Tag Archives: فوتبال لب

امیر محمد کلانتری، فوتبال‌لب – به نظر می‌رسد که سرنوشت قرارداد ترنت الکساندر آرنولد در حال مشخص شدن است. بدون شک شفافیت در مورد این موضوع به نفع همه طرف‌ها می‌باشد.

آرنولد به رئال مادرید؛ موضوعی که مسئله آن زمان است.

هنوز هیچ اطلاعیه رسمی صادر نشده است. در حال حاضر هیچ توافق رسمی وجود ندارد. اما با اخبار منتشر شده، همه نشانه‌ها حاکی از آن است که فولبک لیورپول، فصل آینده را در شهر مادرید آغاز خواهد کرد.

به جرات می‌توان گفت که این یکی از بدترین رازداری‌های تاریخ فوتبال می‌باشد. آرنولد در آغاز فصل اشاره کرده بود که نمی‌خواهد بحث درباره آینده‌اش به صورت عمومی مطرح شود. با این حال، سروصداهای زیادی عمدتا از سوی اسپانیا و سایر نشریه‌ها مدام به گوش می‌رسید.

انتقالی که از ژانویه بر سر زبان‌ها افتاد!

پرس‌وجوی رئال مادرید در ماه ژانویه، به شایعات پیرامون این بازیکن دامن زد. در همین حال آینده ویرجیل فندایک و محمد صلاح نیز در هاله‌ای از ابهام قرار داشته است. با وجود این، هیچکدام از آن‌ها همانند آرنولد به باشگاه بزرگی به طور جدی لینک نشدند.

اکنون با نزدیک شدن به پایان فصل و تمرکز کامل لیورپول بر قهرمانی در لیگ برتر، به نظر می‌رسد زمان مناسبی است که آرنولد ۲۶ ساله این وضعیت را روشن کند تا هواداران لیورپول بتوانند آن را هضم کرده و به جلو حرکت کنند.

ماجرای آرنولد به هیچکسی سود نمی‌رساند!

به نظر می‌رسد این ماجرا به هیچکس سودی نرساند. نه برای لیورپول که آینده یکی از ستاره‌هایش در خطر قرار گرفته است. نه برای خود بازیکن که بی‌تردید از شایعات آگاه بوده، و نه برای رئال مادرید که با مصدومیت دنی کارواخال، ترجیح می‌داد او را در ژانویه جذب کند.

سکوت تاکنون شاید تا حدی ناشی از تمایل به جلوگیری از واکنش منفی هواداران است. خشم بخشی از هواداران در ژانویه پس از تساوی ۲-۲ مقابل منچستریونایتد و به ویژه پس از رد پیشنهاد مادرید توسط لیورپول، چیزی بود که همه مایل به اجتناب از آن هستند.

آن زمان، لیورپول در پی چهار عنوان قهرمانی بود. رقابت برای این عناوین باعث تشدید فشارهای حداکثری به نظر می‌رسید. اما اکنون شرایط متفاوت است. مگر اینکه تیم آرنه اسلات در ۹ بازی پایانی نابود شود. قهرمانی در پریمیرلیگ تقریباً قطعی است. لیورپول با ۱۲ امتیاز اختلاف پیشتاز است و احتمالاً تا پایان آوریل عنوان قهرمانی را مسجل خواهد کرد.
شفاف سازی وضعیت او پیش از بازگشتش به میدان، که احتمالا تا پایان آوریل رقم بخورد، تصمیمی منطقی به نظر می‌رسد.

خداحافظی بعنوان یک خائن یا یک ستاره؟

برخی از هواداران به خداحافظی احساسی و باشکوه اهمیتی نخواهند داد. آن‌ها تصمیم او برای ترک باشگاهی که از کودکی در آن بود را خیانت خواهند دانست. به ویژه آنکه لیورپول حتی از بابت هزینه انتقال هم سودی نخواهد برد! موضوعی که میراث او را خدشه‌دار می‌کند.

اما قطعاً عده‌ای دیگر نیز دیگر قدردان دستاوردهای او در لیورپول خواهند بود. او نقشی کلیدی در قهرمانی در تمامی جام‌های مهم سطح باشگاهی ایفا کرد. آن‌ها درک خواهند کرد که مقاومت در برابر وسوسه پیوستن به رئال مادرید برای هر بازیکنی دشوار است. عناوین لالیگا در انتظار او خواهند بود. فرصت‌های بیشتری برای افزودن به مدال قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا پیش خواهد آمد. علاوه بر این، او این شانس را خواهد داشت که در کنار دوست صمیمی‌اش، جود بلینگهام، بازی کند.

مدیریت لیورپول نیز مقصر است؟

احتمالاً بخش زیادی از سرزنش‌ها متوجه مدیریت باشگاه خواهد بود که چرا زودتر قرارداد جدیدی به او ارائه ندادند. با توجه به سن و جایگاه آرنولد، دادن قرارداد جدید به او حتی بیش از دو سال پیش هم ریسک چندانی نداشت. هرچند ریچارد هیوز تنها یک سال است که به این سمت منصوب شده، اما آیا واقعاً نیاز بود یک مدیر ورزشی این مسئله را حل کند؟ آیا این کار می‌توانست علاقه مادرید را قبل از شکل‌گیری متوقف کند؟

صرف نظر از پاسخ این پرسش‌ها، به نظر می‌رسد لیورپول نه تنها در آستانه از دست‌دادن یکی از بزرگترین استعدادهای فوتبال اروپا قرار دارد، بلکه فرصت دریافت هزینه قابل توجهی را نیز از دست خواهد داد.

تنها تعداد معدودی از افراد حاضر در مذاکرات دقیقاً می‌دانند که لیورپول چه پیشنهادی به الکساندرآرنولد داد و چرا به توافق نرسیدند. هواداران حق دارند با سوال‌های زیادی مواجه شوند.

