Tag Archives: لالیگا

بیشترین نرخ تعویض در فصل 2023/24 اروپا؟

یوسف جوانشیر، فوتبال لب – تیم‌های اروپایی در نتیجه‌‌ی افزایش تعداد تعویض‌های مجاز در هر بازی، گزینه‌های بیشتری را برای هر مسابقه در اختیار دارند. این تعداد تعویض در تمامی لیگ‌ها، 5 تعویض و اختصاصا در لیگ برتر انگلیس، 6 تعویض است. با این وجود اما، میانگین تعداد تعویض بازیکنان در هر بازی، درمقایسه با سایر لیگ‌ها کمتر است.

بصورت متوسط، 7.89 تعویض در بازی‌های لیگ برتر فصل 2023/24 انجام می‌شود. این تعداد تعویض تقریبا 1 واحد کمتر از تعداد مجاز تعویض‌های سایر لیگ‌ها و تیم‌های اروپایی است. با وجود اینکه این مقدار از عدد 7.86 افزایش حداقلی را به خود می‌بیند. اما میانگین آن‌ها بسیار کمتر از میانگین لیگ 1 فرانسه که در حدود 8.68 است، می‌باشد.

در لیگ 1 فرانسه در مقایسه با فصل قبل، میانگین تعداد تعویض‌ها 0.3 واحد افزایش (8.39 در فصل 2022/23) را به خود می‌بیند. بوندسلیگا آلمان نیز از عدد 8.98 به 9.09 را به طور میانگین در این فصل تجربه کرده است. لالیگا اسپانیا نیز رشد 0.1 تعویض در این فصل اروپایی خود به نسبت فصل گذشته را تجربه می‌کند.

بیشترین تعداد تعویض تیم‌های اروپایی در کدام لیگ انجام می‌شود؟

اگر برایتان سوال ایجاد شده که چرا داورهای چهارم سری‌آ، بازوهای بزرگی به نسبت سایر لیگ‌ها دارند، به این دلیل است که به ندرت تابلوی تعویض را کنار می‌گذارند. تیم‌های سری‌آ ایتالیا به نسبت فصل 2022/23، افزایش میانگین تعویض از عدد 9.28 به 9.37 را تجربه می‌کند. این حقیقت، بیانگر این است که هر بازی شما در لیگ سری‌آ ایتالیا، 42.6 درصد از 22 بازیکن فیکس، در طول مسابقه از زمین بازی خارج می‌شوند که در میان تیم‌های اروپایی سایر لیگ‌ها، عدد بسیار قابل توجهی می‌باشد.

پر بازده‌ترین تعویض‌ها در سراسر لیگ‌های اروپایی

تعداد تعویض زیاد ممکن است بسیار خوب باشد، اما بیش‌ترین تاثیرگذاری از آن کدام تیم‌ها در سراسر اروپا است؟ لیورپول با 122 تغییر کلوپ در بازی‌های لیگ، 11 گل و 11 پاس گل را به ثبت رسانده است. آتالانتا نیز با 10 گل و 11 پاس گل توسط 139 بازیکن ذخیره‌اش، در رتبه دوم این لیست قراردارد.

کالیاری و بایرن‌مونیخ با به ترتیب 19 گل/پاس‌گل توسط 139 بازیکن و 107 بازیکن در رتبه‌های بعدی می‌باشند. این درحالیست که آرسنال (116 بازیکن) و نیوکاسل یونایتد (106 بازیکن) با آمار 18 گل/پاس‌گل در رتبه بعدی قراردارند.

اما اگر به تمامی رقابت‌ها توجه نماییم، لیورپول کلوپ با 23 گل و 24 پاس گل توسط 207 بازیکن تعویضی در میان تیم‌های اروپایی صدرنشین است. اتلتیکو مادرید با 17 تاثیر کمتر (15 گل و 15 پاس‌گل)، توسط 206 بازیکن پس از قرمز‌های آنفیلد در رده دوم قراردارند. پس از این دو تیم، بایرن‌لورکوزن (26 تاثیر مستقیم روی گل از 162 تعویض) و استون‌ویلا (26 گل/پاس‌گل از 181 تعویض) در رده‌های بعدی قرار می‌گیرند.

پریمیرلیگ انگلیس

برایتون در میان تیم‌های لیگ برتر این فصل با میانگین 4.75 تعویض، که این حقیقت دی‌زربی را به سرمربی‌ای علاقمند به بازیکنان تازه نفس تبدیل می‌نماید. در رده دوم، بورنموث اندونی ایرائولا (4.5 تعویض) قراردارد، درحالیکه فولهام و برنلی مشترکا با میانگین 4.41 تعویض در هر بازی رده سوم را در اختیار دارند.

نکته جالب توجه در این آمار، منچسترسیتی با میانگین 2.75 تعویض در هر بازی است. این موضوع، تیم پپ را در رده آخر تعداد میانگین تعویض در لیگ برتر قرار می‌دهد. دیوید مویس نیز گواردیولا را در این حیطه تنها نگذاشته و با 2.79 تعویض، وست‌هم را در رقابت‌های اروپایی همراهی می‌کند.

لیگ 1 فرانسه

لانس فصل گذشته را بسیار فوق‌العاده گذراند و با رتبه‌ی دوم، فصل 2022/23 را به اتمام رساند. فرانک هیز سعی می‌کند با بهره‌گرفتن از نیمکت خود و ثبت میانگین 4.85 تعویض در هر بازی، فصل نسبتا بد خود را با کسب موفقیت اروپایی به اتمام برساند. رده بعدی این لیست را لوهافر (با میانگین 4.81 تعویض) در معرض سقوط در اختیار دارد.

در سوی دیگر، دو تیم لیل (3.73 تعویض) و موناکو (3.54 تعویض) برای صعود به لیگ قهرمانان فصل آینده و حضور درمیان تیم‌های اروپایی دیگر، کمترین تعداد تعویض را به ثبت رسانده‌اند. این دو تیم پس از 26 بازی در رده‌های چهارم و سوم لیگ 1 فرانسه جای دارند.

بوندسلیگا در میان تیم‌های اروپایی

فصل دشوار یونیون برلین، با شروع فاجعه اورس فیشر بروی نیمکت این تیم آغاز شد. یونیون در مقطعی از فصل 9 بازی متوالی را باخت و در هر 11 بازی خود، 5 تعویض را انجام داد. فیشر در ماه نوامبر باشگاه را ترک کرد و جانشین او، نناد بیلیکا نظارت بر بهبود روند باشگاه را برعهده گرفت. رویکرد بیلیکا اما تفاوت چندانی با فیشر نداشت . از زمان ورود خود، میانگین 4.86 تعویض را به ثبت رساند. به این ترتیب یونیون برلین با میانگین کلی 4.95 تعویض در صدر جدول قراردارد.

بوروسیا مونشن گلادباخ پس از 26 بازی و کسب 28 امتیاز چندان تفاوتی با یونیون بحران زده نکرده و با 4.88 تعویض در رتبه بعدی جای می‌گیرد.

جالب‌ترین موضوع در این آمار حضور دو تیم صدر جدولی در انتهای جدول این آمار است. بایرن‌مونیخ در تلاش است تا فاصله 10 امتیازی خود با لورکوزن را کاهش دهد و این درحالیست که تنها 8 بازی تا انتهای فصل باقی مانده است. این دو تیم با میانگین 4.12 تعویض در هر بازی، با بیش از 9 تیم در انگلیس جایگاهی مشابه را تجربه می‌کنند.

