Tag Archives: فوتبال لب

آروین منصوری، فوتبال‌لب – گل پیروزی بخش دنی ولبک برای برایتون در برابر بورنموث در 25 فوریه 2025 باعث شد که او با پاسکال گروس به عنوان بهترین گل‌زن تاریخ باشگاه در با 30 گل در پریمیرلیگ برابری کند.

ولبک آخرین گل‌زن 51 باشگاهی است که در پریمیرلیگ بازی کردند، اما بهترین بازیکن در هر یک از این تیم‌ها چه کسی است؟

بهترین گل‌زن هر باشگاه در تاریخ لیگ برتر چه کسی هست؟

در لیست زیر بازیکنانی هستند که بیشترین گل را برای هر یک از 51 باشگاهی که از سال 1992 در لیگ برتر بازی کردند به ثمر رساندند.

هری کین تنها بازیکنی است که حداقل 200 گل برای یک باشگاه در این رقابت‌ها به ثمر رسانده است. کاپیتان انگلیس پیش از اینکه از این باشگاه جدا شود، 213 بار برای اسپرز گل‌زنی کرده بود.

تنها 10 باشگاه حداقل 100 گل برای یک بازیکن در پریمیرلیگ دیدند. در حالی که آلن شیرر تنها بازیکنی است که حداقل 100 گل برای دو باشگاه در این رقابت‌ها توانست به ثمر برساند.

شیرر یکی از دو بازیکنی است که در کنار کریس وود در صدر جدول گل‌زن‌های پریمیرلیگ برای دو باشگاه جداگانه قرار دارد. بازیکن نیوزیلندی رکورد خود را در ناتینگهام فارست (33 گل) با گل‌زنی مقابل فولام در 15 فوریه 2025 افزایش داد. این مهاجم همچنین با زدن 49 گل در رقابت برای کلارتز، از بهترین‌های برنلی بود.

کاردیف سیتی با جوردون موچ که در فصل 2013-2014 هفت گل برای باشگاه ولزی به ثمر رساند، رکورد کم‌ترین گل‌زده تاریخ لیگ برتر را دارد.

لیست گل‌زن‌های برتر

آرسنال – تیری آنری (175)
استون ویلا – گابریل آگبونلاهور (74)
بارنزلی – نیل ردفرن (10)
بیرمنگام سیتی – میکائیل فورسل (29)
بلکبرن روورز – آلن شیرر (112)
بلکپول – دی جی کمبل (13)
بولتون واندررز – کوین دیویس (68)
بورنموث – جاشوا کینگ (48)
بردفورد سیتی – دین وینداس (13)
برنتفورد – یوان ویسا (39)
برایتون اند هوو آلبیون – پاسکال گروس و دنی ولبک (30)
برنلی – کریس وود (49)
کاردیف سیتی – جردون موچ (7)
چارلتون اتلتیک – جیسون اول (34)
چلسی – فرانک لمپارد (147)
کاونتری سیتی – دیون دوبلین (61)
کریستال پالاس – ویلفرد زاها (68)
دربی کانتی – دین استوریج (32)
اورتون – روملو لوکاکو (68)
فولام – کلینت دمپسی (50)
هادرسفیلد تاون – استیو مونیه (9)
هال سیتی – نیکیکا جلاویچ (12)
ایپسویچ تاون – مارکوس استوارت (25)
لیدز یونایتد – مارک ویدوکا (59)
لسترسیتی – جیمی واردی (143)
لیورپول – محمد صلاح (180)

لوتون تاون – کارلتون موریس (11)
منچسترسیتی – سرخیو آگوئرو (184)
منچستریونایتد – وین رونی (183)
میدلزبورو – همیلتون ریکارد (31)
نیوکاسل یونایتد – آلن شیرر (148)
نوریچ سیتی – کریس ساتون (33)
ناتینگهام فارست – کریس وود (33)
اولدهام اتلتیک – گریم شارپ (16)
پورتسموث – یاکوبو (28)
کوئینز پارک رنجرز – لس فردیناند (60)
ریدینگ – کوین دویل (19)
شفیلد یونایتد – برایان دین (15)
شفیلد ونزدی – مارک برایت (48)
ساوتهمپتون – متیو لو تیسیه (100)
استوک سیتی – پیتر کراچ (45)
ساندرلند – کوین فیلیپس (61)
سوانسی سیتی – گیلفی سیگوردسون (34)
سویندون تاون – یان اگ فیورتوف (12)
تاتنهام هاتسپر – هری کین (213)
واتفورد – تروی دینی (47)
وست برومویچ آلبیون – پیتر اودموینگی (30)
وستهم یونایتد – مایکل آنتونیو (68)
ویگان اتلتیک – هوگو رودالگا (24)
ویمبلدون – دین هولدزورث (58)
ولورهمپتون واندررز – رائول خیمنز (40)

آیا هیچ بازیکنی به شکستن رکورد بهترین گل‌زن باشگاه نزدیک است؟

یوآن ویسا ممکن است در حال حاضر با 39 گل برنتفورد بهترین گل‌زن این تیم لندنی در پریمیرلیگ باشد. اما هم تیمی‌اش برایان امبومو تنها دو گل با این آمار فاصله دارد (37) و یک گل بیشتر از رکورددار قبلی آیون تونی که 36 گل برای این باشگاه به ثمر رساند. احتمالاً تا پایان فصل درگیری بین این زوج وجود دارد.

اولی واتکینز 71 گل برای استون ویلا به ثمر رسانده است که پس از گابی آگبونلاهور در رده دوم قرار دارد. ملی پوش انگلیسی تنها با سه گل دیگر با رکورد آگبونلاهور در ویلا (74) برابری می کند.

روملو لوکاکو به عنوان برترین گلزن اورتون در لیگ برتر (68 گل) تاج را در اختیار دارد، اما دومینیک کالورت-لوین با 57 گل اکنون 11 گل خارج از خانه است. این آمار برابر با تیم کیهیل در باشگاه است، اما چهار عدد از مجموع 60 دانکن فرگوسن کمتر است.

برای هر مهاجم معمولی، کسری 105 گل اختلاف مضحکی برای غلبه بر آن خواهد بود، اما ارلینگ هالند طبیعی نیست. این بازیکن نروژی در حال حاضر 83 گل در منچسترسیتی به ثمر رسانده و در حال حاضر به دنبال 184 گل سرخیو آگوئرو در این باشگاه است. چند فصل دیگر و او ممکن است به آمار آرژانتینی نزدیک شود.

مایکل آنتونیو در رده‌بندی تاریخ وستهم برای گل‌های لیگ برتر پیشتاز است (68)، اما با مصدومیت شدیدی که آینده او در این باشگاه را زیر سوال می‌برد، جارود بوون می‌تواند از تعداد گل‌هایش پیشی بگیرد. بوون در حال حاضر 18 گل خارج از خانه (50 گل) دارد اما سن و سالی در کنار خود دارد.

آرین اختری، فوتبال‌لب – در جدیدترین قسمت پادکست The Athletic FC، ایو اکنوولی‌یر به همراه فیل هِی و گی‌یرمو رای، نویسنده ویژه رئال مادرید، درباره تأثیر رسانه‌های اسپانیایی در کمک به رئال برای جذب اهداف نقل‌ و انتقالاتی‌اش و اینکه چگونه ترنت الکساندر-آرنولد می‌تواند جانشین ایده‌آلی برای تونی کروس باشد، صحبت کردند. یک نسخه با ویرایش‌ از متن مصاحبه به اختصار منتشر شد.

شیوه نقل و انتقالات رئال مادرید

آیو:

گی‌یرمو، یک سؤال کوتاه درباره شیوه نقل‌ و انتقالاتی رئال مادرید. تو درباره قراردادهای داوید آلابا، آنتونیو رودیگر و کیلیان امباپه صحبت کردی که همگی به‌صورت رایگان انجام شدند. باشگاه شاید این موضوع را انکار کند، اما نحوه استفاده آن‌ها از رسانه‌ها برای زمینه‌سازی چنین انتقال‌هایی جالب است. ما از دو سال پیش درباره ترنت می‌شنیدیم، پیش از آنکه این انتقال اصلاً ممکن باشد. به یاد دارم که ماجرای انتقال امباپه در حالی که هنوز در پاری‌سن‌ژرمن بود، مدت‌ها ادامه داشت. آن‌ها خیلی خوب می‌دانند که چگونه از این اهرم‌های فشار استفاده کنند تا به خواسته‌هایشان برسند، درست است؟

گی‌یرمو:

بله، گاهی حتی برای من هم این روند عجیب به نظر می‌رسد. یادم می‌آید درموت کوریگان (خبرنگار The Athletic در لالیگا) مقاله‌ای درباره نحوه پوشش رسانه‌های اسپانیایی از اهداف نقل‌ و انتقالاتی رئال مادرید نوشت. این یک رویه معمول برای رئال است. آن‌ها معمولاً اهداف خود را به رسانه‌ها درز می‌دهند، اما درعین‌حال، با احتیاط و در خفا عمل می‌کنند.

آن‌ها تقریباً دو سال روی این انتقال کار کرده‌اند و تا چند ماه پیش، هیچ‌کس واقعاً نمی‌دانست که این مذاکرات چقدر پیشرفته است. آنچه مشخص است این است که رئال مادرید روش متفاوتی برای انجام این کارها دارد و پیش از این بارها از این روش استفاده کرده است، مثلاً در مورد جود بلینگهام.

آن‌ها از بازیکنان فعلی خود، مانند بلینگهام، برای متقاعد کردن دیگران و ایفای نقش سفیر در جذب بازیکنان جدید استفاده می‌کنند. این یک روش واقعاً جالب است و ثابت شده که موفقیت‌آمیز است.

ترنت و جود، در رئال مادرید؟

آیو:

بله، باید بگویم که ترنت و جود دوستان بسیار صمیمی هستند، پس کاملاً متوجه منظورت می‌شوم. جود همان‌طور که می‌گویند، در نقش «ایجنت جود» ظاهر شد! فیل، بیایید خودمان را جای بازیکن بگذاریم. ترنت دوران حرفه‌ای فوق‌العاده‌ای داشته و حالا رئال مادرید به سراغش آمده است. هیچ‌کدام از ما واقعاً نمی‌دانیم چنین موقعیتی چه حسی دارد، اما این پیشنهادی است که رد کردنش بسیار سخت خواهد بود، نه؟

فیل:

دقیقاً همین‌طور است، و البته این پیشنهاد برای رئال مادرید راحت‌تر از اکثر باشگاه‌های دیگر اروپایی است. آن‌ها در این زمینه بسیار هوشمندانه عمل می‌کنند، درست همان‌طور که در ماجرای امباپه هم دیدیم. صحبت درباره نقش رسانه‌ها باعث شد به رودری هم فکر کنم. انتقال او هم ناگهان مطرح شد، و پیش از آنکه دچار پارگی رباط صلیبی شود، از او به‌عنوان یکی از اهداف آینده رئال مادرید یاد می‌شد. به نظر می‌رسد که آن‌ها بسیار ماهرانه زمینه‌سازی می‌کنند و می‌دانند که این داستان‌ها در رسانه‌ها جا می‌افتند و تبدیل به بخشی از روایت می‌شوند.

این روش لزوماً باعث قطعی شدن انتقال‌ها نمی‌شود، اما وقتی بازیکنان یا باشگاه‌ها احساس کنند که تحت تأثیر این فضا قرار گرفته‌اند، مقاومت در برابر آن دشوار می‌شود. از دیدگاه ترنت الکساندر-آرنولد، این یک انتقال بزرگ است-یک انتقال فوق‌العاده. او کاملاً می‌داند که وارد چه فضایی می‌شود، از وضعیت تیم آگاه است و می‌داند که در رئال مادرید چه میزان توجه و فشاری بر دوش او خواهد بود.