لیورپول قطعاً خود را برای احتمال خداحافظی آرنولد آماده کرده بود. نبود او جای خالی بزرگی در ترکیب تیم به جا می‌گذارد. آن هم در آستانه تابستانی که خود وعده تحولات زیادی را می‌دهد. هرچند آن‌ها گزینه مستعدی مانند کانر بردلی را برای جایگزینی در اختیار دارند، اما برای حفظ عمق ترکیب در آن پست، نیاز به جایگزینی مناسب برای آرنولد خواهند داشت.

جایگزین کردن آرنولد، کاری دشوار برای لیورپول.

مشکل اینجاست که پیدا کردن جانشین برای فوتبالیستی منحصربه‌فرد، کار ساده‌ای نخواهد بود. حداقل این موضوع ارزان تمام نخواهد شد. آرنولد موقعیت فولبک را متحول کرده است. آگاهی محیطی و دامنه پاس‌دهی او، به او امکان داده تا به عنصری خلاقانه و تأثیرگذار برای لیورپول تبدیل شود. پیدا کردن بازیکنی که بتواند با دقتی مثال‌زدنی پاس‌های بلند بدهد، مثل یک وینگر درجه‌یک که توپ‌های دقیق ارسال کند و در عین حال پایداری دفاعی داشته باشد، تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسد. هرچند آرنولد مدافع بزرگی نیست، اما آنقدرها هم که منتقدانش می‌گویند ضعیف نیست.

شکست اخیر در فینال جام اتحادیه مقابل نیوکاسل، یادآور تازه‌ای بود از اینکه لیورپول چقدر فقدان او را احساس خواهد کرد. در حالی که دیگر بازیکنان در کنترل توپ تقلا می‌کردند، کسی مثل آرنولد وجود نداشت تا با یک پاس رو به جلو خط دفاع حریف را بشکند یا با تغییر زمین بازی، معادله را دگرگون کند.
شاید یک فولبک جدید بتواند سمت راست دفاع لیورپول را مستحکم‌تر کند. آیا این جایگزین‌ها می‌توانند همان لحظات جادویی را خلق کنند که بازیکنان قبلی بارها از پس آن برآمده‌اند؟ این پرسش را به ذهن متبادر می‌کند که آیا لیورپول اصلاً باید به دنبال جانشینی مشابه آرنولد باشد، یا باید نگاه خود به نقش فولبک راست و توازن تیم را مورد بازنگری قرار دهد.
در هر صورت، روشن شدن وضعیت آینده الکساندر آرنولد حداقل به این جنجال پایان می‌دهد و به هواداران فرصت می‌دهد تا بر آینده تمرکز کنند.

برای شنیدن تحلیل‌های صوتی هفتگی در پادکست فوتبال لب، از این لینک به ما گوش کنید!

آروین منصوری، فوتبال‌لب – اسکار پیستری عملکرد فوق‌العاده‌ای در گرندپری چین ارائه کرد و هم تیمی خود، لاندو نوریس را به پایان 1-2 مک لارن رساند و تیم را از دو مسابقه اول فصل فرمول یک سر بلند بیرون برد. همیلتون که ششم شده بود، به دلیل نقص فنی در ماشین خود محروم شد. در حالی که لکلرک و پیر گسلی به دلیل وزن کم ماشینشان ردصلاحیت شدند.

پیستری، که اشتباهی مرتکب شد که به قیمت برد در GP استرالیا در هفته گذشته تمام شد. از هوای پاک در شانگهای استفاده کرد تا به طور پیوسته مزیت خود را ایجاد کند. زیرا مسابقه به نبرد استراتژیک بین استراتژی های یک و دو مرحله‌ای تبدیل شد. پس از مک لارن، جورج راسل از مرسدس بنز جایگاه نهایی سکو را به دست آورد.

ورشتفن که شروع بدی ثبت کرد و هرگز سرعت لازم برای به چالش کشیدن نفرات برتر را به دست نیاورد و چهارم شد. و مبارزات غیرمنتظره ردبول در این آخر هفته را برجسته کرد. در ادامه این دستور، الکس آلبون از ویلیامز یک استراتژی جایگزین را در روز تولد خود اجرا کرد و برای مدت کوتاهی در مسابقه پیشتاز شد، در حالی که هر دو اتومبیل هاس امتیاز گرفتند.

برد و یک ودو پیستری و نوریس حسابی مکلارن را شاد کرد.

این کاملاً حاشیه پیروزی دراماتیکی نبود که احتمالاً آخر هفته گذشته در استرالیا بدون ماشین ایمنی وسط مسابقه یا باران می دیدیم، اما یک مسابقه خشک به مک لارن کمک کرد تا برتری خود را نسبت به رقبای خود تغییر دهد.

یک پایان بدون سر و صدا و فرمان 1-2 به رهبری پیاستری ثابت کرد که شکست ماشین‌های پاپایا در اوایل فصل فوق العاده سخت خواهد بود. لحظه کوتاهی بود که راسل توانست بعد از اولین دور توقف ها در میان آنها قرار بگیرد، اما نوریس توانست به سرعت جایگاه را چند دور بعد به دست آورد.

بزرگترین لحظه استرس مک لارن در پایان مسابقه زمانی رخ داد که نوریس گزارش داد پدال ترمز او طولانی شد. مهندس او، ویل جوزف، همچنین نسبت به فشار بیش از حد در مراحل پایانی برای تلاش برای انجام آخرین تلاش برای مهار پیاستری و خطر از دست رفتن یک مقام دوم راحت هشدار داد.

از روز شنبه به بعد، این برتری پیاستری بوده است. نوریس بهای اشتباهات کوچک را در مسابقات مقدماتی و دوی سرعت پرداخت، اما پیاستری از دست نداد. همانند دو پیروزی اول او در فرمول یک در مجارستان و آذربایجان در سال گذشته، این یک برد با کلاس و کنترل واقعی بود.