لالیگا اسپانیا

آلاوز، تیمی که برای اولین بار رده سیزدهم را در 29 بازی فصل تجربه می‌نماید، با میانگین 4.93 تعویض، فاصله خوبی را از منطقه سقوط ایجاد کرده است. اتلتیکو بیلبائو نیز با همین تعداد میانگین تعویض توانست رده چهارم جدول را کسب نماید.

سلتاویگوی بنیتز، علیرغم مشکلات متعدد خود و رفتن او، با 4.21 تعویض در هر بازی، در رده دوم این لیست جای دارد. بارسلونای ژاوی، که در پایان فصل دیگر با یکدیگر همکاری نخواهند داشت، کمترین میزان تعویض (4.1) را توانست به ثبت برساند و تنها 8 امتیاز با رئال مادرید صدر جدولی فاصله دارد؛ اما بعید است که این فاصله توسط آن‌ها جبران شود!

سری آ ایتالیا، صدرنشین تیم‌های اروپایی

بالاخره نوبت به ایتالیا است، جایی که تعویض‌ها به مانند آب در جریان‌اند. به عنوان مثال، رم و تورینو با میانگین 4.38، مشترکا در رتبه آخر این لیست قراردارند. این آمار با برنتفوردی که در رتبه پنجم لیگ برتر از این حیث قراردارد، برابری می‌کند.

اینتر اما به تمام معنا در ایتالیا پیشتاز است. آن‌ها با 14 امتیاز اختلاف تقریبا فصل را با موفقیت به اتمام رسانده‌اند و این درحالیست که تنها 9 بازی از فصل باقیست. سیمونه اینزاگی همچنین اینتر را به تنها تیم در میان تیم‌های اروپایی تبدیل کرده که تمام تعویض‌های ممکن را انجام می‌دهد. 145 تعویض در 29 بازی ممکن، سندی بر این حقیقت می‌باشد.

مونزا به طور میانگین با 4.97 تعویض در هر بازی در رده دوم قراردارد. این تیم عملکرد خوبی را از خود نشان داد و توانست پس 29 بازی رده دهم جدول را از آن خود کند.

در این میان، آلبرتو جیلاردینو، سرمربی جنوا، خویشتن‌دارترین تیم را از این حیث (با 4.07 تعویض) در میانه جدول مانند مونزا قرار داده است.

برای شنیدن تحلیل‌های صوتی هفتگی در پادکست فوتبال لب، از این لینک به ما گوش کنید!

در مصاف یکشنبه شب، اتلتیکومادرید میزبان دربی مادرید بود تا روند ناموفق شاگردان دیگو سیمئونه و شروع نه چندان خوب این تیم در این فصل، اندکی بهبود یابد.

امیر احمدی حق، فوتبال لب – اشک‌ها خشکیده، چهره‌ها ورافتاده، گیلاس‌ها خرد شده، نگاه‌ها به قالیچه، موزائیک، چمن سبز و سفید، به کفش‌های بیهوده گره‌زده‌مان، به جوراب‌هایی که اگر در ناحیه پشت ساق‌ها در آن حفرات بیضوی را ایجاد نمیکردیم هم امروز هراس کمتری از ناکارآمدی خود نداشتیم؛ پلک‌هامان بازتر از همیشه، این بار نه از هیجان، نه از اشتیاق دستیابی به آن بلندی‌های غرور آمیز. بلکه در انتظار پایان دست و پا زدن‌های این حلق آویزانمان؛ فرزندانمان در ایالات و ممالکی نه چندان دور، با خاطری که هرگز از ما آسوده تر نیست؛ ما چه بر سر یکدیگر آورده‌ایم رئیس؟

یکشنبه، در خانه، این سرای مجلل نفرین شده که بین ما جدایی انداخت، به دربی بزرگ شهر مادرید می‌رفتیم. 13 شکست و یک پیروزی نه چندان غرور آمیز؛ شرم، فخری که مدت‌هاست لگدمال شده. خرسی که اگرچه در خانه همسایه‌ای نزدیک با هفت پرش خود به سوی توت فرنگی‌های حومه دست درازی کرده بود، اما مگر ضربات ترکه صنوبر مستایا و خیزش ایوان پروودل مزه‌ای از توت باقی می‌گذارد؟ 13 شکست که هویت ما را به یک باره ناپدید می‌کرد؛ مگر نه آنکه ما برای مقابله با بزرگان زاده شده بودیم؟ مگر نه آنکه غرش پوزئیدون برای شکست برزرگانی چون الهه سیبلس طنین انداز شد؟ ما دیگر آن خانواده نیستیم برادر. ما همه پژوهشگرانی هستیم تا دلیلی برای اینکه هنوز از بین نرفته‌ایم بیابیم. ما همه تیم تجسسی بودیم تا بیابیم چرا ما همچنان تحت حمایت خدای تریدنت به دست، آن الهه دریاهای زمینیم؛ مگرنه آنکه باید در طی این سالها به رعایای بی‌جان هادس، حاکم آب‌های زیرین، در جوار رفقایمان، ساکنان مستایا می‌پیوستیم؟

با این همه، اولین نتایج این پژوهش‌ها، با آخرین انتخاب‌های مربی ایتالیایی پدیدار شد. کارلتو آنچلوتی، آن نادان‌ترین فردی که زیرکی‌هایش بارها تحسینم را برمی‌انگیخت نمایان شد. آن حفره ای که در تمامی این 12 دیدار بدون شکست خود چندان هم برای رقبا پنهان نبود، این بار در مقابل اتلتیکومادرید، از همیشه درخشان تر به نظر می‌رسید. پنج بازیکن میانی، با پیرمردی که هرگز در کناره خط طولی زمین توان دنبال کردن ناهوئل مولینا را نداشت؛ این آغاز ماجرای ما بود.

حاشیه‌های کناری زمین از همیشه خلوت‌تر، نوید حکمرانی بی چون و چرای مثلث‌های شاگردان سیمئونه در لب خط و نیم فضاها را میداد؛ و اتفاقی که پیش‌بینی میشد بسیار زود به وقوع پیوست.

درحالی که درخت کریسمس رئال مادرید به نگین‌هایی چون فده والورده، ادوارد کاماوینگا و تونی کروس پا به سن گذاشته مطرز شده بود، این بهترین گلزن فصل پیش والنسیا بود که با اتمام مصدومیت خود، آماده تهدید منطقه تحت پوشش والورده و لوکاس وازکز بود. با برش دقیق ارسال داخل پا، مهاجم نه چندان محبوب روخی بلانکوس، از فضای همیشه کافی بین مدافعین خط چهار نفره استفاده کرد و زنگ‌های خطر برای صدرنشینان اسپانیا را به صدا در آورد.

نقطه ضعف از قبل هم آشکارتر شد؛ شاید اکنون افراد بیشتری به یاد آوردند که آرایش کهنه و موفق شش هفته ابتدایی، به چه دلیل در فوتبال نوین منسوخ شده بود. ما بار دیگر آشکار ساز ضعف بزرگان فوتبال شده بودیم، هرچند شاید حکومت این لیگ به قدری علاقه‌مند به قوانین فدرال نباشد و این دشمنان کاتالان ما باشند که با یاری فرزند قدرنادیده‌مان از این آشکارسازی بهره جویی می‌کنند.

