقوط کنیم)، چون میدونم چه کارایی پشت صحنه و این جور چیزا انجام میدن. ” وقتی که حرفش به میان می‌آید، دیدن واکنش همکاران جهانی و منطقه‌ای منچسترسیتی به این اتفاق جالب خواهد بود. در گزارش مفصل اتلتیک در سال 2022، استقلال این باشگاه، همچنان گرو اتصال بیزنسی با کشور مالکشان، امارات است. مالکین اکثریت یوونتوس (EXOR)، کمپانی خانواده آنیلی، ارزش کلی نزدیک به 20میلیارد یورو دارد. با توجه به اینکه خانواده آنیلی معمولا با کندی‌ها در آمریکا مقایسه می‌شوند، بااین‌حال آن‌ها همچنان مالک یک کشور در خلیج فارس نیستند.

تصمیم این کمیته مستقل، با بررسی‌های فراوان و ریز انجام خواهد شد که در تاریخ پریمیرلیگ بی‌سابقه بوده. برگشت یوونتس به سری‌آ در اولین تلاش و برگشت به لیگ قهرمانان به معنی این نبود که گذشته‌ها گذشته.

وقتی آندره آنیلی، پسر عموی هیئت مدیره EXOR و خانواده سیون جان الکان، مدیر یوونتوس در سال 2010 شد. او یک ایده‌ای در باشگاه انداخت که باشگاه از خود در دادگاه کالچیوپولی به اندازه کافی دفاع نکرده. اون دو جام گرفته شده را با افتخار در استادیوم آلیانز به نمایش گذاشت.

یوونتوس یک پرونده دادخواهی در نوامبر 2011 علیه حکم دادگاه کالچیوپولوی درخواست کرد، قبل از اینکه فدراسیون فوتبال ایتالیا بخاطر خسارات مالی و حقوقی وارده و همچنین درخواست اعطای جایزه به تیم قهرمان در آن سال (اینتر میلان) را از یوونتوس درخواست غرامت کند.

یوونتوس میخواست انتقام جام 2005-06 و 2004-05 را ار اینتر بگیرد و همچنین “معادل غرامت 443,725,200€ به علاوه مازاد قانونی از روز اتهام تا پایان بررسی”. این دادخواست تنها با مدیریت جدید در اکتبر 2023 اتمام یافت.

تا آن زمان آنیلی از سمتش در هیئت مدیره در جلسه سهامداران در بهار 2023 استعفا داده بود. (او و کل تیمش در سال 2022 اعلام کرده بود که استعفا خواهند داد). این تصمیم بعد از اتهام جابه‌جایی بازیکنان و دستکاری در حقوق بازیکنان در پاندمی کرونا بود.

زخم‌های کهنه یوونتوس

بازرس دولتی فدراسیون فوتبال ایتالیا در دادخواست پرونده رد و بدل بازیکنان شکست خورد اما بعد در اوایل 2023 پرونده با دادخواهی جدید و مدارک تازه، جانی دوباره گرفت که با پرونده‌های مجرمانه جداگانه در روابط مالی، که یوونتوس با میلان؛ در رد و بدل کردن سهام کرده بود، پیدا شد. یوونتوس هرگونه از اتهامات را رد کرد اما 15 امتیاز از آنها کسر شد، که بعدها معلق و به 10 امتیاز در می 2023 کاهش یافت. آنها در آن فصل سری‌آ را در رده هفتم به پایان رساندند. آنیلی دو سال از فعالیت‌های فوتبالی منع شد و برای فابیو پاراتیچی، مدیر ورزشی سابق باشگاه، که در زمان اجرای حکم مدیرعامل تاتنهام بود، 30 ماه منع فعالیت فوتبالی لحاظ شد. پرونده، دوباره در دادگاه رم به جریان افتاده بود.

در رویدادی که آنیلی پستش را ترک کرد، مدیرعامل سابق ماگی، اظهار داشت: “اگه درست باشه اتفاقات جالبی در راهه چون اونا گفتن که مدارک جدیدی پیدا کردن. درسته که باید دوباره کالچیوپولی رو باز کنیم، زخمی که جاش نه برای ما و نه برای یوونتوس خوب نشده.”

این اتفاق، اگر روزی پایان یابد، سایه‌ای از اتفاقات کالچیوپولی است. ختم این رواج، در تکان مختلف است. پریمیرلیگ و سیتی باید امید داشته باشند که هرچیزی که کارگروه مستقل تصمیم بگیرد، لزوما در همان دوره تمام نشده و ممکن است باز به دو سمت برگردد.