مک لارن در حال حاضر یک قدم جلوتر از رقبای خود است. حداقل رقابت بین رانندگان آن چیزها را بسیار بسیار جالب نگه می دارد.

همیلتون در هفته دوم یک گام به جلو رفت.

پس از اوج قطب سرعت خود و پیروزی فراری، همه چیز برای لوئیس همیلتون تا پایان آخر هفته‌اش کمی با موفقیت پیش رفت. تا جایی که پایانی فاجعه‌بار به سرش آمد.

او به خوبی شروع به پریدن ورشتفن از روی خط کرد و به سختی از بیرون کشاندن لکلرک اجتناب کرد، چرا که ماشین همیلتون باعث شکستن صفحه انتهایی بال جلویش شد. به گفته مهندس مسابقه‌اش، لکلرک با نداشتن 20 تا 30 امتیاز داون فورس، همچنان سریع‌تر بود – تا جایی که جای خود را با هم تیمی‌اش عوض کرد. هنگامی که لکلرک حرکت را انجام داد، فوراً یک ضربه دوم را به ثمر رساند و ثابت کرد که از مزیت سرعت برخوردار است.

توقف اضافی برای همیلتون به قیمت او یک نقطه به ورشتاپن در آخرین مرحله تمام شد، پنج ماشین جلوتر از او همگی تنها با یک تعویض لاستیک به خانه برگشتند.

خبر تخلف فنی با ضخامت یکی از اسکلت‌های خودروی وی که کمتر از استاندارد لازم تشخیص داده شد، به معنای از بین رفتن هشت نقطه به صفر بود. چین به لطف قدرت نمایش سرعت همیلتون همچنان به عنوان یک گام رو به جلو برای همیلتون پایین می‌آید، اما این پایان ناامیدکننده به این معنی است که او تنها 9 امتیاز از دو مسابقه اول خود در سال دارد.

نبرد برای بهترین بودن از بقیه داغ می شود.

در آخر هفته، ویلیامز دو امتیاز از استون مارتین برتری داشت و به عنوان “بهترین از بقیه” برتر بود. با این حال، دو نفره ریسینگ بولز متشکل از ایزاک هاجر و یوکی تسونودا در بین 10 تیم برتر قرار گرفتند و آنها را در موقعیتی عالی قرار داد تا به طور بالقوه از ساوبر، استون مارتین و ویلیامز در جدول رده بندی جهش کنند.

اما آلبون زمزمه لاستیک است. در حالی که سایر رانندگان شاهد افتادن لاستیک‌های خود در اوایل مسابقه بودند. راننده ویلیامز که رتبه 10 را کسب کرد، بیرون ماند و حتی در یک نقطه پیشتاز شد و در نهایت در دور 21 قرار گرفت. ارتقاء او از نهم به هفتم به لطف محرومیت‌های همیلتون و لکلرک برای ویلیامز بسیار مهم است، همچنین امتیازی که کارلوس ساینز در رتبه 1 به دست آورد.

ویلیامز با 17 امتیاز در رده بندی سازندگان چهارم است و این می تواند در پایان فصل دستاوردهای قابل توجهی داشته باشد، به خصوص که لنس استرول استون مارتین تنها با دو امتیاز به پایان رسید و فرناندو آلونسو دومین DNF متوالی را متحمل شد و تیم با 10 امتیاز هفتم شد.

رانندگان ریسینگ بولز یکشنبه خارج از امتیاز سقوط کردند. بال جلوی تسونودا توسط دور 47 آسیب دید و او را مجبور به پیت کرد. هاس که اکنون مجموعاً 14 امتیاز دارد، به تیم شگفتی ساز تبدیل شد، در تضاد کامل با استرالیا که تیم سرعت نداشت.

قضاوت های خود را در مورد تازه کار فعلا حفظ کنید.

همانطور که نوریس هشدار داد که خیلی زود است که در مورد قهرمانی در جدول رده بندی صحبت کنیم، همچنین برای قضاوت در مورد بازیکنان تازه کار خیلی زود است، زیرا چین دور دوم از 24 – و آخر هفته مسابقه دو سرعت را پشت سر گذاشت – در حالی که رد صلاحیت ها به بسیاری از نتایج آنها زیبایی بخشید.

هاجر ممکن است تازه‌کار با بالاترین امتیاز در مسابقات مقدماتی جایزه بزرگ باشد، اما کیمی آنتونلی به سرعت دوباره در طول مسابقه قوی‌ترین شد، مشابه استرالیا. در دور 10، راننده مرسدس بنز هفتم شد در حالی که هاجر به نهم سقوط کرد و در نهایت یازدهم شد. در پایان، آنتونلی بهترین بازیکن تازه کار بود، در ابتدا در رتبه هشتم قرار گرفت و پس از محرومیت ها به رتبه ششم ارتقا یافت.

دست یافتنی؟

عملکرد Ollie Bearman که پس از یک آخر هفته سخت در استرالیا بازگشته است، شایان توجه است. او یک سبقت قوی روی لیام لاوسون انجام داد و در رادیو هنگام عبور از ردبول گفت «ciao» و بعداً از کارلوس ساینز گذشت. در دور 39، او روی دم گاسلی بود. هنگامی که بیرمن از آلپاین عبور کرد و وارد نقطه شد، دوربین پدرش را در حال تشویق در داخل گاراژ هاس گرفت. هنگامی که گرد و غبار فروکش کرد، بیرمن با چهار امتیاز هشتم شد.

گابریل بورتولتو خیلی زود در شن به پایان رسید و اگرچه راننده ساوبر دوباره به مسابقه ملحق شد، اما زمان قابل توجهی برای بازگشت به گروه داشت. در دور 35، او سریعترین دور را از P19 انجام داد، اما او مسابقه را چهاردهم به پایان رساند.