در رهبری پیرمرد ایتالیایی اما این بازیکنان بودند که خود را با نقطه ضعف‌ها تطبیق می‌دادند؛ ربع ساعت بعد، داوید آلابا با چشمانی آگاه‌تر، حرکات مهاجم اسپانیایی را دنبال کرد. فدریکو والورده و وازکز، با هراس بیشتر و از فاصله‌ای کمتر، فعالیت ساموئل لینوی برزیلی را زیر نظر گرفتند. اما مشکل این ضعف آنها نبود. لینو با خارج کردن دو مسئول جناح راست، فضا را در اختیار سائول نیگوئز، این کدر و نرم‌ترین الماس کهنه سیویتاس متروپولیتانو، قرار داد. مکثی برای چرخش و ارسال به فضای کذایی رخ نداد، آلابا با هوشیاری موراتا را دنبال کرد، ولی آن فضای همیشگی هرگز با دنبال کردن کاپیتان ماتادورها تحت ضمانت قرار نمی‌گرفت. بلکه این بار، ستاره‌ای نه چندان ناشناخته در حفره مذکور درخشید. آنتوان گریزمان، این منفورترین پدیده‌ای که بار دیگر محبوبیت او سکوهای ورزشگاه را به جهش‌های متوالی دعوت می‌کرد. برتری یاران چولو سیمئونه را دوچندان کرده بود. جهش‌ها بیهوده نبود. ما شاخه‌های توت فرنگی را لمس کرده ایم برادر!

هافبک آلمانی قرار بود به واسطه ناتوانی فیزیکی بدن پا به سن گذاشته‌اش، گذرگاه رستگاری پسران ماتریس در جناح راست باشد؛ اگرچه با حرکات زیرکانه آنتوان گریزمان، این مهم بارها زمینه ساز تاخت و تازهای ناهوئل مولینا و مارکوس یورنته شد، اما هرگز فراموش نخواهیم کرد که وظیفه تطبیق سفیدپوشان، توسط مهره‌های درون زمین صورت می‌گیرد.

اما پرافتخارترین مربی اروپا در لیگ قهرمانان، به خوبی از لحظاتی که ستاره‌های روزهای پیشین، بیشترین پتانسیل برگرداندن ورق را برای تیمشان دارند آگاه بود؛ ارسال والورده با تجمع حداکثری مدافعین قرمز و سفیدپوش همراه شد و شاگردان سیمئونه، با خط دفاعی پنج نفره خود امیدوار بودند از تهدیدات هوایی همشهری، آن هم در نبود خوزلو مصون باشند. اما با این تمهیدات، آنها توپ را در جلوی پای یکی از شوتزن‌ترین افراد دیدند. این ناکافی‌ترین ساویچ برای پرواز از چمن متروپولیتانو، تراژدی را به خاطر همه مان آورد؛ آیا به راستی بزرگان در حضور تمام ضعف‌هایشان از مقام بزرگی نزول نخواهند کرد؟

مگر نه آنکه آشکار کردن ضعف بزرگان باید با بهره‌برداری مفید و با لبخندی به ارزش سه امتیاز، با تلنگری به ارزش یک شکست و از دست رفتن آن 12 بازی توام باشد؟ نه، ما بار دیگر بیهودگی خود را به یاد آورده‌ایم.

فضاها برای دریبل های رودریگو بسیار تنگ بود؛ فرصت‌ها برای ورود بلینگهام به محوطه بسیار محدود بود. به اندازه یک بازگشت مدافع برای پوشش ارسال والورده و وازکز؛ اما با دیدن توپ زیر پای تونی کروس، این دشمن کهنه همیشه پیروز، هراس در خط مقدم قرمز و سفیدها پدیدار شد؛ آن چنان که مارکوس یورنته، این آخرین به جامانده روزهای درخشان تریپیر و سوارز در 20-21 ، سراسیمه به دنبال متوقف کردن هافبک آلمانی به فضای بلوکه کردن توپ دوید. دویدنی مناسب برای فرار به عمق کور مدافعین لالیگا، اما بیش از حد کافی برای مقاومت در برابر حیله مرد آلمانی. توپ در ابتدا به پای راست سپرده شد و سپس به تور دروازه. اشک هامان بار دیگر فرصت تشکیل یافته بودند تا در پایان نیمه بازی، ما را همراهی کنند و فقط آفساید رودیگر بود که از تکمیل این تراژدی جلوگیری کرد.

در فوتبال، این تاکتیسین‌ها هستند که حین انجام بازی، برای پوشش ضعف‌های دفاعی خود تلاش می‌کنند؛ چنین چیزی در بازی رهبران رخ نمی‌دهد. شاگردان آنچلوتی، اگرچه با مهره‌های متفاوت، اما با همان آرایش سابق به زمین سبز بازگشتند؛ هوشیاری وازکز هرگز برای پیشگیری از رخداد دوباره آنچه دیده بودیم، کافی نبود. ساموئل لینو با حرکت رو به داخل خود، مدافع اسپانیایی را به دنبال خود کشید تا سائول نیگوئز پس دریافت پاس گریزمان، از فضای حاکم گریخته ایالت شرقی نهایت استفاده را کرد و ارسال دیگری را روانه موراتا کرد. کپا و کاماوینگا، فقط نقش نزدیک‌ترین تماشاگران این صحنه را به عهده گرفتند.

ادعا کردیم که از اشتباهاتمان درس گرفتیم. در شب بازگشت خوزه ما خیمنز، پس از دستیابی دوباره به اختلاف دوگله، شاگردان مرد سیاهپوش توپ را تقدیم کرده و به دفاع از دژ خود پرداختند. آنها در طول بازی با استفاده تکراری از ماریو هرموسو در مرکز، تا حدودی برتری عددی رقیب در میانه را خنثی کرده بودند، اما اکنون این اجازه در اختیار سفیدپوشان بود و تا مرز منطقه 14، مزاحمتی برای پاسکاری های نه چندان مفید آنها دیده نمی‌شد.

همه چیز بر طبق اصول روزهای اوج تیم دیگو سیمئونه می‌چرخید. استفاده بهینه از کمترین کنش های تهاجمی؛ دفاع کم اشتباهی که با مصدومیت های مکرر خیمنز، خداحافظی گودین و پا به سن گذاشتن ساویچ مدتها از خاطر همگان رفته است، این بار در ناکام گذاشتن رقیب همشهری مفید واقع شده بود و با وجود اختیار تام در مرکز زمین، سربازان مرد آرژانتینی با هوشیاری از پدید آمدن موقعیت های ارزشمند رقیب، پیشگیری کردند.

بزرگان، بار دیگر، اگرچه در نبود مهره های ارزشمند تدافعی، بدون امتیاز از خانه ما خارج شده بودند؛ اما مگر نه آنکه در بسیاری از آن 13 شکست وضعیت خود روخی بلانکوس در غیاب اندک بازیکنان سرشناس تیم رخ داده بود؟ مگر نه آنکه به وضوح برتری تاکتیکی و عدم پوشش ضعف‌ها از رختکن سفیدپوشان عامل اصلی شکستشان بود؟ چولو سیمئونه مجوز یافت تا یک شب دیگر با خواندن “Allez Allez”  این پیروزی خانگی را جشن بگیرد. نه به عنوان آشتی این کوچک‌ترین خانواده، نه به عنوان پرواز ققنوسی که در آتش دو سال فاجعه بار اخیر سوخته، بلکه به عنوان شبی زیبا در این خانه نفرین شده که می تواند کوچک‌ترین دلیل فعلی افتخار الهه پوزئیدون به رعایای وفادار خود باشد. فصلی طولانی در انتظار آنهاست …

مازیار فقیه

در این مقاله، برترین‌های این فصل لالیگا را از نگاه فوتبال لب بررسی و مرور کرده‌ام.