این موضوع چیزهای زیادی را درباره رئال مادرید نشان می‌دهد؛ اینکه می‌توانند بازیکنانی مثل امباپه و ترنت الکساندر-آرنولد را متقاعد کنند که شجاعت این را داشته باشند که صبر کنند و به‌صورت آزاد از باشگاهشان جدا شوند، در حالی که می‌دانند این تصمیم در باشگاهی که ترک می‌کنند، بسیار ناپسند خواهد بود. اما رئال مادرید آن اعتبار و نفوذ را دارد، و به همین دلیل می‌تواند چنین کارهایی را انجام دهد.

جانشین کارواخال؟ یا بیش‌تر!

گی‌یرمو:

بله، کاملاً درست است. همچنین از دیدگاه کادر فنی، باید گفت که آن‌ها الکساندر-آرنولد را فقط به‌عنوان یک مدافع معمولی یا یک دفاع راست عادی نمی‌بینند. نباید این انتقال را فقط به‌عنوان «آن‌ها جانشین دنی کارواخال را جذب کردند» در نظر بگیریم، و این همان چیزی است که این انتقال را مهم‌تر می‌کند.

زیرا پس از جدایی تونی کروس، این احساس در رئال مادرید شکل گرفت که خط میانی و بخش بازی‌سازی تیم نیاز به تقویت دارد. کادر فنی کارلو آنجلوتی معتقد است که با حضور ترنت الکساندر-آرنولد، بازی‌سازی رئال مادرید بهبود خواهد یافت و همچنین روی ضربات ایستگاهی نیز تأثیر مثبتی خواهد گذاشت.

آن‌ها بیشتر روی جنبه هجومی او تمرکز دارند، زیرا می‌دانند که از نظر مهارت‌های دفاعی، ممکن است کمی ضعف داشته باشد، اما همچنان می‌تواند یک مهره بسیار قدرتمند در فاز هجومی باشد.

برای شنیدن تحلیل‌های صوتی هفتگی در پادکست فوتبال لب، از این لینک به ما گوش کنید!

نیما حیدری مقدم، فوتبال لب – مسابقه‌های قهرمانی در انگلستان و فرانسه تقریباً به اتمام رسیده‌اند، اما رقابت در لالیگا همچنان هیجان‌انگیز باقی مانده است. بارسلونا و رئال مادرید هر دو با ۶۰ امتیاز برابر هستند و اتلتیکو مادرید پس از شکست ۴-۲ مقابل تیم هانسی فلیک در روز یکشنبه، اکنون چهار امتیاز عقب‌تر از دو تیم پیشتاز قرار دارد.

هر تیم نقاط قوت خود را دارد. بارسلونا در حمله مهارت بی‌نظیری دارد، اتلتیکو همچنان در دفاع قوی است و رئال مادرید در جایی بین این دو قرار دارد و همیشه قادر به کسب نتیجه در لحظات کلیدی است.

اما کدام باشگاه در پایان فصل در ماه می در صدر جدول خواهد بود؟ پیش‌بینی‌های اوپتا بارسلونا را به‌عنوان قهرمان احتمالی قوی معرفی می‌کنند، اما برای دو تیم پایتخت اسپانیا نیز می‌توان شانس قائل شد.

بارسلونا در صدر لالیگا (28 بازی، 60 امتیاز)، کورس لالیگا

ممکن است قابل درک باشد که فکر کنید بارسلونا قرار بود بدون مشکل قهرمان لالیگا شود؛ به خصوص پس از شروعی طوفانی که فصل را رقم زدند. این تصور به ویژه بعد از پیروزی ۴-۰ خارج از خانه در برابر رئال مادرید در ماه اکتبر که آن را به ۱۰ برد و ۳۷ گل از ۱۱ بازی ابتدایی فصل رساند، تقویت شد.

همچنین، شما تنها کسی نبودید که احتمال دادید تیم هانسی فلیک، فقط دو ماه بعد، همه چیز را از دست بدهد. زیرا الکساندر سورلوث با یک گل دقیقه آخر برای اتلتیکو مادرید، فاصله تیم صدرنشین را به ۸ امتیاز کاهش داد.

این فصل از فوق‌العاده به عجیب نوسان داشته است. اما بارسلونا بالاخره فرم وحشتناک و تثبیت‌شده‌ای را پیدا کرده است. آن‌ها در سال ۲۰۲۵ شکست نخوردند، مجموعه‌ای از ۱۸ بازی، که حداقل در ۱۱ بازی از این ۱۸ بازی، سه گل یا بیشتر زده‌اند. آنها حتی انتقام خود را از اتلتیکو با بردی دیرهنگام در متروپولیتانو در یکشنبه گرفته‌اند و دوباره مسابقه قهرمانی را در دستان خود گرفتند.

فلیک، نقطه‌ی عطف بارسا

حضور فلیک در تابستان، شدت جدیدی به سبک مالکیت محور بارسلونا اضافه کرد. رویکردی که تلاش می‌کرد تیم‌های حریف را در سراسر زمین گسترش دهد. و سپس با پاس‌های دقیق از مدافعان میانی به بازی‌سازان تکنیکی از میان زمین ضربه بزند. هیچ‌کس بهتر از رافینیا نمی‌تواند ترکیب فیزیک و خلاقیت نزدیک را نمایندگی کند. او در این فصل ۲۷ گل و ۱۸ پاس گل ثبت کرد. از نقشی که به او آزادی داد تا هم در عمق زمین قرار گیرد و هم رو به جلو حرکت کند.

هیچ تیمی در پنج لیگ برتر اروپا به اندازه بارسلونا این فصل تلاش برای نفوذ به پشت خط دفاعی انجام نداده است. و همچنین هیچ بازیکنی بیش از رافینیا چنین کاری را نتوانست ثبت کند. او توانایی رسیدن به سرعت بالا را بارها و بارها نشان داد.

پدری، عصای کاربردی در لالیگا

بازگشت پدری پس از مصدومیت، همچنین به تقویت خط حمله بارسلونا کمک کرد. او یک هافبک تنظیم‌کننده ریتم بازی است که از خلاقیت کافی برای باز کردن دفاع‌های فشرده برخوردار است. پاس معلق او برای فرمین لوپز در پیروزی ماه فوریه مقابل سویا، دقیقاً همان نوع توپی بود که در دوران افت میانه فصل خود از دست دادند. زیرا حریفان یاد گرفتند جمع‌تر بازی کنند تا فضای میانی را مقابل بارسلونا مسدود کنند.

با آمادگی و درخشش لامین یامال نیز، مهارت گلزنی لواندوفسکی در نوک خط حمله اغلب چیزی است که عملکردهای امیدوارکننده را به نتایج واقعی تبدیل می‌کند. این پایان‌بندی غریزی او بود که بازی را در روز شنبه تغییر داد. جایی که یک پاس تند و سریع را با سینه دریافت کرد و سپس با یک ضربه غیر منتظره توپ را به گوشه دروازه فرستاد. بدون آن لحظه الهام‌بخش، تیمش احتمالاً در جایگاه سوم قرار می‌گرفت.

آمار نشان می‌دهند که بارسلونا بهترین تیم در این فصل از لالیگا است. هیچ تیمی به حجم ایجاد موقعیت‌های آن‌ها نزدیک نمی‌شود. در حالی که اختلاف گل‌ های مورد انتظار که شاخص قابل اعتمادی برای قدرت تیم در طول فصل است. آن‌ها را بسیار جلوتر از رقبایشان نشان می‌دهد.

تا ۱۰ بازی دیگر که نوبت دیدار مجدد با رئال مادرید فرا برسد. تیمی که آن‌ها پیشتر این فصل با نتایج ۴-۰ و ۵-۲ شکست دادند. اگر این روند خوب را حفظ کنند، اعتماد به نفس بالایی وجود خواهد داشت که بتوانند موفقیت خود را ادامه دهند.

رئال مادرید (۲۸ بازی، ۶۰ امتیاز)، کورس لالیگا

این باور رایج وجود دارد که رئال مادرید استاد زمان‌بندی فصل‌های خود است. به طوری که اغلب فصل را آهسته شروع می‌کند و سپس در ماه‌های تعیین‌کننده به اوج آمادگی می‌رسد. این تصور در لیگ قهرمانان اروپا همچنان معتبر است، جایی که آن‌ها بار دیگر به مراحل پایانی رسیدند، علی‌رغم پاییز ناامید کننده.

اما در داخل کشور، داده‌ها روند متفاوتی را نشان می‌دهند. برای چهارمین فصل متوالی لالیگا، امتیازات کسب‌شده رئال مادرید در هر بازی، در نیمه دوم فصل کاهش یافته است. با مساوی بودن امتیازات لوس بلانکوس و بارسلونا، افت این فصل، که شامل شکست‌های غافلگیرکننده مقابل اسپانیول و رئال بتیس است، ممکن است در رقابت قهرمانی تعیین‌کننده باشد.

با وجود ناپایداری‌هایشان، رئال مادرید همچنان محکم در رقابت قهرمانی حضور دارد. آمار حمله آن‌ها قابل قیاس با بارسلونا نیست. استحکام دفاعی اتلتیکو را نیز نداشتند، اما تیم آنچلوتی راه‌هایی برای حفظ جایگاه در صدر پیدا کرد.

پس از شروعی نامنظم، کیلیان امباپه اکنون در اوج آمادگی قرار دارد. او با دو گل در پیروزی خارج از خانه مادرید مقابل ویارئال در آخر هفته، مجموع گل‌های خود در لیگ را به ۲۰ رساند.

آنچلوتی، ذهنیت برتر

بر خلاف رقبای اصلی خود، رئال مادرید تحت هدایت آنچلوتی هرگز واقعاً یک سبک ثابت و قابل شناسایی را اتخاذ نکرده است. در عوض، این مربی ایتالیایی به مهاجمان فوق‌العاده بااستعداد خود اعتماد دارد تا راه‌حل‌ها را پیدا کنند و به آن‌ها آزادی لازم برای تجزیه دفاع حریفان می‌دهد.

این موضوع در آمار برتر آن‌ها در لالیگا برای “تلاش‌های فردی” و “حرکات پیشرو” منعکس شد. جایی که سه بازیکن جلو شامل وینیسیوس جونیور، امباپه و رودریگو در میان برترین بازیکنان برای حمل توپ به داخل محوطه جریمه قرار دارند.

این آزادی و انعطاف‌پذیری در حملات، به متخصصان قدرتمند یک‌در‌برابر‌یک رئال مادرید اجازه می‌دهد تا یک سمت زمین را به‌طور کامل تحت فشار قرار دهند و برتری عددی ایجاد کنند که کنترل آن بسیار دشوار است. به‌ویژه با توجه به سرعت و مستقیم بودن بازی آن‌ها.

آزادی مشروط و بهم‌ریختگی قابل مشاهده

به‌طور خاص، وینیسیوس جونیور و امباپه دوست دارند در سمت چپ زمین با هم ترکیب شوند. در حالی که جود بلینگام با دویدن‌های هوشمندانه از عمق، لایه‌ای اضافی از تهدید را به حملات اضافه می‌کند.

با این حال، سبک آزاد و کم‌ساختار رئال مادرید بهایی نیز دارد. این تیم پس از، از دست دادن مالکیت توپ به طور تهاجمی فشار نمی‌آورد و اغلب بدون توپ، پراکنده و بدون سازماندهی باقی می‌ماند. به همین دلیل، بلینگام و فدریکو والورده مجبور هستند مسافت‌های بسیار طولانی‌ای را در خط میانی پوشش دهند. تا آزادی هجومی سه بازیکن جلویی را جبران کنند.