برای دیگر تازه کارها نیز پایان خوبی نبود. جک دوهان پس از یک حادثه با هاجر، جریمه 10 ثانیه‌ای دریافت کرد که باعث شد راننده ریسینگ بولز از پیست خارج شود و لاوسون که پس از نمایش‌های اخیرش با سوالاتی مواجه شد، دوباره روز خاصی نداشت.

جدول رده‌بندی رانندگان

لاندو نوریس (مک لارن) – 44 امتیاز
مکس ورشتفن (ردبول) – 36 امتیاز
جورج راسل (مرسدس) – 35 امتیاز
اسکار پیاستری (مک لارن) – 34 امتیاز
کیمی آنتونلی (مرسدس) – 22 امتیاز
الکس آلبون (ویلیامز) – 16 امتیاز
استبان اوکون (هاس) – 10 امتیاز
لنس استرول (استون مارتین) – 10 امتیاز
لوئیس همیلتون (فراری) – 9 امتیاز
چارلز لکلرک (فراری) – 8 امتیاز

جدول رده‌بندی سازندگان

مک لارن – 78 امتیاز
مرسدس – 57 امتیاز
ردبول – 36 امتیاز
ویلیامز – 17 امتیاز
فراری – 17 امتیاز
هاس – 14 امتیاز
استون مارتین – 10 امتیاز
ساوبر – 6 امتیاز
گاوهای مسابقه ای – 3 امتیاز
آلپاین – 0 امتیاز

امیر محمد کلانتری، فوتبال‌لب –  هواداران فوتبال انگلیس، شیفته‌ی تغییرات اساسی و شروعی تازه هستند. با ورود توماس توخل، امیدها برای خلق یک تاکتیک منحصر به‌ فرد و رها کردن گذشته، شدت گرفته است. توخل که به عنوان یکی از مربیان تراز اول جهان شناخته می‌شود، حالا مسئولیت هدایت نسل طلایی بازیکنان انگلیسی را برعهده دارد. بدون شک مهمترین هدف این سرمربی، رسیدن به دستاوردی بزرگ در جام جهانی آینده می‌باشد.

توخل انگلیس را باید یک شبه دگرگون می‌کرد؟

پیروزی ۲-۰ انگلیس مقابل آلبانی، اثبات کرد که فوتبال آنقدری که بعضی‌ها فکر می‌کنند، ساده نیست.

این پیروزی، نمونه‌ای از یک برد مدیریت شده بود؛ بازی‌ای که از اولین دقیقه تا پایان، بدون اشتباه فاحش پیش رفت و ترکیبی از مدیریت هوشمندانه، عملکرد درخشان انفرادی برخی از بازیکنان و انرژی مثبت تماشاگران، نتیجه را تضمین کرد.

دقیقاً به همین دلایل، تماشای این بازی شبیه به سایر بردهای معمولی انگلیس در بازی‌های مقدماتی خانگی طی هشت سال اخیر بود.

شاید اینکه از سبک گرت ساوتگیت در چنین شب‌هایی استفاده شود، هیچ اشکالی نداشته باشد، اما باید یادآور شد که این تازه آغاز راه برای توخل است.

شاید آن دسته از ما که منتظر دگرگونی اساسی بودیم، این هفته کمی با واقعیت مواجه شدیم.

سخت، اما شدنی!

توخل پیش‌تر دربارهٔ تمایلش به تزریق پتانسیل پریمیرلیگی به تیم انگلیس در راستای دستیابی به اهداف تاکتیکی خود، صحبت کرده بود. اهدافی مانند: بهبود ریتم بازی آن‌ها، انتقال سریع از دفاع به حمله، اجرای پرس از بالا و بازگرداندن پویایی فیزیکی به تیم. هدف‌هایی تحسین‌ برانگیز بودند. حال، ممکن است این سوال پیش بیاید که اگر اجرای فوتبال با تمپوی بالا در سطح ملی کار ساده‌ای بود، قطعاً همه این سبک را در پیش می‌گرفتند.

تفاوت فوتبال ملی و باشگاهی از دقایق ابتدایی بازی قابل مشاهده بود. آلبانی دقیقاً همان سبکی را در پیش گرفت که از آن‌ها انتظار می‌رفت. سازمان‌یافته، پرتلاش، عقب‌نشینی در نیمه خودی و انتظار برای ایجاد فرصت طلایی. آن‌ها اصلا نگران این موضوع نبودند که مدت زیادی را بدون مالکیت توپ بگذرانند.

شاید این روشی کاملاً قابل قبول برای بازی در سطح ملی است، اما هیچ تیمی در پریمیرلیگ واقعاً اینگونه عمل نمی‌کند. فرصت‌های نفوذ به فضاهای خالی که در لیگ به دست می‌آورید، در سطح ملی به همان شکل وجود ندارد. تیم‌ها باید صبور باشند، مالکیت توپ را حفظ کنند، حریف را خسته کنند و منتظر فرصت طلایی خود بمانند.

او نیست، اما پس لرزه‌های وجودش همچنان پابرجاست!

اگر به امید تماشای یک تیم کاملاً متحول‌شده به اینجا آمده‌اید که بازی سریع، پرحرارت و مسلط از لحاظ فیزیکی را اجرا کند، قطعاً ناامید شده‌اید. برای دیدن آن سبک، باید حداقل تا فیفادی‌های بعدی منتظر بمانید. آنچه به جای آن دیدیم، بازی آشنایی بود که بارها در طول سال‌ها شاهدش بودیم. انگلستان همچنان در ومبلی حاکم میدان است. آن‌ها سعی می‌کنند به اندازهٔ کافی خلاق باشند تا دفاع منظم حریف را بشکافند. با همه این‌ها، هرگز در برابر ضدحمله آسیب‌پذیر نمی‌شوند.