فوتبال لب– فصل 2022/23 لالیگا، با قهرمانی بارسلونا به پایان رسید. فصلی که اتفاقات زیادی در آن رقم خورد و البته شگفتی‌های زیادی هم رخ داد. از حضور تیمی همچون ژیرونا در جمع ده تیم بالای جدول، یا کسب سهمیه اروپایی توسط اوساسونا و یا احیای دوباره آنتوان گریزمان زیر نظر دیگو سیمئونه.

بهترین بازیکن فصل: مارک آندره تراشتگن

بی‌انصافی بود اگر غیر از مرد رکوردشکن این فصل لالیگا، بازیکنی را برای این عنوان انتخاب کنیم. کسی که از زمان حضورش در بارسا نتوانسته بود جایزه زامورا را به دست بیاورد، اما در این فصل، بالاخره موفق شد این افتخار را از آن خود کند. او با 26 کلین شیت، در کنار لیانیو، حالا رکورددار بیشترین تعداد کلین شیت در تاریخ لالیگا و پنج لیگ معتبر اروپایی است.

بهترین سرمربی فصل: ژاوی هرناندز

برای اینکه دلیل این انتخاب را بهتر درک کنید، بهتر است نگاهی به شرایط بارسلونا بیاندازید. زمانی که ژاوی سکان هدایت آن را بر عهده گرفت، این تیم که امید چندانی به گرفتن سهمیه اروپایی نداشت و با رونالد کومان هلندی، به بن‌بست رسیده بود، پس از گذشت یک فصل، مقتدرانه عنوان قهرمانی لالیگا را به دست آورد. عملکرد ژاوی در فصل نقل و انتقالات هم قابل ستایش بود و توانست با خارج کردن بازیکنانی که کارآیی چندانی نداشتند و اضافه کردن بازیکنانی باتجربه و باکیفیت، اوضاع تیمش را سر و سامان دهد.

بهترین بازیکن زیر 23 سال فصل: وینیسیوس جونیور

شاید اگر تراشتگن آنقدر درخشان ظاهر نمی‌شد، می‌توانستیم وینی را بهترین بازیکن فصل بدانیم.کسی که موتور محرک خط حمله رئال در فصل جاری بود و به حدی خوب عمل کرد که افراد زیادی را وادار به تحسین خود کرد.

پدیده فصل: آرنائو مارتینز

یکی از تیم‌های جذاب این فصل لالیگا، ژیرونا بود. اما جذاب‌ترین بازیکن این تیم، بی‌شک مدافع راست 20 ساله‌اش بود. آرنائو مارتینز که با نمایش‌های خیره‌کننده‌اش توجه بزرگان لالیگا از جمله بارسلونا و اتلتیکو مادرید را به خود جلب کرد، بی‌شک لایق این جایزه بود. هرچند جکسون، مهاجم ویارئال و ساموئل لینو، وینگر والنسیا هم شایستگی انتخاب به عنوان پدیده فصل لالیگا را داشتند.

سورپرایز فصل: آنتوان گریزمان

شاید پس از انتقال ناموفق به بارسلونا، تمامی کارشناسان و هواداران کارش را تمام شده می‌دانستند، اما او در این فصل نشان داد که حالا حالاها قصد تمام شدن ندارد و می‌خواهد فعلا زیر نظر سیمئونه به درخشش ادامه دهد. او 16 پاس گل برای هم‌تیمی‌هایش ارسال کرد و بهترین پاسور اسپانیا هم شد.

بهترین انتقال فصل: رابرت لواندوفسکی

ماشین گلزنی لهستانی یا به قول توماس مولر “لوانگلسکی” ، پیش از پیوستن به بارسلونا هم نشان داده بود چه بازیکن فوق‌العاده‌ای است؛ اما درمورد حضور در یک لیگ دیگر و پذیرفتن چالش جدید، تردیدهایی وجود داشت که لواندوفسکی با کسب عنوان آقای گلی و جایزه پیچیچی، تمام شک و تردیدها را از میان برداشت و خودش را یک بار دیگر اثبات کرد.

پیشرفت برتر فصل: ژیرونا

ژیرونا در حالی توانست در این فصل در رتبه دهم جدول قرار بگیرد، که فصل گذشته را در دسته دوم لالیگا، یا به اصطلاح لالیگا سگوندا دیویژن سپری کرده بود. معمولا تیم‌هایی که به دسته بالاتر می‌روند، فصل اول تمام تلاش‌شان سقوط نکردن است، اما ژیرونا در این فصل تا هفته‌های پایانی برای سهمیه کنفرانس اروپا می‌جنگید که قابل تقدیر است.

فصل گذشته در برنابئو، ایده‌ای عمیق ریشه دوانده بود: رئال مادرید بهترین دروازه‌بان (تیبو کورتوا) و بهترین شماره 9 (کریم بنزما) را دارد و این برای پیروزی کافی است. زمانی که آنها لیگ قهرمانان و لالیگا را بردند، به نظر می‌رسید که تعداد کمی حاضر باشند تا این ایده را به چالش بکشند. با این حال، اگر چه امسال هم کورتوا به دفع توپ‌ها ادامه می‌دهد و بنزما همچنان گل می‌زند، اما دیگر اوضاع به خوبی سال قبل نیست.

رضا حسینی، فوتبال لب – جدا از شکست رئال مادرید در فینال سوپرکاپ اسپانیا در برابر بارسلونای آماده که غم و اندوه فراوانی را به هواداران لوس بلانکوس تحمیل کرد، مادریدی‌ها در این فصل در لالیگا نیز کیفیت سال قبل را نداشته‌اند. اوضاع تا جایی بد پیش رفته که بعد از گذشت تقریبا یک نیم فصل، اختلاف آن‌ها با کاتالان‌ها به 11 امتیاز (با وجود یک بازی کمتر نسبت به بارسلونا) رسیده است.

رئالی‌ها امسال سه بازی را به حریفانی واگذار کرده‌اند که سال گذشته کار چندان سختی را در برابر آن‌ها نداشتند. تا اینجای فصل، سه باخت برابر رایووالکانو، ویارئال و مایورکا در پرونده شاگردان آنجلوتی ثبت شده است. البته باخت در الکلاسیکوی عربستان نیز چیز نیست که به راحتی از خاطره‌ی هواداران مادریدی پاک شود.

با این نتایج، الگوی موفقیت مادرید در سال گذشته، زیر سوال رفته است و آنچلوتی باید کارهای زیادی در خط دفاع، هافبک و حمله انجام دهد. آنچلوتی پس از شکست در ال کلاسیکو رئال گفت: “این یک لحظه حساس نیست، بلکه یک لحظه پیچیده و دشوار است، همانطور که معمولا در یک فصل وجود دارد. اما ما برمی گردیم.» با این حال، مسئله فقط مدیریت آنچلوتی نیست و مشکلات زیادی در حال حاضر اکو سیستم رئالی‌ها را مختل می‌کند.