این آسیب‌پذیری توسط بارسلونا در دو شکست تحقیرآمیز ال‌کلاسیکو این فصل به شکلی بی‌رحمانه آشکار شد. جایی که لامین یامال و رافینیا در فضاهایی که مادرید خارج از مالکیت توپ باز گذاشت، درخشیدند. این یک نشانه نگران‌کننده پیش از دیدار حساس در ماه می است. اما مادرید همیشه به برنامه جایگزین خود تکیه دارد: تیبو کورتوا شکست‌ناپذیر.

دروازه‌بان بلژیکی در روز شنبه ۹ سیو انجام داد و به طور مداوم ضعف‌های دفاعی مادرید را پوشش داد، و در لحظات کلیدی این فصل، تیم را نجات داد. درخشش فردی نه یک سیستم تعریف‌شده که مدت هاست که نیروی محرکه پشت ویترین جام‌های مادرید بوده است. این احتمال وجود دارد که بار دیگر از این ذخایر استعداد خود برای کسب سی و هفتمین عنوان قهرمانی لالیگا بهره ببرند.

اتلتیکو مادرید (۲۸ بازی، ۵۶ امتیاز) کورس لالیگا

کمتر تیمی به اندازه اتلتیکو مادرید، هفت روزی به این اندازه طاقت‌فرسا را تجربه کرده است.

انگار شکست ۲-۱ مقابل ختافه دو یکشنبه پیش به اندازه کافی بد نبود، بازی‌ای که در دقیقه ۸۸ پیش بودند. شکست بحث‌برانگیز آن‌ها در ضربات پنالتی مقابل رقیب همیشگی، رئال مادرید در لیگ قهرمانان اروپا در میانه هفته، یکی از ناامیدکننده‌ترین لحظات ممکن بود.

چهار روز بعد، آن‌ها تلاش کردند دوباره با بارسلونا روبه‌رو شوند و با دو گل پیش افتادند، اما بار دیگر فروپاشیدند، به طور درمانده شاهد بودند که یک گل انحرافی در دقایق پایانی وقت اضافی وارد گوشه دور دروازه شد.

اگر اتلتیکو چیزی به وفور داشته باشد، آن “شخصیت” است. تحت هدایت دیگو سیمئونه و با بازی‌های مناسب و قابل‌برد که پس از وقفه بازی‌ های ملی در پیش دارند، سطح تمرکز پایین نخواهد آمد و باور تیم حفظ خواهد شد، تا زمانی که بتوانند ارتباط خود را با دو تیم بالای جدول حفظ کنند.

همان‌طور که همیشه، تیم‌های سیمئونه سرسخت و با تعهد دفاعی قوی هستند، با هافبک‌هایی مانند کانر گالاگر و رودریگو دی‌پال که دائماً با مدافعان کناری، وینگرها و مهاجمان در ارتباط هستند تا شکل تیمی مستحکمی را حفظ کنند. حتی ۲۳ گل در تمامی رقابت‌های این فصل برای گلزن برتر، جولیان آلوارز، کافی نبوده تا به طور کامل از شهرت خود به عنوان بازیکنی پرتلاش رهایی یابد؛ او توپ را تعقیب می‌کند و دویدن‌ها را به خط میانی دنبال می‌کند، میان لحظات درخشش سریع در محوطه جریمه.

اتلتیکومادرید، پویاتر از گذشته

با این حال، این دقیقاً همان اتلتیکو مادرید قدیمی نیست، چرا که سیمئونه به طور فزاینده‌ای تلاش می‌کند کنترل بازی‌ها را با داشتن مالکیت توپ به دست بگیرد.

از آغاز فصل ۲۰۱۹-۲۰، میانگین مدت زمان مالکیت بی‌وقفه توپ توسط اتلتیکو مادرید تقریباً ۳۵ درصد افزایش به خود دید و به ۱۰.۱ ثانیه رسید. نمودار زیر نشان می‌دهد که آن‌ها تعداد پاس‌های بیشتری در هر توالی انجام می‌دهند و به طور کلی توپ را با سرعت و مستقیم به سمت دروازه حریف حرکت نمی‌دهند.

در تیم اتلتیکو اکنون هوش تاکتیکی و مهارت بیشتری وجود دارد. همراه با دویدن‌های بی‌وقفه‌ای که به آن عادت کرده‌ایم. تا به این تیم کمک کند مقابل تیم‌های دفاعی‌محور با داشتن مالکیت توپ استراحت کند.

مدیریت بازی اتلتیکو مادرید همچنین به آن‌ها اجازه داده تا فرم خود را حفظ کنند. با سیمئونه که بیشتر از اکثر مربیان توانسته بهره بهتری از نیمکت خود ببرد. بازیکنان ذخیره آن‌ها ۱۸ گل لیگ به ثمر رساندند، بیشتر از هر تیمی در پنج لیگ برتر اروپا. در همین حال، سورلوث با ۸ گل در صدر لیست بازیکنان قرار دارد؛ گزینه‌ای قدرتمند برای دریافت سانترها و بازیکنی سریع و با ضربات قوی که در انتقال‌های دیرهنگام در بازی تأثیرگذار است.

هفته‌ای طاقت‌فرسا بوده است، اما در حالی که رقبای قهرمانی آن‌ها با برنامه‌ای سنگین، سفرهای دشوار در لیگ قهرمانان اروپا پیش رو دارند، اتلتیکو زمان ارزشمندی برای بازیابی و حفظ طراوت خود در اختیار دارد. یک لغزش کافی است و تیم سیمئونه باید آماده باشد تا از فرصت استفاده کند.

امیر محمد کلانتری، فوتبال‌لب – آنتونیو نوسا اخیراً در مصاحبه‌ای اظهار کرد که یک سال گذشته از لحاظ ذهنی برای او بسیار دشوار بوده است. در ژانویه ۲۰۲۴، نوسا، که آن زمان در کلوب بروژ بازی می‌کرد، در آستانه توافق برای انتقال به برنتفورد بود. او در ۱۷ سالگی در لیگ قهرمانان اروپا گلزنی کرد و در ۱۸ سالگی به تیم ملی نروژ دعوت شد. نوسا به عنوان یکی از ستاره‌ های آینده فوتبال شناخته می‌شد و انتقال به پریمیرلیگ و لندن، گامی هیجان‌انگیز در مسیر حرفه‌ای‌ او به نظر می‌رسید.

نوسا و رویایی که هرگز رنگ واقعیت به خود نگرفت!

انتقال نوسا به برنتفورد لغو شد. باشگاه در مرحله پایانی به شکلی غیرمنتظره از ادامه معامله انصراف داد و این تصمیم، مسیر رو به رشد حرفه او، که تا آن لحظه ثابت و امیدوارکننده بود را با تردید مواجه کرد.

نوسا که اکنون ۱۹ سال دارد، در مصاحبه با نشریه The Athletic می‌گوید:

آن دوره واقعاً عجیب بود. اولویت من سلامت جسمانی‌ام و حل این مسئله بود. می‌خواستم بفهمم مشکل اصلی چیست. اما در نهایت مشخص شد هیچ مشکلی وجود ندارد. همه چیز را بررسی کردم و دوباره تمرکزم را به دست آوردم. برای یک بازیکن جوان، که آن موقع ۱۸ ساله بودم ، مطمئناً مقابله با چنین تجربه‌‌های ناشناخته‌ای سخت است. هضم این موضوع زمان می‌خواست. نمی‌گویم راحت بود، اما از آن گذشتم. فکر می‌کنم این اتفاق مرا قوی‌تر کرد.

نوسا در آن روزها روی حمایت خانواده و دوستانش حساب می‌کرد. او می‌گوید تمرکز اصلی‌اش ابتدا بازگشت به آمادگی جسمانی بود. سپس هدف او، برای اولین بار در مدت زمان کوتاه دوران حرفه‌ای خود، نادیده گرفتن جو منفی و تلاش برای یافتن نکات مثبت در این شرایط بود.

او در ادامه می‌گوید:

در فوتبال باید چنین تجربه‌هایی داشته باشید تا بفهمید چه حسی دارد و ببینید می‌توانید از پس آن بر بیایید یا نه! بنظرم از این آزمون سربلند بیرون آمدم. شاید این اتفاق باعث رشد من شد. اکنون از جایگاهی که دارم بسیار راضی‌ام. پس با این اوصاف نمی‌توانم شکایتی داشته باشم.

نوسا در لایپزیش؛ پایانی برای آغازی نو!

او اکنون در لایپزیش آلمان حضور دارد. وقتی تیم‌های علاقه‌مند انگلیسی از پیگیری برای جذب نوسا منصرف شدند، که اتفاقاً برنتفورد تنها باشگاهی نبود که به او ابراز علاقه کرد، لایپزیش بی‌سروصدا وارد عمل شد. آلمانی‌ها این جوان نروژی را در آگوست ۲۰۲۴ با مبلغ ۲۱ میلیون یورو به خدمت گرفت. البته لایپزیش همیشه ترجیح می‌دهد معاملاتش را بی‌سروصدا انجام دهد. با این حال، عدم جنجال رسانه‌ای پیش از انتقال نوسا نشان می‌داد بازار او تا حدودی سرد شده است. این آثار معامله لغوشده با برنتفورد را نمایان می‌کرد.

با این حال، لایپزیش برای جذب نوسا قاطع بود.

نوسا در اولین فصل حضورش در بوندسلیگا بیش از ۱۴۰۰ دقیقه بازی کرد. او ۳ گل به ثمر رساند و ۳ پاس گل داده است. نوسا با شور و اشتیاق و ویژگی فنی خود بازی کرد و این عملکرد به بازسازی اعتبار و روحیه‌اش کمک کرد. او در تمام بازی‌های لیگ قهرمانان اروپا حضور داشت و روند صعودی‌اش تا زمان مصدومیت در فوریه مقابل سن پائولی ادامه یافت.

مصدومیتی از ناحیه زانو که خفیف تشخیص دادند. او و باشگاه نگرانی خاصی درباره بازگشتش ندارند و انتظار می‌رود تا پایان مارس به میادین بازگردد.

نوسا: احساس می‌کردم که چیزی برای اثبات خودم دارم.

او اضافه کرد:

قطعاً احساس می‌کردم چیزی برای اثبات دارم. سوالات زیادی درباره آمادگی جسمانی‌ام مطرح بود. اینکه آیا اصلاً می‌توانم بازی کنم یا اینکه کاری از دستم برمی‌آید یا نه! نمی‌خواهم زیادی روی این موضوع تمرکز کنم یا انرژی‌ام را برایش هدر دهم. بازی کردن در این حجم از مسابقات و برداشتن این قدم به عنوان یک بازیکن، حس خوبی دارد. البته این حس خوب، اولویت من نیست.

این بیشتر بخاطر خودم بود تا بدانم می‌توانم از پس آن بربیایم. شاید (ماجرای سال گذشته) کمی شک به دلم انداخته بود. بنابراین اثبات این موضوع به خودم، بهترین بخش ماجرا بود. حالا می‌دانم که اشکالی ندارد، باید به راه خود ادامه دهم.

علاقه افراطی و بیش از حد نوسا به فوتبال!

نوسا به فوتبال اعتیاد دارد. او قبل از اینکه برای مصاحبه با نشریه The Athletic بیاید، تقریباً کل هفته را صرف تماشای بازی های چمپیونزلیگ کرده بود. مانند بقیه جهان، او هم مسحور بازی لیورپول مقابل پاریسن ژرمن بود. نوسا عادت دارد همزمان چند مسابقه را روی نمایشگر های مختلف تماشا کند. با این کار، هم بازیکنان موردعلاقه‌اش را زیر نظر می‌گیرد و هم پیشرفت دوستانش در اروپا، مانند آندریاس شلدراپ در بنفیکا، دنبال می‌کند.