این دقیقاً سبک بازی‌ای است که گرت ساوتگیت طی سال‌ها آن را به کمال رساند. تیم او در مسابقات مقدماتی تورنمنت‌‌های بزرگ یک کارنامه کم نقص داشت. انگلیس در سال‌های اخیر در این زمینه به مراتب بهتر از گذشته عمل کرد. بخش عظیمی از فوتبال ملی دقیقاً همین است. همه می‌خواهند در تورنمنت‌های بزرگ، زیر نگاه‌ جهانیان تاریخ‌ساز شوند. آن لحظات به یادماندنی، همگی بر پایه پیروزی‌های حرفه‌ای اما فراموش شدنی، مانند این بازی ساخته می‌شوند.

بنابراین، انتقادی به توخل نیست اگر بگوییم بخش اعظم این بازی می‌توانست تصاویر آرشیوی از دوران ساوتگیت باشد. تسلط در نیمه حریف، شروع پرانرژی، و نیمه دوم کند و بی‌رمق، این حس که انگلیس به نقطه اوج خود نرسید، و تکیه بر ستاره‌های تیم برای خلق لحظات کیفی، که در نهایت پیروزی را به ارمغان آورد. این یک پیروزی راحت و کارآمد بود، اما خیره کننده نبود. این می‌توانست هر پیروزی خانگی انگلیس در مرحلهٔ مقدماتی از سال ۲۰۱۶ به بعد باشد.

مالکیت مطلق و فقدان خلاقیت در تیم توخل

در نیم ساعت ابتدایی، نشانه‌ای از سبک دلخواهی که توخل قصد اجرا کردنش را داشت، دیده می‌شد. زمانی که توپ را در زمین آلبانی تحت سلطه داشتند، مالکیت مطلق را به سود خود رقم زدند. این مالکیت تا حدی بود که به حریف اجازه ضربه به توپ را نمی‌دادند. انگلیس توپ را با اطمینان جابه‌جا می‌کرد. آن‌ها به اندازه کافی خلاقیت و دقت لازم برای گشودن دفاع منظم حریف را نداشتند. تصادفی نبود، وقتی بازیکنان انگلیس برای اولین بار قصد داشتند توسط مایلز لوئیس اسکلی، بدون توپ فضایی برای نفوذ ایجاد کنند، آلبانی غافلگیر شد و در نهایت گل اول سه شیر ها به ثمر رسید.

انگلیس به کنترل بازی ادامه داد، اما تحرک و دقت لازم در مناطق لب‌خط هرگز به طور کامل محقق نشد. آن‌ها چند فرصت برای دوبرابر کردن نتیجه ایجاد کردند. فرصت‌هایی که با توجه به مالکیت بالای توپ، بیشتر انتظار می‌رفت. درنهایت، یک فرصت عالی از سوی هری کین کافی بود تا پیروزی انگلیس را تثبیت کند. او با کنترل اولیهٔ خوب خود و شوت دقیق روی سانتر دکلن رایس، گل دوم را به ثمر رساند. کین استعداد خوبی در تبدیل کوچکترین فرصت‌ها به گل دارد. همانطور که توخل، همچون دیگران، به خوبی از آن آگاه است.

در بازی‌هایی شبیه به این که نتیجه تا آخرین دقایق شکننده است، چنین مهارتی بی‌همتاست. مهارتی که ساوتگیت هم در طول سال‌ها به آن پی‌برد.

اکنون زمان انتقاد نیست!

انتقاد شدید از این عملکرد با توجه به زمان اندک برای آماده سازی، ناعادلانه است. این تیم و مربی تنها روز دوشنبه برای اولین بار گرد هم آمدند. آن‌ها کمتر از یک هفته فرصت داشتند تا برای آغاز یک دوران جدید با یکدیگر تمرین مشترک داشته باشند. فقط می‌توان گفت که این یک شروع محکم بود و به همین بسنده کرد.

خط و نشان توخل برای رشفورد و فودن!

توخل پس از بازی گفت:

هر دو وینگری که امروز در ترکیب ابتدایی بودند، به اندازه‌ای که معمولاً در فوتبال باشگاهی تأثیرگذار هستند، عملکرد قابل قبولی نداشتند.

او تأیید کرد که انگلیس نتوانسته بود در زمینه انتقال توپ به این دو بازیکن موفق باشد. با این حال همچنین اشاره کرد که رشفورد و فودن می‌توانستند عملکرد بهتری داشته باشند.

اگر تیم توخل قرار است سبکی پویاتر و تهاجمی‌تر را ارائه دهد، قطعاً به عملکرد بهتری در مناطق کناری زمین نیاز خواهد داشت. رشفورد در نیمهٔ اول خوب به نظر نمی‌رسید، اما در نیمهٔ دوم عملکرد بهتری از خود ارائه داد. فودن با وجود تکنیک تمیز و بی‌نقص، هرگز تهدید کننده یا تعیین کننده نبود.

سرمربی سابق انگلیس هرگز به درستی نمی‌دانست چطور بهترین بازدهی را از فودن بگیرد. علیرغم بازی‌های زیاد، فودن هرگز به بازیکنی غیرقابل جایگزین بدل نشد.

این عملکرد فودن می‌توانست هر بازی دیگری از او در سال‌های اخیر باشد. سطح تکنیکی او غیرقابل انکار است، اما همیشه با تیم هماهنگ نمی‌شود.

اگر ساکا به سمت راست زمین برگردد، در آن صورت، فودن مجبور خواهد بود در جای دیگری از تیم جای بگیرد. شاید سمت چپ زمین، جایی که رشفورد در بازی جمعه شب نقش آفرینی کرد. با این حال راه زیادی در پیش است. اگر توخل به سرعت بیشتری در تیم نیاز داشته باشد، شاید آنتونی گوردون، گزینهٔ منطقی‌تری برای آن سمت باشد. یا شاید از بازیکن دیگری استفاده کند.

جمع بندی و پایان.