دفاع‌های کناری پایین‌تر از حد انتظار

رئال مادرید در 20 بازی این فصل لالیگا در مجموع 17 گل دریافت کرده است و اگر مجموع بازی‌های این فصل آن‌ها در تمام رقابت‌ها را در نظر بگیریم به آمار یک گل در هر بازی می‌رسیم. اگرچه کورتوا در فرم نسبتا خوبی قرار دارد، اما شکنندگی دفاعی رئال، یکی از بزرگترین نگرانی‌های آنجلوتی است. بنابراین تعجب آور نیست که آنچلوتی در کنفرانس مطبوعاتی پس از بازی الکلاسیکو در را برای تغییرات دفاعی باز کرد. او گفت: “من باید به این فکر کنم که برای بهبود دفاع چه کار کنم. وقتی سه گل دریافت می‌کنید، بدیهی است که باید چیزی را تغییر دهید.»

اما بلاتکلیفی در دفاع عمدتاً از ناحیه دفاع کناری، یعنی دنی کارواخال و فرلاند مندی ناشی می‌شود که در این فصل در فرم خوبی قرار ندارند. هر دو وقتی با سرعت بازیکنان جوانتر  مواجه می‌شوند، بسیار آسیب‌پذیر جلوه می‌کنند؛ اتفاقی که در برابر الخاندرو بالده و گاوی در الکلاسیکو تجربه کردند. این وضعیت در جناحین دفاع رئال با مصدومیت کارواخال و مندی و نبود جایگزین، بدتر هم شد.

اودریوزولا برای پست دفاع راست مدعی نیست. رودیگر هم در پست دفاع چپ به کار گرفته نشده است. ناچو گاهی در دفاع‌های کناری به کار گرفته می‌شود اما آن چیزی نیست که باید باشد. در این بین، آنچلوتی باید به آمادگی کارواخال و مندی تکیه کند و در عین حال به دنبال بهبود سیستمی برای پشتیبانی از آنها در زمین باشد.

خط هافبک ضعیف بعد از جام جهانی

یکی دیگر از مشکلات این فصل این بود که این مسابقات به دلیل تعطیلات جام جهانی به دو قسمت تقسیم شد. این مسئله، بدون شک رئال مادرید را تحت تأثیر قرار داده است؛ زیرا بسیاری از بازیکنان آنها و به ویژه هافبک‌ها در قطر حضور داشتند. هافبک‌هایی که برای متعادل کردن فشار دفاعی و تنظیم بازی، کلیدی هستند.

فدریکو والورده، بازیکن ملی پوش اروگوئه‌ای رئال، بعد از جام جهانی به فرم خود برنگشته است. کما اینکه حضور گاه و بی‌گاه او در پست وینگر راست، والورده را از منطقه‌ی خلاقانه‌ی خط هافبک – که والورده نیز علاقه‌ی بیشتری برای بازی در این منطقه دارد- دور می‌کند.

از سوی دیگر مودریچ و کروس هم 37 و 33 ساله شده‌اند و توانایی فصل پیش را ندارند، همانطور که صداهایی در باشگاه در مورد بازنشستگی این دو به گوش می‌رسد. به خصوص هنگامی که این دو با هم در زمین حضور دارند، کیفیت خط هافبک رئال به طور قابل ملاحظه‌ای افت می‌کند.

نیاز به گلزنان بیشتر

اگر والورده به خط میانی بازگردد، آنچلوتی این فرصت را خواهد داشت که وینیسیوس جونیور، رودریگو و بنزما را در خط حمله گرد هم بیاورد. آنچلوتی قبل از سفر تیمش به عربستان سعودی برای سوپرجام گفت: رودریگو در حال حاضر شروع کننده است. با این حال، اخیرا، کارلتو به دنبال بازی رودریگو به عنوان یک تعویضی طلایی بوده و تیم احساس می کند که او نمی تواند در حمله باشد. البته در دو سه بازی آخر و بعد از مصدومیت بنزما، رودریگو به عنوان بازیکن نوک و حتی 9 کاذب مورد استفاده قرار گرفت. چیزی که قطعا فقط تا بازگشت بنزما به طول خواهد انجامید.

11 گل بنزما برای تیمی مانند رئال بسیار کم است، گرچه بنزما نیز امسال با مصدومیت‌های زیادی روبرو بوده است و نیمی از بازی‌های فصل (تا اینجا 8 بازی) را از دست داده است. وینیسیوس این فصل فاصله‌ی زیادی با ناجی رئال در فصل گذشته دارد. او در فصل پیش آمار 17 گل و 13 پاس گل را به ثبت رساند ولی تا اینجای فصل تنها 7 گل و 3 پاس گل داشته است. اگر وینیسیوس بتواند دوباره مدافعان کناری حریف را به وحشت اندازد، گل‌های بیشتری به دست خواهد آمد. مادرید همچنین از مارکو آسنسیو انتظارات بیشتری دارد که تاکنون برآورده نشده است.

نیاز مادریدی‌ها به یک گلزن زمانی آشکارتر می‌شود که در نظر بگیرید ادن هازارد و ماریانو دیاز عملاً از سیستم چرخشی آنچلوتی خارج شده اند. رئالی‌ها که در تابستان در خرید امباپه ناکام ماندند، ژانویه نیز خریدی نداشت. پرز شاید منتظر است تا این فصل تمام شود و تکلیف بنزما و تمدیدش با رئال مشخص شود. در کل رئال مادرید شرایط پیچیده‌ای را در خط حمله و پست شماره 9 تجربه می‌کند.

هنوز تمدید بنزما انجام نشده است و گزینه‌های وسوسه‌انگیزی همچون امباپه و هالند هم برای سال آینده در دسترس به نظر نمی‌رسند. گذشته از همه‌ی این حرف‌ها، رئال باید برای ادامه فصل از منابعی که در تیم اصلی دارد استفاده کند یا در غیر این صورت در را برای جوانان کاستیا باز کند، جایی که بازیکنان با کیفیتی همچون سرخیو آریباس در کمین یک فرصت کوتاه هستند تا همچون بازی نیمه نهایی جام باشگاه‌های جهان خود را نشان دهند.

سرانجام پس از دو سال و نیم دوری از لالیگا، ارنستو والورده با اتلتیک بیلبائو به این رقابت‌ها بازگشت تا تنور لیگ امسال را داغ‌تر از همیشه کند. اما او چه تغییراتی در این تیم ایجاد کرده است؟

رضا حسینی، فوتبال لب – سفید و سرخ‌پوشان باسکی، سال قبل را با مارسلینو در رتبه هشتم جدول به پایان رساندند و تنها به 3 امتیاز دیگر احتیاج داشتند تا به جای ویارئال راهی لیگ کنفرانس شوند. بعد از انتخابات ریاست باشگاه اتلتیک بیلبائو در تابستان، مارسلینو از کار برکنار شد. سپس، رقابتی برای جانشینی او بین دو مربی سابق بیلبائو یعنی مارچلو بیلسا و ارنستو والورده درگرفت. در نهایت این والورده بود که جایگاه را تصاحب کرد و برای سومین بار بر روی نیمکت سن مامس نشست. شیرها امسال شروع بهتری داشتند. آن‌ها در چهار بازی اول خود، دو برد، یک تساوی کسب کرده‌اند، سه بازی اول را بدون گل خورده پشت سر گذاشته‌اند و در رتبه‌ی ششم قرار دارند. در این مقاله به تاثیر والورده بر سیستم بازی اتلتیک بیلبائو خواهیم پرداخت.