به نظر می‌رسد جایی برای چیز دیگری در زندگی‌اش باقی نمانده است.

نوسا در زندگی واقعی و در هنگام بازی با پلی‌استیشن با دوستانش، به مسابقات UFC علاقه دارد. با این حال فوتبال بر افق زندگی‌اش حاکم است. زندگی در لایپزیش، جایی که با دوست دخترش زندگی می‌کند، با روحیاتش سازگار است.

تیم مارکو رز فصل خوبی را پشت سر نمی‌گذارد. آن‌ها به نیمه‌نهایی جام حذفی آلمان راه یافتند. لایپزیش اکنون جزو ۴ تیم بالانشین بوندسلیگا نیست و برای بازگشت به چمپیونزلیگ می‌جنگند.

از لحاظ شخصی، این محیط مکانی مناسب برای رشد آنتونیو نوسا است. حتی اگر این مسیر تا حدی تحت تأثیر معامله ناموفق با برنتفورد باشد.

آنتونیو نوسا مدتی است که چشم‌انداز آینده را مدنظر دارد.

او وقتی ۱۳ سال داشت، به استابک در زادگاهش پیوست. او و والدینش در جنوب شهر زندگی می‌کردند، با فاصله یک سفر با قطار یا اتوبوس، که باعث می‌شد تنها هفته‌ای دو بار به صورت نیمه‌وقت در آکادمی باشگاه تمرین کند.

اما این محدودیت به جای مانع شدن، خلاقیت فردی او را تقویت کرد. او همچنان در لیگ محلی بازی می‌کرد، اما وقتی در اسلو نبود، به تماشای کلیپ‌های یوتیوب اسطوره‌هایش، خصوصاً نیمار، می‌پرداخت. سپس آنچه یاد گرفته بود را در زمین‌ تکرار می‌کرد و به خصوصیات بازی خود می‌افزود.

امروز او با علاقه از آن روزها یاد می‌کند و در واقع، چیز زیادی تغییر نکرده است.

آنتونیو نوسا در این باره اینگونه می‌گوید:

آن‌ها بازیکنانی بودند که در کودکی الهام‌بخش من بودند. وقتی خانه یا مدرسه بودم، کامپیوترم را باز می‌کردم و اصلاً به کلاس توجهی نداشتم. می‌خواستم مثل آنها باشم و مثل آنها بازی کنم. این موضوع در کودکی حسابی من را خوشحال می‌کرد. حتی امروز هم عاشق تماشا کردن فوتبال هستم. این اشتیاق و پناهگاه شادی من است.

نوسا: تماشای بازی ستاره‌ها برای من فوق‌العاده تأثیر گذار بود.

او افزود:

انجام این کار برای من فوق‌العاده بوده و واقعاً به عنوان یک بازیکن رشد کردم. حالا در پست‌‌هایی بازی کردم که قبلاً هرگز تجربه نکرده بودم. در دوران پیشرفت، همیشه مهاجم چپ بودم، اما امروزه چند پسته بودن در فوتبال یک مزیت بزرگ است. به همین دلیل سعی می‌کنم بازی خودم در سمت راست را بهبود بخشم.

این روند هنوز در حال پیشرفت است تا به تسلط کامل برسم. احساس می‌کنم حمایت و راهنمایی‌های لازم را دریافت کردم.

یکی از مزایای حضور در لایپزیش این است که نوسا دیگر تنها ستاره درخشان تیم نیست. در این باشگاه، بنجامین شسکو آینده‌ای درخشان پیش رو دارد. ژاوی سیمونز بازیکنی خارق‌العاده است. لوئیس اوپندا نیز فصل گذشته با ۲۴ گل و ۷ پاس گل در ۳۳ بازی بوندسلیگا درخشید.

فصل ۲۵–۲۰۲۴ برای همه سخت بود. مصدومیت‌ها و از دست‌دادن اعتماد به‌ نفس در عملکرد تیم تأثیر گذاشت و مارکو رز تحت فشار است تا تابستان امسال جایگاهش را حفظ کند. با این حال، این تیم هنوز ترکیبی استعداد محور است که نوسا می‌تواند با بسیاری از بازیکنانش ارتباط برقرار کند.

نوسا توضیح می‌دهد:

بسیاری از بچه‌ها همزمان با من در این مرحله از حرفه‌شان قرار دارند. فکر می‌کنم این همکاری متقابل به رشدمان کمک می‌کند. وقتی افرادی همسن خودت را می‌بینی که همان مسیر را طی می‌کنند، شرایط یکدیگر را بهتر درک می‌کنید. این سفر را با هم طی می‌کنیم و بخشی از داستان آن‌ها بودن نیز لذت‌بخش است.

سفر نوسا تفاوت‌های خود را دارد

او همچنان یکی از امیدهای بزرگ فوتبال نروژ است و در مسیر این تیم برای جام جهانی ۲۰۲۶، آوردگاهی که از سال ۱۹۹۸ در آن حضور نداشتند، نقش کلیدی خواهد داشت.
بازگشت او به فرم مناسب، گفتمان حول محورش را تغییر داده است. حالا دوباره بحث بر سر فوتبال و محدوده پیشرفتش در این ورزش است. اما این به معنای بازگشت انتظارات و افزایش فشارهاست.

با این حال، نوسا از این چالش نمی‌هراسد. در واقع، او این توجه و انتظار را بخشی از مسیرش می‌داند:

توقعات چیز خوبی هستند. وقتی در سطوح بالاتر بازی می‌کنی، توقعات هم بیشتر می‌شود و باید سعی کنی آن را بپذیری. به نوعی از این موضوع لذت می‌برم. اگر کار درستی انجام بدهی، مردم به هر حال درباره‌ات حرف می‌زنند.

برای شنیدن تحلیل‌های صوتی هفتگی در پادکست فوتبال لب، از این لینک به ما گوش کنید!

یوسف جوانشیر، فوتبال‌لب – صاحبان پاری‌سن‌ژرمن در حال بررسی امکان خرید باشگاه مالاگا از لیگ دسته دوم اسپانیا هستند. گروه سرمایه‌گذاری ورزشی قطر (QSI) تحت ریاست ناصرالخلیفی فعالیت می‌کند. این گروه پیش از این 22 درصد از سهام باشگاه براگا پرتغال را خرید. در تیم فرمول یک آئودی و تیم بسکتبال واشنگتن ویزاردز نیز سرمایه‌گذاری کرد.

منابع آگاه به نشریه The Athletic تأیید کردند که این گروه به خرید مالاگا علاقه‌مند است. سخنگوی QSI در این باره گفت:

ما در حال حاضر در حال بررسی فرصت‌های سرمایه‌گذاری مختلف در اروپا و آمریکا هستیم.

یکی از دلایل جذابیت مالاگا برای QSI، ورزشگاه سی‌هزارنفری لا-روسالدا (La Rosaleda stadium) است که میزبان برخی بازی‌های جام جهانی 2030 خواهد بود.

در حال حاضر 49 درصد از سهام مالاگا در اختیار گروه اسپانیایی Blue Bay (فعال در زمینه هتلداری و املاک) است و 51 درصد باقیمانده متعلق به تاجر قطری، عبدالله الثانی می‌باشد. این باشگاه هم‌اکنون تحت مدیریت قضایی قرار دارد.

مالاگا در سال‌های اخیر دوران پرتلاطمی را پشت سر گذاشت. پس از دو دهه حضور در لالیگا، این تیم در سال 2018 به دسته دوم سقوط کرد و در سال 2023 حتی به لیگ دسته سوم رفت. آن‌ها اکنون به دسته دوم بازگشته‌اند و با هفت امتیاز فاصله از منطقه سقوط، در رده پانزدهم جدول قرار دارند.

برای شنیدن تحلیل‌های صوتی هفتگی در پادکست فوتبال لب، از این لینک به ما گوش کنید!

آروین منصوری، فوتبال لب– سخت کوشی برای آندریاس پریرا مهم است. با توجه به چالش‌های مختلفی که او در زندگی حرفه‌ای خود با آن روبرو بوده است، در کنترل مشکلات خوب است.

برای پریرا، مسیر سختی برای جایگاهی که اکنون به آن رسیده است، وجود داشته است. او در تلاش برای موفقیت در فوتبال اروپا و برنده شدن جام حذفی با فولهام، به عنوان یکی از خلاق‌ترین هافبک‌های لیگ برتر است. پریرا امیدوار است که با برزیل به جام جهانی 2026 برود. هنگامی که در سال 2011 سر الکس فرگوسن، او را متقاعد کرد که در دوران نوجوانی به منچستریونایتد بپیوندد، به او رویاهای بزرگ‌تری نشان داده شده بود.

پریرا در منچستریونایتد: فراز و فرودها

پس از تقریباً 11 سال حضور در یونایتد، به نظر می‌رسید که رویای او برای بازی در انگلیس به پایان رسیده است. او اولین بازی خود را در سال 2014 برای تیم اصلی انجام داد. پس از تنها 75 بازی برای یونایتد، سرانجام در سال 2022 به دوران حضور خود در منچستر پایان داد. دوران قرضی در اسپانیا، ایتالیا و در نهایت برزیل، جایی که او به فلامنگو کمک کرد تا به افتخار کوپا لیبرتادورس برسد. به نظر می‌رسید که این بازیکن پتانسیل بالقوه در دوران جوانی خود را نشان نداده بود.

اما پس از صعود فولهام به لیگ برتر؛ یک تماس تلفنی از مارکو سیلوا، رویای این هافبک را نجات داد.

آغاز فصلی جدید

پریرا به Opta Analyst می گوید: «من همیشه یک ارتباط قوی را در اینجا احساس می کردم. من همیشه دوست داشتم برگردم. این اولین جایی بود که کشورم را به خاطرش ترک کردم، بنابراین احساس می‌کردم که انگلیس خانه من است.

همیشه این اطمینان را داشتم که می‌توانم اینجا بازی کنم، اما لحظه‌ی خاص [دریافت آن تماس تلفنی] بود. زیرا مارکو کسی بود که در ابتدا به من ایمان داشت و او بود که به من فرصت بازگشت را داد.»

این شانسی است که پریرای 29 ساله، باید از آن بهترین استفاده را بکند.

دستاورد فولهام

او یکی از بخش‌های کلیدی تیم فولهام بوده است. آن‌ها خود را به عنوان یک قدرت در لیگ برتر نشان داده‌اند. به سختی امکان سقوط در سه فصل پس از صعود برای آن‌ها وجود دارد. وضعیت اسف‌بار باشگاه‌های صعود کرده، هم در فصول گذشته و هم این فصل، نشان می‌دهد که فولهام چه دستاوردی داشته. فقط برند لنو و آنتونی رابینسون در این مدت دقایق بیشتری نسبت به پریرا برای فولهام به میدان رفته‌اند.

عملکرد پریرا در پریمیرلیگ

او بیشتر این دقایق را به عنوان میدفیلد تهاجمی بازی کرده است. اگرچه ورود امیل اسمیت-رو از آرسنال در تابستان گذشته فرصت‌های او را در این فصل محدود کرده است. با این وجود، از زمان صعود فولهام، تنها پنج بازیکن در کل لیگ برتر فرصت‌های بیشتری نسبت به او ایجاد کرده‌اند.

فهرست این پنج بازیکن: برونو فرناندز، مارتین اودگارد، بوکایو ساکا، کوین دی بروین و محمد صلاح. او یکی از بهترین موقعیت‌سازان لیگ برتر است. پریرا با آخرین پاس گل خود در پیروزی مقابل وولوز در وسط هفته، نشان داد که می‌تواند چه کارهایی انجام دهد. یک توپ ارسالی زیبا برای گل زودهنگام رایان سسنیون در بازی.