فرصت دیگری در بازی مقابل لتونی روز دوشنبه وجود خواهد داشت تا توخل تلاش کند به برخی از این پرسش‌ها، پاسخ دهد. ما هنوز در اولین بازی هستیم. اما شاید امیدواری‌ها به اینکه توخل این هفته در ومبلی سبک جدیدی را در تیم ملی انگلیس رونمایی می‌کند، واقع بینانه نبود.

نیکان میرزایی، فوتبال‌لب – میکل آرتتا، سرمربی توپچی‌ها، دویست‌امین بازی خود در لیگ برتر را انجام خواهد داد.
منچستریونایتد در 4 بازی اخیر خود در لیگ برتر مقابل آرسنال شکست خورده است.
در زمان الکس فرگوسن و آرسن ونگر، منچستریونایتد و آرسنال رقابت بزرگ لیگ برتر بود. چه کسی می تواند روی کین درگیری با پاتریک ویرا در تونل در هایبری را فراموش کند؟ یا اینکه مارتین کیون درست در مقابل رود ون نیستلروی قرار بگیرد؟

اما در سال‌های اخیر، شکاف بزرگی بین تیم‌هایی وجود داشته است که اغلب برای کسب جام‌ها پا به پا می‌شدند.

در حالی که میکل آرتتا توپچی‌ها را در صدر قرار داده است. البته توپچی ها در آخر هفته با 13 امتیاز کمتر از قرمز های انفیلد صدرنشین نیستند. یونایتد تا حد زیادی برای صعود به لیگ قهرمانان اروپا تلاش کرده است. همانطور که گفته شد، شیاطین سرخ در دو سال گذشته دو جام کسب کرده اند. توپچی ها هیچ کدام ندارند.

دویست‌امین بازی آرسنال در بهترین حالت

اما چیزی که آرسنال از زمان هدایت آرتتا در دسامبر 2019 داشته است، نوعی ثبات است.

در آن زمان، شیاطین سرخ سه سرمربی دائمی داشت: اوله گونار سولسشر، اریک تن هاگ و حالا روبن آموریم. رالف رانگنیک البته در فصل 2021-2022 نیز یک دوره نیم فصلی موقت را بر عهده داشت.

جدال روز یکشنبه در اولدترافورد که موقعیت‌های متضاد باشگاه‌ها را برجسته می‌کند، نقطه عطف مهمی برای آرتتا خواهد بود. زیرا او مسئولیت دویست‌امین بازی خود در لیگ برتر را بر عهده می‌گیرد.

میکل آرتتای اسپانیایی؛ سوپرمن آرسنال؟

آرتتا چهاردهمین مربی خواهد بود که بر 200 بازی لیگ برتر زیر نظر یک باشگاه نظارت می کند و در مجموع سی و نهمین مربی خواهد بود که به این نقطه عطف می رسد.

او با 42 سال و 348 روز سن، پس از روبرتو مارتینز (41 سال و 111 روز) دومین مربی جوانی خواهد بود که به اوج خود می‌رسد. آرتتا همچنین چهارمین سرمربی اسپانیایی خواهد بود که به 200 بازی در لیگ برتر می رسد (پس از مارتینز 265، پپ گواردیولا 331 و رافائل بنیتز 359).

آرتتا در 118 بازی از 199 بازی اول خود، پنجمین پیروزی از هر مربی در 200 بازی اول خود در این رقابت ها بوده است (گواردیولا 146، خوزه مورینیو 137، یورگن کلوپ 127 و الکس فرگوسن 122).

مطمئناً، توپچی ها هنوز به انتظار طولانی خود برای قهرمانی در لیگ پایان ندادند، اما آن‌ها در فصل 2023-2024 به طرز دردناکی نزدیک شدند و در بیشتر فصل های 2022-2023 پیشتاز بودند، اما در نهایت توسط منچستر سیتی، منچستر سیتی، گواردیولا را شکست دادند.

آمار قابل قبول مرد اسپانیایی با آرسنال

آرتتا بهترین درصد برد (59 درصد) را در بین هر مربی آرسنال در لیگ برتر دارد. او همچنین دارای بهترین امتیاز مشترک در هر بازی (1.96) با ونگر است. تیم او به طور میانگین 1.89 گل در هر بازی در لیگ به ثمر رساند. آرسنال ونگر به طور میانگین 1.88 گل در هر بازی به ثمر رساند.

و او رکورد خوبی در برابر یونایتد دارد. او در 7 بازی از 10 بازی خود در لیگ برتر مقابل شیاطین سرخ پیروز شد(1 تساوی 2). اولین پیروزی او در تاریخ برای توپچی ها برابر آنها (2-0 در ژانویه 2020) است.

از بین تمام مربیانی که حداقل پنج بار در این رقابت ها با شیاطین سرخ روبرو شدند؛ آرتتا بالاترین میزان برد (70 درصد) را دارد.

با این حال، توپچی ها در لیگ دچار نوسانات نابهنگام شد. شکست مقابل وستهم و پس از تساوی مقابل ناتینگهام فارست باعث شد تا آنها در رقابت برای عنوان قهرمانی به خوبی فاصله نگیرند. زیرا بحران مصدومیت توپچی ها به خانه باز می گردد.

در واقع، آرسنال در دو بازی اخیر خود در لیگ برتر موفق به گلزنی نشد. در این بازی‌ها تنها سه شوت به سمت دروازه زدند. توپچی ها آخرین بار در آگوست 2021 در سه بازی متوالی لیگ موفق به گلزنی نشدند. در حالی که آخرین بار در نوامبر 2000 در دو تیم بالای جدول برای هر بازی بودند.

با این حال، آرسنال در روز سه‌شنبه در لیگ قهرمانان اروپا به شکلی قاطع پاسخ داد و PSV را 7-1 در آیندهوون شکست داد تا با خیالی راحت خود را به یک چهارم نهایی برسانند.