تغییر در چینش اولیه

مارسلینو دیوانه‌وار عاشق سیستم 4-4-2 بود. فارغ از اتفاقات بازی یا سبک تاکتیکی تیم حریف، در نهایت مارسلینو سیستم 4-4-2 را انتخاب می‌کرد. فصل گذشته، مارسلینو در 96 درصد بازی‌ها از سیستم 4-4-2 استفاده کرد. تنها چینش متفاوت او، 4-4-1-1 بود که یکی از مهاجمان کمی عقب‌تر و پشت مهاجم دیگر بازی می‌کرد. این لجاجت و عدم انعطاف در تغییر شکل چیزی است که کمتر در فوتبال مدرن و روز دنیا اتفاق می‌افتد.

بیلبائو اما تحت هدایت والورده، انعطاف بیشتری از خود نشان داده است. با اینکه سیستم پایه‌ی آن‌ها 4-2-3-1 بوده است، تا همین جای فصل از سیستم‌های 4-3-3 و 4-4-2 نیز بهره گرفته‌اند. ظاهرا والورده اعتقاد دارد که با توجه به قدرت و سبک بازی حریفان می‌تواند از چینش‌های متفاوتی استفاده کند. البته باید ببینیم در آینده از دفاع سه نفره هم استفاده خواهد کرد یا خیر. بیایید کمی با تاکتیک‌هایی که امسال در سن مامس به اجرا گذاشته است آشنا شویم.

چینش 4-3-3 هجومی

مانند آنچه در زمان حضور والورده در نیوکمپ سراغ داریم، در اینجا هم سبک بازی پوزیشنال را می‌بینیم. در فاز تهاجمی و به خصوص در فاز طراحی حمله، سیستم اولیه‌ی بیلبائو از اهمیت بالایی برخوردار است. اینجا در 15 ثانیه بازی اول اتلتیکو بیلبائو در برابر مایورکا می‌توان شباهت چینش بیلبائو با ساختار مورد علاقه‌ی گواردیولا را مشاهده کرد.

در فاز طراحی، مدافعان میانی از همدیگر فاصله می‌گیرند تا دروازه‌بان به مرکز این دو آمده و در بازی‌سازی شرکت کند. در این حالت، مدافعان کناری کمی بالاتر می‌روند؛ البته در حدی که فاصله‌ی مناسبی برای دریافت توپ داشته باشند. بازیکن پست شش درست قبل از خط اول فشار حریف قرار می‌گیرد. دو هافبک مرکزی دیگر به جلوتر رفته و در بین شکاف خط هافبک تیم مدافع قرار گرفته و آن‌ها را به عقب می‌رانند.

یکی دیگر از ویژگی‌هایی که والورده همراه خود از کاتالونیا به باسک سوغات آورده است، سرسختی او برای ادامه‌ی این ساختار در فازهای حمله است. صرف نظر از اینکه او 4-2-3-1 یا 4-4-2 را اجرا کند، فاز طراحی در سیستم 4-3-3 اجرا می‌شود.

اتلتیک بیلبائو در مقابل کادیز با سیستم 4-2-3-1 بازی کرد. در این بازی، اویهان سانست در کنار میکل وسگا دو هافبک دفاعی تیم بودند. با این حال همانطور که در تصویر بالا مشاهده می‌کنید، زمانی که بیلبائو در فاز طراحی حمله بود، سانست در عرض بازیکن پست 8 تیم یعنی ایکر مونیایین به سمت بالا حرکت می‌کرد و وسگا به عنوان “سینگل پیوت” در عقب باقی می‌ماند. حتی می‌توان گفت که قرار دادن بازیکنی همچون سانست، که تفکر تهاجمی دارد و سال قبل گاهی به عنوان مهاجم نیز به میدان رفته است، به عنوان یکی از دو هافبک دفاعی نشان می‌دهد که برنامه‌ی والورده این است که این بازیکن 22 ساله را جلوتر قرار دهد تا بتواند تاثیر بیشتری داشته باشد. بیلبائو برای انتقال توپ از عقب به جلوی زمین، از بازی در عرض استفاده می‌کند. آنها اغلب از بازی ترکیبی سریع برای غلبه بر پرس از بالای حریف بهره می‌گیرند.

بازی ترکیبی بیلبائو معمولاً توسط مدافعان کناری، وینگرها و بازیکن پست 6 آن‌ها اجرا می‌شود. با بررسی نقشه پاس این تیم در بازی آنها مقابل کادیز می‌توان مشاهده کرد که بازیکن پست 6 به سمت توپ می‌رود تا پاس را از بازیکنان کناری دریافت کند.

آنچه مشهود است تعداد بالای پاس از مدافعان کناری، وینگرها و خط دفاعی به وسگا در میانه‌ی زمین است. فازغ از اینکه کادیزی‌ها کدامیک از کجای زمین شروع به پرس و چیدن بلوک دفاعی می‌کردند، بیلبائو برای عبور از این بلوک دفاعی، اقدام به گردش زیاد توپ کرده است. با جلو رفتن توپ در زمین در هنگام حمله‌ی بیلبائو، شکل چینش اولیه‌ی آن‌ها یعنی 4-3-3، دستخوش تغییر می‌شود. البته این مسئله، امری طبیعی در سبک بازی پوزیشنال است. آرایش اولیه هرگز در هنگام مالکیت توپ ثابت نیست.

تصویر بالا، شکل اولیه‌ی طراحی حمله‌ی بیلبائو در جلوی زمین را نشان می‌دهد. به طور کلی، وینگر چپ، آلخاندرو برنگوئر، به لب خط می‌رود و  وینگر راست در نیم فضا قرار می‌گیرد. در این بازی از اینیاکی ویلیامز به عنوان وینگر راست استفاده شده بود. پستی که در بازی‌های دیگر توسط برادرش نیکو اشغال شد. این دو برادر با سرعت بالای خود به خوبی در بین و پشت خطوط دفاعی حریف حرکت می‌کنند. در همین حین و با اضافه شدن دو بازیکن پست 8 به جلوی زمین، بیلبائو چهار بازیکن در این منطقه از زمین دارد. جالب اینجاست که مدافعان کناری تا زمانی که توپ به یک سوم پایانی نرسد، چندان به جلو حرکت نمی‌کنند. این را می‌توان در نقشه‌ی حرکت بازیکنان مشاهده کرد:

این تصویر، شبکه‌ی پاس‌های اتلتیک بیلبائو و موقعیت بازیکنان را در پیروزی یک بر صفر آنها مقابل والنسیا به تصویر می‌کشد. می‌توان دید که مدافعان کناری بسیار عقب بازی کرده‌اند؛ در حالی که هافبک‌ها و مهاجمان بین خطوط قرار گرفته و نزدیک به هم می‌مانند. در اغلب لحظات چینش تیم 4-1-5 نامتقارن است. اما آن‌ها چگونه با این ساختار دست به ایجاد موقعیت می‌زنند؟

سانترها و حرکات سریع پشت خطوط دفاعی

استفاده از نقاط قوت بازیکنان،‌ یکی از مهمترین فاکتورهای مربیگری است و والورده، این اصل را به خوبی رعایت می‌کند. یکی از روش‌های بیلبائو برای عبور از سد دفاعی حریفان، استفاده از توپ‌های هوایی پشت دفاع حریف است. استفاده از سرعت بازیکنی مانند ایناکی ویلیامز روشی فوق‌العاده برای انجام این کار است، زیرا این بازیکن بدون شک یکی از سریع ترین و قدرتمندترین مهاجمان لالیگا است. ویلیامز به خوبی از بین کانال‌های دفاعی حریف فرار می‌کند و میانبری ساده و موثر برای رساندن توپ به پشت دفاع یا درون یک سوم دفاعی حریفان است.