پریرا می گوید: “من از ایجاد فرصت برای هم تیمی‌هایم لذت می‌برم. این چیزی است که من در زمین بیشتر از هر چیزی از آن لذت می برم.

من واقعاً به اعداد و ارقام توجه نمی‌کنم، اما همیشه می‌خواهم در آن دسته از بازیکنان باشم. دوست ندارم خودم را مقایسه کنم، اما می‌خواهم همیشه حرکت‌های بازیکنانی مانند برونو و دی‌بروین را شبیه‌سازی کنم.

من مدتی با برونو بازی کردم و همیشه به حرکت‌های دی‌بروین نگاه می‌کنم. اینکه چگونه او برای ایجاد موقعیت به فضا می‌رود، من همیشه این نوع کلیپ‌ها را تماشا می‌کنم.”

نحوه تمرین پریرا

اگر انتقادی از پریرا وجود داشته باشد، احتمالاً به این دلیل است که او اغلب سعی می‌کند پاس‌های سختی بدهد. اما احتمالاً این چیزی نیست که سیلوا بخواهد از آن جلوگیری کند، زیرا می‌ترسد تاثیر کلی او را بر بازی‌ها کاهش دهد.

با این حال، بخش عمده‌ای از مهم‌ترین دستاوردهای خلاقانه پریرا از طریق نمایش خوب او در ضربات ایستگاهی به دست می‌آید.

توپ‌های مرده بخشی از بازی هستند که همیشه مشهورترین یا پر زرق و برق‌ترین نیستند. این بازیکن برزیلی از پدر آینده‌اندیش‌اش، مارکوس، (که خودش یک فوتبالیست حرفه‌ای سابق است) برای عالی بودنش در ضربات ایستگاهی قدردانی می‌کند.

پریرا می گوید: «این چیزی است که مدتی پیش برای من شروع شد. پدرم همیشه از من حمایت می‌کرد و می‌گفت: “با تکنیکی که دارم باید کرنرهای بهتری بزنم، ضربات آزاد بهتری بزنم.” بنابراین شروع به تمرین کردم.»

غنیمت شماری

فولهام از این مزیت بهره می‌برد. پریرا با مجموعه‌ای از معیارهای مختلف خلاقانه، در صدر جدول لیگ برتر است. از زمانی که به فولهام پیوست، او بیش از هر بازیکن دیگری در لیگ برتر، موقعیت‌های کرنر (90) و موقعیت‌های توپ مرده (104) ایجاد کرده است. او همچنین از نظر تعداد کرنرهایی که با اولین ضربه پس از ارسال او به گل تبدیل شده است، در صدر قرار دارد (9) و از نظر تعداد کل گل‌هایی که هم تیمی‌هایش پس از ضربه کرنر به ثمر رسانده اند (18) تنها پس از ساکا (20) در رتبه دوم قرار دارد.

کرنر مهم است!

پریرا می گوید: «اینجا در فولهام، مارکو من را فوراً در کرنر قرار داد و ما همیشه آن‌ها را تمرین می‌کنیم. و همچنین ما افراد فوق‌العاده زیادی داریم که می خواهند توپ را با سر بزنند و این کار من را آسان‌تر می کند.»

پریرا باعث می‌شود که خلق موقعیت‌ها از کرنرها بسیار آسان‌تر از تصویر برنامه‌ریزی دقیقی باشد که این روزها اغلب در لیگ برتر مشاهده می‌کنیم.

پریرا می‌گوید: «هیچ مربی تعیین‌شده برای ضربات ایستگاهی وجود ندارد. یک آنالیزور که من با او صحبت می‌کنم، در مورد اینکه کجا می توان توپ را گذاشت و کجا گذاشتن توپ راحت‌تر است، به من کمک می‌کند و ما بهترین گزینه‌ها را بررسی می‌کنیم. اما همچنان مارکو سرمربی است. او بر همه چیز نظارت می‌کند و تصمیم می‌گیرد. ما مناطق خاصی داریم که می‌دانم می‌توانند خطرناک باشند، اما معمولاً با بازیکنی صحبت می‌کنم که می‌دانم قرار است به منطقه خاصی برود و سعی می‌کنم توپ را برایشان بفرستم.»

در حالی که اکثر باشگاه‌ها ترجیح می‌دهند کرنرهای چرخشی داشته باشند و بسته به اینکه کرنر در کدام سمت زمین باشد، بین چپ‌پاها و راست‌پاها جابه‌جا می‌شود. فولام تقریباً بین این دو تقسیم کاملاً مساوی است. آن‌ها از زمانی که به سطح بالاتر راه یافته‌اند، از این نظر به 50٪-50٪ نزدیک‌تر از هر تیم دیگری هستند. فقط به این دلیل است که پریرا از هر دو طرف توپ می‌زند، بنابراین نمایش او مفید است.

پرسینگ، رکن مهم در پریمرلیگ

با این حال، بازی مدرن برای یک هافبک خلاق بسیار بیش‌تر از خلق شانس است. اخلاق کاری پریرا به او کمک کرده تا در این زمینه موفق شود. او در همان اوایل حضور در یونایتد مشخص کرده بود که دقیقاً چه چیزی از او بدون مالکیت درخواست می‌شود.

او می‌گوید: «پرسینگ چیزی است که وقتی به انگلیس آمدم یاد گرفتم. من در آکادمی جوانان پی‌اس‌وی آیندهوون بازی می‌کردم و پرسینگ زیادی در آنجا انجام نمی‌دادم. اما وقتی به یونایتد رفتم، مربی‌ای به نام وارن جویس داشتم که ویدیوهایی از وین رونی و کارلوس توز و نحوه دویدن آن‌ها به دنبال توپ را به من نشان داد.

او به من کمک کرد تشخیص دهم که باید آن نوع گرسنگی را شبیه سازی کنم، تا بازیکنی باشم که می تواند پرس را آغاز کند. می‌دیدید که آن‌ها بلافاصله پس از قطع توپ در زمین حریف، چندین گل به ثمر می‌رساندند.

من توانایی فنی را داشتم، بنابراین فکر کردم که این ایده خوبی است که سعی کنم آن را در بازی خود قرار دهم.»

توانایی پریرا در پرس

از زمان انتقال به فولام، پریرا در بین 20 بازیکن برتر لیگ برتر از نظر پرس، پرس در یک سوم میانی زمین، پرس در یک سوم پایانی زمین، پرس‌های منجر به برگرداندن مالکیت و مسافت طی شده در حین پرس، در بین 20 بازیکن برتر لیگ برتر قرار دارد. درک تاکتیکی و توانایی او در رهبری چیزی است که سیلوا علناً در مورد آن صحبت کرده است، و زمانی که او بازی نمی‌کند، گاهی اوقات آشکار است که فولام در رهبری در زمین خود دچار مشکل است.

کار بزرگ مارکو سیلوا

سیلوا هنگام بازی تیمش روی تمام جزئیات وسواس دارد (به قول پریرا “یک کمال گرا”) و به وضوح از بازیکن برزیلی تا حدی به دلیل توانایی او در اجرای دستوراتش بدون توپ خوشش می‌آید. اما او همچنین می‌خواهد مهاجمانش با آزادی بازی کنند. او کار استثنایی انجام داده است و فولام در یکی از بهترین فصل‌های تاریخ خود در کورس سهمیه حضور دارد، نهم لیگ برتر و تنها چهار امتیاز فاصله با رتبه پنجم.

ابرکامپیوتر Opta به آنها شانس 3.2 درصدی برای قرار گرفتن در بین 5 تیم برتر می دهد که طبق شرایط، احتمالاً برای صعود به لیگ قهرمانان کافی است.

پریرا می‌گوید:«3.2٪؟ بنابراین، یک شانس وجود دارد! ما می‌دانیم که [کسب سهمیه] لیگ قهرمانان دشوار خواهد بود، اما ما رویای یک مقام اروپایی را داریم، می‌خواهیم برای آن تلاش کنیم. ما فقط بازی به بازی را فشار می‌آوریم، اما مطمئناً این در پس ذهن ماست.»

مقصد بعدی؛ ومبلی

با توجه به اینکه تعداد زیادی از تیم‌های بزرگ در این فصل از جام حذفی خارج شده اند، دری به روی تیمی مانند فولهام باز شده است. این اولین جام مهم باشگاه خواهد بود، اما چرا نباید این سالی باشد که آنها سرانجام به انتظار خود پایان دهند؟

پریرا می‌گوید: «ما به رفتن در جام حذفی فکر می‌کنیم. ما می‌دانیم که سخت خواهد بود، اما قطعاً این چیزی است که رویای آن را داریم.»

این محصول فعلی یک تیم بسیار هیجان‌انگیز فولام است که طرفدارانش از خود می‌پرسند که آیا می‌توانند در این فصل کاری واقعاً خاص انجام دهند؟ این یک دستاورد تاریخی خواهد بود، اما پریرا به تحقق آن کمک کرده است.

آروین منصوری، فوتبال‌لب – زمانی که منچستریونایتد از برنامه‌های بزرگ خود برای یک استادیوم جدید با ظرفیت یکصدهزار نفر رونمایی کرد، اولین نگاه به این پروژه بلندپروازانه 2 میلیارد پوندی (2.6 میلیارد دلاری) ارائه شد.

سر جیم رتکلیف، مالک مشترک یونایتد، گفت: “وقتی به پاریس می‌روید، از برج ایفل دیدن می‌کنید. همه کسانی که به منچستریونایتد و فوتبال علاقه دارند، می‌خواهند بیایند و از این استادیوم دیدن کنند. این بزرگترین استادیوم فوتبال جهان خواهد بود”.

این طرح، شامل سه برج الهام‌گرفته از سه‌گانه شیطان سرخ روی نشان باشگاه است. یک پوشش چتری بزرگ برای استادیوم و یک میدان عمومی بیرونی، که «دو برابر میدان ترافالگار» است.

منچستریونایتد امیدوار است که راه تیم‌های دیگر لیگ برتری مانند تاتنهام هاتسپر و اورتون را، که اخیراً درحال اجرای طرح‌های جدید استادیوم خود هستند، ادامه دهد.

با این حال، همیشه اینطور نیست. چنین پروژه‌هایی گاهی هرگز به واقعیت تبدیل نمی‌شوند. به نقشه چلسی برای زمینی در بقایای نیروگاه Battersea یا “سفینه فضایی” لیورپول در استنلی پارک فکر کنید. برخی ساخته شدند اما در نهایت در مقایسه با طرح اولیه بسیار متفاوت به نظر می‌رسند.

خلاصه‌ای تصویری از پیشنهادهای استادیوم قابل توجه در طول سال‌ها برای شما جمع آوری شده. فهرست ما جامع نیست و ما نمونه‌هایی را انتخاب کردیم که در آن تصاویر در دسترس هستند. جزئیات آنچه ارائه شد و در نهایت چه چیزی اجرا شده است.

استادیوم چلسی

چلسی بیش از یک دهه است که به دنبال توسعه مجدد استمفورد بریج، استادیوم خانگی خود از زمان تأسیس در سال 1905 است. وگرنه به یک استادیوم جدید نقل مکان خواهد کرد.

باشگاه غرب لندنی می‌داند که به استادیوم بزرگ‌تری نیاز دارد. زیرا ظرفیت چهل هزار نفری آنها به این معنی است که آن‌ها اکنون از رقبای خود عقب‌تر هستند. نگاه حسادت‌آمیزی به جانشین تاتنهام برای وایت هارت لین در شمال پایتخت وجود دارد.