منچستر در اوضاع بد خود

از سوی دیگر، شیاطین سرخ ممکن بود با غلبه بر ایپسویچ تاون 3-2 به مسیرهای پیروزی در لیگ برتر بازگردد، اما در جام حذفی در ضربات پنالتی به فولام رفتند.

آن‌ها پس از آن تنها توانستند در بازی رفت مرحله یک هشتم نهایی لیگ اروپا در روز پنجشنبه در خارج از خانه مقابل رئال سوسیداد به تساوی 1-1 برسند، علیرغم اینکه میزبانشان تهدید هجومی کمی ارائه می‌کرد. بازی خوب جاشوا زیرکزی در نهایت با پنالتی میکل اویارزابال پس از ضربه برونو فرناندز در محوطه جریمه، خنثی شد.

با این حال، با توجه به ترکیب ضعیف شیاطین سرخ، که با 9 بازیکن تیم اصلی کمبود داشت، نتیجه وحشتناکی نبود. آنها هنوز حداقل اکثریت آنها را ندارند، اگرچه هری مگوایر و مانوئل اوگارته ممکن است بتوانند بازگردند.

توپچی ها همچنین بدون چندین بازیکن ثابت تیم اصلی مانند بوکایو ساکا، کای هاورتز، گابریل مارتینلی و گابریل ژسوس ادامه می‌دهد، اگرچه تیم آنها هنوز در وضعیت بهتری نسبت به تیم میزبان خود در آخر هفته قرار دارد.

دیدارهای اخیر؟

یونایتدی‌ها در 4 دیدار اخیر خود در لیگ برتر با آرسنال شکست خوردند که طولانی ترین شکست آن‌ها مقابل توپچی‌ها در تاریخ لیگ آن‌هاست.

آرسنال فصل گذشته بازی مربوطه را 1-0 برد – آنها از فوریه 1979 در لیگ خارج از خانه پیروز نشدند.

لئاندرو تروسارد در آن مسابقه فصل گذشته گل پیروزی آرسنال را به ثمر رساند. تنها بازیکنان توپچی‌ها که در لیگ برتر در اولدترافورد در رقابت‌های متوالی گل زده‌اند، پیر امریک اوبامیانگ (۲۰-۲۰۱۹، ۲۱-۲۰۲۰) و امانوئل آدبایور (۰۷-۲۰۰۶، ۰۸-۲۰۰۷) هستند.

آرسنالی‌ها در هر 10 بازی قبلی خارج از خانه خود در لیگ برتر مقابل یونایتد (13 گل) گلزنی کردند و تنها در 10 بازی از 22 دیدار اول خود در اولدترافورد در این رقابت ها موفق به گلزنی شدند (11 گل).

اما اگر یونایتد پیروز شود، صدمین پیروزی خود را مقابل آرسنال در تمامی رقابت ها کسب خواهد کرد. توپچی ها به اندازه یونایتد (99) در مقابل هیچ تیم دیگری شکست نخوردند، در حالی که شیاطین سرخ فقط استون ویلا را شکست دادند (106).

آخرین تقابل انها در جام حذفی انگلیس یا FA CUP که ان بازی با نتیجه 1-1 به پایان رسید ولی در ضربات پنالتی منچستر با نتیجه ی 5-3 پیروز مسابقه شد.

آمار آرتتا برای بازی

توپچی‌ها با روحیه‌ای بالا از پیروزی‌های اخیر خود در اروپا به اولدترافورد می‌آیند؛ جایی که در دوران اوج رقابت‌های خود بارها در آن شکست‌های سنگینی را متحمل شدند. اما این بار اوضاع فرق می‌کند. آرسنال با الهام از پیروزی پرگل در لیگ قهرمانان، به دنبال جبران برخی از شکست‌های قدیمی خود در این ورزشگاه است. در حالی که برای یونایتد، این روزها تئاتر رویاها به کابوس تبدیل شده است.

آمار آموریم برای بازی

در حال حاضر، منچستریونایتد نه تنها به هیچ رویایی نرسیده، بلکه هواداران این تیم شاهد تلخی و ناکامی هستند. پیش از این بازی، اعتراضات گسترده‌ای در اطراف اولدترافورد در جریان خواهد بود و ورزشگاه نیز به نشانه اعتراض به مدیریت گلیزرها و وضعیت تیم، به رنگ سیاه درمی‌آید. به نظر می‌رسد این بازی بیش از آنکه به مسائل فنی مربوط باشد، درگیر اعتراضات و تغییرات ساختاری خواهد بود.

آروین منصوری، فوتبال لب– هفته گذشته، روبن آموریم، سرمربی منچستریونایتد، گفت که مدافعان میانی او، مانند مارتینز و مگوایر باید در هنگام ایجاد فرصت، تهاجمی‌تر باشند.

آموریم از دفاع‌هایش چه میخواهد؟

آموریم پس از باخت 3-2 یونایتد مقابل ناتینگهام فارست گفت: “ما از ابتدا در جریان بازی هستیم و تمرکز بر این است که توپ را با پاس‌های شلخته از دست ندهیم، و آن‌ها (بازیکنان) در تلاش برای انجام این کار هستند. آن‌ها باید اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند، نه فقط برای گرفتن توپ، بلکه برای قرار دادن توپ بین خطوط. آن‌ها سعی می کنند همه چیز را عالی انجام دهند، اما گاهی اوقات شما باید ریسک کنید و ما در این مسیر هستیم.”

سبک یونایتد تحت امر آموریم به معنای مسئولیت بیشتر برای مدافعان میانی است. پاس‌های عمودی آن‌ها برای شروع ترکیب‌های پاس ضروری است که به تیم اجازه می‌دهد از طریق مخالف بازی کند.

استفاده آموریم از دو مدافع کناری و سه مهاجم در خط جلو، اغلب حریف را مجبور می‌کند تا شکل خود را بدون توپ برای دفاع از اضافه‌بارهای گسترده تنظیم کند؛ که به نوبه خود ممکن است بسته به اصلاحات حریف، فضایی برای حمله میانی ایجاد کند.