این پاس‌ها می‌تواند از هر بازیکنی که در موقعیت عقب زمین قرار دارد برای ویلیامز ارسال شود اما غالبا فولبک‌ها هستند که پاس را در بین کانال‌های دفاعی برای او می‌فرستند. با بررسی نقشه‌ی پاس‌های بیلبائو در بازی با والنسیا می‌توان دریافت که ارسال توپ از فولبک راست آن‌ها یعنی دی‌مارکوس به ویلیامز، روشی رایج برای جلو بردن توپ توسط مردان والورده بوده است.

سانتر کردن یکی از راه‌های دیگر تیم والورده برای پشت سر گذاشتن دفاع عقب نشسته‌ی حریفان و ایجاد موقعیت بر روی دروازه‌ی آنهاست. گرچه این روش خیلی ساده به نظر می‌رسد، اما فرمول مشخصی وجود دارد که بیلبائو از آن برای ارسال مناسب استفاده می‌کند. در بخش قبل در این مورد صحبت کردیم که چطور باسکی‌ها تمایل دارند تا در هنگام طراحی حمله بر اساس بازی پوزیشنال، چهار بازیکن خود را در بین خطوط دفاعی حریف قرار دهند. دلیل این امر این است که والورده می‌خواهد شماره 6 و بازیکنان خط دفاع توپ را به این چهار بازیکن برسانند. بازیکنانی که در فضای بین خطوط حرکت می‌کنند و به دنبال زاویه‌ای مناسب برای دریافت توپ می‌گردند.

دو تصویر بالا، نمونه‌ی بی‌نقصی از استفاده از بازیکنان بیلبائو بین خطوط دفاعی حریف است. وسگا در راهروهای مرکزی با مونیاین سریع یک و دو بازی کرده است. در اینجا، وسگا یک یک و دوی سریع با مونیایین در دالان مرکزی انجام می‌دهد. به طور طبیعی، والنسیا بلوک دفاعی خود را برای متراکم کردن فضای بین خط میانی و خط دفاعی جمع کرده است. این مسئله موجب ایجاد فضای بسیار زیادی در کناره‌ها شده است. مدافع کناری بیلبائو، یوری برچیچه، با دیدن این مسئله به سرعت به جلو حرکت کند تا با تغییر سریع منطقه‌ی بازی، در انتهای زمین صاحب توپ شود. این توپ به جایی نرسید ولی به والنسیا هشدار داد که بیلبائو می‌تواند روی این الگو خطرناک باشد.

تا اینجای فصل، اتلتیک بیلبائو به طور میانگین در هر بازی 18 سانتر انجام داده است. با توجه به آمار نسبتا مناسب دقت 34 درصدی در سانترهای باسکی‌ها، به طور متوسط در هر بازی 6.29 سانتر آنها موفق بوده است. میانگین xG آنها در حال حاضر 1.6 در هر بازی است و 5 گل در 4 بازی اول به ثمر رسانده‌اند. این آمار نشان می‌دهد که مطمئناً در روزهای اولیه‌ی بازگشت والورده به سن مامس مشکل اساسی از لحاظ گلزنی و ایجاد فرصت وجود نداشته است.

پرس کردن و انتقال سریع توپ

در حالیکه والورده عملکرد تیم در هنگام تصاحب توپ و همچنین آرایش تاکتیکی تیم را بهبود بخشیده است، عملکرد خوب تیم در هنگام بازی بدون توپ را حفظ کرده است. در زمان مارسلینو، بیلبائو عملکرد بسیار خوبی در هنگام پرس از بالای زمین از خود نشان می‌داد. آن‌ها در فصل گذشته یکی از شناخته‌شده‌ترین تیم‌های اروپا در زمینه‌ی پرس کردن بودند. در زمان مارسلینو، بیلبائو به صورت منطقه‌ای فشار می‌آورد و گزینه‌های پاس به مرکز را قطع می‌کرد تا حریف مجبور به استفاده از عرض زمین شود. در این هنگام، آنها با استفاده از خطوط کناری زمین به عنوان یک مدافع اضافی، حریف خود را به دام می‌انداختند و به شدت فضا را تنگ می‌کردند تا توپ را از حریف باز پس بگیرند.

از زمان برگشت والورده به بیلبائو، این مربی باتجربه با درک مفید بودن این روش دفاعی، کماکان به همین سبک دست به پرس حریفان، دام پهن کردن برای آنها و بازپسگیری توپ می‌زند.  با دقت در تصویر زیر، می‌توان دید که تنها گل بیلبائو در برابر والنسیا از همین سبک دفاعی به دست آمد.

والنسیا مجبور به بازی در عرض شد. مردان والورده به سزعت به سمت توپ حرکت کرده و تمام مسیرهای پاس را مسدود کردند. بازیکن والنسیا سعی کرد که هوشمندانه عمل کند و توپ را از بالای تله پرسینگ عبور دهد. اما ویلیامز هوشیار بود و مسیر توپ را قطع کرد.

بعد از گرفتن توپ، بیلبائو به سرعت فاز انتقال را انجام داد. در نهایت برنگوئر در سمت چپ صاحب توپ شد و با یک شوت به تیر نزدیک، گل را به ثمر رساند. این یک پایان خوب برای پرس به روش مارسلینو بود.

انتقال سریع که میراث دوران مارسلینو می‌باشد، کماکان عنصری اصلی در تیم والورده است. بیلبائو به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده است که بتواند عقب‌تر دفاع کند و به محض بازپس‌گیری توپ، به حیفان حمله کند. والورده هم قصد ندارد که تیمش این قابلیت مفید را از دست بدهد. در هنگام دفاع از عقب زمین هم باسکی‌ها همچنان بسیار تهاجمی دفاع می‌کنند و به دنبال گرفتن توپ در بلوک 4-4-2 خود می‌باشند.

با این حال، هنگامی که مالکیت توپ به دست می‌آید، بازیکنانی مانند برادران ویلیامز، سانست، برنگوئر و مونیایین، همگی از سرعت و قدرت هجومی خود برای حرکت درون فضاها استفاده می‌کنند و امیدوارند که در ضد حمله به گل برسند.

جمع‌بندی

در حال حاضر والورده موفق شده که اتلتیک بیلبائو را تبدیل به تیمی بهتر کند. در حالی که هنوز در روزهای اولیه‌‌ی لیگ هستیم، تیم در حرکت رو به جلو بسیار خطرناک‌تر به نظر می‌رسد و در زمینه‌ی حفظ توپ هم نسبت به زمان مارسلینو بهتر عمل می‌کند. با این حال، سرمربی جدید نقشه‌ی قدیمی را به طور کامل از بین نبرده است و فقط به آن اضافه کرده است. کاری که والورده انجام داده است، بهبود عملکرد باسکی‌ها و به خصوص در هنگام بازی با توپ است. کماکان راه درازی در پیش است، اما هواداران باشگاه مطمئناً می‌توانند از دورنمای رقابت برای به دست آوردن یکی از جایگاه‌های اروپایی هیجان‌زده باشند.