تحت هدایت رومن آبراموویچ، مالک قبلی چلسی، آنها در سال 2012 پیشنهاد رسمی خرید دریافت کردند. سایت نیروگاه Battersea، در فاصله کمی از استمفورد بریج، اما در سمت دیگر رودخانه تیمز. طرح‌هایی برای یک استادیوم شصت هزار نفری ارائه شد. در این طرح‌ها، جنبه‌های تاریخی نیروگاه را که در دهه 1980 تعطیل شده بود، از جمله چهار دودکش آن را حفظ می‌شد.

با این حال، این آثار طراحان، تنها پس از انتخاب یک کنسرسیوم مالزیایی به عنوان برندگان پروژه، پدیدار شد. بعداً یک خرید 400 میلیون پوندی (517 میلیون دلار به نرخ ارز فعلی) منطقه‌ را تکمیل کرد. آن را به فضایی جدید با آپارتمان‌ها، مغازه‌ها و رستوران‌ها تبدیل کرد.

تغییر مالکیت و تردید در آینده استادیوم

پس از شکست در پروژه نیروگاه برق Battersea، چلسی برنامه‌های خود را برای یک “کلیسای جامع فوتبال” 60،000 نفری در سایت استمفورد بریج ارائه کرد. گفته می‌شود این طرح توسط شرکت معمار Herzog & de Meuron الهام گرفته از طراحی کلیسای وست مینستر” است.

مجوز برنامه‌ریزی تامین شد اما این پروژه در سال 2018 به حالت تعلیق درآمد. زمانی که ویزای جدیدی از سوی دولت بریتانیا در میان تنش‌های دیپلماتیک با کشور روسیه، برای آبراموویچ صادر نشد.

این باشگاه متعاقباً در سال 2022 به کنسرسیوم Todd Boehly/Clearlake فروخته شد و استادیوم همچنان یک مشکل برجسته است.

سوال بزرگ برای مالکان جدید چلسی، این است که آیا باید در استمفورد بریج بمانند یا به دنبال شروع دوباره در یک مکان جدید باشند. مانند سایتی که زمانی نمایشگاه ارلز کورت در آن قرار داشت. هر دو چالش‌های لجستیکی عمده‌ای را ارائه می‌دهند.

استادیوم لیورپول

برخلاف چلسی، لیورپول با موفقیت ورزشگاه خود را بازسازی کرد.

ابتدا، گسترش جایگاه اصلی و سپس جایگاه آنفیلد، ظرفیت آنفیلد را از 45،276 به بیش از 61،000 نفر افزایش داد. بدون اینکه تیم مجبور باشد خانه تاریخی خود را ترک کند. با این حال، راه رسیدن به این نقطه طولانی بود. با چندین پروژه مختلف استادیوم پیشنهادی، که در نهایت به فراموشی سپرده شد.

همانطور که در سال 2024 توسط فیل باکینگهام توضیح داده شد. ایده این بود که لیورپول به مکان جدیدی در پارک استنلی منتقل شود. در سال 2002، طرح‌های تمسخرآمیزی از یک استادیوم 55،000 نفری به نام «پری کاسه» ارائه شد. پس از ریک پری، مدیر اجرایی باشگاه در آن زمان، مجوز برنامه ریزی در سال بعد صادر شد. با این امید که لیورپول بتواند در خانه جدید خود برای فصل 06-2005 باشد.

با این حال، مخالفت با برنامه‌های کمپین حفاظت از روستای انگلستان و کمیته اقدام بازسازی آنفیلد باعث تاخیر شد. در همان زمان، ایده اشتراک زمین با رقبای مرسی ساید، اورتون مطرح شد. اما با مخالفت هر دو گروه طرفداران، این پیشنهاد با شکست مواجه شد.

با این حال، لیورپول به برنامه‌های خود برای نقل مکان از آنفیلد ادامه داد. اجاره‌ای 999 ساله در سایت استنلی پارک در سال 2006 مدنظر قرار داده شد.

آنفیلد جدید؟ ماموریت غیرممکن

هنگامی که صاحبان جدید، جورج گیلت و تام هیکس، در سال 2007 وارد شدند. ژیلت با خوشرویی اعلام کرد که کار بر روی یک استادیوم جدید بلافاصله آغاز خواهد شد.

ماه‌ها بعد، مجوز برنامه‌ریزی برای یک مکان 60،000 نفری به نام Stanley Park Stadium صادر شد. این طرح جدید که توسط معماران HKS طراحی شد. لقب «سفینه فضایی» داشت و برنامه این بود که لیورپول تا سال 2011 به آنجا منتقل شود.

با این حال، این زوج آمریکایی پس از تصاحب لیورپولِ پر از بدهی، آن را ترک کردند. آن‌ها نتوانستند 300 میلیون پوند مورد نیاز برای تامین مالی پروژه را تامین کنند. در نهایت با فروختن آن‌ها، برنامه‌ها از بین رفت.

مدت کوتاهی پس از خرید باشگاه در سال 2010، گروه ورزشی Fenway اعلام کرد که قصد دارد آنفیلد را توسعه دهد. با این حال، این خود چالش‌هایی را به همراه داشت. همانطور که قبلاً گزارش شد، غرفه اصلی جدید، که در نهایت در سال 2016 افتتاح شد. شامل سفارشات خرید اجباری بود که توسط شورای شهر لیورپول تایید شد. که ساکنان محلی را مجبور به ترک خانه‌های خود کرد.

سپس به دلیل همه‌گیری کووید-19 و فروپاشی “گروه باکینگهام”، شرکت ساخت‌وساز ناظر بر ساخت، کار در غرفه جاده آنفیلد با تأخیر مواجه شد.

با این حال، با تکمیل آن کارها، لیورپول چهارمین استادیوم پرظرفیت در لیگ برتر را به خود اختصاص داد. این گسترش جریان درآمد آن‌ها را افزایش می‌دهد.

استادیوم اورتون

دورتر از آنفیلد، اورتون برای شروع فصل آینده به ورزشگاه جدید خود نقل مکان خواهد کرد. ورزشگاهی با ظرفیت 52،888 در ساحل براملی مور داک که 760 میلیون پوند برای آن هزینه برداشت.

این به معنای خداحافظی احساسی با گودیسون پارک، خانه 133 ساله آنها و یکی از زمین‌های بزرگ فوتبال انگلیس است.

دن میس، معمار آمریکایی پشت این پروژه، گفته بود که می‌خواهد این احساس را ایجاد کند که این مکان “خارج از گود” است. استادیوم از پارک Oriole؛ در استادیوم بیسبال Camden Yards در شهر بالتیمور ایالات متحده الهام گرفته است.

خانه جدید اورتون شامل یک جایگاه جنوبی با ظرفیت 14،000 نفر است، یک کرانه شیبدار از صندلی‌هایی که هواداران خانگی را در خود جای می‌دهد. به طرفداران مناظر وسیعی از شهر لیورپول را ارائه می‌دهد.

نقل مکان آن‌ها پایان یک سفر طولانی و گاها عذاب آور برای باشگاه است که تقریباً 25 سال پیش آغاز شد.

نقل مکان بالاخره صورت می‌گیرد؟

ابتدا پیشنهادی برای زمینی با ظرفیت 55،000 نفر در کینگز داک (در فاصله کوتاهی از ورزشگاه جدیدشان در جنوب و اکنون محل سالن سرپوشیده M&S Bank Arena) ارائه شد. در سال 2003، زمانی که اورتون نتوانست بودجه لازم را برای این پروژه جمع آوری کند، این پروژه لغو شد.

سپس، طرحی جایگزین برای انتقال به یک استادیوم 50،000 نفری ارائه شد. منطقه کرکبی در حومه شمال شرقی شهر، به عنوان بخشی از مجموعه‌ای بود که شامل یک فروشگاه بزرگ تسکو نیز می‌شد. اما این ایده هرگز محبوبیت نداشت و در سال 2009 توسط دولت بریتانیا رد شد.

همچنین طرحی برای یک زمین جدید در پارک والتون هال ارائه شد. در فاصله کوتاهی از شمال گودیسون، طرح‌هایی که توسط معماران آیدوم طراحی شد، وجود داشت. با این حال، این ایده هرگز به طور جدی مورد توجه قرار نگرفت، زیرا در بین ساکنان محبوبیت نداشت و همچنین به سرمایه گذاری خرده‌فروشی در مکان متکی بود. این پیشنهادها در سال 2016 برای همیشه کنار رفتند.

چند ماه بعد، در حالی که اورتون تحت مالکیت فرهاد مشیری بود، سایت داک براملی مور شناسایی شد. مجوز برنامه‌ریزی در سال 2021 صادر شد.

با این حال، موانعی از جمله تحریم علی‌شیر عثمانوف، توسط دولت بریتانیا (یک شرکت مرتبط با الیگارش روسی 30 میلیون پوند برای اولین گزینه برای نام‌گذاری حقوق استادیوم جدید پرداخت کرده بود، معامله‌ای که می‌توانست به بودجه ساخت و ساز کمک کند).

استادیوم تاتنهام

تاتنهام در آوریل 2019 به زمین جدید خود نقل مکان کرد. مجموعه‌ای پیشرفته که مورد غبطه سایر مالکان باشگاه‌های لیگ برتری است.

اسپرز در حال حاضر نزدیک به 6 میلیون پوند در هر مسابقه به دست می‌آورد. در حالی که وایت هارت لین قدیمی آن‌ها در همان محل در شمال لندن به طور متوسط ​​1 میلیون پوند در هر بازی خانگی به دست می‌آورد. که بخش قابل توجهی از آن از فروش غذا و نوشیدنی است. همانطور که گزارش شد، استادیوم جدید بیش از هر ورزشگاه لیگ برتر دیگری میله‌های – با پینت‌هایی که به‌سرعت ریخته می‌شوند و آبجو از ته فنجان وارد می‌شود- بیشتری دارد. تاکید زیادی بر روی «زمان اقامت» شد، مفهوم هوادارانی که زودتر از زمان قبل از مسابقه می‌آیند و بعد از پایان در اطراف استادیوم می‌مانند. که معمولاً به مکان‌های ورزشی آمریکایی شبیه است.

این استادیوم 1.2 میلیارد پوندی همچنین میزبان کنسرت‌ها است (از جمله بیانسه در تابستان امسال) و یک قرارداد 10 ساله برای میزبانی بازی‌های NFL در طول تعطیلات بین‌المللی پاییزی فوتبال وجود دارد. تاتنهام برای هر مسابقه مبلغی اجاره می‌گیرد.

با این حال، در حالی که زمین جدید آن‌ها بدون شک درآمدهای آن‌ها را افزایش داد و جذابیت آن‌ها را برای طرفداران را افزایش داد. خشم طرفداران مسابقه نسبت به افزایش قیمت بلیت،که همچنین با چندین اعتراض در فصل گذشته همراه شد، وجود دارد. با این حال، اسپرز هفته گذشته اعلام کرد که هزینه‌های پذیرش (که در حال حاضر یکی از بالاترین‌ها در کشور است) برای فصل آینده متوقف می‌شود.

هاتسپر بدنبال خانه‌ی جدید

جابجایی تاتنهام برای اولین بار در سال 2008 با برنامه ریزی اولیه برای نقل مکان برای فصل 13-2012 در نظر گرفته شد.

پس از یک سری تاخیر، تغییر برنامه و پیشنهاد ناموفق برای ورزشگاه در شرق لندن که برای المپیک 2012 ساخته شد (که اکنون میزبان رقبای لیگ برتر وستهام یونایتد است). اسپرز مجوز برنامه‌ریزی برای یک استادیوم جدید در سال 2015، با طرح‌هایی که توسط معماران Populous طراحی و اعطا شد را اجرا کرد.

