دسامبر
فرانسه و دیدیه دشان، توانستند با انجام عملکردی بی‌نقص و فوق‌العاده، مراکش شگفتی‌ساز را از پا در بیاورند.
مهران فرهادی، فوتبال لب – فرانسه تحت هدایت دیدیه دشان، دیشب توانست تا با عملکردی برجسته و برتر نسبت به مراکش برای دومین بار پیاپی راه خود به فینال جام جهانی را احداث کند.
قبل از آغاز جام، مصدومیت‌های بازیکنانی نظیر انگولو کانته، کریستوفر انکونکو، پل پوگبا و کریم بنزما در کنار نمایش‌های ضعیف خروس‌ها در مسابقات آماده‌سازی و لیگ ملت‌های اروپا باعث شده بود تا فوتبال‌دوستان زیادی فرانسه را به عنوان مدعی قهرمانی تلقی نکنند.
دشان که خود به نظر از ضعف سیستم جدید و عدم توانایی تطابق بازیکنان با آنها خبردار بود قبل از شروع جام طی کنفرانسی مطبوعاتی اعلام کرد که فرانسوی‌ها در قطر به همان رویه سال 2018 برخواهند گشت و دیگر خبری از دفاع سه نفره نخواهد بود.
تا قبل از آغاز جام، دشان معمولا تیمش را با چینش 3412 وارد میدان میکرد. گریزمن به عنوان بازیکن پست 10، پشت سر امباپه و بنزما بازی میکرد و بخش بزرگی از بار خلاقیت هجومی تیم را به دوش می‌کشید. فرانسوی‌ها با این چینش علاقه چندانی به عقب‌شنینی نداشتند و کار دفاع کردن را با شدت بالایی از همان بالا آغاز می‌کردند.
این سیستم از لحاظ دفاعی به فرانسوی‌ها برتری ویژه‌ای می‌داد چرا که یک نفر به نفرات عقب زمین خروس‌ها اضافه میشد اما در فاز هجومی تیم را بسیار وابسته به خلاقیت فردی امباپه، گریزمن و بنزما کرده بود و کار مدافعان حریف برای متوقف کردن آنها را به مراتب آسان‌تر میکرد؛ به طوری که در طی 6 بازی لیگ ملت‌های اروپا شاگردان دشان فقط پنج بار موفق به فتح دروازه حریفان شدند.
دشان که متوجه عدم تطابق تیمش با شرایط جدید شده بود، سریعا همه چیز را به تنظیمات کارخانه برگرداند. البته که این ورژن فرانسه تفاوت‌هایی هم نسبت به آن تیم 4 سال پیش داشت. برای مثال این 4231 دیگر نامتقارن نمی‌باشد و مصدومیت پوگبا باعث شده تا دشان بتواند از یک وینگر در سمت چپ زمین استفاده کند و نگرانی زیادی برای کمبود بازدهی دفاعی هافبک‌های خود نداشته باشد.
در سمت دیگر زمین، کونده هم که به عنوان یک Inverted Fullback به خط دفاع اضافه شده و هنگام بیلدآپ دفاع سه نفره را تشکیل می‌دهد در هنگام هجوم، کمک زیادی به عثمان دمبله نمی‌کند درست برخلاف جام 2018 که پاوارد و امباپه زوج درخشانی را در سمت راست زمین تشکیل داده بودند.
اما به خود بازی برسیم. آقای رگراگوی، سرمربی تیم ملی مراکش تیم متفاوتی را نسبت به آن تیم پنج بازی قبلی راهی میدان کرده بود در این بازی تصمیم به استفاده از دفاع پنج نفره گرفته بود اما ضعف نصیر مزروعی در بازی در سمت چپ خط دفاع در کنار عدم توانایی دو مدافع وسط کناری در کاور فضا بین خودشان و وینگ‌بک‌ها دفاع مراکشی‌ها را برای اولین بار در این جام متزلزل کرده بود.
و خب بدیهی‌ست که مقابل امباپه و فرانسه، چنین اشتباهی همان حکم مرگ شماست و همانطور که انتظار می‌رفت فرانسوی‌ها خیلی زود به گل اول دست یافتند.
در این سیستم آمرابات و اوناهی در میانه زمین توسط ژیرو و گریزمن پرس می‌شدند و به گزینه‌های سختی برای پاس دادن تبدیل می‌شدند و از همین‌رو مدافعان هنگام در اختیار داشتن توپ هیچ‌وقت فرد مناسبی را برای ارسال پاس پیدا نمی‌کردند.