خریدهای بزرگ، مسائل مالی پیچیده و ریسک‌های بسیار؛ تابستان بارسلونا مطمئناً آرام نبوده است. لاپورتا بارسلونا را از چاله در خواهد آورد یا آن‌ها را به ته چاه ویل بدهکاری خواهد انداخت؟

رضا حسینی، فوتبال لب – فرانک کسیه، آندریاس کریستنسن، روبرت لواندوفسکی، رافینیا و ژول کونده همگی با حدود 200 میلیون پوند به بارسلونا آمده‌اند، علیرغم اینکه باشگاه بیش از یک میلیارد پوند بدهی دارد. بارسلونی‌ها برای کاهش فشار مالی در کوتاه مدت و کسب اجازه‌ی ثبت قراردادهای جدید خود، درصدی از حقوق تلویزیونی آینده خود و همچنین تقریبا نیمی از سهام واحد تولید رسانه ای خود “بارسا استودیوز” را فروختند. اما رویکرد رئیس باشگاه خوان لاپورتا منجر به این اتهام شده است که او با آینده بلند مدت باشگاه قمار می‌کند.

بارسا در یک چاه عمیق گرفتار شده است و سعی می کند از آن خارج شود. آیا هر کاری که انجام می دهند درست است؟ نه. آیا آنها کاری را که قرار است انجام دهند، انجام می دهند؟ بیشتر، بله.

لاپورتا در حال تکرار چرخه‌ی بی‌عیب و نقصی است که در اولین دوره‌ی حضور او در باشگاه، موفقیت زیادی به ارمغان آورد. همه یا هیچ. در آن زمان هم او مانند اکنون، پیشینیان را مقصر گرفتاری‌هایی که به ارث برده بود می‌دانست. اکنون نیز لاپورتا تیغ تیز انتقادات را به سمت بارتومئو نشانه رفته است. آشکار است که در دوران رئیس سابق، تصمیمات فاجعه‌باری در بخش ورزشی از جمله تمدید قراردادهای پرهزینه برای بازیکنان مشهور گرفته شد که خود بارتومئو نیز این اشتباهات را قبول دارد. اما همه چیز بد نبود.

همیشه یک جنگ داخلی در بارسلونا بین دو طرف که دائماً برای قدرت می‌جنگند، وجود داشته است که اکنون توسط بارتومئو و ساندرو راسل از یک سو (تشکیلات کاتالونیا) و لاپورتا از سوی دیگر نمایندگی می‌شوند. این مسئله، اغلب رئیس باشگاه را مجبور می‌کند که برای خشنود کردن هواداران و رسانه‌ها به سمت تصمیمات کوتاه مدت برود و آینده‌نگری نداشته باشد.

در نهایت بارسلونا با گرفتن قرض و فروش بخش‌هایی از باشگاه، پول خرید بازیکنان را تهیه کرد. مشکل اما ثبت نام آنها بود؛ زیرا باشگاه باید ضمن پرداخت دستمزد خریدهای جدید، قوانین سخت‌گیرانه‌ی لالیگا در زمینه‌ی فیرپلی مالی را نیز رعایت کند. با این حال، اکنون تحت قانون 1/1 لالیگا، با صرفه‌جویی هر پنی توسط باشگاه، بارسلونا می‌تواند آن پول را روی بازیکنان جدید سرمایه‌گذاری کند. در حالی که در گذشته و طبق قانون 1/4، آنها می‌توانستند یک چهارم پولی که صرفه‌جویی می‌کنند را صرف حقوق بازیکنان جدید کنند. به عنوان مثال، اکنون اگر جرارد پیکه در نهایت با کاهش شدید دستمزد خود موافقت کند – کاری که به نظر می‌رسید انجام شده است اما در روزهای اخیر کند شده – به ثبت نام کونده کمک می‌کند؛ بازیکنی که احتمالاً به جای خود او بازی خواهد کرد.

لاپورتا ترجیح داده است که بیشتر پول موجود را خرج کند تا یک تیم قوی جمع کند او باور دارد که موفقیت در زمین، پول و شرکای جدید را به همراه خواهد آورد و این مسئله به پرداخت دستمزدها و هزینه‌های نقل و انتقالات در آینده کمک می‌کند و این موضوع نیز موفقیت را به ارمغان خواهد آورد که موجب آمدن بهترین بازیکنان به تیم خواهد شد و این داستان به همین ترتیب ادامه پیدا خواهد کرد. این همان چرخه‌ی بی‌عیب و نقص موفقیتی است که لاپورتا در ذهن دارد. بارسلونا معتقد است که موفقیت در زمین نشان دهنده 30 تا 40 درصد ارزش برند آنهاست و برند آنها آنقدر قوی است که تا زمانی که بازیکنان بزرگ پیراهن آنها را بپوشند، یک یا دو سال بدون موفقیت چشمگیر نیز دوام خواهند آورد.

آنهایی که کل طرح را مشابه لاپورتا نمی‌بینند، از آینده می‌ترسند. در سال 2003، زمانی که لاپورتا برای اولین بار به این باشگاه آمد، بارسلونا 170 میلیون یورو درآمد داشت که در مقایسه با سایر باشگاه‌های اروپایی در میانه جدول قرار داشت. در آن زمان پتانسیل زیادی برای افزایش درآمد توسط تصمیمات هوشمندانه وجود داشت. با این حال، اکنون بارسلونا از نظر درآمد در بالاترین حد ممکن است و این برند در قوی‌ترین حالت خود قرار دارد. به دست آوردن جام های بزرگ، باعث رشد بیشتر درآمد در کوتاه مدت نخواهد شد. اساساً، باشگاه در حال حاضر راه‌های سنتی کسب درآمد را به حداکثر رسانده است – حقوق تلویزیونی، بازارگردانی و تبلیغات، بلیط. تنها راه واقعی برای ایجاد رشد در میان مدت و بلند مدت از طریق فعالیت‌های دیجیتالی باشگاه است که لاپورتا به تازگی تقریبا 50 درصد از این تجارت را فروخته است. بنابراین دیدگاه لاپورتا خطرات زیادی را به همراه دارد و البته محتاج موفقیت در زمین بازی است.

آنها چقدر می‌توانند در میدان مسابقه موفق باشند؟ لواندوفسکی، نماد جدید آنها، رونالدینیو نیست. موفقیت دوره اول لاپورتا نیز بر اساس ساخته‌های لاماسیا و البته مسی بود. پدری چیزی شبیه آندرس اینیستا است، اما نمی‌توان امثال ژاوی، بوسکتس، پویول یا چیزی نزدیک به مسی را در تیم پیدا کرد. این تیم کیفیت بالایی دارد و بر اساس این کیفیت اکثر بازی ها را پیروز خواهد شد. چیزی که مشخص نیست این است که آنها در مقابل بزرگ‌ترین تیم‌ها چگونه عمل خواهند کرد.

اما اگر آن‌ها در زمین مسابقه موفق نشوند، چه اتفاقی می‌افتد؟ بانک سرمایه‌گذاری گلدمن ساکس در حال اعطای 2 میلیارد یورو در قالب وام‌های مختلف به باشگاه است و به نظر می‌رسد که در صورت لزوم آن را افزایش نیز خواهد داد. ضمن اینکه اعتباری که برای بازسازی استادیوم در نظر گرفته شده است (1.5 میلیارد یورو)، برای بارسلونا بسیار عالی است؛ زیرا آنها تا زمانی که شروع به کسب درآمد از تاسیسات جدید نکنند، نیازی به بازپرداخت آن ندارند. با این حال اگر همه چیز به درستی پیش نرود، احتمالا باشگاه به بخش خصوصی سپرده خواهد شد. در هر صورت، بارسلونا دیگر به طور کامل به کسانی که بلیت استادیوم را در دست دارند تعلق ندارد. آنها مالکیت باشگاه را با کسانی که قسمت‌هایی از باشگاه را خریداری کرده‌اند شریک شده‌اند.