با این حال، حتی در آن زمان نیز مشکلاتی بود. هزینه پروژه بیش از دو برابر شد، در حالی که تاخیرها باعث شد تا اسپرز تقریباً دو فصل کامل از مسابقات خانگی را در سرتاسر پایتخت در استادیوم ومبلی برگزار کند. در یک مورد، با در دسترس نبودن استادیوم ملی در تاریخ مربوطه، به دلیل برنامه‌ریزی مسابقه بزرگ بوکس همزمان شد. بازی به میلتون کینز، تقریباً 50 مایل دورتر منتقل شد.

استادیوم وستهم یونایتد

وستهم یونایتد پس از رد پیشنهاد اسپرز (که قصد تخریب و ساخت یک استادیوم کاملا جدید را داشتند)، آپتون پارک را در در آگوست 2016 به مقصد خانه بازی‌های المپیک 2012 لندن، که اکنون به عنوان استادیوم لندن شناخته می شود، ترک کرد.

طرح‌هایی از استادیوم جدید در مارس 2013 منتشر شد، اندکی پس از اینکه وستهم با اجاره 99 ساله این مکان موافقت کرد. بیش از 300 میلیون پوند هزینه کرد تا آن را برای فوتبال مناسب کند و در عین حال میزبان مسابقات دو و میدانی باشد. همچنین استادیوم برای کنسرت در تابستان و گاهی اوقات مسابقات لیگ برتر بیسبال نیز برگزار می‌شود.

پس از انعقاد قرارداد، بوریس جانسون، شهردار وقت لندن و بعداً نخست‌وزیر بریتانیا، در بیانیه‌ای مطبوعاتی با خوش‌رویی اعلام کرد که «ما در حال تغییر تفکر کسانی هستیم که پیش‌بینی می‌کردند این بنا تبدیل به یک یادگار غبارآلود می‌شود».

با این حال، بحث‌های زیادی وجود داشت، به طوری که یکی از اعضای شورای محلی آن را به عنوان «معامله قرن» توصیف کرد و آرسن ونگر، سرمربی وقت آرسنال، وستهم برنده لاتاری توصیف کرد.

ناراضی از وضعیت استادیوم خانگی

این به این دلیل است که آرسنال هنگام ساخت استادیوم امارات برای جایگزینی هایبری در دهه گذشته، مجبور بود خودش پول (تقریباً 400 میلیون پوند) را تامین کند. وستهم برای بازی‌های خانگی خود در استادیوم لندن فقط 3 میلیون پوند در سال اجاره می‌دهد و مجبور نیست چیزی را برای هزینه‌های جاری، کم یا زیاد کند. با این حال، آن‌ها هنوز هم تمام پول حاصل از فروش بلیت، به علاوه کسب درآمد از غذا را حفظ می‌کنند.

در حالی که این قرارداد برای مالکان وستهم بسیار مناسب است، هواداران از وضعیت کلی ورزشگاه راضی نیستند. شکایت از جو ضعیف در مقایسه با آپتون پارک، جایی که باشگاه 112 سال در آن بازی کرد. سالن آکوستیکی که برای دو و میدانی ساخته شده مشکل فاصله از زمین را به وجود آورد.

استادیوم آرسنال

آرسنال در سال 2006، هایبری، خانه 93 ساله خود را به مقصد ورزشگاه 60،000 نفری امارات ترک کرد

طبق وب سایت باشگاه، پیشنهادات برای انتقال به یک مکان صنعتی سابق در Ashburton Grove برای اولین بار در سال 1999 اعلام شد. مجوز برنامه ریزی در سال 2002 صادر شد و کار ساخت و ساز دو سال بعد آغاز شد.

با هزینه ساخت 390 میلیون پوند، این ورزشگاه به دومین استادیوم بزرگ لیگ برتر پس از اولدترافورد منچستریونایتد تبدیل شد، اگرچه در حال حاضر پنجمین ورزشگاه است و تاتنهام، وستهم و لیورپول ظرفیت بیشتری دارند.

این استادیوم توسط HOK Sports طراحی شد.

اخیراً بحث های داخلی در مورد گسترش امارات وجود داشته است اما هنوز هیچ برنامه مشخصی ارائه نشده است.

استادیوم برنتفورد

برنتفورد، گریفین پارک، خانه 116 ساله‌شان را ( که معروف است در هر گوشه از اطراف استادیوم یک میخانه وجود داشت) در می 2020 ترک کرد.

آن‌ها به یک مکان جدید 17،250 نفری (که از طرح اولیه 20،000 نفر کمتر است) در خیابان لیونل، با فاصله 20 دقیقه پیاده روی از استادیوم قدیمی خود در غرب لندن نقل مکان کردند. جایی که از زمان صعود به لیگ برتر (در اولین فصل از استفاده از استادیوم) در آنجا بازی کرده‌اند.

زمینی که در حال حاضر به دلیل یک قرارداد حمایت مالی به عنوان استادیوم جامعه Gtech شناخته می‌شود، توسط معماران AFL طراحی شد.

ریتا اوچوا، معمار اصلی این پروژه، گفت: «ما در یک مسابقه طراحی در سال 2003 برنده شدیم و مجموعه‌ای از طرح‌ها را توسعه دادیم. چند سال بعد، مالکیت باشگاه تغییر کرد و مالک جدید (متیو بنهام) اصرار داشت که ما را در هیئت مدیره نگه دارد و طراحی جدیدی را مطابق با یک طرح تجاری جدید توسعه دهد.”

جان وارنی، مدیر اجرایی، توضیح داد که چگونه “انواع برنامه‌های حواس پرتی در طول سال‌ها” وجود داشته است.

او گفت: “ایده‌ای که طرفدار زیادی داشت، نقل مکان به بازار بین المللی غربی، در فرودگاه هیترو بود. اما خوشبختانه این اتفاق نیفتاد، زیرا ما در فاصله کمتر از یک مایل، از خانه قدیمی خود به خانه جدید خود نقل مکان کرده‌ایم.”

وارنی اضافه کرد که باشگاه می‌خواست با نزدیک کردن جایگاه‌ها به زمین تا حد امکان، صدایی را که جمعیت در پارک گریفین ایجاد می‌کرد، تکرار کند.

استادیوم فولهام

فولهام اولین بازی خود را در کریون کاتیج در ساحل شمالی رودخانه تیمز در سال 1896 انجام داد.

اقدامات برای توسعه مجدد ریورساید استند در سال 2019 آغاز شد، با این امید که در سال 2021 افتتاح شود. با این حال، تاخیرهای مربوط به کووید-19، مشکلات شرکت ساخت و ساز (باکینگهام) و پیچیدگی‌های ناشی از ساخت و ساز درست در کنار رودخانه، باعث شد که جدول زمانی با تاخیر پیش رود.

کار ساخت و ساز اکنون به پایان رسید و نیمکت‌های تماشاچیان در روزهای مسابقه به روی هواداران باز است. همراه با مسیر پیاده روی کنار رودخانه، فضاهای داخلی ورودی عمومی و برخی مناطق مهمان نوازی. با این حال، چندین فضای پذیرایی همچنان در دست ساخت می‌باشد.

طرح‌هایی که توسط Populous (معماران استادیوم اسپرز) ترسیم شد، سروصدا ایجاد کردند. این اولین جایگاهی بود که یک استخر را در طرح گنجانده بود. این استخر بخشی از یک باشگاه سلامتی و تفریحی است که در غرفه قرار دارد.

همچنین شامل «عرشه آسمان» روی پشت بام، رستوران‌های عالی، هتل و امکان تماشای بازی‌ها از پشت کادر مربیان است. این پروژه ظرفیت کریون کاتیج را از5000 به 29،600 نفر افزایش می‌دهد.

شهید خان، مالک و رئیس فولهام، ادعا کرد که “این پروژه تجربه‌ای عالی را به ارمغان می‌آورد، که شبیه هیچ چیز در فوتبال نیست. در لندن یا جاهای دیگر”.

این حال، قیمت‌های نشستن در جایگاه بحث‌برانگیز شد. به طوری که بلیط‌های فصلی غیرشرکتی تا 3000 پوند قیمت دارند، که گران‌ترین در کشور است. بلیط های شرکتی می تواند تا 12،000 پوند قیمت داشته باشد.

استادیوم ولورهمپتون

در سال 2019، وولوز برنامه‌های خود را برای توسعه Molineux، خانه خود از سال 1889، به عنوان بخشی از بازسازی گسترده‌تر ولورهمپتون اعلام کرد.

این می‌تواند ظرفیت را به حدود 50،000 نفر افزایش دهد و شامل یک بانک بزرگ یک طبقه و همچنین غرفه‌های نوساز استند استیو بول و بیلی رایت می‌شود. با این حال، آن پیشنهادات از آن زمان در دست بررسی‌ هستند و هیچ برنامه فوری در آینده وجود ندارد.

آخرین اشاره باشگاه به تعمیرات استادیوم در سال 2022 بود، زمانی که راسل جونز، مدیرکل بازاریابی و رشد تجاری، درمصاحبه با وب‌سایت رسمی گفت: «اولویت همچنان به این ترتیب باقی می‌ماند؛ شماره یک: تیم، شماره دو: زمین تمرین و شماره سه: ورزشگاه. ما می خواهیم حامیان‌مان به آن افتخار کنند و درک می کنیم که استیو بول نیاز بازسازی دارد.”

استیو بول استند در سال 1979 ساخته شد و پایه‌های آن به عصر ویکتوریا برمی‌گردد. وولوز در سال‌های اخیر مخالف هرگونه توسعه مجدد بوده و بودجه را برای تیم در اولویت قرار داده است. منطق بر این بود که بازسازی استند از زمان بهره‌برداری، به 20 سال زمان برای رسیدن به نقطه سربه‌سر سرمایه‌ احتیاج دارد.

استادیوم منچسترسیتی

سیتی، قهرمان لیگ برتر، در حال افزایش جایگاه شمالی ورزشگاه خود است تا ظرفیت خود را از 53،500 به 60،000 برساند.

این طرح‌ها که توسط افراد مورد تمسخر قرار گرفت، شامل یک نوار آسمانی مشرف به زمین، تجربه پیاده‌روی روی پشت بام استادیوم، منطقه هواداران با ظرفیت 3000 نفر، هتل 400 تختخوابی (بخشی از گروه رادیسون)، فروشگاه و موزه جدید باشگاه است.

جایگاه شمالی بهبودیافته همچنین دارای مناطق مشخص برای طرفداران جوان، منطقه خانوادگی، 3000 صندلی راه آهن (با امکان ایستادن)، سالن غذا، فضای کاری، اتاق‌های مذهبی و مناطق عاری از الکل است. برنامه‌های آزمایشی برای غرفه با ظاهر جدید در ژانویه سال آینده برنامه‌ریزی شد.

توسعه قبلی اتحاد که برای میزبانی بازی های مشترک‌المنافع در سال 2002 به عنوان استادیوم شهر منچستر ساخته شد، 10 سال پیش 6000 صندلی اضافه کرد، انجام شد.

استادیوم کریستال پالاس

پس از بازی در گذشته با ایده بازگشت به خانه اصلی باشگاه، در چند مایلی جنوب لندن در پارک کریستال پالاس، برنامه‌هایی برای توسعه مجدد سلهرست پارک (ایده‌ای که برای اولین‌بار توسط ران نودس، رئیس وقت در دهه 1990 مطرح شد) در سال 2017 اعلام شد.

مرکز اصلی این کار، بازسازی عمده غرفه اصلی بود که برای اولین‌بار در سال 1924 ساخته شد. کارهای مقدماتی تابستان گذشته با هدف شروع ساخت و ساز در پایان این فصل آغاز شد.

پس از تکمیل، شامل سه طبقه صندلی، یک باشگاه جدید، موزه و کافه، با نمای شیشه‌ای خواهد بود که اشاره‌ به نام تیم است و مشرف به ساختمان اصلی کریستال پالاس است. ظرفیت کلی سلهرست پارک از 26،000 نفر به بیش از 34،000 نفر افزایش می‌یابد و جایگاه اصلی خود از 5200 هوادار به 13،500 نفر می‌رسد.