پیروزی 2-1 دیروز در دربی مقابل منچسترسیتی، نشان داد که چرا برای مدافعان میانی یونایتد مهم است که وقتی فضایی برای حمله وجود دارد، ریسک کنند.

تاثیر مارتینز در برد یونایتد

سازمان دفاعی سیتی با 1-4-1-4 شروع شد و برناردو سیلوا از سمت راست زمین دفاع کرد.

با این حال، برناردو مرتباً برای حمایت از کایل واکر عقب می‌رفت.

این بدان معنا بود که یونایتد، فضایی برای حمله در بیرون خط میانی سیتی داشت. به خصوص زمانی که آنها بازی را از سمت راست تغییر دادند، جایی که خط هافبک حریف دور شده بود.

در اینجا، برناردو در موقعیتی است که از واکر حمایت می‌کند و مانع از این می‌شود که یونایتد بازی دو بر یک داشته باشد، زمانی که نوصیر مزراوی توپ را به برونو فرناندز می‌ دهد.

با این حال، فضایی را برای لیساندرو مارتینز ایجاد می‌کند تا به سمت آن پیش‌روی کند، کوین دی‌بروینه برای دفاع از خط حمله قرار نگرفت، زیرا بلاک سیتی در سمت دیگر زمین متمرکز بود.

در نیمه اول، یونایتد به اندازه کافی به آن فضا حمله نکرد و مارتینز در موقعیت یابی خود تهاجمی نبود. مارتینز در چند مورد که این کار را انجام داد، نتوانست یک موقعیت خطرناک ایجاد کند.

در این مثال، آماد توپ را برای مانوئل اوگارته پاس می‌دهد. با کنار رفتن برناردو برای دفاع از دیوگو دالو…

هافبک اروگوئه‌ای، مارتینز را در فضای مناسب پیدا می کند…

اما پاس مدافع میانی به راسموس هویلوند توسط واکر قطع شد.

اوضاع در نیمه دوم زمانی که یونایتد به دنبال گل تساوی بود تغییر کرد. مارتینز در حمله به آن فضا تهاجمی‌تر بود و یونایتد، با یافتن مداوم مدافع میانی خود از آن استفاده کرد.

در اینجا، موقعیت فرناندز و دالو، برناردو را مجبور می‌کند تا زمانی که یونایتد در حال ساخت حمله از جناح راست خود است، عمیق‌تر عقب‌روی کند. آماد، سپس به داخل دریبل می‌زند و بازی را به مارتینز انتقال می‌دهد، در حالی که دی‌بروینه دوباره در موقعیت دفاع از مدافع میانی نیست.

سپس مارتینز توپ را برای دالو می فرستد…

که برناردو را جذب می کند و به مدافع چپ یونایتد اجازه می‌دهد تا فرناندز که آزاد است را پیدا کند.

کاپیتان یونایتد توپی را برای آماد وارد محوطه جریمه می‌کند؛ که ضربه سر او توسط ادرسون دفع می‌شود.

در مثالی دیگر، موقعیت یابی دالو، برناردو را متقاعد می کند که خط دفاعی سیتی را کنار بگذارد و از آن حمایت کند. فضای خالی توسط مارتینز هوشمندانه مورد حمله قرار می گیرد و اوگارته توپ را به مدافع میانی پاس می‌دهد…

که زمان و فضای کافی برای یافتن دقیق دوندگی کوبی ماینو در محوطه جریمه دارد…

اما هافبک با ضربه سر توپ را به بیرون ارسال می‌کند.

تجهیز به حمله که در زیر نشان داده شده است، برد یونایتد را پیش‌بینی می‌کرد و مارتینز در هر دو نقش محوری داشت.

باز هم، یونایتد در حال تلاش برای ایجاد بار اضافی در منطقه گسترده است. با حرکت فرناندز به سمت خط کناری، در حالی که اوگارته و مارتینز به هم نزدیک می‌شوند تا او را پیدا کنند.

این امر برناردو را مجبور می کند که از مارتینز که آزاد است، فاصله بگیرد و دور شود. فیل فودن مطمئن نیست که مدافع میانی را تحت فشار قرار دهد یا اوگارته را زیر نظر داشته باشد. بر این اساس؛ فرناندز، مارتینز را پیدا می کند…

و مدافع میانی چپ زمان کافی برای گرفتن پاس خود دارد. مارتینز بازی را به سمت آنتونی تغییر می دهد. آماد در حال دویدن در پشت دفاع است که چند دقیقه بعد تعیین‌کننده خواهد بود.

در تدارک گل دقیقه 90 آماد، مارتینز یک‌بار دیگر تاثیرگذار بود. این بازیکن آرژانتینی، حرکت را با پخش توپ از راه دور برای دالو آغاز می‌کند و ساوینیو، وینگر راست سیتی، برای حمایت از واکر از زمین خارج می شود.

دالو و فرناندز، سپس با بازگرداندن توپ به مارتینز در حالی که برناردو، فودن و ارلینگ هالند در موقعیتی برای فشار به مدافع میانی نبودند، حمله را دوباره شروع کردند.

این به مارتینز فرصت می دهد تا پاس خود را انتخاب کند و او فرار آماد را در پشت دفاع پیدا می‌کند.

قبل از اینکه بازیکن منچستر با اولین لمس خود، توپ را بالای ادرسون بندازد و با ضربه دوم خود گل را به ثمر برساند.

اهمیت تاثیر مارتینز در حمله، بیش از سه امتیاز و یک پیروزی در دربی است: این نشان می‌دهد که یونایتد در حال تطبیق با سبک آموریم روی توپ است و می‌داند که چگونه از آن امتیاز ایجاد کند.

سه امتیاز و یک پیروزی مقابل سیتی اما؛ مهم‌تر از آن گام در مسیر درست است.