در ادامه، این سیستم برتری عددی را در میانه میدان از مراکشی‌ها گرفته بود و فضای نسبتا زیادی را میان خطوط آنها پدید آورده بود؛ مخصوصا در هنگام انتقال‌های منفی که سوفیان آمرابات در میانه میدان تنها به نظر می‌رسید. خود رگراگوی به خوبی متوجه این مسئله شد.
مصدومیت رومن سایس بهانه‌ای شد تا او با ورود امالله او بتواند شرایط را به حالت قبلی برگرداند. امالله که بین خطوط به خوبی جاگیری میکرد باعث میشد هافبک‌های فرانسه کمی عقب‌تر بایستند و خودش را به عنوان گزینه‌ای برای پاس به بازیکنان عقب زمین معرفی میکرد و همین منجر به شکسته شدن پرس فرانسه میشد.
و این اتفاق هم افتاد. حالا مراکش از لحاظ دفاعی تیم مستحکم‌تری بود و کم کم به میل هجومی خود می‌افزود. به طوری که در دقایق پایانی نیمه اول آنها کاملا بر بازی مسلط بودند و فشار فرساینده‌ای را به فرانسه وارد می‌کردند. و خب طبیعتا اکثر حملات آنها هم از سمت راست بود جایی که اشرف حکیمی و حکیم زیاش دو ستاره تیم ملی مراکش خیلی خوب و باحوصله لایه لایه دفاع فرانسه را از پیش‌رو برمی‌داشتند.
البته عدم تمایل امباپه به حضور در زمین خودی و کارهای دفاعی، باعث شده بود که تئو هرناندز اکثرا در شرایط دو به یک قرار بگیرد و کارش از حالت عادی بسیار سخت‌تر شود در ابتدا دشان خواست تا شیفت کردن تیمش به سمت چپ هنگام حملات مراکش از سمت راست، با حضور فوفانا برتری را ایجاد کند اما باز هم خط دفاع فرانسه از سمت چپ آسیب‌پذیر نشان می‌داد. پس سرمربی فرانسوی طی ایده‌ای هوشمندانه، با آوردن مارکوس تورام به سمت چپ و بردن امباپه به نواحی مرکزی توانست زهر هجومی مراکشی‌ها در سمت راست را بکشد و بازی را به شرایط ایده‌آلش برگرداند.
مراکشی‌ها در اواخر نیمه با به دست آوردن چند کرنر و ضربه ایستگاهی در سمت راست زمین موقعیت‌های خطرناکی روی دروازه لوریس ایجاد کردند اما درخشش کونده، واران، لوریس و ابراهیما کوناته مانع شکستن قفل دروازه خروس‌ها در این دیدار شد.
فرانسوی‌ها که در نیمه اول به آنچه که باید رسیده بودند در نیمه دوم تلاش کردند تا با چینش یک میدبلاک 442 فضا را برای شاگردان رگراگوی ببندند و از تک گل تئو هرناندز محافظت کنند و با استفاده از سرعت بازیکنانی نظیر امباپه و دمبله در ضدحملات به مراکش ضربه بزنند.
آنتوان گریزمن که توانست جایزه بهترین بازیکن زمین را به دست بیاورد، بدون شک مهمترین بازیکن فرانسه در این بازی و البته شاید در کل تورنومنت بوده باشد. او حالا به عنوان یک بازیکن آزاد به تمامی زمین سر می‌زند، هر جا که باید حضور دارد، ارتباط میان خطوط را برقرار میکند و فضای زیادی را برای فرارهای امباپه ایجاد میکند.
او حتی مرد اول فرانسوی‌ها در خلق موقعیت‌ها می‌باشد و تا به اینجای جام سه گل را برای هم‌تیمی‌ها خود ساخته است. دو تا از این پاس گل‌ها مقابلی انگلیسی بود که تمام توجهش را معطوف به امباپه کرده بود و گریزمن را برای انجام هنرنمایی‌هایش رها کرده بود.
به طور کلی گریزمن بیشتر مانند چسبی‌است که باعث پیوند دو بخش تیم ملی فرانسه شده است و برخلاف روزهای تاریکش در اتلتیکومادرید، دوران خوبی را در تیم ملی کشورش پشت سر می‌گذارد. فقط با نگاه به هیت‌مپ او می‌تواند دریافت که مهاجم اتلتیکومادرید چه نقش کلیدی‌ای در این پیروزی داشته است.
حالا خروس‌ها و دشان بی‌صبرانه انتظار مسابقه فینال و رویارویی دوباره با مسی و یاران را می‌کشد. فرانسوی‌ها امیدوارند تا دومین پیروزی متوالی آنها برابر آرژانتین دومین قهرمانی پیاپی آنها را برایشان به ارمغان بیاورد.