امید وجود دارد این پروژه که توسط گروه معمار KSS طراحی شده است، تا شروع فصل 2027-28 به پایان برسد.

استادیوم استون ویلا

در ماه دسامبر، باشگاه اعلام کرد که قصد دارد منطقه خارج از ویلا پارک را تقویت کند و یک منطقه جدید هواداران به نام انبار ایجاد کند که می‌تواند در طول سال به یک مکان 3500 نفره چند-منظوره تبدیل شود. این پروژه همچنین شامل یک باشگاه بزرگ‌تر، یک میدان بهبود یافته در شمال زمین و یک دفتر فروش بلیط جدید است.

امید است The Warehouse که به گفته باشگاه تبدیل به بزرگترین سالن آبجو در لیگ برتر خواهد شد، در دسامبر سال جاری افتتاح شود.

همه این‌ها پس از آن صورت می‌گیرد که ویلا برنامه‌های خود را برای توسعه خود استادیوم کاهش دهد. پیشنهاد اولیه این بود که بعد از یک کنسرت Foo Fighters در تابستان 2024، جایگاه شمالی تخریب شود و آن را به عنوان بخشی از یک مرکز بازسازی‌شده به نام «ویلا لایو» بازسازی شود که ظرفیت فعلی 42،000 نفر را به بیش از 50،000 نفر می‌رساند.

بودجه آن پروژه حدود 100 میلیون پوند بود، اما با افزایش هزینه‌ها و در میان نگرانی‌ها در مورد حمل و نقل، ویلا تصمیم گرفت در عوض بر روی منطقه خارج از زمین تمرکز کند.

استادیوم ناتینگهام فارست

فارست برای اولین بار در سال 2019 اعلام کرد که قصد دارد زمین شهر را توسعه دهد، با تمرکز بر توسعه مجدد جایگاه پیتر تیلور.

مجموعه‌ای از تاخیرها اتفاق افتاد، به این معنا که هزینه ساخت یک جایگاه جدید سه طبقه با ظرفیت 10،000 صندلی از 80 میلیون پوند به 130 میلیون پوند افزایش یافته است. در طول این مدت، باشگاه این امکان را داشت که ورزشگاهی را که از سال 1898 خانه آنها بود، برای یک ورزشگاه جدید در توتون، در حومه جنوبی شهر، ترک کند.

با این حال، آنها امیدوارند که به زودی آخرین مشکلات را برطرف کنند. در بیانیه باشگاه در این ماه، فارست، که در حال حاضر یک جایگاه مقدماتی لیگ قهرمانان اروپا را در اختیار دارد، گفت که “چشم انداز مادی” وجود دارد که آنها می‌توانند در فصل آینده کار روی جایگاه را آغاز کنند.

پس از اینکه باشگاه در تابستان گذشته سوئیت‌های مهمان‌نوازی بیشتری را (که از کانتینرهای حمل‌ونقل ساخته شده بودند) اضافه کرد، سیتی گراوند ظرفیت 30،400 نفر را دارد.

استادیوم لسترسیتی

لستر در سال 2023 برای بازسازی استادیوم کینگ پاور و افزایش ظرفیت به 40،000 نفر چراغ سبز نشان داد. محور اصلی این امر، شامل گسترش جایگاه شرقی، افزودن 8000 صندلی بود که سقفی حباب مانند در بالای آن قرار می‌گرفت. همچنین برنامه‌هایی برای یک هتل 220 اتاقه، یک بلوک آپارتمان، یک میدان هواداران و یک فروشگاه خرده‌فروشی، به علاوه یک سالن چند-منظوره سرپوشیده با ظرفیت 6000 وجود دارد.

در ویدئویی که در سال 2021 از این پروژه رونمایی می‌کرد، مجری تلویزیونی، هوادار دوران کودکی لستر و مهاجم سابق باشگاه گری لستر، آن را اقدامی برای حفظ میراث یکی از تعیین‌کننده‌ترین دوره‌های تاریخ لستر توصیف کرد.

با این حال، این پروژه به دلیل افزایش هزینه‌ها، تمرکز اصلی مالکان تایلندی باشگاه بر منافع تجاری در صنعت خرده‌فروشی مسافرتی، مشکلات مالی باشگاه برای بقا در لیگ برتر متوقف شده است.

استادیوم نیوکاسل یونایتد

نیوکاسل در حال بررسی این موضوع است که آیا در سنت جیمزز پارک بماند و استادیوم 52،000 نفری خود را که 133 سال در آن بازی کرده‌اند گسترش دهد یا به لیز پارک در نزدیکی سنت جیمز پارک نقل مکان کنند .

این تصمیم پیچیده است، زیرا امکان دریافت مجوز برنامه ریزی احتمالاً مانعی برای پروژه Leazes Park است.

این اولین بار نیست که نیوکاسل قصد رفتن به این مکان را دارد.

در سال 1997، نیوکاسل طرح‌هایی را برای یک استادیوم 55،000 نفری در قلعه لیز، درست در شمال پارک، ارائه کرد که شامل سقف و زمینی بود که هر دو جمع شونده بودند و به آن لقب «سن سیرو شمال» داده بودند. پس از آن، برنامه این بود که سنت جیمزز پارک به یک سالن سرپوشیده با ظرفیت 12،500 نفر تبدیل شود.

با این حال، مخالفت‌های محلی قابل توجهی برای ساختن پارک شهری عمومی وجود داشت و پیشرفت بیشتری نداشت.

کوئینز پارک رنجرز

QPR بیش از یک دهه است که از جاده لوفتوس که خانه آنها از سال 1917 است دور شده.

زمین آن‌ها 18،439 گنجایش دارد، که از نظر گنجایش، رده چهارم کوچک‌ترین استادیوم در مسابقات درجه دوم را داراست. ورزشگاه‌های دو تیم فولام و برنتفورد از کوئینزپارک‌پی‌آر پیشی گرفته‌اند و اکنون رده چهارمین باشگاه فوتبال غرب لندن از نظر اندازه ورزشگاه (همچنین پس از چلسی) است. مشکل آن‌ها موقعیت زمین در یک منطقه مسکونی فشرده است که به دلیل هزینه و تدارکات برنامه ریزی، هرگونه بازسازی را دشوار می کند.

در سال 2013، QPR برنامه‌هایی را برای یک استادیوم 40،000 نفری در Old Oak Common، در فاصله کوتاهی از شمال ورزشگاه، به عنوان بخشی از بازسازی آن منطقه، شامل 24،000 خانه جدید، یک هتل، دفاتر و رستوران‌ها اعلام کرد.

تونی فرناندز، رئیس باشگاه در آن زمان، گفت: “لوفتوس رود مکان ویژه ای برای باشگاه و هواداران ما است (و همیشه خواهد بود) ، اما ما به بیش از 18،000 ظرفیت نیاز داریم.”

با این حال، آنها برای خرید زمین مورد نظر با Cargiant، یک شرکت فروش خودرو، دچار مشکل شدند.

آنها سپس توسعه مجدد استادیوم لینفورد کریستی، تبدیل یک مکان دو و میدانی در لبه فضای سبز Wormwood Scrubs را به یک استادیوم 30،000 نفری بررسی کردند. این برای صاحبان باشگاه جذاب بود زیرا کمی بیش از نیم مایل از جاده لوفتوس فاصله داشت.

با این حال، تعداد زیادی از طرف‌های علاقه‌مند، بحث‌ها را پیچیده کردند و بیشتر از این پیشرفت نکردند.

پرستموث

همانند QPR، تیم پورتسموث چمپیونشیپی همچنان در استادیوم قدیمی خود، علی‌رغم تلاش برای جابجایی، بازی می‌کند.

فراتون پارک، زمینی با ظرفیت 21،000 نفر با جوی فوق‌العاده، از سال 1899 خانه آنها بوده است.

طرح های بلندپروازانه ای که در سال 2007 توسط معماران هرتزوگ و دی مورون برای انتقال به یک استادیوم جدید با ظرفیت 36،000 نفر در اسکله شهر در پروژه ای 600 میلیون پوندی طراحی شد، پس از مخالفت شورای محلی و نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا که یکی از پایگاه‌های اصلی خود در جنوب شهر است، هرگز به آجر و ملات تبدیل نشد.

سال بعد، طرح دیگری ارائه شد، این طرح برای “استادیوم روی آب” در جزیره Horsea، که توسط Herzog & de Meuron نیز طراحی شد، که گفت: “به استادیوم فوتبال اجازه می‌دهد تا به نمادی بصری در دروازه شهر تبدیل شود”.

با این حال، مشکلات مالی باشگاه و تنگنای اعتباری آن سال باعث شد که این اتفاق برای باشگاه چیزی بیش از یک رویا باقی نماند.

لوتون تاون

لوتون یکی دیگر از باشگاه‌های EFL است که مدت‌هاست به دنبال یک استادیوم جدید است.

تعدادی از مکان‌های مختلف محلی به‌عنوان جایگزین‌های بالقوه برای جاده Kenilworth با ظرفیت 12،056 نفر ، خانه نامتعارف آنها برای 120 سال شناسایی شده‌.

یکی از ایده‌هایی که توسط دیوید کوهلر، رئیس وقت باشگاه در سال 1994 مطرح شد، ایجاد یک استادیوم سرپوشیده و چند منظوره با ظرفیت 20،000 نفر بود که او آن را «کوهلردوم» نامید. برای اینکه در نزدیکی تقاطع 10 بزرگراه M1 برای دسترسی آسان با ماشین ساخته شود، در نظر گرفته شده بود که زمین چمن قابل جابجایی داشته باشد که می‌توانست لوتون را به اولین باشگاهی تبدیل کند که از چنین فناوری استفاده می‌کند.

کوهلر با الهام از Pontiac Silverdome در ایالت میشیگان ایالات متحده گفت: “این یک ابداع است که نمادی واقعی از پیشرفت و موفقیت برای لوتون خواهد بود”. با این حال، برنامه ها با مشکل مواجه شدند، زیرا آن‌ها نیاز به گسترش M1 داشتند، که اعطا نشد، و سپس باشگاه نیز با مشکلات مالی مواجه شد.

با گذشت بیش از 30 سال، لوتون همچنان فعالانه به دنبال خروج از Kenilworth Road است و سپتامبر گذشته آن‌ها برداشت‌های طراحان را از یک استادیوم جدید با ظرفیت 25،000 نفر در پاور کورت در مرکز شهر، در کنار ایستگاه راه‌آهن منتشر کردند.

مجوز برنامه ریزی توسط شورای محلی در ماه دسامبر اعطا شد.

این طرح‌ها که توسط معماران Aecom طراحی شده‌اند، شامل یک هتل مجاور و یک مکان موسیقی جدید است.

آکسفورد یونایتد

تیم چمپیونشیپی آکسفورد قصد دارد به یک استادیوم جدید 100 میلیون پوندی در کیدلینگتون، چند مایلی شمال شهر نقل مکان کند. اجاره ورزشگاه سه طرفه کسام (جایی که از سال 2001 در آنجا بوده است) در تابستان 2026 به پایان می‌رسد.

برنامه‌های آکسفورد برای استادیوم 16،000 نفری نیز شامل هتل 180 تختخوابی، رستوران، مرکز کنفرانس، سالن بدنسازی و میدان اجتماعی است.

تیم ویلیامز، مدیر اجرایی: “این استادیوم یک مکان در سطح جهانی خواهد بود.”

آکسفورد هنوز منتظر مجوز برنامه ریزی برای خانه جدید خود است که انتظار می رود در ماه ژوئن ارائه شود.